Morgunblaðið - 19.10.2001, Side 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 19. OKTÓBER 2001 35
✝ Björn Pálssonfæddist á
Skeggjastöðum í
Fellahreppi í Norð-
ur-Múlasýslu 6. nóv-
ember 1933. Hann
lést á heimili sínu 13.
október síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Páll Jónsson bóndi á
Skeggjastöðum, f. á
Þúfu í Dalsmynni í
Suður-Þingeyjar-
sýslu 25. október
1898, d. 28. maí
1972, og kona hans,
Bjarnheiður Magn-
úsdóttir, f. á Hallgeirsstöðum í
Hlíðarhreppi í Norður-Múlasýslu
13. janúar 1902, d. 9. september
1981, og var Björn næstyngstur
barna þeirra. Systkini Björns
eru: Aðaldís á Egilsstöðum, Þór-
arinn sem er látinn, Hulda á Dal-
vík, Jón Þór í Reykjavík og
yngstur var Garðar bóndi á
Skeggjastöðum sem er látinn.
Hinn 19. maí 1956 kvæntist Björn
Sigríði Sigurbergsdóttur, f. 12.
mars 1937. Foreldrar hennar
voru Sigurbergur Pálsson, f. á
Rauðabergi í Mýrahreppi í Aust-
ur-Skaftafellssýslu 11. nóvember
1910, d. 6. júlí 1998, og kona
hans, Ingunn Kristrún Gríms-
dóttir, f. á Kirkjubóli í Kirkju-
bólshreppi í Strandasýslu 20. maí
1905, d. 11. júní 1975. Börn
Björns og Sigríðar eru: 1) Sig-
urbergur, kvæntur Guðríði Vil-
hjálmsdóttur og eiga þau börnin
Björn Loga og Bjarnheiði. Auk
þess á Sigurbergur dótturina
Sigríði Birnu frá fyrra hjóna-
bandi og Guðríður á
fyrir dæturnar Sig-
ríði Sóley og Bergd-
ísi Guðnadætur. 2)
Birna Hugrún, gift
Jóhannesi Jónssyni
og eiga þau börnin
Furu Ösp, Burkna
Reyr, Jón Reyr og
Bjarka Reyr. 3)
Steinn Logi, kvænt-
ur Önnu H. Péturs-
dóttur og eiga þau
börnin Stein Loga,
Ylfu Ýri og Perlu.
Björn á einnig son-
inn Hilmar Þórð
sem er ókvæntur og barnlaus.
Fyrstu þrjú búskaparárin
bjuggu Björn og Sigríður á Höfn
í Hornafirði, þar sem Björn var
lögreglumaður við herstöðina á
Stokksnesi. Eftir það stóð heimili
þeirra í Reykjavík og síðustu 34
árin í Sæviðarsundi 19. Björn tók
Landspróf frá Héraðsskólanum á
Eiðum. Hann stundaði nám við
Lýðháskólann í Östavik í Noregi
og útskrifaðist íþróttakennari
frá Íþróttakennaraskólanum á
Laugarvatni 1954. Hann hóf
störf sem lögreglumaður á
Keflavíkurflugvelli árið 1955 og
var aðalvarðstjóri þar er hann
lét af störfum árið 1992. Hann
lauk námi frá Lögregluskólanum
og sótti endurmenntunarnám-
skeið vegna starfa sinna. Björn
var um tíma formaður Lögreglu-
félags Suðurnesja og sat í stjórn
Landssambands lögreglumanna.
Útför Björns fer fram frá Ás-
kirkju í Reykjavík í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Góður vinur og tengdafaðir minn,
Björn Pálsson, er fallinn frá, langt um
aldur fram. Sem betur fer án langra
legudaga sem aldrei hefðu verið hon-
um að skapi. Bjössi vinur minn geisl-
aði af hreysti. Hann fór í sund á hverj-
um degi, gerði Muellers æfingar og
fór í langa göngutúra.Við áttum okk-
ur sameiginlegt áhugamál og það var
heilsan. Við lásum bækur eftir Edgar
Casey og fleiri og þóttumst vita allt
um vítamín og bætiefni. Okkur var oft
strítt af fjölskyldunni, en létum það
ekkert á okkur fá, við vissum alveg
hvað við vorum að gera, okkur sem
báðum þótti hákarl svo góður! Ég
þakka fyrir yndislega daga á
Skeggjastöðum í sumar, þegar ég og
fjölskylda mín hittum Bjössa og
Siggu á ættarsetrinu. Bjössi var þar á
heimaslóðum og fór með okkur um
sveitina og fræddi okkur um fjöll og
firnindi.
Bjössi lét sér mjög annt um barna-
börn sín. Hann passaði litlu börnin og
leiðbeindi unglingunum. Hann var
alltaf tilbúinn að tefla við þau og
keyra þau og sækja þegar foreldrarn-
ir voru uppteknir. Ef einhver var í
vandræðum með bílinn sinn var
Bjössi mættur á svæðið til að hjálpa
og kom það sér oft vel.
Ég sakna þess að hafa ekki Bjössa
lengur á meðal okkar. Hvíli hann í
friði.
Anna H. Pétursdóttir.
Við viljum í nokkrum orðum minn-
ast Bjössa, mágs okkar og svila, og
þakka honum fyrir samfylgdina í
gegnum árin. Sjúkdómslega hans
varð ekki löng. Við vissum ekki betur
en hann væri að fara í nokkuð mein-
lausa aðgerð en brátt kom í ljós að um
mun alvarlegri sjúkdóm var að ræða.
Enda liðu ekki nema fjórar vikur frá
því að hann var skorinn upp og þar til
hann lést. Hann fékk þó að eyða síð-
ustu ævistundunum heima þar sem
Sigga gat hlúð að honum af umhyggju
og ástúð og var það honum mikils
virði að geta verið í faðmi fjölskyld-
unnar þessa síðustu ævidaga. Ekki
heyrðist hann kvarta og fram á síð-
asta dag gat hann gert að gamni sínu.
Við bjuggum í nálægð við Bjössa í
næstum 34 ár og margs er því að
minnast. Öll unnum við að byggingu
húsa okkar í Sæviðarsundinu og má
segja að við höfum verið frumbyggjar
þar. Seinna minntist hann oft þessara
erfiðu tíma þar sem eigendur urðu oft
og tíðum að leggja nótt við dag við að
koma sér upp íverustað fyrir fjöl-
skylduna. Mikill samgangur var á
milli fjölskyldna okkar og lét Bjössi
ekki sitt eftir liggja til að allt gengi
sem best okkar á milli. Hann vildi líka
börnunum okkar allt það besta og iðu-
lega spurði hann frétta af þeim til að
vita hvernig þeim gengi. Á góðum
stundum var Bjössi hrókur alls fagn-
aðar. Við eigum eftir að sakna þess
þegar Bjössi rak upp sínar frægu
hláturrokur þegar eitthvað skemmti-
legt var um að vera. Bjössi og Sigga
fóru í margar skemmtilegar ferðir
saman og ferð til Kanaríeyja var ár-
legur viðburður hjá þeim. Hann
hlakkaði ávallt til að komast í hitann á
suðlægum slóðum og fannst honum
gott að komast úr kuldanum hér
heima í mesta skammdeginu. Bjössi
hafði sterkar taugar til heimabyggðar
sinnar austur á Héraði. En þar hafði
hann ásamt systkinum sínum haldið
við gamla húsinu þar sem foreldrar
hans bjuggu og systkinin ólust upp.
Þar naut hann þess að dvelja í nokkr-
ar vikur á hverju sumri. Það var okk-
ur sérstök ánægja að heimsækja
hann þar því þar var hann á heima-
velli að taka á móti sínum gestum. Í
sumar dvöldu Sigga og Bjössi þar
óvenju lengi og áttu ljúfar stundir
saman.
Það fór ekki á milli mála hvenær
Bjössi komst í jólaskapið sitt en það
var þegar hann spilaði uppáhaldsplöt-
una sína með Mahaliu Jackson. Þá
voru jólin komin hjá Bjössa og það
varð einnig til þess að allir í kringum
hann komust í hátíðarstemmingu. En
jólin voru sá tími sem öll stórfjöl-
skyldan hittist, allt frá því að við héld-
um jólin hjá foreldrum okkar, og höf-
um við haldið þeirri hefð síðan. Oftu
voru fjörugar umræður í gangi í þess-
um boðum og hafði Bjössi ávallt eitt-
hvað til málanna að leggja til að lífga
upp á samræðurnar.
Bjössi var ákaflega stoltur af börn-
um sínum og barnabörnum og var
hann boðinn og búinn að hlaupa undir
bagga, ef á þurfti að halda, við barna-
pössun eða aðra hjáp þeim til handa
og er hans sárt saknað af fjölskyld-
unni.
Að leiðarlokum þökkum við Bjössa
fyrir tryggð hans og vináttu.
Elsku Sigga, við vottum þér, börn-
um, tengdabörnum og barnabörnum
okkar dýpstu samúð og megi guð gefa
ykkur styrk á þessum erfiðu tímum.
Bára, Ragnar,
Pálína og Stefán.
Björn frændi okkar er látinn. Fyrir
nokkrum vikum hvarflaði það ekki að
neinum að hann yrði hrifinn svo fljótt
í burtu.
Við systkinin eigum margar góðar
minningar tengdar Bjössa. Við vorum
alin upp austur á Héraði í hans
heimasveit en hann settist að í
Reykjavík. Bjössi var bjartur yfirlit-
um, stæltur, grannur, skarpleitur og
hressilegur í viðkynningu. Í kringum
hann var aldrei nein lognmolla, ætíð
eitthvað um að vera og alltaf stutt í
hláturinn. Björn gekk rösklega til
verks, var bóngóður og lét sitt ekki
eftir liggja.
Fyrstu minningarnar af Birni
tengjast tilhlökkun um að fá hann og
fjölskylduna í heimsókn austur eða
komu á góðum hlut sem Bjössi frændi
var búinn að útvega í Reykjavík. Það
var ekki fátt sem barst austur að til-
stuðlan Bjössa. Fyrsta bíl foreldra
okkar keypti Bjössi og kom hann
glaðhlakkalegur keyrandi á fínum
Willis jeppa með rauðu plussi á sæt-
um og í klæðningu. Er kom fram á
sumar var farið að huga að komu
Bjössa og fjölskyldu en þau mættu
alltaf með sína krafta og glaðværð í
heyskapinn á Skeggjastöðum. Þá
mættu gjarnan fleiri til verka, Bjössi
hló hátt og aðrir nutu nærveru hans.
Fyrstu minningar okkar um heim-
sókn til höfuðborgarinnar tengjast
hlýjum móttökum Bjössa og Siggu.
Það var ekki talið eftir sér að skjótast,
redda eða sýna mikilleik borgarinnar.
Á seinni árum gafst Bjössa rýmri
tími til að njóta hugðarefna. Gamall
áhugi á líkamsrækt lifnaði aftur og
hóf hann að stunda sund og göngu-
ferðir. Þá fór Bjössi líka að sinna föð-
urleifð sinni á Skeggjastöðum af mikl-
um áhuga. Hin síðari ár dvaldi hann
nokkrar vikur á Skeggjastöðum á
hverju sumri. Þar var hann bæði einn
eða með fjölskyldunni, dittaði að því
sem þurfti að laga, sló blettinn í
kringum húsið (hólinn) eða hitti
gamla vini á Héraði. Ástfóstur Bjössa
við æskuslóðirnar var mikið. Á
Skeggjastaðatorfunni bjuggu í upp-
vexti Björns og til skamms tíma 20 til
30 manns en nú eru íbúarnir þrír. Þar
tengist saga hverjum bletti og þar er
grafreitur ættingja og vina. Að þessu
þurfti Bjössi að huga.
Bjössi sagði að á hólnum væri fal-
legasta bæjarstæði á Héraði þar sem
við blöstu Lagarfljót, Vellir, Höttur,
Hjálpleysa, Sandfell, Hallormsstaða-
háls og Hallormsstaðaskógur. Það er
enginn vafi í okkar huga að það er
rétt. Í sumar var Bjössi mættur með
orfið og ljáinn á hólinn og sló af þrótti
hávaxið grasið. Ungviðið horfði á og
hafði aldrei séð slík vinnubrögð. Þá
var ekki að sjá neinn bilbug á Bjössa.
Nú er skarð fyrir skildi og munum við
sakna Bjössa og komu hans í
Skeggjastaði.
Við sendum Sigríði, Sigurbergi,
Birnu Hugrúnu, Steini Loga og fjöl-
skyldum þeirra okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu Björns Páls-
sonar.
Ólöf, Anna, Gylfi og Gígja.
Mikið þótti mér sárt að heyra að
Björn Pálsson minn gamli, góði vinur
og skólabróðir væri látinn. Fréttin
kom skyndilega og óvænt, því ég
hafði ekki haft minnstu hugmynd um
að hann væri veikur. Hvernig gat það
verið að þessi kempa sem ég vissi ekki
til að hefði nokkurn tíma orðið mis-
dægurt væri fallinn frá.
En þannig vinnur árans krabbinn í
laumi og ræðst ekki síst á sterkustu
vígin og eirir engu. Skammt er stórra
högga á milli. Ekki er langt síðan
hann lagði að velli annað hraustmenni
úr okkar fámenna hópi sem útskrif-
uðumst frá Íþróttakennaraskóla Ís-
lands á Laugarvatni árið 1954. Það
var sá góði drengur og fjölhæfi
íþróttamaður Einar Valur Kristjáns-
son frá Ísafirði. Við minnumst hans
einnig nú með trega.
Björn Pálsson var knár íþrótta-
maður, víkingi líkastur í framgöngu
og hreystin uppmáluð. En hann var
einnig ljúfur sem lamb og hjartahlýr,
ljóðelskur og músíkalskur, hafði yndi
af tónlist og naut þess að blása í
trompetið sitt. Hann átti einnig létt
með að kasta fram vísum og skemmti
okkur skólasystkinunum oft með
smellnum vísum um spaugileg atvik í
kennslustundum og skólalífinu. Já,
það er mikill missir að slíkum öðlingi.
Það er ljúft að láta hugann reika til
þess tíma er við vorum saman á Laug-
arvatni. Við vorum aðeins tíu sem
voru saman allan veturinn. Sá ellefti
hafði hætt um áramót. Í svo litlum
hópi sem okkar verða kynni afar náin
við þær aðstæður sem við vorum í, lík-
ast því sem um alvöru systkini væri
að ræða. Orðið skólasystkini fékk
aðra og dýpri merkingu eftir dvölina
á Laugarvatni en áður. Einlæg vin-
átta skapaðist milli okkar allra sem
enginn skuggi hefur fallið á allt lífið.
Á þessum tíma var Laugarvatn
sem lítill skólabær með barnaskóla,
héraðs- eða gagnfræðaskóla, mennta-
skóla, húsmæðraskóla auk íþrótta-
kennaraskólans. Þar var líf og fjör og
góð samskipti skóla á milli með heim-
boðum og dansleikjum. Eignuðust
margir þar góða vini og kunningja og
kynntust sumir hverjir lífsförunaut-
um sínum þar. Þannig var það með
Björn vin okkar. Þarna kynntist hann
kátri og lífsglaðri stúlku, Sigríði Sig-
urbergsdóttur og varð úr því farsælt
hjónaband. Þau hafa átt miklu barna-
láni að fagna og barnabörnin hafa
einnig veitt þeim gleði og hamingju.
Sigga eins og við kölluðum Sigríði
oftast, féll strax einstaklega vel inn í
hóp okkar skólasystkinanna. Höfum
við alla tíð notið þess og átt ógleyman-
legar stundir á heimili þeirra þar sem
haldist hefur í hendur einstök gest-
risni og rausn.
Eru hér færðar einlægar þakkir
fyrir vináttu þeirra og örlæti í okkar
garð um leið og við kveðjum kæran
skólabróður og vin með söknuði.
Innilegar samúðarkveðjur til ykk-
ar allra sem eigið um sárt að binda.
Blessuð sé minning Björns Páls-
sonar.
Valdimar Örnólfsson.
Lyngið er fallið
að laufi
holtin regnvot
og hljóð
kvöldskin á efsta
klifi.
(Snorri Hjartarson.)
Aldarfjórðungur er liðinn síðan við
hjónin kynntumst Birni og hans
ágætu konu. Þessi kynni urðu smá
saman að vináttu og leiddu til tíðra
samfunda. Einkanlega voru þeir í
tengslum við fámennan gönguklúbb,
sem stofnaður var með öðru vinafólki.
Árum saman hittumst við nær
vikulega. Við gengum um holt og
móa, víkur og voga og um víðáttur Ís-
lands. Líka um stræti og torg borga
og bæja innanlands sem utan.
Við Björn vorum jafnaldra en
vaxnir úr ólíku umhverfi. Hann í aust-
firskri sveit; ég á „mölinni“ fyrir
sunnan.
Margt ræddum við um uppruna
okkar og ýmislegt sagði hann mér frá
sveitinni sinni sem var honum alla tíð
kær og þar dvaldi hann fáeinar vikur
á hverju sumri. Þegar þessi samtöl
okkar rifjast upp finnst mér þó að á
stundum hafi mátt merkja viss sár-
indi varðandi basl og erfiðleika á tím-
um kreppu og stríðs.
Björn gat haft ákveðnar skoðanir á
mönnum og málefnum og beit stund-
um fast í þær. Ekki vorum við alltaf
sammála, langur vegur frá því. Þess
vegna bar við á löngum göngum að
við tókum að iðka þrætubók, en eins
og oftast verður, þá list þessi er
stunduð, er fátt um niðurstöður á leið-
arenda. Grunar mig þó satt að segja
að iðja þessi hafi stytt okkur vega-
lengdir á stundum, enda gamanmál
og kerski höfð með í bland.
Björn Pálsson var vel að manni.
Skarpleitur, bar höfuð hátt og allur
hinn gjörfilegasti. Hann var hraust-
leikans maður, þar til óvæntur og
óviðráðanlegur sjúkdómur bar hann
ofurliði á örfáum vikum.
Hans er sárlega saknað.
Ég og göngufélagarnir þakka góða
vináttu, ljúfar samverustundir og fyr-
ir hin ótal mörgu gengnu spor.
Birgir Ólafsson.
Hann afi í Sæviðarsundi er dáinn.
Það mun taka langan tíma að venjast
þessari tilhugsun, það eitt að sitja hér
og skrifa minningargrein getur varla
verið raunveruleikinn. Enginn var
undir þetta búinn, jafnvel þótt ljóst
væri að hann væri veikur gerði maður
aldrei ráð fyrir að hann myndi fara
svona fljótt. Fyrst þegar hann fór á
spítalann vorum við að leggja á ráðin
með að ryðbæta bílinn, fara með hann
í skoðun og fleira í þeim dúr. Svo viss
var ég um að hann færi á fætur fljót-
lega. Honum var hins vegar hugað
annað.
Afi var alla tíð í mjög miklu uppá-
haldi hjá mér. Hann var svo óskap-
lega góður og skemmtilegur. Spilaði
við mig fótbolta í barnæsku, keypti
fyrsta lottómiðann, fór með mann í
bíltúra niður að bryggju og ýmislegt í
þessum dúr. Ég leit mikið upp til afa,
fannst mjög tilkomumikið að hann
skyldi vera lögga og ekki rýrði það
hetjuímyndina að á hann vantaði
nokkra putta. Það var því alltaf æv-
intýralegur blær yfir honum. Hann
var líka svo hár og spengilegur, einn
sá flottasti í víðri veröld að mér
fannst. Afi hafði alltaf unun af að vera
með barnabörnunum sínum. Þegar
ég var lítil var afi að vinna í löggunni í
Keflavík, þegar hann var ekki á vakt
gaf hann sér oft tíma til að hitta okk-
ur. Fastur punktur í tilverunni voru
ávaxtaleiðangrarnir sem hann tók
okkur reglulega í. Mikil tilhlökkun
var fyrir þessar ferðir og okkur
Burkna þótti ótrúlega skemmtilegt að
velja okkur alla þá ávexti sem okkur
langaði í. Einstaka sinnum kom afi
með góðar ábendingar um nýja ávexti
sem voru á boðstólum. Eftir leiðangr-
ana var ýmist kíkt til hennar ömmu í
Fjöðrina eða keyrt á bílasölur, en afa
þótti alltaf gaman að vera í bílastússi.
Það var eiginlega alveg sama hvað
var gert, það var alltaf gaman með
afa.
Það er engin tilviljun að afi valdi
það að fara í ávaxtaleiðangra. Hann
vildi frekar gefa okkur ávexti heldur
en sætindi, helst voru það súkkulaði-
rúsínur sem hann gaukaði að manni.
Afi hugsaði nefnilega vel um heilsuna,
tók öll helstu vítamín og bætiefni sem
eru á boðstólum, fór reglulega í sund
og gerði Müllers-æfingar á hverjum
morgni. Ef ég kom í heimsókn með
kvefpest var ég leyst út með sólhatti,
C-vítamíni og nokkrum góðum ráð-
um.
Afi var ekki mikið fyrir að tjá til-
finningar sínar í orðum. Honum tókst
þó sérlega vel að sýna í verki hversu
vænt honum þótti um ættingja sína.
Fáir hafa stjanað eins mikið í kring-
um mig og hann afi. Hann ofdekraði
mig hreint út sagt. Hann var nú ekki
par hrifinn af því þegar elsta barna-
barnið tók upp á því að flytja inn í
kjallaraíbúð í miðbænum. Því kom
hann í heimsókn með nýjan smekklás
á útidyrahurðina, nýja skrá og lagaði
krókinn á hurðinni inn í þvottahús.
Enginn skyldi komast þarna inn.
Einnig sá hann alfarið fyrir því að úti-
ljósið logaði, byrjaði á að setja upp
nýtt ljós og kom svo reglulega þegar
ég var ekki heima og setti nýja peru í
ljósið ef hin var sprungin. Þremur
dögum áður en hann dó spurði hann
hvort ég væri ekki búin að laga krók-
inn á hurðinni. Alltaf að hugsa til þess
að allt væri í lagi.
Flestum jólum í mínu lífi hef ég
eytt með afa og ömmu í Sæviðar-
sundi. Þetta er gömul hefð sem alltaf
hefur verið hægt að stóla á, graut-
urinn í forrétt, rjúpan og svo ís. Tón-
listina sá afi alltaf um og hún var ekki
síður mikilvæg heldur en maturinn og
fólkið, Mahalia Jackson. Það er sárt
til þess að hugsa að ekki verða fleiri
jól með honum afa.
Það er mikill missir fyrir okkur
barnabörnin að missa hann svona
fljótt. Ég er afskaplega þakklát fyrir
þau 26 ár sem ég fékk með honum og
tel ég mikinn missi fyrir þau yngri að
fá ekki meiri tíma með þessum góða
manni. Hann afi hefði haft svo gaman
af því að fylgjast með þeim vaxa úr
grasi. Það er þó huggun í því að hann
hann er nú geymdur á góðum stað,
þar sem hann fær vonandi að fylgjast
með okkur öllum.
Elsku amma, megi guð gefa þér all-
an þann styrk sem þú þarft á að halda
á þessum erfiðu tímum. Megi elsku-
legur afi minn hvíla í friði.
Fura Ösp Jóhannesdóttir.
BJÖRN
PÁLSSON