Morgunblaðið - 04.01.2002, Blaðsíða 46

MINNINGAR
46 FÖSTUDAGUR 4. JANÚAR 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Páll Þór Jónssonfæddist í Svína-
dal í Kelduhverfi 1.
desember 1930.
Hann lést á heimili
sínu, Smáratúni 48 í
Keflavík, aðfaranótt
23. desember síðast-
liðins. Foreldrar
hans voru Kristín
Sigvaldadóttir frá
Gilsbakka í Öxar-
firði, f. 25. október
1906, d. 1. desember
1996, og Jón Pálsson
frá Svínadal, f. 29.
ágúst 1900, d. 2.
mars 1966. Systkini Páls voru: 1)
Áslaug, f. 26. febrúar 1927, d. 23.
maí 2000. 2) Sigvaldi, f. 1. júlí 1928.
3) Eysteinn, f. 3. mars 1935. 4)
Jóhann, f. 6. mars 1948. Páll
kvæntist 30. maí 1958 fyrri eigin-
konu sinni Guðmundu Sigríði Ósk-
arsdóttur, f. 11. júní 1938. Þau
skildu. Börn þeirra eru: 1) Eygló, f.
19. nóvember 1958. Eiginmaður
hennar er Gunnar Magnússon.
Þeirra börn eru Elísa Hrund, f. 11.
apríl 1986, og María Rún, f. 17.
mars 1996. 2) Jón Örn, f. 30. júlí
1960. Hann á þrjár dætur með
fyrri sambýliskonu sinni Sigríði
16. febrúar 1966. Sonur Þórðar er
Óskar Þór, f. 9. janúar 1985. Börn
Þórðar og Rhondu eru Kristín Jos-
hephine, f. 27. október 1989, og
Benjamín Þór, f. 15. október 1996.
4) Kristinn, f. 11. júní 1966.
Páll ólst upp á Svínadal til fimm
ára aldurs, en þá flutti fjölskyldan
að Þórunnarseli í Kelduhverfi. Að
loknu fullnaðarprófi fór hann í
unglingaskóla í Lundi í Öxarfirði.
Hann útskrifaðist sem búfræðing-
ur frá Bændaskólanum á Hvann-
eyri 1953 og sem húsasmíðameist-
ari frá Iðnskólanum í Keflavík
1963. Páll flutti til Keflavíkur 1957
og bjó þar síðan. Hann starfaði við
iðn sína og stofnaði m.a. bygginga-
fyrirtækið Þórshamar í félagi við
Hafstein Einarsson og rak til
margra ára. Hann kom að smíði
fjölda húsbygginga á Suðurnesj-
um, bæði íbúðarhúsa og opinberra
bygginga, þ.á m. Fjölbrautaskóla
Suðurnesja, Karlakórshússins við
Vesturbraut og verslunarhúsnæð-
is Samkaupa í Njarðvík.
Páll var stofnandi og fyrsti for-
maður Þingeyingafélags Suður-
nesja.
Hann gekk til liðs við Karlakór
Keflavíkur 1960 og söng með
kórnum í 35 ár.
Páll var virkur félagi í Fram-
sóknarflokknum í Keflavík.
Útför Páls fer fram frá Keflavík-
urkirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Magnúsdóttur. Þær
eru Marta Sólrún, f. 4.
apríl 1986, Tinna
Dögg, f. 31. október
1987, og Sólveig Huld,
f. 7. febrúar 1991.
Sambýliskona Jóns er
Elísabet Kjartansdótt-
ir. Dóttir þeirra er
Rakel Rán, f. 4. ágúst
2000. Dóttir Elísabet-
ar er Eva Mist Guð-
mundsdóttir, f. 13.
janúar 1992.
Páll kvæntist 30.
desember 1961 eftir-
lifandi eiginkonu sinni
Sólveigu Huldu Jónsdóttur frá Ísa-
firði, f. 1. ágúst 1934. Börn þeirra
eru: 1) Guðbjörg Jóna, f. 12. sept-
ember 1959, ættleidd dóttir Páls.
Eiginmaður hennar er Sigurður
Hallmann Ísleifsson. Þeirra börn
eru Bergný Ösp, f. 22. maí 1984,
Árný Hlín, f. 1. nóvember 1989, og
Hallmann Ísleifur, f. 15. júní 2000.
2) Magnús Valur, f. 28. mars 1962.
Sambýliskona hans er Jóna Guð-
rún Jónsdóttir. Börn þeirra eru
Una María, f. 28. nóvember 1998,
og Jón Páll, f. 4. nóvember 2000. 3)
Þórður, f. 27. mars 1963. Eigin-
kona hans er Rhonda Pálsson, f.
Draumur þinnar moldar
dvelur ei við plóginn.
Riddarinn er horfinn,
sem hugðist græða skóginn.
Hneggjar einn í heiðinni
hófa-gammurinn brúni.
En margar eru sóleyjar
í Svínadalstúni.
(Jón Magnússon.)
Nú þegar elskulegur faðir okkar
er fallinn frá, langar okkur systk-
inin að renna augum yfir lífshlaup
hans og minnast hans í fáum orð-
um.
Pabbi fæddist í gömlum torfbæ á
heiðarbýlinu Svínadal í Keldu-
hverfi 1. desember 1930. Svínadals-
bærinn stóð afskekkt upp með Jök-
ulsárgljúfri, nokkurn veginn miðja
vegu milli Ásbyrgis og Dettifoss, í
rúmlega 15 km fjarlægð frá ann-
arri byggð neðar í sveitinni. Pabbi
var nafni afa síns, Páls Jónssonar á
Svínadal, sem var sérstakur maður
og þekktur á sinni tíð, m.a. af
kvæðaflokki sem Jón Magnússon
skáld orti um hann og birti í ljóða-
safninu Bláskógar. Páll missti konu
sína Þorbjörgu Hallgrímsdóttur,
fyrir aldur fram, eftir að hún hafði
alið þríbura í desember 1915. Fyrir
áttu þau sjö börn og var Jón afi
okkar þeirra elstur. Kristín amma
réð sig sem ráðskonu á Svínadal
1925 og giftist Jóni stuttu síðar.
Amma og afi eignuðust fimm börn
og var pabbi sá þriðji í röðinni. Þó
að Svínadalur sé fallegur staður
frá náttúrunnar hendi gat þar orð-
ið harðbýlt á vetrum. Þar var
hvorki rafmagn né rennandi vatn.
Pabbi varð fyrir því slysi þegar
hann var fimm ára að brenna sig á
sjóðandi vatni í gamla hlóðaeldhús-
inu á Svínadal. Þurfti hann að
komast undir læknishendur, en það
var hægara sagt en gert. Þetta var
í febrúar 1936 og allt á kafi í snjó.
Enginn sími var nálægur og næsti
læknir á Kópaskeri, en þangað var
um tólf tíma skíðagangur. Lækn-
irinn kom um síðir og þurfti að búa
um pabba á sleða og flytja til
Kópaskers til aðhlynningar. Var
heimilið í upplausn á meðan og
börnin send út um sveitir.
Vorið 1936 fluttu afi og amma
með börnin niður í sveit, að Þór-
unnarseli. Átti Kelduhverfið alltaf
mjög sterk ítök í pabba.
Nítján ára fór pabbi á vélanám-
skeið á Bændaskólanum á Hvann-
eyri og vann við jarðvinnu víða um
land. Nutum við börnin þess vel
seinna hve pabbi þekkti landið vel.
Hann var óþreytandi að hlýða okk-
ur yfir örnefni og kennileiti á
ferðalögum um landið. Pabbi hefur
eflaust ætlað sér að verða bóndi
eins og forfeður hans í marga ætt-
liði. En þetta voru tímar breytinga
í landinu og mikil uppbygging að
eiga sér stað á Suðurnesjum.
Pabbi fluttist til Keflavíkur 1957
og bjó þar síðan. Hann var ötull
smiður og hlífði sér ekki í vinnu.
Eftir að hafa búið fyrstu árin á
Vallargötu 16 flutti fjölskyldan í
raðhús á Mávabraut 12 og áttum
við þar mörg góð ár. Það var sam-
heldinn hópur sem bjó í þessum
nýbyggðu húsum við Mávabrautina
og eignuðumst við þar öll góða
vini. Árið 1972 fluttum við af
Mávabrautinni í tvíbýli við Smára-
tún 35 og bjuggum þar til 1983, en
þá var flutt í einbýli á Óðinsvöllum
23. Öll þessi hús, nema Vallargötu
16, byggði pabbi sjálfur. Eftir að
við vorum öll flogin úr heiðrinu
fluttu þau í minni íbúð við Smárat-
ún 48.
Árið 1971 réðst pabbi í að
byggja sumarhús á æskuslóðum
sínum á Svínadal og þó að þangað
væri langt að fara lét hann sig ekki
muna um að bruna landshorna á
milli til að láta þennan draum sinn
rætast. Naut hann þar dyggrar að-
stoðar Sigvalda bróður síns og
fleiri vina og ættingja.
Hvergi leið honum betur en á
þessum bernskustöðvum sínum.
Verður það að teljast nokkurt
þrekvirki að hafa náð að koma
þessu húsi í gagn. Tvö sumur var
pabbi með veitingarekstur í sum-
arhúsinu, en auk þess var það not-
að sem gangnamannahús Keld-
hverfinga í mörg ár.
Pabbi var mjög virkur í fé-
lagsstörfum í Keflavík. Hann var
einn af stofnendum og fyrsti for-
maður Þingeyingafélags Suður-
nesja. Hann var söngelskur maður
og gekk hann til liðs við Karlakór
Keflavíkur 1960. Söng hann með
kórnum í 35 ár. Einnig söng hann
um tíma með Kirkjukór Keflavík-
ur.
Pabbi starfaði mikið með Fram-
sóknarflokknum í Keflavík og vann
óeigingjarnt starf í þágu flokksins.
Hann var náttúruunnandi og hafði
gaman af að ferðast. Bókamaður
var hann og lærði bókband. Það
sem átti hug hans þó öðru fremur
var að yrkja vísur og kvæði við
ýmis tækifæri. Hann var vel
pennafær og skrifaði mörg og
skemmtileg sendibréf.
Þessi vinnuþjarkur sem hann
pabbi var, varð fyrir því óláni í
apríl 1999 að fá blóðtappa við heil-
PÁLL ÞÓR
JÓNSSON
✝ Jónína GeirdísEinarsdóttir
klæðskerameistari
fæddist í Reykjavík
14. júlí 1911. Hún lést
á Landakoti 21. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Margrét Jóns-
dóttir, f. í Berjanesi í
Austur-Eyjafjalla-
hreppi 19. ágúst
1878, d. 11. júlí 1921,
og Einar Einarsson
blikksmíðameistari,
f. á Mið-Grund í Vest-
ur-Eyjafjallahreppi
18. maí 1880, d. 23. júní 1938.
Systur Jónínu eru: Anna Sigríður,
f. 1. júní 1909, d. 14. febrúar 1981,
gift Ármanni Guðfreðssyni tré-
smíðameistara, f. 3. apríl 1893, d.
1975; og samfeðra eru: Margrét, f.
6. ágúst 1925, maki Oddur Geirs-
son pípulagningameistari, f. 10.
maí 1921; Guðbjörg,
f. 14. mars 1927,
maki Magnús Hjör-
leifsson logsuðumað-
ur, f. 13. júní 1921, d.
3. september 1962;
og Hrefna, f. 6. ágúst
1933, maki Ólafur
Karlsson málara-
meistari, f. 11. júní
1929.
Jónína giftist 21.
ágúst 1943 Lofti Er-
lendssyni bruna-
verði, f. 4. maí 1908,
d. 14. nóvember
1974. Sonur þeirra
var Einar Þór, f. 5. júní 1946, d.
22. júní 1949.
Jónína var lærður klæðskeri frá
Danmörku og vann við iðn sína til
margra ára.
Útför Jónínu fer fram frá Dóm-
kirkjunni í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Bjart er yfir Betlehem
blikar jólastjarna.
Stjarnan mín og stjarnan þín,
stjarnan allra barna.
Var hún áður vitringum
vegaljósið skæra.
Barn í jötu borið var,
barnið ljúfa kæra.
(Ingólfur Jónsson.)
Elsku Jóna systir, nú hefur þú
fengið hvíldina og ert komin til
þeirra allra sem voru þér svo kær-
ir og þú ert farin að ganga og
hlaupa eins og þú hefur þráð svo
heitt tvö síðustu árin.
Þú hafðir mikla ánægju af að
rifja upp gamla tíma þegar þú
varst að alast upp í Veghúsum með
Önnu systur og pabba og Margréti
mömmu þinni. Síðan kom sorgin
og þú misstir mömmu þína, þegar
þú varst aðeins tíu ára og Anna
tólf. Það var mikill missir fyrir
ykkur báðar. Pabbi var þá einn
með ykkur, en þú talaðir oft um
það hvað Guðrún, kona Guðmund-
ar Breiðfjörð, hefði hjálpað pabba
mikið á þessum erfiðu tímum.
Móðir mín, Sigríður yngri systir
Margrétar, kom þá inn á heimilið
til að hjálpa og þau giftust síðar og
eignuðust okkur þrjár, yngri syst-
urnar, mig, Guðbjörgu og Hrefnu.
Pabbi byggði húsið á Laugavegi
53a og þangað fluttumst við og
pabbi stofnaði Blikksmiðju
Reykjavíkur. Á Laugaveginum var
oft kátt á hjalla. Þú spilaðir á org-
elið og við sungum með, yngri
systurnar. Sálma á hátíðum og
fleiri lög, það var mikil gleði.
Svo líða árin og þú ert ung
stúlka og ferð að hugsa þér til
hreyfings. Ferð til Danmerkur og
lærir þar klæðskerasaum. Þú kem-
ur aftur 1938, þá er pabbi dáinn og
margt breytt. Þú setur upp sauma-
stofu á Laugavegi fyrir ofan
Brynju. Síðan ferðu að vinna í
Feldinum og þar vinnur þú þangað
til þú giftist Lofti Erlendssyni 21.
ágúst 1943, það var systrabrúð-
kaup okkar tveggja. Þið byggðuð
hús á Langholtsvegi 69 og bjugguð
þar allan ykkar búskap. Það var
mikið gott að koma til ykkar þar.
Þið voruð alltaf boðin og búin að
taka á móti okkur. Þið fenguð sól-
argeislann ykkar Einar Þór 5. júní
1946, það var stór dagur í lífi ykk-
ar að fá þennan yndislega dreng
sem var ykkur svo mikið. Litli
drengurinn ykkar dó 1949 og það
var mikil sorg, lífið hélt áfram, en
þetta stóra sár greri aldrei um
heilt. Þú varðst ekkja árið 1974 og
þegar Anna systir dó 1984 fluttist
þú af Langholtsveginum á Klepps-
veginn í íbúð Önnu. Þar undir þú
þér vel.
Þú varst mjög sjálfstæð kona og
mikill persónuleiki og vildir aldrei
neina hjálp.
Þú veiktist og lamaðist vinstra
megin, svo þú varst á spítala í rúm
tvö ár, fyrst á Landspítalanum og
síðar tvö ár á Landakoti, þar sem
þér líkaði mjög vel og þú fékkst
alla þá hjálp og þjálfun sem hægt
var. Þar hittir þá gamla leiksystur
sem þú hafðir ekki hitt í fjölda-
mörg ár, það var hún Ása. Þið rifj-
uðuð upp margt frá æskuárunum,
þar á meðal þegar þið voruð að
búa til drullukökurnar og punta
þær með blómum úr garðinum við
Veghús.
Elsku Jóna mín! Takk fyrir allar
gömlu og góðu stundirnar. Guð og
englarnir vaki yfir þér og gefi þér
frið. Þín systir
Margrét.
Mér barst fréttin um andlát þitt,
Jóna frænka mín, hingað til Sló-
vakíu eftir hádegi 21. desember á
vetrarsólstöðum með símtali móð-
ur minnar. Jörð var þá snævi þak-
in á bökkum Dónár, hrein, hvít og
heilög. Þú varst búin að liggja löm-
uð á Landspítalanum við Túngötu í
rúm tvö ár. En þar naust þú
hjúkrunar í hæsta gæðaflokki,
þökk sé öllu hjúkrunarfólki á öldr-
unardeild hins gamla Landakots-
spítala og umönnun systra sinna,
þeirra Möggu, Stellu og Hrefnu
sem stóðu þér við hlið í veikindum
þínum alveg síðan þú varðst fyrir
hinu mikla áfalli.
Mér er það sannarlega ljúft að
fá að minnast þín hér, elsku Jóna
frænka, og senda þér þessa kveðju
mína. Þú varst nákomnasta og
besta frænka mín að öllum öðrum
ólöstuðum, svo nákomin að þú
varst mér sem góð amma. Frá því
faðir minn lést 1962 voruð þið
Loftur nánast daglegir gestir á
heimili mínu og aðstoðuðuð
mömmu og okkur systkinin.
Þegar þú varst ung fórst þú í
siglingu til Danmerkur og lærðir
þú saumaskap. Þú fékkst meist-
arabréf og gerðist sjálfstæðismað-
ur eins og afi Einar. Danmerk-
urdvölin mótaði þig. Þú gerðist svo
útlendingsleg og tókst upp margar
af venjum meginlandsins bæði í
máli, klæðnaði og matargerð.
Dönskunni þinni gleymi ég ekki,
hana þótti þér alltaf svo gaman að
tala og okkur Siggu Rósu systur
þótti alltaf skemmtilegt að hlusta á
framburðinn. Þessi ár eftir að þú
komst heim frá Danmörku notaðir
þú mikið grænmeti við matargerð,
sem okkur þótti hálfskrítið á þess-
um tíma. Nú eru Íslendingar orðn-
ir aðeins vanari grænmetinu enda
hollusta þess löngu viðurkennd í
mat á Íslandi. Það var kraftur í
þér þessi árin, Jóna mín, sem ent-
ist þér út lífið. Kannski var græn-
metinu og spínatinu úr garðinum
fyrir að þakka og og lýsinu sem þú
tókst á hverjum morgni. Og ekki
má gleyma koníaksstaupinu á
gamlárskvöld.
Þú varst orðin svo öldruð, elsku
frænka, en alltaf svo ung og
skemmtileg í anda og ég sá að það
er aðeins líkaminn sem hrörnar á
meðan sálin þroskast og býr sig
undir eilífðina. Þú hefur svo hreina
sál, frænka mín, og nú getur þú
farið um allt, frjáls í andanum. Ég
veit að það var frelsi og lausn frá
líkamlegri þjáningu, sökum þíns
háa aldurs en fyrst og fremst
áfallsins, að komast heim til
himna. Ég samgleðst þér yfir þeim
stóra áfanga sem einnig bíður okk-
ar sem lifum þig einhvern daginn í
framtíðinni, því dauðinn er ekkert
annað en fæðing inn í eilífðina,
eins og þú trúðir.
Það var stutt í jólin þegar þú
lagðir upp í ferðina miklu. Jóla-
undirbúningur var í algleymingi og
ég minnist allra jólanna sem við
upplifðum saman. Þegar ég var lít-
ill drengur vorum við ávallt inni á
Langholtsvegi 69 hjá þér og Lofti
og svo komuð þið Loftur upp í
Heiðargerði á gamlárskvöld þar
sem ég skaut upp rakettum fyrir
ykkur. Seinni árin komst þú alltaf
til okkar í Heiðargerði á aðfanga-
dagskvöld og á gamlárskvöld. Þið
mamma höfðuð alltaf jafngaman af
flugeldunum, hlóguð ykkur mátt-
lausar úti á tröppum, og svo þótti
þér gott að skála í ósviknu frönsku
Martell-koníaki.
Ég á svo margt að þakka þér og
Lofti. Þakka þér fyrir öll jólin og
áramótin í gegnum árin. Þegar þú
spilaðir Heims um ból á orgelið
þitt. Þakka ykkur Lofti fyrir fal-
lega gírahjólið sem þið gáfuð mér
er þið komuð heim frá Danmörku,
þegar ég var lítill. Þakka ykkur
fyrir ferðalögin og bíltúrana.
Þakka ykkur fyrir dvölina hjá ykk-
ur er mamma lá á sjúkrahúsinu á
árum áður. Þakka þér fyrir allar
þínar bænir er þú baðst fyrir mér
við kertaljós alltaf ef eitthvað bját-
aði á. Þakka þér fyrir að þú komst
í brúðkaupið okkar Lubítsu til
Bratislava 1997 með mömmu. Þar
varst þú öldungur ættar minnar,
forseti og æðsti ráðgjafi. Ég man
hve allir dáðust að lífsþrótti þínum
og kímnigáfu af svo aldraðri konu
að vera, þá 86 ára gömul. Fólk hélt
þú værir mun yngri. Okkur fannst
ómetanlegt að fá ykkur mömmu í
heimsókn sem fultrúa ættar minn-
ar er þið komuð út með Magga
frænda. Það var því vel viðeigandi
að geta haldið veislu saman í veit-
ingasal þinghússins, þar sem við
gátum séð yfir Dóná og hluta
Bratislava, alla leið yfir til Austur-
ríkis og dáðst að hinu fallega út-
sýni.
Þín er sárt saknað hér úti. Við
vildum að þú hefðir getað verið
lengur hjá okkur, en gangur lífsins
er þessi, að æviskeið okkar tekur
enda hér á jörð í tjaldbúð lík-
amans. Eins og við töluðum oft um
þá er dauðinn eingöngu vistaskipti,
skref á braut þroska sálarinnar.
Það er því mikil hugsanavilla að
hrærast í sorg, þegar einhver fell-
ur frá. Við eigum að gleðjast þess í
JÓNÍNA GEIRDÍS
EINARSDÓTTIR