Morgunblaðið - 19.10.2001, Qupperneq 41

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 19. OKTÓBER 2001 41
veiðimaður.
Og svo hefur hann
alltaf farið sérlega
mjúkum höndum um
veikara kynið, er mér
sagt. Við fórum þrisvar
saman til veiða í sumar
er leið. Fyrst í Langá
á Mýrum, fengum eitt-
hvað, ekki mikið, en fé-
lagsskapurinn var góð-
ur. Svo í Sandá tvisvar,
í byrjun júlí og seint í
ágúst, með Lárusi og
Rúnu og Lúllý og Gísla
Eyland, en Viktor
komst ekki í sumar og
heldur ekki Arngrímur
okkar Jóhannsson flugstjóri, sem
er nú betri en enginn í svona
kompaníi. Því var minna sungið en
áður í veiðihúsinu að loknum veiði-
degi. Og okkar góði veiðifélagi,
Garðar H. Svavarsson, er fallinn
frá fyrir nokkrum árum. Þetta er
hópurinn sem mest og best hefur
haldið saman undanfarin ár. Við
fengum ekkert í Sandá í sumar,
ekki við Steini. En það gerði ekk-
ert til. Nægilegt að vera þarna,
njóta samvistanna við góða vini og
einstakrar náttúru Þistilfjarðar,
sem við öll höfum bundið tryggð
við. Fyrir réttum tveimur vikum
fórum við Steini svo saman enn
eina ferðina norður til Akureyrar,
og gistum á hótel Eyland, eins og
Steini kallar Víðimýri 8, en þar
gistir hann jafnan á leið til Sandár.
Ég fór áfram í Sandá að veiða í
klak með bændum.
Svo ókum við tveir suður Kjöl á
sunnudag í björtu og fögru veðri.
Þáðum góðgerðir að Vatnsleysu í
Biskupstungum hjá þeim heiðurs-
hjónum Höllu og Braga Þorsteins-
syni, tengdaforeldrum Bjössa, son-
ar Steina. Svo heim. Þetta var góð
ferð sem mér þótti vænt um að
eiga með Steina.
Við hlökkum til ferðanna næsta
sumar. Dyttum að stöngum og lín-
um í vetur og röðum að nýju í
fluguboxin. Svo notum við líka tím-
ann til að efla líkamlegt þrek.
Steini á þar sérstakt verk að
vinna. Hann á nú í fjórðu styrjöld-
inni á ellefu árum við sjúkdóm sem
flesta bugar, en ekki Steina.
Hann lifði af ótal loftorustur í
seinni heimstyrjöldinni, Biafra-
stríðið á árunum 1968 til 1970,
þegar hann stjórnaði hinu ótrúlega
hjálparflugi frá eyjunni Sao Tomé
til Biafra. Þar fyrir utan hefur
hann alltaf lent heilu og höldnu á
öllum sínum hættuferðum til
þessa, á Grænlandi og Íslandi á
fyrstu árum flugsins, og svo alls-
staðar annarsstaðar.
Verndarenglarnir hafa vakað yf-
ir honum, eins og hann segir sjálf-
ur frá í endurminngum sínum.
„Eins og allir menn hef ég átt mín-
ar sorgarstundir og mínar gleði-
stundir. Þær síðarnefndu hafa þó
verið margfalt fleiri, og það
dásamlega við þetta líf er að sorg-
arstundirnar gleymast en þær
góðu geymast“. Þetta segir Steini í
lok síðara bindis endurminninga
sinna. Við, vinir hans, eigum ein-
göngu góðar minningar frá sam-
verustundum okkar með honum.
Við trúum því og treystum að þær
verði fleiri. Hugheilar afmælis-
kveðjur frá okkur Stellu.
Ólafur G. Einarsson.
Í dag, föstudaginn
19. október, er Þor-
steinn E. Jónsson,
fyrrverandi flug-
stjóri, minn góði vin-
ur Steini, eins og við
ævinlega nefnum
hann, áttræður.
Þrátt fyrir margs
konar heilsufarslegt
andstreymi síðustu
árin ber hann aldur-
inn vel.
Samur er kjarkur-
inn, og kappið sem
jafnan áður, hvort
sem um er að ræða
viðfangsefni hins
daglega lífs eða ný ævintýri sem
alltaf eru í augsýn og bíða þess að
tekist sé á við.
Ekki ætla ég mér þá dul að
rekja æviferil Steina í stuttri af-
mæliskveðju. Til þess þarf bók í
þremur bindum. Raunar hefur
hann gefið út endurminningar sín-
ar í tveimur bindum. Hið fyrra,
Dansað í háloftunum, kom út árið
1992. Hið síðara, Viðburðarík flug-
mannsævi, ári síðar, 1993.
Þeir sem ekki hafa lesið þessar
bækur ættu ekki að draga það öllu
lengur.
Þar segir frá ótrúlegum ævin-
týrum flugmannsins, sem tók þátt
í íslenska flugævintýrinu nánast
frá upphafi, eða frá árinu 1947 sem
handhafi flugskírteinis númer 13.
Að vísu höfðu tíu flugmenn á und-
an honum afþakkað þetta númer.
Það gerði Steini ekki, enda aldrei
verið eins og aðrir, og þessi hefur
verið hans happatala síðan. Áður
hafði hann verið orrustuflugmaður
í breska flughernum stríðsárin síð-
ari.
Frá þessu segir í endurminn-
ingabókum hans, og mörgu fleiru.
En bækurnar ná aðeins til þess er
hann hætti sem flugstjóri árið
1987, eftir 47 ár í fluginu og raun-
verlega í loftinu í yfir 36000 flug-
stundir, eða samtals á flugi í rúm-
lega fjögur ár í þess orðs fyllstu
merkingu. En hann á margt eftir
að segja okkur frá síðustu fjórtán
árunum. Á þeim árum hefur hann
ekki setið aðgerðarlaus, fremur en
þau árin sem hann hefur svo
skemmtilega sagt frá. Því bíðum
við þriðja bindisins með eftirvænt-
ingu.
Við höfum verið vinir og veiði-
félagar í meira en aldarfjórðung.
Hann kom inn í veiðihóp okkar,
sem veitt höfðum þá í Sandá í
Þistilfirði um nokkur ár.
Þetta var árið 1974. Síðan höfum
við farið saman til veiða árlega, oft
tvisvar á ári og jafnvel oftar, og
farið víðar til veiða. Þægilegri
veiðifélaga er vart hægt að hugsa
sér en Steina. Hann er afburða
góður fluguveiðimaður, tillitssam-
ur við veiðifélagana, oftast á undan
öðrum út til veiða og síðastur
heim, ef sá gállinn er á honum,
þrátt fyrir að vera elstur að árum í
hópnum. Ekki fer hann þó í veiði-
staðina á undan öðrum, nema hon-
um sé nánast sagt að gera svo. Og
heima í veiðihúsi að loknum æv-
intýrum dagsins er hann ekki síðri
félagi. Og svo sem við var að búast
hefur hann átt það til að lenda í
meiri ævintýrum en við hinir við
veiðarnar. Sumt hefur hann skráð
og birt í Veiðimanninum, málgagni
stangveiðimanna. Ég man síðasta
ævintýrið hans frá í fyrra í Sandá.
Veiði hafði verið afar dræm.
Steini var ekki sáttur við að fá
engan lax. Hann fór síðasta morg-
uninn í hinn stóra og dularfulla
Húsahyl og setti þar í lax, auðvitað
á fluguna. Það varð löng viðureign
sem endaði langt fyrir neðan töku-
staðinn með sigri hins aldna veiði-
manns. Fimmtán punda hrygna lá
við fætur hans í vatnsborðinu.
Hann losaði fluguna og sleppti
fiskinum. Þetta var í byrjun sept-
ember, og Steini drepur ekki fiska
í september, og síst af öllu hrygn-
ur.
Hann er nefnilega sannur sport-
ÞORSTEINN
E. JÓNSSON
AFMÆLI
✝ Guðrún HafdísJóhannsdóttir,
fæddist í Reykjavík
18. júlí 1932. Hún lést
á líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
10. október síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Aðalheiður
Halldórsdóttir og Jó-
hann Kr. Hjörleifs-
son. Hafdís var elst
fjögurra systkina.
Þau eru Halldóra
Edda, f 12.2. 1934,
Sveinn Einar, f. 24. 1.
1938 og Sigríður
Magnea, f. 11. febrúar 1950. Haf-
dís giftist 15. september 1951 eft-
irlifandi eiginmanni sínum, Einari
Magnús Guðmundssyni, f. 29.
ágúst 1930. Börn þeirra eru fjög-
ur: Jóhann, f. 5. febrúar 1952, gift-
ur Esther J. Steinsson, þau eiga
fjögur börn og þrjú barnabörn.
Gunnlaugur Axel, f. 19. júní 1955,
giftur Vigdísi Björg
Sigurgeirsdótttur,
þau eiga þrjú börn
og eitt barnabarn.
Aðalheiður, f. 3. maí
1957, gift Helga Jó-
hanni Haukssyni,
þau eiga fjögur
börn. Júlíana Rann-
veig, f. 29. desember
1958, gift Þresti Sig-
urðssyni, þau eiga
þrjú börn og eitt
barnabarn.
Hafdís ólst upp í
Reykjavík að mestu,
utan tvö ár á Eski-
firði. Frá 1955 hefur búseta henn-
ar að mestu verið í Kópavogi. Haf-
dís lauk barnaskólaprófi og námi í
skrifstofustörfum. Vann hún síð-
an aðallega við skrifstofu- og
verslunarstörf.
Útför Hafdísar fer fram frá
Kópavogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Hve ung og heit var okkar þrá
ekkert þekkti hik né bið
í morgundögginni mátti sjá
mark eftir spor okkar hlið við hlið.
Og þó að sumarið færi sig frá
og fölnandi gróður blasi okkur við
í frosinni dögg og frera má sjá
för eftir spor okkar hlið við hlið.
Og jafnvel þó landið sé lagt undir snjá
og lokað sé fyrir sumarsins klið
þá út mun veturinn ekki má
minningu um spor okkar hlið við hlið.
Spor sem að áttum aðeins við.
(E.M.G.)
Það er hálf skrítið að hugsa til
þess að hún Haddý amma sé farin
frá okkur. Því að alveg síðan ég
man eftir mér hefur hún verið stór
partur af lífi okkar systkinanna.
Það er auðvitað að hluta til vegna
þess að við vorum svo heppin að
hafa ömmu og afa í hverfinu. Þann-
ig að það varð einhvernveginn bara
eðlilegur hlutur að kíkja við hjá
ömmu og afa þegar við vorum úti að
þvælast með vinum okkar.
Og þar komum við inn á eitt
stærsta einkenni ömmu, það var al-
veg sama hvað við vorum mörg, það
voru alltaf allir velkomnir inn í
drekkutíma. Ég held að við krakk-
arnir höfum öll fundið sterkt fyrir
því hvað við vorum alltaf velkomin
hjá ömmu og afa, og eitt af því sem
gleður mig mest þegar ég hugsa til
baka er hvað þau treystu okkur
alltaf fullkomlega. Að vísu varð það
til þess að á tímabili voru Þorri og
vinir hans með kassabílaverkstæði
í bílskúrnum, við stelpurnar í slæð-
unum hennar ömmu og háhæluðum
skónum að æfa skemmtiatriði á
stofugólfinu, og við frændsystkinin
þar að auki að búa til leynistað uppi
á háalofti. En allt þetta umstang
fór ekkert fyrir brjóstið á ömmu,
hún hjálpaði okkur bara eins og
hún gat, og bakaði aðeins meira
þegar það voru margir auka krakk-
ar í heimsókn.
Og stemmningin heima hjá
ömmu og afa breyttist ekkert þeg-
ar þau fluttu í litlu íbúðina í Gull-
smáranum, litla stofan oftast full af
gestum og borðið alveg að svigna
undan kræsingum, en það var ein-
mitt þannig sem amma vildi hafa
það, hún alveg lifði fyrir að hafa
alla krakkana sína í kringum sig, og
ég verð nú að segja að hún var ansi
lunkin við að safna í hópinn því að
þegar eitthvert okkar barna-
barnanna eignaðist kærasta eða
kærustu þá fannst ömmu hún bara
eignast tengdabarnabörn.
Það var líka yndislegt að sjá að
þrátt fyrir að Aþena litla væri
nítjánda í röð barnabarna og lang-
ömmubarna þá var amma alveg
jafn spennt að eignast nýja ömmu-
stelpu og hún hafði verið í öll hin
skiptin. Og meira að segja þó að
hún hafi verið orðin ofsalega veik,
þá lét hún það sko ekki stoppa sig í
að hekla peysur og kjóla á prinsess-
una. Því að hún var alveg fram á
síðasta dag amma af lífi og sál. Og
talandi um að hekla og prjóna þá er
varla hægt að minnast ömmu án
þess að hugsa til allra fallegu kjól-
anna sem hún bjó til handa okkur
stelpunum fyrir hin ýmsu tækifæri,
eins og t.d. skírnir, fermingar og
árshátíðir. Og það er óhætt að
segja að alltaf vöktu kjólarnir eftir
hana ömmu jafn mikla athygli.
Enda sögðum við systurnar henni
stundum að hún hefði átt að vera
fatahönnuður.
Það er með miklum söknuði sem
við kveðjum hana Haddý ömmu.
En við huggum okkur við það að á
himnum eru örugglega margir litlir
englar sem kætast við að fá til sín
svona yndislega ömmu.
Kveðja,
Hafdís, Þorri og Telma.
Í tvíreistu timburhúsi í Kópavogi
er niðdimmt háaloft þar sem ég
grúskaði með frændsystkinum
mínum þegar ég var barn; grúskaði
í skringilegum hlutum, bókum og
ljósmyndum og gömlum fötum. Við
grúskuðum þangað til einhverri
manneskjunni datt í hug að setja
upp leiksýningu. Þá sömdum við og
æfðum leikrit á fimm mínútum og
hlupum svo niðrúr á jarðhæðina,
mundum ekki hvað við ætluðum að
segja en sögðum það samt.
Í þessu húsi bjuggu amma mín
og afi og þar voru allir krakkar vel-
komnir, með skrípalæti og hama-
gang og leikrit sem tóku engan
enda fyrr en fullorðna fólkið ákvað
að klappa. Amma virtist skemmta
sér svo vel að leikararnir hlupu óð-
ar upp á háaloftið aftur, skipulögðu
annað leikrit og fluttu það, og
þannig upp og niður þangað til
ömmu fannst svo gaman að hún gaf
okkur poppkorn að maula.
Það var sko lúxus að eiga svona
ömmu.
Á síðustu árum grunnskóla, þeg-
ar stundum var erfitt að vera til,
átti ég helgistað í þessu sama húsi.
Ég settist við eldhúsborðið í hádeg-
inu, þar sem afi borðaði hvítlauk og
amma „setti á sig andlitið“ áður en
hún fór í vinnuna. Fáðu þér nú ang-
astráið mitt, sagði hún, og það er
líka til kex. Haddí amma lét ekki
eins og lífið væri stutt heldur eins
og það væri langt og hún ætti allan
tíma heimsins fyrir mig. Og nóg af
kexi og skyrtur af afa. Amma var
iðin við að gefa mér föt af honum
afa.
Algjör lúxus.
Einhvern daginn þegar ég var
ennþá unglingur gaf hún mér silf-
urkross um hálsinn, eins og ömmur
gera. Ég bar hann í nokkra daga
eða vikur, eins og dóttursynir gera,
en svo tók ég hann ofan, enda eng-
inn skósveinn guða.
Mig grunaði ekki að amma hefði
tekið eftir þessu, að ég hefði engan
kross undir skyrtunni minni. Ekki
fyrr en að nokkrum árum liðnum.
Hún sagði: Passaðu þig nú að týna
ekki þessum líka, og festi nýjan
kross um um hálsinn á mér. Og
hafðu hann alltaf á þér. Ha, ætlarðu
að gera það? Þannig talaði amma
mín um Guð, sem ég vissi annars
ekki að hún ætti.
Haddí amma laumupokaðist með
Guð og hún laumupokaðist með
sitthvað fleira. Það er svo margt
sem maður veit ekki um svona lúx-
us-ömmur. Á kvöldin sofnaði hún
prjónandi yfir sjónvarpinu en hún
vaknaði líka á undan öllum öðrum,
jafnvel klukkustundum áður en afi
fór á fætur. Ég veit ekki hvað hún
gerði þá, kannski laumupokaðist
hún með Guði. Kannski bara með
sjálfri sér.
Afi fer ennþá á fætur, ennþá ansi
töff, ennþá með smekk fyrir skyrt-
um og skóm – og skeggi, þótt tali
með lágum róm.
Elsku afi minn. Það huggar víst
ekkert núna nema tíminn, böðull
okkar og lausnari. Farðu jafn vel
með þig og hún amma gerði.
Haukur Már Helgason.
Tímans elfur hrífur án afláts
brott með sér einn af öðrum af sam-
ferðafólki okkar á ævibrautinni.
Með söknuði hljótum við að skilj-
ast við ástvini, félaga og vini og
horfa á bak þeim út yfir móðuna
miklu og torræðu.
Enn er höggvið skarð í vinahóp-
inn er við í dag kveðjum elskulega
vinkonu okkar Hafdísi með sökn-
uði, en vinskapur okkar hefur varað
óslitið í hartnær 50 ár.
Þegar vinir kveðja stöldrum við
við og hugurinn reikar til baka yfir
farinn veg, og ótal minningar
skjóta upp kollinum frá heimili
hennar í Kópavoginum, þar sem
glaðværðin réð ríkjum, en Hafdís
og Einar voru hrókar alls fagnaðar
og skemmtileg heim að sækja.
Eins minnumst við allra ferða-
laga sem við fórum í bæði innan-
lands og utan og var þá oft glatt á
hjalla.
Hafdís var framúrskarandi hús-
móðir og mikil listakona í höndum
og bjó manni sínum og börnum fag-
urt heimili, þar sem smekkvísi
hennar naut sín best.
Þrátt fyrir baráttu við illvígan
sjúkdóm síðastliðin tæp þrjú ár,
sem hún bar af æðruleysi og hóg-
værð var hún ávallt sama góða
Haddý heim að sækja.
Nú er stríðinu lokið og við viljum
þakka Hafdísi áralanga vináttu og
tryggð sem aldrei brást.
Við biðjum góðan guð að styrkja
Einar og fjölskylduna alla í þeirra
miklu sorg.
Saumaklúbburinn.
GUÐRÚN HAFDÍS
JÓHANNSDÓTTIR
MIKIL áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprent-
uninni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tvíverknað.
Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi (569 1115) og í
tölvupósti (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer höfundar/
sendanda fylgi.
Um hvern látinn einstakling birtist formáli, ein uppistöðugrein af
hæfilegri lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við
eina örk, A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2.200
slög (um 25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð tak-
markast við eitt til þrjú erindi. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Frágangur afmælis-
og minningargreina
Hrei
nsum
viðar-, rimla-,
strimla-, plíseruð-
og sólargluggatjöld.
Hlíðarhjalla 26, s. 897 3634.