Morgunblaðið - 04.01.2002, Blaðsíða 44

MINNINGAR
44 FÖSTUDAGUR 4. JANÚAR 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Hanna Kristins-dóttir fæddist í
Reykjavík 3. ágúst
1933. Hún lést á líkn-
ardeild Landspítal-
ans í Kópavogi 28.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Kristinn
Ottason skipasmiður,
f. 30. júní 1899, d. 4.
febrúar 1980, og
Guðlaug Eiríksdóttir
húsmóðir, f. 17. maí
1914, d. 2. nóvember
1985. Bróðir Hönnu
er Otti Kristinsson
matreiðslumaður, f. 14. janúar
1947, maki Rannveig Ívarsdóttir,
f. 13. ágúst 1950, og eiga þau fjög-
ur börn. Hanna giftist 26. ágúst
1960 Hilmari H. Gestssyni vél-
stjóra, f. 13. október 1924. For-
eldrar hans voru Guðrún Ólafs-
dóttir húsmóðir og Gestur Hann-
esson pípulagningameistari sem
bæði eru látin. Börn Hönnu og
Hilmars eru: 1) Kristinn skrif-
stofumaður, f. 15 nóvember 1960,
maki Patricia Albuquerque, f. 28.
júlí 1963, sonur þeirra er Kristinn
Albuquerque, f. 1997. 2) Gestrún
nemi, f. 11. ágúst 1964, maki
Garðar Vilhjálmsson, f. 21 sept-
ember 1965, synir þeirra eru
Hilmar Blöndal, f.
1985, Vilhjálmur
Árni, f. 1990, og
Unndór Kristinn, f.
1992. 3) Eiríkur
markaðsstjóri, f. 24.
maí 1971, maki
Linda Björk Helga-
dóttir, f. 22. júní
1971, börn þeirra
eru Einar Örn, f.
1992, og Guðlaug, f.
1998. Fyrir átti
Hilmar soninn Jó-
hann Óla fuglafræð-
ing, f. 26. desember
1954.
Hanna ólst upp í vesturbæ
Reykjavíkur og lauk gagnfræða-
prófi frá Gagnfræðaskóla Vestur-
bæjar og starfaði um árabil hjá
málningarverksmiðjunni Hörpu
og Happdrætti DAS þar til hún
hóf búskap og annaðist heimilis-
störf. Hanna var virk í fé-
lagsstörfum þar á meðal í árarað-
ir hjá Kvenfélaginu Keðjunni,
Kvenfélaginu Seltjörn á Seltjarn-
arnesi og starfaði um árabil sem
sjálfboðaliði á Landspítala – há-
skólasjúkrahúsi í Fossvogi á veg-
um Rauða krossins.
Útför Hönnu fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
Takk elsku mamma.
Elsku mamma á stundu sem þess-
ari þegar sorgin og söknuðurinn
sverfur mitt hjarta inn að dýpstu rót-
um, þá veitir sú hugsun mér mikla ró
að núna líður þér vel. Góð kona sagði
við mig að dauðinn væri eins og að
fara úr allt of litlum skóm eftir anna-
saman vinnudag. Skórinn þinn var
auk heldur orðin mjög lélegur. Mér
finnst að þessi lýsing eigi við þá stund
þegar fólk skilur við. Síðustu vikur og
daga hafa komið upp í huga minn
margar góðar minningar um þig, allar
þær góðu og gefandi stundir sem við
áttum saman. Þessar minningar rifja
alltaf upp eitt og það sama – þú varst
alveg einstök manneskja.
Elsku mamma.
Takk fyrir að gefa mér líf, ala mig
upp og gera mig að þeim manni sem
ég er í dag.
Þú varst mín stoð og stytta í gegn-
um súrt og sætt.
Þú varst alltaf til taks fyrir mig
þegar ég þurfti á þér að halda.
Takk fyrir að hafa verið mér skiln-
ingsrík, umburðarlynd, hjartahlý og
friðelskandi móðir. Fyrir að gefa mér
gott veganesti út í lífið.
Fyrir að hafa verið þú sjálf.
Fyrir öll góðu árin sem ég fékk þín
notið.
Elsku Hanna Kristinsdóttir. Ég
sendi þér hjartans þakkir fyrir að fá
að vera þinn sonur.
Eiríkur Hilmarsson.
Elskuleg móðir mín, Hanna Krist-
insdóttir, lést að morgni hins 28. des-
ember eftir erfið veikindi. Mamma
var stoðin og styttan í lífi mínu og fjöl-
skyldunnar. Alltaf var hún boðin og
búin að hjálpa og aðstoða okkur hve-
nær sem var.
Missir okkar allra er mikill, sér-
staklega Kristins sonar míns, fjög-
urra ára, sem var augasteinn ömmu
sinnar og hún kallaði ömmublóm.
Þegar horft er til baka í minningunni
finnst mér gaman að minnast tímans
með móður minni og föður, sérstak-
lega ferðalaganna á sjó til fjarlægra
landa, sem voru ævintýri fyrir ungan
mann. Ég á margar góðar minningar
um þig, elsku mamma mín, og ég
geymi þær alltaf í hjarta mínu. Ég tel
það forréttindi að hafa alist upp á
kærleiksríku og góðu heimili. Guð
geymi þig elsku mamma mín.
Kristinn Hilmarsson.
Elsku tengdamamma. Eftir snarpa
baráttu við óboðinn vágest hefur þú
nú samið við skaparann um úrlausn
þinna mála. Við sem eftir stöndum
finnum okkur máttvana andspænis
þessum öflum. En eftir stendur minn-
ing um yndislega konu, minning sem
vekur hlýju og kveikir ljós.
Ég man það greinilega þegar ég
hitti þig fyrst, elsku Hanna mín. Það
var á vormánuðum 1987 fyrir utan
Granaskjólið, þegar ég var að reyna
að næla í hana dóttur þína sem þá bjó
í kjallaranum hjá þér. Ég bauð þér
góðan daginn og þú heilsaðir mér með
nafni. Þá gerði ég mér grein fyrir því
hversu náið samband þið mæðgurnar
höfðuð, fyrst þú vissir hvað ég héti þá
þegar. Strax frá upphafi tókst þú mér
með alúð inn í fjölskyldu þína og hefur
mér alltaf fundist að við höfum þekkst
alla tíð. Í þessi 14 ár sem við höfum
verið samferða hefur þú reynst mér
og fjölskyldu minni yndislega vel og
aldrei fallið skuggi þar á. Þú tókst
virkan þátt í daglegu amstri fjöl-
skyldu minnar og varst alltaf til stað-
ar, boðin og búin, ef leitað var til þín.
Ég á eftir að sakna þess að fá þig í
heimsókn og geta ekki spjallað við þig
í eldhúskróknum yfir kaffi og
„snæku“. Það var alltaf hægt að
spjalla við þig um allt milli himins og
jarðar og aldrei var langt í húmorinn.
Ég veit líka að þú hafðir gaman að því
þegar ég var að gantast í þér. Þú
varst ekki bara tengdó, þú varst líka
vinur og félagi, frábær amma sona
minna og besta vinkona konunnar
minnar. Síðustu misserin mættu þér
ýmsar þrautir. Þú leystir þær hverja
af annarri af stakri yfirvegun, varst
jákvæð og baráttuglöð, hélst þínu
striki og sást kómískar hliðar á mál-
unum en ekki neikvæðar. En um
miðjan október mættir þú þekktum
og frekum vágesti. Fregnin ein varð
okkur áfall en það varst þú sjálf, elsku
Hanna mín, sem hertir upp huga okk-
ar allra með jákvæðu hugarfari og
baráttuvilja. Og nú á síðustu vikum
hefur þú kennt mér meira um lífið og
tilveruna en nokkur skólabekkur fær
gert. Ég vil sérstaklega þakka þér
fyrir þá ómetanlegu stund sem þú
gafst okkur öllum nú á aðfangadags-
kvöld er þú komst heim til mín í jóla-
matinn og hélst með okkur jólin í
hinsta sinn. Mun minning þessarar
stundar um ást, áræði, dugnað og þor
eiga eftir að leiða okkur í gegnum lífið
á þrautastundum sem og gleðitímum.
Það er huggun harmi gegn að vita að
skuggar nútíðar verða að skínandi
dagsbirtu framtíðarinnar. Minningin
um þig er eins og minning mín um
æskuárin, alltaf sól, gaman og gott
veður. Það er fyrst nú þegar ég skrifa
þessi orð að það er rigning og slag-
veður. Elsku Hanna, þú skilur eftir
þig stórt skarð í lífi okkar allra sem þó
með tímanum mun fyllast aftur af
yndislegum minningum um þig og
ljósi sem aldrei slökknar. Það er okk-
ur einnig huggun að vita að það er vel
tekið á móti þér hinum megin og þú
ert nú í góðum félagsskap þar. Ég
þakka þér kærlega fyrir samfylgdina
og alla þá ást og hlýju sem þú hefur
fært mér og minni fjölskyldu alla tíð.
Guð blessi þig og varðveiti um alla ei-
lífð.
Garðar Vilhjálmsson.
Kæra Hanna. Við höfum ekki
þekkst mjög lengi, það eru bara sex
ár síðan ég kom til þessa lands en það
tók mig ekki langan tíma að sjá að þú
varst ástrík og umhyggjusöm mann-
eskja. Þú tókst mig í fjölskylduna eins
og ég væri ein af meðlimunum og
innst inni vissi ég að þú elskaðir mig
eins og dóttur. Eftir föstudaginn 28.
desember verða hlutirnir aldrei sam-
ir, þú hefur yfirgefið okkur svo snögg-
lega að það hefur verið erfitt að sætta
sig við það. Ég bið guð að gefa okkur
öllum styrk til að við getum sætt okk-
ur við þetta. Megir þú finna frið og
vertu viss að þú gleymist aldrei, þú
munt alltaf verða í bænum mínum.
Guð blessi þig elsku (tengda)móðir
mín.
Patricia Albuquerque.
Elsku hjartans amma okkar.
Nú ertu farin til Guðs og allra engl-
anna á himnum og líður vel eftir öll
erfiðu veikindin.
Við vitum ekki hvernig við eigum
að fara að án þín, en við eigum ennþá
hann afa sem er sterki kletturinn okk-
ar.
Þú varst alltaf til staðar fyrir okk-
ur, alltaf þegar mamma og pabbi
þurftu að fara í ferðir varstu hjá okk-
ur og þegar mamma var lengi í skól-
anum komuð þið afi alltaf færandi
hendi með snúða eða annað góðgæti.
Mikið óskaplega erum við þakklát-
ir fyrir að hafa átt með þér síðastliðið
aðfangadagskvöld, borðað með þér
jólamatinn sem mamma eldaði eftir
þinni uppskrift, opnað með þér jóla-
pakkana og knúsað þig í síðasta skipti
í þessu lífi. Þó að núna sértu farin frá
okkur eigum við samt alltaf allar
skemmtilegu minningarnar um þig,
allar fallegu myndirnar af þér og við
þetta getum við huggað okkur þegar
söknuðurinn hellist yfir okkur.
Þú sagðir við mömmu á jóladag að
nú þyrftir þú að skreppa í sólina og
við erum vissir um að þú ert í sólinni
með öllum hinum englunum.
Nú þurfum við að kveðja þig í bili
en við lofum þér, elsku amma, að
hugsa vel um hann afa fyrir þig.
Guð geymi þig, elsku amma.
Þínir ömmustrákar,
Hilmar, Vilhjálmur og Unndór.
Elsku amma mín, mig langar að
kveðja þig. Tími okkar saman var allt-
of stuttur. Þú varst alltaf svo góð við
mig. Ég hlakkaði alltaf svo mikið til
þegar þú og afi komuð í heimsókn til
mín. Þú komst seinast í afmælið mitt
og ég man hvað ég fékk fallega gjöf
frá þér. Nú veit ég að þú ert hjá guði
amma og líður vel.
Guð geymi þig, elsku amma mín.
Kristinn A. Kristinsson.
Rósin í garði okkar blómstrar fros-
in í snjóskaflinum, skreytt ísperlum,
svo falleg, köld ásjónu og stórkostleg.
Hún er dáin en vonandi lifir rótin í
jörðinni, svo rósin mín lifni aftur i vor.
Ég átti rós á Íslandi, sem ekki
blómstrar meir meðal okkar. Það var
hún Hanna frænka.
Hanna mín, sem var mér svo kær
og tengdi mig við fósturjörð mína, á
svo stóran hlut í minni barn-
dómsmynd og minningu.
Í æsku minni á Íslandi var ég öllum
stundum hjá Hönnu og móður henn-
ar, Laugu frænku. Lauga frænka
gegndi ömmuhlutverki fyrir mig og
Hanna var eins og yngri systir
mömmu.
Hanna eignaðist börn og ég fylgd-
ist með, þó sérstaklega þegar Gest-
rún fæddist. Ég óskaði svo heitt að
eignast systkin á þeim tíma og fékk að
dúlla við Gestrúnu, klæða í og úr,
skipta á og ganga með hana í kerru á
róló.
Minning mín frá „Granó“ er sól-
skin, falleg blóm í garðinum, kökur,
kleinur, góður matur og smáskammir
frá Laugu. Dekur frá Otta frænda og
svo heklaði Lauga frænka dúkku- og
Barby-föt, sem ég enn tek fram og
hrífst af.
Mín fyrstu laun fékk ég 7 ára göm-
ul hjá Hönnu, og keypti mér Hansa-
hillur. Það gerði mig höfðinu hærri.
Mín rós, mín Hanna. Ég hef fylgst
með í lífi Hönnu, sem hefur barist við
allskyns líkamlega kvilla. Hanna hef-
ur alltaf reist sig aftur eins og fallega
rósin mín. Hanna var alltaf jákvæð og
tilbúin að takast á við lífið, eins og það
kom fyrir og var til staðar og ástúðleg
sínum kæru.
Þegar ég átti von á öðru barni mínu
og var áhyggjufull, tók Hanna mig í
fangið og sagði með mikilli alvöru að
ég væri með barni og ég ætti ekki að
efast. Þetta gaf mér mikinn styrk, og
hlýju á erfiðum tíma.
Hanna frænka mín var fallegasta
rósin, sem blómstraði ár eftir ár, þar
til hún svignaði undan í miklum
veikindum. Nú blómstrar Hanna hjá
himneskum guði og englum.
Ég mun alltaf minnast jákvæðs við-
móts viljasterkrar og góðrar konu.
Guð gefi ykkur sem eftir lifa styrk,
kæri Hilmar, börn, tengdabörn,
barnabörn, Otti og fjölskylda.
Erla Eiríks.
Herlev, Danmörk.
Elsku Hanna frænka, mig tekur
það sárt að kveðja þig á þennan hátt
en því get ég ekki breytt. Ég vil bara
segja að ég mun minnast þín sem
góðrar frænku. Ég hugsa oft til þeirra
tíma þegar ég var lítill strákur og við
komum í heimsókn til ykkar í Grana-
skjólið eftir sunnudagsbíltúrana og
hún Lauga frænka, mamma þín, var
enn í fullu fjöri. Hún hafði víst nóg að
gera með að hafaauga með litla
gaurnum honum frænda sínum.
Hanna mín, ég mun ekki gleyma þér
þó að ég hafi ekki verið svo duglegur
að hafa samband héðan frá Dan-
mörku síðastliðin ár. Ég veit að þú
fyrirgefur mér það. Nú ertu komin til
Guðs og farin að fylgjast með okkur
öllum og er ég sannfærður um að þú
HANNA
KRISTINSDÓTTIR
✝ Skúli Ágústssonfæddist í Reykja-
vík 31. mars 1917.
Hann lést í Los Ang-
eles í Kaliforníu 14.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Ágústína Ingi-
björg Magnúsdóttir,
f. 26. nóv. 1884, d. 10.
okt. 1949, og Ágúst
Lárusson, málara-
meistari, f. 7. feb.
1888, d. 14. des. 1941.
Systkini Skúla eru
Lára, f. 9. júlí 1912, d.
25. júní 2001; Hörður, f. 29. des
1913, d. 23. feb. 1979; Haukur, f. 20.
okt 1916, d. 31. okt. 1916; Hreiðar,
Lesley Ágústsson og eiga þau tvær
dætur, Sola og Genova; Sigrún, f.
10. okt. 1956, en hún á þrjár dætur:
Þær heita Kristín, Marissa og Tat-
iana.
Skúli ólst upp í Reykjavík og
lauk prófi frá Verslunarskóla Ís-
lands 1935. Hann hóf þá störf sem
skrifstofumaður í Málaranum og
Hörpu, en lengst af starfsævi sinn-
ar hér á landi rak hann Kjötbúð
Tómasar. Skúli stofnaði og rak
ásamt öðrum um tíma fyrirtækið
Steinstólpa og með Þorvaldi Guð-
mundssyni ( í Síld og fisk) rak hann
einn fyrsta skyndibitastaðinn í
Reykjavík „Hrátt og soðið“. Skúli
fluttist til Vancouver í Kanada í
byrjun árs 1958 og til Los Angeles í
Kaliforníu 1960 og stofnaði þar fyr-
irtæki í byggingariðnaði, sem synir
hans reka nú.
Útför Skúla fer fram í dag frá
Fossvogskirkju og hefst athöfnin
klukkan 15.
f. 20. júní 1918; Óskar,
f. 20. des. 1920; Magn-
ús, f. 24. jan. 1924; og
Lárus, f. 28. nóv. 1925,
d. 15. júní 1984.
Skúli kvæntist 4.
mars 1943 Sigríði
Tómasdóttur, f. 14.
sept. 1922, d. 10 ágúst
1995. Foreldrar henn-
ar voru Tómas Jóns-
son kaupmaður og
Sigríður Sighvatsdótt-
ir. Börn Skúla og Sig-
ríðar eru Tómas
Haukur, f. 9. feb. 1944,
kvæntur Takako Ágústsson og eiga
þau þrjá syni, Ron, Eric og Kenjo;
Ágúst Örn, f. 31. júlí 1947, kvæntur
Nú í skammdeginu fækkar enn í
systkinahópnum, sem ólst upp í Ing-
ólfsstræti 3 hér í borg á heimili
hjónanna Ágústínu Ingibjargar
Magnúsdóttur og Ágústs Lárusson-
ar málararmeistara. Skúli Ágústs-
son er nú fallinn frá, 84 ára, en eftir
lifa Hreiðar, Óskar og Magnús, en
Hreiðar og Magnús eru báðir búsett-
ir í Bandaríkjunum. Systkinin voru
átta og komust sjö til fullorðinsára.
Það er ekki létt verk að festa hug
og hönd að minningarbrotum liðinna
ára og færa í letur með í huga að það,
sem ósagt er, er það sem segja átti,
en ekki var komið orðum að.
Ég giftist eiginmanni mínum,
bróður Skúla, 1943, sama ár og Skúli
gekk að eiga Sigríði Tómasdóttur,
Sissu. Sissu hafði ég þekkt frá barns-
aldri, en við erum fæddar á sama ári.
Strax frá fyrstu kynnum urðu fjöl-
skyldur okkar afar samrýndar, en
börn okkar voru á líku reki og léku
sér saman. Fjölskyldan á ljúfar
minningar frá liðnum samveru-
stundum, ferðalög, afmæli og ára-
mótaboð svo eitthvað sé nefnt. Það
var ekki léttbært að kveðja fjöl-
skylduna, er Skúli, Sissa og börn
fluttust af landi brott í ársbyrjun
1958 til búsetu í framandi landi til
frambúðar og samskiptin eftir það
að líkum strjál, en gemsar, föx og
tölvupóstur voru þá ekki á hvers
manns heimili.
Skúli var maður ekki einhamur og
e.t.v. hefur litla Ísland ekki verið
nógu stórt fyrir athafnaþrá hans.
Skúli fluttist fyrst til Vancouver í
Kanada og síðan til Los Angeles í
Kaliforníu. Skúli vann fyrst hjá öðr-
um en stofnaði 1960 málaraverk-
takafyrirtæki. Hann sneri sér fljót-
lega að rekstri byggingarfyrirtækis
og vegnaði vel, en synir hans reka nú
fyrirtækið.
Skúli og Sissa buðu okkur ítrekað í
heimsókn, en okkur hjónum auðnað-
ist ekki að heimsækja þau á glæsi-
legt heimili þeirra í L.A.
Skúli var íþróttamaður, glímu-
maður góður, liðtækur á skíðum og í
knattspyrnu og frábær skautamað-
ur. Ég sé hann enn ljóslifandi fyrir
augum á skautum á Austurvelli, en í
þá tíma var þar að vetrum skauta-
svell. Skúli var stangveiðimaður af
lífi og sál, hér heima var það laxinn
en úti var það túnfiskurinn, sem
fangaði huga hans. Eftir að Skúli eft-
irlét sonum sín byggingarfyrirtækið,
1983, áttu hann og Sissa annað heim-
ili í Mexíkó, þar sem löngum var un-
að við veiðar.
Það var Skúla afar erfitt er Sissa
veiktist og varð að flytjast á hjúkr-
unarheimili, en hún lést af völdum
Alzheimer-sjúkdómsins 10. ágúst
1995. Skúli annaðist vel um konu
sína og sá til þess, eins og kostur var,
að búa henni öruggt skjól í vernduðu
umhverfi síðustu æviárin.
Skúli hélt ætíð íslenskum ríkis-
borgararétti sínum og eru nú jarð-
neskar leifar hans fluttar heim til
hinstu hvílu við hlið eiginkonu hans í
Fossvogskirkjugarði, en bálför hans
fór fram 27. des. sl. frá Ascension
Lutheran Church í Rancho Palos
Verdes í Kaliforníu.
Ég og fjölskylda mín þökkum
Skúla liðnar samverustundir og vott-
um börnum, barnabörnum og eftir-
lifandi bræðrum dýpstu samúð.
Elín Kjartansdóttir (Dúa).
SKÚLI
ÁGÚSTSSON