Morgunblaðið - 06.05.2001, Blaðsíða 41

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 6. MAÍ 2001 41
ánægður fyrir þína hönd að þarna
værir þú búin að finna þína línu í líf-
inu. Mér finnst dásamlegt að hafa
fengið að heyra þig syngja aftur og
fá að syngja með þér jólalög, en það
eru einmitt lög sem mér þykir mjög
gaman að syngja.
Ég vona svo sannarlega að ég eigi
eftir að fá að hitta þig aftur í annarri
vídd og þú verður þá búin að finna
kaffihús þar sem við Brynjar og þú
getum tyllt okkur og spjallað saman
um fortíðina og ókomna tíma.
Minning um góða stúlku mun lifa í
brjósti mínu um alla tíð.
Ég samhryggist öllum þeim sem
eiga bágt á þessum sorgartímum, þó
sérstaklega foreldrum og systkinum
og bið ég Guð um að veita þeim
styrk.
Kjartan I.
Ég átti því láni að fagna að kynn-
ast frænku minni, henni Kristínu
Gerði. Ég man þegar frænkurnar,
Kristín, Kolbrún og Íris komu í
heimsókn fram í Hraun, frá Brekku
um jólin 1982. Þá var pabbi mikið
veikur og lá á Landspítalanum.
Kristín Gerður hughreysti mig og
mikið svakalega leið mér vel eftir að
við töluðum saman. Eftir þetta hitt-
umst við öðru hverju og þá var alltaf
mikið spjallað.
Það var svo fyrir tæpum fjórum
árum síðan að við unnum saman að
erfiðu verkefni þar sem Kristín
sýndi og sannaði hvers hún er megn-
ug. Ég dáðist að því hve mikinn
kjark, þor og áræði hún sýndi meðan
við unnum að þessu verkefni. Þegar
hún opnaði sig og talaði um það sem
á daga hennar hefur drifið, þá fannst
mér þau vandamál sem við kvörtum
yfir vera smávægileg. Og í dag lít ég
til baka og þakka fyrir þær stundir
sem ég átti með Kristínu. Stundir
sem eru mér ógleymanlegar og sem
kenndu mér svo margt.
Elsku Eygló, Guðmundur og fjöl-
skylda. Megi Guð styrkja ykkur í
sorginni.
„Fögnuður hjarta vors er þrotinn,
gleðidans vor snúinn í sorg.“
(Harmaljóðin, 5.15.)
Jóhannes Kr. Kristjánsson.
Okkur langar í fáeinum orðum að
þakka fyrir að hafa fengið að kynn-
ast þér og njóta samveru þinnar. Á
þeim stutta tíma sem við þekktum
þig þá hafðir þú mikil áhrif á okkur.
Það er óhætt að segja að þín áhrif
hafi verið meiri en gengur og gerist á
svo skömmum tíma vegna hrífandi
og skemmtilegs persónuleika þíns.
Stundunum úr myrkraherberginu
verður seint gleymt.
Minnumst við þess helst hversu
frökk og frumleg þú varst í myndum
þínum. Þær voru sannarlega áhrifa-
miklar og hefðum við gjarnan viljað
sjá meira af þeim.
Takk fyrir allt sem þú gafst okkur.
Megir þú hvíla í friði.
Leitaði ég í muna mér
að minnisverðum línum,
en nógu góð þér engin er
af öllum kveðjum mínum.
(Stephan G. Steph.)
Magnús Viðar, Ólafur, Eva
Hlín, Pétur Örn og Böðvar.
Barnið mitt blítt.
Svona fór þetta þá.
Þú horfin Guðs í geym en við sem
þekktum þig hnípin og hrygg og
horfum nú út yfir þann dimma dag
sem slökkti ljósið sem fylgdi þér inn í
lífið.
Þú varst gott barn. Iðin við námið,
sátt við litla hópinn í Holti, allt frið-
sælt og fagurt og þetta var vorið þitt.
En þínu vori fylgdi ekkert sumar,
bara haust og vetur.
Þegar þú hefðir átt að gleðjast á
hádegi lífsins kom gustur og þú varst
öll.
Ég trúi því að hinumegin fljótsins
hafi góður Guð leitt þreytta barnið
sitt inn á lendur þess kærleika sem
þú sífellt varst að leita að.
Þann góða Guð bið ég nú að geyma
þig og blessa svo og varðveita allt
þitt fólk.
Þinn gamli kennari,
Hjördís.
Ég kynntist Kristínu náið um það
leyti sem við hófum nám við Fjöl-
brautaskóla Suðurnesja, um þær
mundir lentum við bæði inni í sömu
kreðsunum. Við urðum fljótt miklir
sálufélagar og næstu árin vorum við
í daglegu sambandi. Það gat verið
opinberandi lífsreynsla að tala við
hana, hún var stórgáfuð og hafði af-
gerandi skoðanir auk þess að vera
mjög næm, næmi sem gerði henni
auðvelt að setja sig í spor annarra,
en gerði hana líka berstrípaða og
auðsæranlega. Skoðanir hennar og
lífssýn mótuðust fullkomlega óháð
öllu almenningsáliti, oft gat ég ekki
annað en dáðst að hugrekkinu og
sjálfstæðinu, en það sagði ég henni
aldrei. Hún hafði oft annarskonar
mælikvarða á hlutina en þá sem við-
teknir eru. Sjónarhorn hennar var
öðruvísi. Hún hlakkaði til að verða
gömul, taldi að það hlyti að vera frá-
bærlega skemmtilegt æviskeið. Hún
gat heillast upp úr skónum af ein-
hverju sem ég tók aldrei eftir; rödd,
höndum, veðurbrigðum, skrýtnum
steini... Það varð allt svo eftirtekt-
arvert og merkilegt í nærveru henn-
ar.
Ekki löngu eftir að við Kristín
Gerður urðum vinir, flutti hún að
heiman og leigði sér kjallaraher-
bergi á Hringbrautinni og var snögg
að koma sér fyrir; þurrkuð blóm,
slæður, kertaljós, handmálað sjón-
varp. Huggulegasta holan í bænum.
Seinna, eftir að Kristín var flutt ann-
að, leigði ég herbergi í sama kjallara
og hálfbrá þegar ég sá hvað þetta var
berangurslegt og niðurgrafið, en þá
var andi Kristínar og handbragð
heldur ekki lengur til staðar. Þarna
sátum við á öllum tímum og lékum
okkur að eldinum í djúpri alheims-
stemmningu og guðrækilegri að-
dáun á eigin lífsskilningi. Kristín
Gerður tæmdi bikarinn í botn.
Þótt Kristín Gerður sigraðist um
síðir á fíkninni, sátu sálarmeinvörpin
eftir og í baráttunni við þau reyndust
henni engin verkfæri brúkleg, þótt
allt væri reynt. Þrátt fyrir endalausa
hjálpsemi sína átti Kristín Gerður
erfitt með að þiggja hjálp annarra,
vildi ekki íþyngja öðrum, hafði líka
mikla þörf fyrir að vera sterk.
Langt er um liðið síðan við Kristín
Gerður vorum í daglegu sambandi,
en við hittumst þó reglulega á ólík-
legustu stöðum og lentum þá iðulega
á kjaftatörn. Ákváðum svo alltaf í
lokin að gera meira af þessu.
Þrátt fyrir löng uppgangstímabil
og margar sólskinsstundir var Krist-
ín Gerður illa bitin af ömurlegum
sjúkdómum, hundelt af drauga-
myndum liðinna tíma, hýdd af svíð-
andi skömmustutilfinningu. Þartil
líðanin varð svo óbærileg að hún
kaus að nóg væri komið. Eftir sitja
fjölskylda og vinir í mun sviplausari
tilveru en áður.
Tumi Kolbeinsson.
Hún var ein af krökkunum „mín-
um“ í FS, ein af þeim sem ég kenndi
lengi. Hún var frekar lágvaxin,
hnellin, lagleg, glaðvær. Hún var
einn þeirra nemenda sem mér þykja
hvað skemmtilegastir, ekki það að
hún væri alltaf lesin, það var hún
ekki. En hún var skarpgreind, kjaft-
for án þess að vera dónaleg, spurul,
gagnrýnin og hreint ekki reiðubúin
til að kyngja öllu sem kennararnir
sögðu svona þegjandi og hljóðalaust.
Hún tók virkan þátt í flestu sem
fram fór innan skólans, var í leik-
félaginu, ræðuliðinu, tók að sér til-
sjón, mætti á uppákomur. Ég held að
henni hafi þótt gaman.
Það var svo margt sem hana lang-
aði að gera, ferðast, læra tungumál,
læra fullt af misgáfulegum hlutum í
háskóla, kynnast nýju fólki, taka
myndir og hvað veit ég. Hún kom
stundum og spjallaði, viðraði hug-
myndir um lífið og tilveruna, hvað
hana langaði til, hvað óréttlæti
heimsins gæti verið mikið, hvernig
hægt væri að bæta það.
Og heimurinn utan skólans beið
hennar. Heimur fullur loforða og
ónotaðra tækifæra, það var bara að
velja og hafna. En sitt er hvað gæfa
og gjörvuleiki. Heimurinn reyndist
henni erfiður.
Ég hef alltaf haft spurnir af henni
síðan hún fór, einstaka sinnum höf-
um við hist og spjallað, einstaka jóla-
kort hefur óvænt dottið inn um lúg-
una, gamlir félagar hennar hafa
stundum gaukað að mér fréttum. Ég
var farin að vona að heimurinn ætl-
aði að reynast henni mildari, að hún
gæti sæst við sjálfa sig.
Öllum þeim sem þótti vænt um
Kristínu Gerði sendi ég mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Þórunn Friðriksdótttir.
Það er ekki auðvelt að kveðja
Kristínu Gerði sem var eins og lót-
usblómin sem vaxa í forinni og fanga
hug allra með fegurð sinni. Það er
ekki auðvelt að sjá ör grimmdar og
örvæntingar. Það er ekki auðvelt að
geta ekki hjálpað og bjargað og
huggað. Það er ekki auðvelt að sjá
þann sem maður elskar engjast um
af kvöl og angist og komast ekki út.
Lífið er ekki auðvelt og ég þekki
engan sem reyndi það meir en Krist-
ín Gerður. Það var auðvelt að elska
Kristínu Gerði.
Það var auðvelt að kikna í hjart-
anu af aðdáun á hugrekki og styrk
Kristínar og það var auðvelt að
roðna yfir hrósi hennar. Það var auð-
velt að renna inn í töfraheim hennar
þar sem ástin og fegurðin réð ríkj-
um. Það var sá heimur sem hún bauð
mér inn í en hinum ljóta hélt hún fyr-
ir sig.
Það verður ekki auðvelt að lifa án
Kristínar en það er auðvelt að skilja
hvers vegna hún getur ekki verið hér
lengur. Ég myndi vilja hafa hana
uppi á Óðinsgötu fyrir mig í hlýja
hreiðrinu en ég get ekki óskað henni
þess sársauka sem fylgdi andar-
drættinum hennar.
Lótusblómið er helgast blóma því
það býr yfir viskunni að umbreyta
ljótleika í fegurð og þjáningu í ham-
ingju, það gleymir sjálfu sér og gleð-
ur aðeins aðra. Lótusblómið er
hreinleikinn sjálfur. Kristín Gerður
kenndi mér að hreinleiki hjartans er
það dýrmætasta í veröldinni.
Í mínum huga verður Kristín
Gerður alltaf heilög gyðja með brjál-
aðan húmor og hjarta út yfir him-
ingeiminn.
Ég hef skæran grænan grun um
hvar hún er núna og það gleður mig
dýpra en nokkuð annað hefur gert.
Elín Agla.
Við Kristín vorum eins og systur,
límdar saman frá því ég var sex ára
og hún fjögra ára. Ég man ekki eftir
deginum sem við kynntumst en ég
man hversu hissa ég var að hún vildi
vera vinkona mín. Ég er nefnilega
hálfur Ameríkani og gekk í skóla
uppi á Keflavíkurflugvelli. Margir
krakkar í Keflavík vildu lítið kynnast
mér. Ég var öðruvísi í þeirra augum.
En Kristínu var alveg sama um það
allt saman. Hún sá bara mig, ekki
furðulega nafnið mitt og pabba minn
sem talaði bjagaða íslensku. Kannski
var það vegna þess að hún upplifði
sjálfa sig líka öðruvísi.
Hvað við skemmtum okkur og
hlógum. Fyrir nokkrum árum fann
ég spólu sem við Kristín tókum upp
af okkur þegar við vorum örugglega
átta og tíu ára gamlar.
Við vorum að leika okkur að taka
viðtal við hvor aðra sem einhverjar
konur úti í bæ. Þegar ég hlusta á
þessa spólu fer ég strax aftur í tím-
ann og heyri hlátur hennar. Ég man
líka hversu gáfuð, skýr og fyndin
Kristín var. Hún var ein af best
gefnu og hlýlegustu einstaklingum
sem ég hef þekkt. Þegar við vorum
saman sem litlar stelpur vorum við
leikarar, söngvarar, dansmeyjar, rit-
höfundar, vísindamenn, listamenn
og viðskiptamenn.
Söguþræðirnir í Barbie-dúkku
leikjunum okkar voru langir og
stóðu oft í marga daga. Við teikn-
uðum myndir (eða sögðumst hafa
teikna þær en í rauninni fórum við
bara eftir öðrum myndum) og seld-
um nágrönnunum þær á tíkall. Við
vorum saman í djassballet. Við lærð-
um hvert einasta Elvis Presley-lag
utanbókar og sungum þau saman úti
á rólóvellinum.
Á sumrin þegar við vorum í úti-
legu með Eygló og Gumma söfnuð-
um við steinum úr lækjum og skoð-
uðum náttúruna saman. Í kringum
jól bjuggum við til jólaskraut kvöld
eftir kvöld og aumingja mömmur
okkar þurftu að skreyta húsin og
jólatrén með þessu. Á veturna, í
skammdeginu, þegar önnur okkar
þurfti að fara heim frá hinni, passaði
sú sem sat eftir að enginn væri út í
móanum sem lá á milli húsanna okk-
ar (eins og draugur) með því að kalla
„ég sé þig!“ þangað til sú sem hljóp
með „lífið“ í vasaljósinu var komin
heim.
Svo var yndislegt að eiga „tvær
mömmur“ og „tvo pabba“. Kristín
kallaði alltaf foreldra mína mömma
og pabba og ég gerði það sama við
Eygló og Gumma. En eitt af því
besta við þetta er að þegar til dæmis
mamma mín var með eitthvað
óspennandi í matinn, eins og lifur
eða hrogn, var alltaf hægt að borða
heima hjá Kristínu og fá kannski
kótilettur og svo appelsín og Síríus-
súkkulaði (hefðin hans Gumma á
föstudagskvöldum). Kristín náttúr-
lega gerði það sama og var alltaf
fyrst í pottinn hjá henni mömmu
þegar hún bjó til spaghettí í sósu. Ég
hugsa að ég hafi sloppið við að borða
hrogn alla mína æsku.
Sem litlar stelpur töluðum við líka
oft um alvarlega hluti. Við töluðum
um Guð og hvort hann væri virkilega
til. Af hverju hann væri ekki kona.
Seinna töluðum við um þráhyggj-
una hennar Kristínar og magapín-
una sem hún var stöðugt með. Ekk-
ert magasár, sögðu læknarnir. Hún
átti bara að reyna að slaka á.
Þegar ég var tólf ára flutti ég með
foreldrum mínum til Flórída. Það
var hryllilegt. Pabbi fann loksins að
hann var orðinn meiri Íslendingur en
nokkuð annað og hann vissi að hann
hafði gert mistök að flytja. Við
mamma vorum eins og týnd lömb.
Íslendingar í öðrum heimi. Við skild-
um engan og enginn okkur. En svo
um sumarið kom Kristín og bjargaði
mér. Hún hljóp í fangið á mér og
mömmu þegar hún steig af flugvél-
inni eins og geislandi íslenskt norð-
urljós. Ég var ekki lengur öðruvísi.
Við fluttum aftur heim þegar ég var
fjórtán ára, þá í fyrsta skipti fundum
við mismuninn á aldri okkar. Ég var
táningur og var að rembast við að
kynnast öðrum krökkum í Keflavík
með því að stunda Bergás og Stap-
ann.
Ég eignaðist aðrar vinkonur. En
einhvern veginn var ég aftur öðru-
vísi.
Svo þegar ég var átján ára flutti
ég til New York og svo til Parísar.
Við Kristín byrjuðum að skrifast á.
Ég fékk, liggur við, heilu dagbæk-
urnar frá henni. Svo kom hún í heim-
sókn til mín í París. Ég man að ég
stóð efst á tröppunum við metró-
stöðina við íbúðina mína og hún kom
hlaupandi í fangið á mér. Sama geisl-
andi norðurljósið. Og það var eins og
engin tími hefði liðið frá því við
sáumst síðast. Eftir Parísardvölina
heyrði ég annað slagið frá Kristínu.
Henni gekk stundum vel. Þá sagði
hún mér í bréfum sögurnar um feril
sinn í Reykjavík og svo var ýmislegt
sem hún sagðist ekki geta sagt frá.
Þegar ég kom heim í heimsókn sá ég
hana bara þegar henni leið vel. Við
skildum alltaf hvor aðra þó svo að
heimar okkar væru orðnir svo gjör-
ólíkir. Gummi hringdi í mig 22. apríl
og sagði mér að Kristín væri dáin.
Ég sá fyrir mér augun hennar, val-
brána hennar, ég finn lyktina henn-
ar. Næst þegar ég kem heim um vet-
ur mun ég kannski sjá norðurljós á
himni sem er aðeins öðruvísi en öll
hin. Ég veit að foreldrar mínir taka
vel á móti Kristínu í æðri heimi og er
það mér huggun. Eygló mamma,
Gummi pabbi, Eydís, Berglind og
Kristján, ég sendi ykkur mínar
dýpstu samúðarkveðjur, hugur minn
er hjá ykkur.
Guð veri með ykkur.
Deirdre (Dídí) A. Devaney, Esq.
East Haddam, Connecticut.
Elsku besta vinkona og pennavin-
ur! Ekki hefði mig grunað að ég ætti
eftir að skrifa þér svona kveðjubréf
(í bili).
Þar sem okkar góðu kynni voru
ekki á svo löngu tímabili langaði mig
til að kveðja þig í litlu bréfi.Við sem
vorum á leiðinni að hittast og spjalla
saman. Það gladdi mig mjög mikið
að fá bréfið frá þér í febrúar sl. þá
höfðum við ekki heyrst um árabil þar
sem leiðir okkar skildu. Síðan fékk
ég þetta fallega bréf frá þér sem gaf
mér svo mikið og ég mun alltaf varð-
veita þín orð í hjarta mér. Mér þótti
og þykir svo ákaflega vænt um þig
Kristín Gerður og langar mig mjög
að hafa eftir þau orð sem þú skrifaðir
til mín. Þú með þitt einstaklega fal-
lega hjarta, og sál þín svo hrein, svo
tær og svo full af elsku, í þér sá ég
spegilmynd af mér. Og það var bæði
mikið sárt, og gott um leið. Þú áttir
svo mikið gott skilið.
Með þessum orðum vil ég þakka
þér fyrir þær yndislegu stundir sem
við áttum saman.
Guð blessi foreldra þína og fjöl-
skyldu og styrki þau í sorg sinni.
Davíðssálmur 16:1 Varðveit mig,
Guð, því að hjá þér leita ég hælis.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Þín eilífðar vinkona,
Agnes Ásta.
Ég sit hérna fyrir norðan og er svo
sannarlega með sorg í hjarta yfir því
að þú, elsku Rós, skulir vera dáin.
Ég hafði ekki heyrt í þér lengi og …
Já, gettu hver nagar sig í handar-
bökin og er með bágt í hjartanu í dag
að hafa ekki verið búin að hringja í
þig eða skrifa þér. En er ekki lífið
svona, fullt af óvæntum uppákomum
og því miður eru þær ekki allar
skemmtilegar, en þú varst nú búin
að kynnast því aðeins. Ég kynntist
þér fyrir vestan í lok ársins ’92. Við
vorum ekki stórar í okkur þá, búnar
að brenna flestar brýr að baki okkur,
en vorum þó að reyna að klóra í
bakkann. Það kemur mynd af þér í
hugann er þú stóðst í kirkjunni á
Staðarfelli og ég var búin að mana
þig í að syngja og jú ég ætlaði að
syngja með þér, en ég hef aldrei get-
að sungið neitt þó að þú segðir að ég
gæti það vel, ég þyrfti bara að trúa
því sjálf. Við byrjuðum og lagið var
Summertime and the living is easy.
Ég var fljót að setjast niður því það
voru töfrar sem fylltu þessa litlu
kirkju vestur í Dölum og þú elskan,
aðeins þú, bjóst þá til með þinni ynd-
islegu rödd og þessi stund hefur allt-
af lifað með mér síðan. En svo skildi
leiðir og ég fór norður, þú fórst fljót-
lega vestur á Ísafjörð og við skrif-
uðumst á. Ég hitti þig svo í Reykja-
vík sumarið ’94. Ég hafði talað oft við
þig í síma og ég vissi að það var mik-
ið, allt of mikið búið að gerast hjá
þér, en veistu það gyðjan mín, þarna
langaði mig að pakka þér inn í sæng
og fara með þig norður og hlúa að
þér þar. Ég var lengi að jafna mig
eftir að hafa hitt þig og varð svo
ánægð þegar ég frétti að þú hefðir
snúið við og værir að taka á honum
stóra þínum. Og það þurftirðu oft að
gera vinan eftir það, því nú fóru alls
konur vofur að elta þig. Þú komst
hingað til Akureyrar um haustið ’97,
varst að vinna að forvörnum og sagð-
ir sögu þína í framhaldsskólum bæj-
arins. Ég veit að það tókst vel, þú
áttir aldrei í vandræðum með að ná
athygli fólks ef þú ætlaðir þér það,
og þvílíkt að sjá þig, það hreinlega
skein af þér þegar ég sótti þig í Gilið,
og ég bara tárast núna yfir minning-
unni, því þú varst svo falleg. Og við
skemmtum okkur vel þennan rúma
sólarhring er þú stoppaðir hjá mér.
Ég hef aldrei, gamla mín, getað al-
veg sleppt hendinni af þér, og ég veit
að þeir sem fengu þann heiður að
kynnast þér urðu allir miklu ríkari
fyrir vikið.
Ég sendi ykkur öllum kveðju og
vona að þið takið ofan fyrir yndis-
legri manneskju og haldið minningu
hennar lifandi í hjörtum ykkar. Ef
einhvers staðar er góður staður þá
veit ég að þú ert komin þangað, von-
andi með kertaljós og kósýheit, og
frið í hjarta og sál, þú átt það skilið
vinan, fyrir baráttuna. Hafðu ástar-
þakkir fyrir að verða á vegi mínum,
lita líf mitt gleði og skilja eftir svo
fallegar minningar. Þér gleymi ég
aldrei.
Foreldrum, systkinum og ættingj-
um öllum sendi ég mínar innilegustu
kveðjur og vona að minning hennar
verði ykkur ljós á lífsins vegi.
Sóley Hallgrímsdóttir, Akureyri.