Morgunblaðið - 19.10.2001, Side 39

konar brynja. Hitt var hverjum
manni ljóst, að hann vildi allt til vinna
að nemendur næðu tökum á viðfangs-
efnum sínum, og mjög mörgum lið-
sinnti hann í þeim efnum utan veggja
skólans og taldi það ekki eftir sér.
Með þessum fátæklegu kveðjuorð-
um vil ég þakka Úlfari fyrir mig.
Þóru, börnum þeirra og fjölskyldum
þeirra, svo og Birni bróður Úlfars og
fjölskyldu hans, sendi ég innilegar
samúðarkveðjur.
Ragnar Halldór Hall.
Úlfar Kristmundsson hóf kennslu
við Verzlunarskóla Íslands árið 1963
og kenndi þá landafræði og stærð-
fræði. Allt frá þeim tíma hefur Úlfar
sett svip á skólann með sínum sér-
staka og persónubundna stíl. Stærð-
fræðina kenndi hann í 38 ár eða fram
að líðandi vetri og er starfsferill hans
því orðinn langur og sá nemendahóp-
ur mjög stór sem notið hefur leið-
sagnar hans.
Úlfar vildi vera ákveðinn í fram-
komu og lagði áherslu á aga og vinnu-
semi með þeim árangri að nemendur
hans reiknuðu dæmin sín. Framkoma
Úlfars einskorðaðist þó ekki við það
að vera öguð. Hún gat verið nokkuð
lífleg stundum og kunnu nemendur
oft vel að meta það þegar Úlfar var í
þeim ham og alltaf tók hann málstað
þeirra nemenda sem stóðu höllum
fæti og lagði sig fram um að bæta hlut
þeirra væri þess nokkur kostur.
Segja má að Úlfar hafi verið kenn-
ari af Guðs náð og góðum árangri
náði hann jafnan. Nemendur óttuðust
Úlfar stundum í fyrstu, virtu hann
síðar þegar kynni jukust og margir
þeirra elskuðu hann þegar leið að
prófum. Og það var einmitt vegna
prófanna sem svo margir nemendur,
sem ekki nutu kennslu Úlfars, ósk-
uðu þess að hann hefði kennt þeim
eða barið þá til bókar eins og Úlfar
hefði getað orðað það sjálfur.
Úlfar gekk jafnan vígreifur fram í
hverri baráttu og lét litrík orð falla
um menn og málefni sem honum
fannst ástæða til að fjalla um. Þannig
tókst hann einnig á við sjúkdóm sinn
og hafði betur í nokkur ár. Sú barátta
féll saman við þann tíma þegar hann
dró úr kennslu sinni, sem lauk svo al-
veg síðastliðinn vetur. Þegar kennslu
lauk var um það talað að Úlfar fengi
nokkra vinnuaðstöðu í skólanum
enda hafði hann í hyggju að sinna
áfram sérstökum málum. Svo fór þó
þegar leið að þeirri aðgerð Úlfars,
sem varð hans síðasta, að hann kom í
heimsókn og skilaði skólastjóra lykl-
um sínum, með þeim orðum, að hon-
um þætti ekki víst að hann þyrfti á
þeim að halda lengur. Það fór enda
svo sem Úlfar hugði að hann myndi
ekki lengur ganga um gólf og ganga
Verzlunarskólans en mynd hans og
minning er greypt ljóslifandi í hug
þeirra sem þar vinna nú þótt sjálfur
sé hann horfinn á braut.
Kennarar og annað starfsfólk
Verzlunarskóla Íslands senda að-
standendum Úlfars Kristmundsson-
ar innilegar samúðarkveðjur og biðja
þeim Guðs blessunar á erfiðum
stundum.
Inga Rósa og
Þorvarður Elíasson.
Kveðja frá samkennurum
Úlfar Kristmundsson, stærðfræði-
kennari í Verzlunarskólanum, er lát-
inn.
Góður vinur og starfsfélagi hefur
kvatt þennan heim.
Sá er eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir
honum yfir.
(Hannes Pét.)
Fráfall Úlfars bar brátt að. Gamall
sjúkdómur hafði tekið sig upp á ný,
heilsunni hrakaði og engin lækning
fékkst. Hann hafði lokið föstum
starfsferli sínum fyrir tveimur árum
en hélt áfram stundakennslu vegna
eindreginna óska nemenda sem vildu
fá að ljúka stúdentsprófi hjá honum.
Því starfi lauk sl. vor.
Úlfar var góður drengur og kraft-
mikill karakter. Á kennarastofunni
lét hann oft að sér kveða – lýsti af-
dráttarlaust skoðunum sínum og við-
horfum, þannig að eftir var tekið. Þar
var engin lognmolla á ferðinni. Hann
gat stundum rótað upp í kollegunum
en erfði aldrei orðasennur eða mis-
klíð. Framkoma og lífsviðhorf hans
einkenndust af hreinskilni, krafti og
umburðarlyndi, sem reyndist vel í
kennslunni.
Hann lagði metnað sinn í að halda
nemendum við námið og búa þá vel
undir lokapróf – var kröfuharður og
ákveðinn. Hann var húsbóndinn í
kennslustofunni. Hann náði vel til
nemenda og þeir fundu að í hjarta
sínu var Úlfar velviljaður, hjálpfús og
vildi hvers manns vanda leysa. Þetta
fundu nemendur vel þegar stærð-
fræðin reyndist þeim erfið. Þá var
hann óþreytandi að koma nemendum
á rétta braut. Hann var því vinsæll og
vel látinn kennari og góður félagi
nemenda, sem oft leituðu til hans ut-
an kennslustunda.
Úlfar gat oft verið glettinn og
spaugsamur og sagði gamansögur frá
menntaskólaárum sínum þegar
skólafélagarnir léku á kennarana
með ýmiss konar uppátækjum.
Ef til vill var þetta ástæðan fyrir
því að Úlfar hafði visst dálæti á óró-
legum bekkjum, sem eitthvert lífs-
mark var með – en hélt jafnan öllu í
föstum skorðum.
Á kveðjustundum, t.d. við útskrift-
ir, kom greinilega í ljós hvað Úlfar
hafði unnið sér mikla hylli hjá nem-
endum, sem kunnu að meta hans
stranga uppeldi og hispurslausu
framkomu.
Úlfar var virkur þátttakandi í fé-
lagsstörfum kennara og einnig
áhugasamur um félagsmál nemenda.
Hann var fyrsti formaður Kennara-
félags VÍ, sem þá var sjálfstætt og
óháð félag. Hann var jafnan þátttak-
andi í íþróttakeppni og taflmótum
nemenda og kennara.
Úlfar var höfðingi í lund. Hann
gekk hreint til verks og sagði sínar
meiningar umbúðalaust. En innsti
kjarninn einkenndist af velvilja og
mannkærleika, sem margir reyndu í
samskiptum við hann.
Við munum sakna Úlfars. En eng-
inn má sköpum renna. Betri er
skammur dauði en löng kvöl.
Við þökkum Úlfari samfylgdina og
sendum Þóru, börnum þeirra og fjöl-
skyldum, okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Valdimar Hergeirsson.
Líklega eru menn ætíð óviðbúnir
ótíðindum. Ég frétti á haustdögum að
illvígur sjúkdómur hefði tekið sig upp
hjá Úlfari Kristmundssyni og um
miðbik síðastliðinnar viku var mér
tjáð að hann ætti að gangast undir
uppskurð þá um daginn. Þetta hefði
ekki þurft að vera svo alvarlegt en
reyndin varð önnur og næsta dag var
hann allur. Ekki skal haldið lengra á
þessari braut. Úlfar Kristmundsson
var lítt hrifinn af tilfinningasemi í
orðum og var hann þó tilfinningarík-
ur maður.
Kynnin eru orðin löng. Ég kenndi
við Vogaskólann um 1960. Veturinn
1962–1963 kom Úlfar sem kristin-
fræðikennari að skólanum og lét
fljótlega til sín taka, stefndi til dæmis
nemendum fyrsta bekkjar gagn-
fræðadeildar til kirkju á sunnudögum
og stóð þá sjálfur við kirkjudyr.
Næsta skólaár hóf Úlfar kennslu við
Verzlunarskóla Íslands og kenndi
þar samfellt til vordaga árið 2001. Ég
fylgdi í kjölfarið haustið 1964 og upp
frá því vorum við samstarfsmenn þar
til ég lét af störfum vorið 2000. Úlfar
kenndi ýmsar greinar við Verzlunar-
skólann framan af árum, til dæmis
eðlisfræði, landafræði og verslunar-
reikning. Stærðfræði var þó ætíð að-
alkennslugrein hans og raunar hin
eina síðustu áratugina. Úlfar var ætíð
einarður talsmaður hagnýtrar stærð-
fræði í hópi stærðfræðikennara og
vildi gera hlut hennar sem mestan.
Hann var röggsamur kennari og náði
góðum árangri í starfi, af manninum
stóð bæði „gustur geðs og gerðar-
þokka“ svo að vitnað sé til lýsingar
Fornólfs á Birni í Ögri. Nemendum
sínum var Úlfar hollur og kom þetta
best í ljós þegar verulega bjátaði á
hjá þeim. Þá reyndu nemendur að
innan við nokkurn skráp sló heitt
hjarta. Úlfar var óvenjulega hrein-
skiptinn maður og þurfti enginn að
velkjast í vafa um afstöðu hans til
manna eða málefna. Smásmygli átti
hann ekki til og var ekki par hrifinn
af þeim eiginleika. Í hópi kennara var
Úlfar jafnan glaður og reifur og
hleypti ófáa morgna fjöri í umræður á
kennarastofunni með athugasemdum
og gamansemi. Hann var ætíð boðinn
og búinn til aðstoðar ef nokkur tök
voru á og þá var ekki spurt um laun.
Við hjónin þökkum Úlfari Krist-
mundssyni fyrir fjölmargar ánægju-
legar samverustundir hér á landi og
erlendis undanfarna áratugi. Koma
þá einkum upp í hugann heimsóknir
að Bifröst og ferðir á mót Samtaka
norrænna verslunarskólakennara
fyrr á árum. Þóru Viktorsdóttur, eig-
inkonu Úlfars, og börnum þeirra
hjóna flytjum við okkar innilegustu
samúðarkveðjur. Haf heila þökk fyrir
löng kynni og samfylgdina, Úlfar
Kristmundsson, og vináttu þína í ára-
tugi.
Lýður Björnsson.
Genginn er drengur góður. Vinur
minn Úlfar Einar Kristmundsson
lést að morgni 11. þessa mánaðar eft-
ir uppskurð þar sem ekki varð við
neitt ráðið.
Vinátta okkar hófst strax í frum-
bernsku og varði alla ævi. Þar féll
aldrei á nokkur skuggi. Foreldrar
okkar voru vinafólk og við báðir
fyrsta barn, fæddumst með nokkurra
daga millibili. Heimsóknir voru tíðar
þrátt fyrir að nokkuð langt væri að
fara og engin var þá einkabifreiðin á
hvorugum staðnum.
Úlfar átti góða foreldra, hjónin
Kristmund Guðmundsson prentara
og Halldóru Björnsdóttur kaupkonu
og síðar iðnrekanda. Heimili þeirra í
Sogamýri og síðar á Víðimel 64 var
mikið rausnarheimili. Þangað var
gott að koma og nutu þess margir.
Þegar ég lít til baka tel ég það hafa
verið mikla gæfu fyrir mig að hafa átt
Úlfar, Halldóru móður hans og raun-
ar alla fjölskylduna að vinum og ég
standi þar í þakkarskuld.
Það mun hafa verið fyrir frum-
kvæði Halldóru að við Úlfar fórum í
okkar fyrstu utanför sumarið 1949.
Ferðinni var heitið til Skotlands og
sigldum við með m.s. Heklu. Í þeirri
ferð réðust örlög Úlfars því þá kynnt-
ist hann henni Þóru sinni og varð yfir
sig ástfanginn. Úlfar þurfti oft að
skreppa upp á Akranes eftir heim-
komuna en þar bjó Þóra þá í foreldra-
húsum.
Það var mikil sorg og umskipti fyr-
ir feðgana á Víðimelnum og raunar
fleiri þegar Halldóra féll frá í blóma
lífsins í byrjun árs 1951. Hún sem alla
tíð hafði verið aðaldrifkraftur heim-
ilisins. Úlfar var þá 21 árs að ljúka
menntaskólanámi, Björn bróðir hans
13 ára og átti að fermast þá um vorið.
Það var þeim feðgum mikið lán að
Úlfar hafði kynnst Þóru sem stóð
eins og klettur við hlið þeirra á erf-
iðum tímum. Stuttu seinna gengu
Úlfar og Þóra í það heilaga og áttu
því gullbrúðkaup í mars sl. Þau eign-
uðust tvö börn, Halldór sem kvæntur
er Ingu Jóhönnu Birgisdóttur og
Þóru sem gift er Ásgeiri Magnússyni.
Snemma fór að bera á áhuga Úlf-
ars fyrir hvers konar íþróttum. Hann
keppti í knattspyrnu með Val í yngri
flokkunum en á menntaskólaárunum
var hann í meistaraflokki Ármanns í
handbolta. Úlfar var bráðþroska og
stór eftir aldri. Hann naut sín vel sem
varnarmaður hvort sem það var í
knattspyrnu eða handbolta og heyrði
ég marga sem spiluðu á móti honum
segja, að oft hafi hann ekki verið
árennilegur í vörninni og erfitt að
komast framhjá honum. Fleiri íþrótt-
ir stundaði Úlfar svo sem badminton,
hestamennsku og skíðaiðkun að
ógleymdu golfinu sem síðustu árin
átti hug hans allan. Hann var einnig
sterkur skákmaður og góður bridge-
spilari.
Eftir stúdentspróf frá Mennta-
skólanum í Reykjavík innritaðist Úlf-
ar í guðfræðideild Háskóla Íslands og
lauk prófi sem guðfræðingur. Hann
var þó aldrei vígður til prests en þess
í stað gerðist hann sölumaður um
tíma en nánast alla sína starfsævi var
hann stærðfræðikennari við Verzlun-
arskóla Íslands. Úlfar var góður
kennari, strangur og hélt uppi aga.
Ég hef fyrir satt að nemendur hafi
borið óttablandna virðingu fyrir hon-
um því hann átti það til að byrsta sig í
tímum, en þau fundu fljótt að þrátt
fyrir oft hrjúft yfirborð sló viðkvæmt
og gott hjarta hið innra. Börnin mín
og barnabörn eru honum þakklát fyr-
ir þann stuðning og hvatningu sem
hann veitti þeim og hvernig hann náði
að gera stærðfræðina áhugaverða.
Við höfum átt margar ánægjulegar
stundir saman hvort sem er á heimili
hvor annars, í sumarbústaðnum við
Apavatn eða á ferðalögum hérlendis
og erlendis.
Elsku Þóra, þið Úlfar voruð
óvenjulega samrýnd hjón og missir
þinn er mikill. Það er erfitt að hugsa
um annað ykkar án hins. Við Ella og
öll okkar fjölskylda sendum þér,
börnum ykkar og öðrum aðstandend-
um Úlfars okkar innilegustu samúð-
arkveðjur. Guð blessi minninguna um
góðan dreng.
Trausti Ó. Lárusson.
Mér brá illa þegar Þóra hringdi og
sagði mér að Úlfar væri dáinn. Ein-
hvern veginn hélt ég að þau hlytu að
eiga saman mörg góð ár enn þrátt
fyrir veikindi hans. Það hefði verið
sanngjarnt. Hann hafði komið upp í
skóla skömmu áður meðal annars til
að færa bókasafninu að gjöf gamlar
kennslubækur í stærðfræði sem hann
taldi að væru þar best komnar. Hvort
Úlfar hafði þá eitthvert hugboð um
hve stutt væri eftir veit ég ekki. Hitt
veit ég að Verzlunarskólinn var alla
tíð mjög ofarlega í huga hans og hann
lét sér ákaflega annt um orðstír hans.
Honum sárnaði því mjög þegar hon-
um fannst að einhver væri að
„skemma“ skólann.
Úlfar lá hvorki á liði sínu né skoð-
unum. Hann gat haft lúmskt gaman
af að hneyksla „ofalda háskólamenn
sem ekki unnu fyrir kaupinu sínu“.
En þótt maður væri hreint ekki alltaf
sammála Úlfari var ekki annað hægt
en dást að hreinskilni hans og heið-
arleika. Pukur og smámunasemi
þoldi hann ekki. Hann gat styggt og
hneykslað þá sem ekki þekktu hann
vel en fáum gat dulist að hann var
heill og sannur. Þegar Úlfari ofbauð
var ekki hvíslað og þegar Úlfar
skynjaði að einhver væri hjálparþurfi
var ekki tvínónað.
Á haustin skelfdi Úlfar gjarnan þá
nemendur sem ekki voru búnir að
átta sig á því að undir hrjúfri skel sló
hlýtt og stórt hjarta. Árum saman lét
hann nemendur sína standa upp er
hann kom inn í kennslustofuna jafn-
vel eftir að flestir eða allir samkenn-
arar hans höfðu gefist upp á að fram-
fylgja þessari gömlu reglu. Mér
dettur ekki í hug að halda að Úlfar
hafi gert þetta af stærilæti heldur
sökum þess að hann vildi að nemend-
ur sýndu starfi kennarans tilhlýði-
lega virðingu; þá fyrst mætti vænta
árangurs er öllum í bekknum væri
ljóst hver stjórnaði og til hvers þeir
væru komnir í Verzlunarskóla Ís-
lands. Úlfar var vinsæll og virtur
kennari. Þegar lýsa þurfti upp lúinn
huga nemandans sem skildi illa
leyndardóma stærðfræðinnar var
þolinmæði hans og þrautseigja ótrú-
leg. Sjálfur öfundaði ég Úlfar af því
hvernig honum tókst í samskiptum
við nemendur að sameina blíðu og
hörku, aga og umburðarlyndi. Það er
ekki öllum gefið.
Ég held að Úlfar hafi að mörgu
leyti verið lánsamur maður. Hann var
á hárréttri hillu í kennslunni og naut
þess alla tíð að kenna og hvetja. Ekki
var hann síður heppinn í einkalífinu
því að hann átti konu sem mér finnst
nánast engin orð fá lýst og börn og
barnabörn sem hann gat verið hreyk-
inn af. Megum við fara fram á meira?
Það er mikill sjónarsviptir að lit-
ríkum mönnum sem lífga upp á
hversdagsleikann og létta okkur
gönguna. Eftir sitjum við fátækari og
full saknaðar sem auðvitað stafar af
eigingirni að hluta og eitthvað verð
ég enn að bíða eftir að leika aftur með
Úlfari golf og brids. En vissulega ber
að þakka það að vini okkar var hlíft
við þeirri þrautagöngu sem ströng
sjúkdómslega er.
Á lífsins ólgusjó var Úlfar gjarn á
að sigla hratt og beita stíft upp í vind-
inn þegar með þurfti. Ágjöf óttaðist
hann ekki. Um leið og ég þakka ára-
tuga vináttu er það ósk mín að sá er
ræður gefi honum gott leiði og lend-
ingu á lygnri strönd. Við Alexía send-
um Þóru og börnum þeirra samúðar-
kveðjur og biðjum þeim allrar
blessunar.
Friðrik Sigfússon.
Minn gamli lærimeistari Úlfar
Kristmundsson er fallinn frá. Hann
var kennari minn í Verslunarskóla Ís-
lands í fjögur ár. Á þeim tíma gerðist
ég heimagangur á heimili Úlfars,
fyrst á Víðimel og síðar í Huldulandi.
Við vorum þá báðir dýrkendur skák-
gyðjunnar og settumst að tafli þegar
færi gafst, bæði í frímínútum í Versl-
unarskólanum og á heimili Úlfars. Í
þessari íþrótt vorum við jafningjar og
því oft spennandi sviptingar okkar á
milli á reitunum 64. Frá þeim viður-
eignum er ýmissa líflegra stunda að
minnast.
Úlfar var skarpur og skeleggur
kennari og hélt okkur nemendum sín-
um vel að námsefninu. Strangur og
ákveðinn gat hann verið ef við slógum
slöku við í náminu, en lundin var létt
og maðurinn gæddur leiftrandi skop-
skyni sem hreif með sér nærstadda.
Persónulegir eiginleikar hans voru
slíkir að sem nemanda reyndist
manni bæði létt og ljúft að lúta leið-
sögn hans.
Fyrir kom í fáein skipti, að Úlfar
dreif minn bekk hratt í gegnum
stærðfræðinámsefni dagsins. Það
sem eftir var kennslustundarinnar
notaði hann þá til að tefla við mig og
gaf hinum nemendunum frí. Mér er
þetta sérlega minnisstætt, því fyrir
vikið hlaut ég nokkra vinsæld meðal
bekkjarfélaga. Ég var þá hlédrægur
einstæðingur og barðist við að kosta
námið í Verslunarskólanum. Happ
mitt var að kynnast þarna Úlfari
Kristmundssyni. Án umhyggju hans
og velvildar hefði mér vart tekist að
ljúka verslunarprófi sem síðar reynd-
ist lykill að háskólagöngu. Um þær
mundir sýndi enginn annar áhuga á
högum mínum og námsframvindu. Á
erfiðleikatímabili ungdómsára stapp-
aði Úlfar í mig stálinu og gaf mér gott
veganesti út í lífið. Fyrir það verður
aldrei þakkað með orðum.
Með þessum fáu línum kveð ég
Úlfar Kristmundsson og óska honum
velfarnaðar á víðáttu eilífðarinnar.
Blessuð veri minningin um þennan
velgjörðarmann minn og vin. Eigin-
konu hans og börnum votta ég mína
dýpstu samúð.
Helgi Hauksson.
 Fleiri minningargreinar um Úlf-
ar Einar Kristmundsson bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 19. OKTÓBER 2001 39
Davíð Osvaldsson
útfararstjóri
Sími 551 3485 • Fax 568 1129
Áratuga reynsla
í umsjón útfara
Önnumst alla þætti
Vaktsími allan sólarhringinn
896 8284