Morgunblaðið - 02.03.2002, Blaðsíða 44

MINNINGAR
44 LAUGARDAGUR 2. MARS 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Ingunn Gunnars-dóttir fæddist í
Dölum í Hjaltastaða-
þinghá 14. ágúst
1915. Hún lést í
Sjúkrahúsi Seyðis-
fjarðar 24. febrúar
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru
Gunnar Magnússon,
bóndi í Dölum, f.
28.3. 1883, d. 9.8.
1955 og Guðný Sig-
þrúður Rustikusdótt-
ir, húsmóðir í Dölum,
f. 18.7. 1889, d. 11.4.
1918. Systkini henn-
ar voru Magnús, f. 1914, d. 1917,
Sólveig, f. 1916, d. 1998, Aðalheið-
ur, f. 1917, búsett á Egilsstöðum.
Eiginmaður Ingunnar var Páll
Sigbjörnsson, landbúnaðarráðu-
nautur, f. 25.6. 1920 í Rauðholti,
Hjaltastaðaþinghá, d. 5.7. 1993.
Foreldrar hans voru Sigbjörn Sig-
urðsson og Jórunn Anna Gutt-
ormsdóttir frá Rauðholti. Börn
Ingunnar og Páls eru: 1) Ófeigur
Pálsson, f. 8.8. 1950, kona Sigur-
björg Inga Flosadóttir, f. 4.3.
1953. Börn þeirra eru fóstursonur
Aðalsteinn Hjartarson, f. 3.6.
1971, kona Sandra
Hjartarson, 5.8.
1966. Börn þeirra;
Alda Lísa, f. 19.5.
1999 og Selma Inga,
f. 5.9. 2001, Bene-
dikt, f. 23.1. 1975,
unnusta Þórunn Ósk
Þorgeirsdóttir, f.
19.3. 1973, Guðný
Inga, f. 23.12. 1976,
sambýlismaður Sæv-
ar Helgi Lárusson, f.
20.9. 1977, Flosi Jón,
f. 1.6. 1984. 2) Gunn-
ar Pálsson, f. 1.6.
1952, kona Bergrún
H. Gunnarsdóttir, f. 2.12. 1959.
Börn þeirra; Vaka, f. 6.11. 1988,
Halla, f. 8.7. 1991. 3) Sigbjörn H.
Pálsson, f. 18.3. 1956, kona Ketilr-
íður Benediktsdóttir, f. 18.3. 1947,
börn Ingunn Sara, f. 12.9. 1985,
Sólrún Sigríður, f. 11.1. 1987.
Ingunn stundaði nám við Hús-
mæðraskólann á Hallormsstað
1934-35 og Ljósmæðraskólann
1943-44. Hún var ljósmóðir á Hér-
aði 1944-50 og síðan lengst af hús-
móðir á Egilsstöðum. Útför henn-
ar fer fram frá Egilsstaðakirkju í
dag og hefst athöfnin kl. 14.
Elskuleg tengdamóðir mín andað-
ist að morgni 24. febrúar. Hún er nú
lögð af stað til æðri heima. Mig lang-
ar í örfáum orðum að minnast henn-
ar. Fyrir um það bil 26 árum fluttist
ég með son minn Aðalstein austur í
Egilsstaði inn á heimili þeirra hjóna
Páls og Ingu. Við vorum umvafin
kærleik og hlýju. Sérstaklega var ég
þakklát fyrir hversu góð amma og afi
þau voru drengnum mínum. Inga var
skarpgreind, ákveðin og hafði fast-
mótaðar skoðanir. Ófáar stundir sát-
um við saman og ræddum um lífið og
tilveruna og veltum fyrir okkur
þeirri lífsins gátu, hvort líf væri eftir
þetta líf.
Inga átti auðvelt með að semja
ljóð, þótt hún flíkaði því ekki, og var
hafsjór af fróðleik um íslenska ljóða-
gerð. Hún kunni mikið af kvæðum og
skemmtu barnabörnin sér oft við að
hlusta á hana fara með þau á sinn
sérstaka hátt. Það sem tengdi okkur
hvað mest saman var tónlistin. Hún
hafði unun af öllum fallegum söng,
þó sérstaklega karlakórssöng. Oft
gátum við setið og sungið tvær einar.
Inga var mikið hin seinni ár á heimili
okkar og sagði okkur hjónum og
barnabörnum frá lífinu í Hjalta-
staðaþinghá í gamla daga og búum
við að þeim minningum. Elsku Inga
mín, ég vil þakka þér og við öll fyrir
þá visku sem þú miðlaðir okkur og þá
gleði sem þú veittir okkur í lifanda
lífi.
Að lokum vil ég þakka starfsfólki
Sambýlisins á Egilsstöðum, starfs-
fólki Heilsugæslustöðvarinnar og
ekki síst starfsfólki Sjúkrahúss
Seyðisfjarðar fyrir alla þá umönnun
og hlýju sem hún naut í veikindum
sínum. Takk fyrir allt sem þú gafst
og kenndir mér. Ég vil enda þetta
með nokkrum ljóðlínum úr kvæðinu
Endurminningar eftir Einar H.
Kvaran.
Já grátskyld viðkvæmni grípur mig
um glaumlausa nótt er ég hugsa um þig
og ramma nornanna reiði.
Og hugann minninga fyllir fans.
Ég flétta úr þeim ofurlítinn krans,
og legg hann á skáldsins leiði.
Sigurbjörg Inga Flosadóttir.
Nú hefur Ingunn mágkona mín
lokið sinni jarðnesku skólavist, eða
hóteldvöl eins og Tómas skáld Guð-
mundsson kaus að orða það, eftir 86
ára viðdvöl. Mig langar að þakka
samfylgdina með örfáum orðum.
Þegar ég man fyrst eftir Ingu var
hún orðin fulltíða glæsileg kona sem
ungir menn kepptust um að gera
hosur sínar grænar fyrir.
Ég mun hafa verið þrettán ára
þegar hún tengdist fjölskyldu minni,
þegar þau Páll elsti bróðir minn giftu
sig og hófu búskap á Hjaltastað. Eft-
ir það lágu leiðir að sjálfsögðu mikið
saman. Mest kynntist ég þeim þó níu
árum síðar, þegar þau buðu mér
vetrardvöl á heimili sínu á Hvann-
eyri, svo ég gæti stundað nám við
bændaskólann þar, sem ég þáði með
þökkum.
Þá höfðu orðið mikil tíðindi í lífi
þeirra. Tvo fyrstu drengina sína
misstu þau nánast við fæðingu og
varð það mikill heilsufarslegur
hnekkir fyrir Ingu og leiddi til þess
að þau tóku sig upp frá búskap og
Páll lauk framhaldsnámi frá Hvann-
eyri og starfaði þar sem ráðunautur
þegar hér var komið sögu. Þá höfðu
þeim einnig fæðst tveir heilbrigðir
synir og lífið aftur komið með lit sinn
og ilm. Páll búinn að blanda sér í
stjórnmálaátök og lögðu þau sig
bæði mikið fram um að fylgjast með
bæði þjóðmálum og trúmálum, því
bæði voru heimspekilega sinnuð.
Þá voru oft teknar hressilegar
brýnur þar í eldhúsinu. Skoðana-
munur jafnvel gerður skarpari en
efni stóðu til. Þarna var gestkvæmt
og þarna var góður skóli, þótt dálítið
bitnaði það á búfræðinámi mínu, en
það er önnur saga.
Þegar ég leiði hugann að því hvað
hafi einkennt Ingu mest kemur mér
fyrst í hug hvað henni var snyrti-
mennska í blóð borin og einhvers
konar meðfædd fágun. Öll óreiða og
subbuskapur var henni ákaflega
fjarri.
Yndi hennar af söng og tónlist svo
og ljóðum var mjög einlægt og mikið,
og gaman var heyra hana lesa upp
úr sér löng kvæði.
Síðast en ekki síst var það áhrifa-
mikið á 85 ára afmæli hennar, að
heyra hana mæla fram fallegt ljóð
eftir Guðmund skólaskáld, þó að
minni hennar væri þá að öðru leyti
mikið farið að hraka.
Ég vil líka minnast þess hér hvað
Inga kunni vel að skemmta bæði sér
og öðrum, þegar hún hristi af sér
hversdagsdrungann.
Þessi hraðfleygi fugl, tíminn, leyf-
ir ekki meiri upprifjun minninga nú,
en um leið og ég sendi sonum Ingu
og fjölskyldum þeirra innilegar sam-
úðarkveðjur endurtek ég þakkir
mínar til hennar og þeirra allra og
kveð með erindi úr erfiljóði eftir Ein-
ar Ben., sem þau hjónin mátu bæði
mikils:
En ástin er björt sem barnsins trú,
hún blikar í ljóssins geimi;
og fjarlægð og nálægð fyrr og nú
oss finnst þar í eining streymi.
Frá heli til lífs hún byggir brú
og bindur oss öðrum heimi. –
Sævar Sigbjarnarson.
Strengir hrærast í huga
ef horft er til liðinna daga
með ykkur vinir – er áttum
ófáar gleðistundir.
Trygg og góð vinkona er látin í
hárri elli austur á landi, í sjálfu sér
ekki harmsefni því eflaust hefur hún
verið hvíldinni fegin. En eins og seg-
ir í þessari vísu eftir Pál Sigbjörns-
son manninn hennar, sem hann orti
eitt sinn til okkar hjóna, þá hrærast
margir strengir í huga og brjósti
þegar við kveðjum góða vinkonu,
Ingunni Gunnarsdóttur, sem lengst
hefur búið á Egilsstöðum. Hún var
uppalin í fallegri sveit, með fallega
nafnið Hjaltastaðaþinghá og víðsýni
til allra átta.
Ég lít til baka og reyni að rifja upp
löngu liðna atburði, sem tímans tönn
hefur nokkuð unnið á.
Eftir nokkra mánuði eru 45 ár frá
því við hjónin, nýgift, fluttum frá
Breiðafirði austur að Egilsstöðum.
Það vantaði annan ráðunaut austur á
Hérað, en húsnæði var ekki til. Við
fluttum því í húsið til ráðunauts-
hjónanna, sem þar voru fyrir, Páls og
Ingunnar. Þau bjuggu í húsi Búnað-
arsambandsins, Hvassafelli, þar var
einnig skrifstofa sambandsins. Eina
úrræðið var að þrengja að þeim hjón-
um og láta okkur í „hornið“ hjá þeim.
Það lýsir þeim hjónum vel og nægju-
semi þeirra og þess tíma.
Þetta var mjög mikið nábýli þar
sem við deildum litlu eldhúsi. Nú á
tímum þætti þetta óhugsandi. Það
sem réð úrslitum var að Ingunn hafði
á unglingsárum verið í vist hjá föð-
ursystur minni, sem var læknisfrú á
Hjaltastað og yfir þeim kynnum var
sá töfraljómi, sem dugði mér og hún
tók áhættuna. Sú saga verður ekki
lengri hér, en eitt er víst að vináttan
sem skapaðist á þessum tveimur ár-
um, sem við bjuggum þarna saman
varð svo traust að engan skugga hef-
ur borðið á síðan.
Oft hefur liðið langt á milli sam-
funda en alltaf verið jafn auðvelt að
endurnýja kynnin, hvort sem endur-
fundir hafa verið á Egilsstöðum,
Skriðuklaustri, Einarsstöðum,
Reykjavík, Stykkishólmi eða Mos-
fellsbæ. Ég vil því aftur vitna í ljóðið
sem Páll sendi okkur og gera það að
okkar orðum:
Þó langur tími sé liðinn
leysast ei tryggðaböndin.
Gott er að hafa í horni,
hauka, sem vinsemd geyma.
Þau voru okkur „haukar“ í norni
þótt við værum í „horninu“ hjá þeim.
Umræddar vísur sendi Páll okkur
skömmu áður en hann dó. Allt mál,
laust og bundið lék honum á tungu.
Þegar við fluttum austur 1957 var
það nánast eins og að flytja í annað
land og því töluverð breyting fyrir
ungt fólk að fara svo langt frá öllu
sínu nánasta fólki. Eina sambandið
við ættingjana var sendibréf, fólk var
ekki alla daga í símasambandi eins
og nú. Ekki einu sinni tækni til þess
við mitt heimili í Skáleyjum. Það
skipti því miklu máli að vera hjá góðu
fólki.
Vegna starfa sinna voru þeir ráðu-
nautarnir mikið í burtu svo við Ing-
unn hlutum að vera sálufélagar
heima. Við áttum mjög gott með að
ræða málin og fyrir mig unga og
óreynda var ómetanlegt að eiga hana
að. Hún var 17 árum eldri og töluvert
lífsreynd, þótt aldurinn væri aðeins
42 ár.
Hún var mér í raun og veru eins og
besta móðir, auk þess var hún ljós-
móðir og fljótlega kom að því að sú
reynsla hennar nýttist mér vel, –
henni reyndar líka því hún naut þess
að fræða og miðla. Var líka svo hrif-
næm og skilningsrík. Ingunn hafði
sjálf reynt mikla erfiðleika og sorg í
sambandi við fyrstu barneignir, en
þegar hér var komið sögu áttu þau
hjónin þrjá drengi á aldrinum 1–7
ára, fallega, ljóshærða stráka, skýra
og skemmtilega. Hún var afar þakk-
lát forsjóninni fyrir þá guðsgjöf og
elsti drengurinn hlaut nafnið Ófeig-
ur. Hún kunni að meta börn og litla
dóttir okkar naut góðs af því.
Ég fullyrði að engin vandalaus
kona hefur sýnt okkur og börnunum
okkar meiri móðurkærleika, svona
var þetta alla tíð þótt langt liði milli
samfunda.
Fyrir tæpum níu árum, sumarið
1993, missti Ingunn manninn sinn,
það varð henni mikið áfall, því vissu-
lega hafði hann verið hennar styrka
stoð og besti vinur, en hún var æðru-
laus og sterk eins og áður, þegar á
reyndi. Hún naut þess að vera með
góðu fólki fyrir austan þótt synirnir
og þeirra fólk væri fjarri. Að lokum
sendum við Leifur þeim og fjölskyld-
um þeirra innilegar samúðarkveðjur.
Eftirfarandi vers skal vera okkar
hinsta kveðja og bæn til kærrar vin-
konu.
Þegar æviröðull rennur,
rökkvar fyrir sjónum þér,
hræðstu eigi, hel er fortjald,
hinum megin birtan er.
Höndin, sem þig hingað leiddi,
himins til þig aftur ber.
Drottinn elskar, – Drottinn vakir
daga’ og nætur yfir þér.
(S. Kr. Pétursson.)
María S. Gísladóttir.
INGUNN
GUNNARSDÓTTIR
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.
Minningarkort
Hjartaverndar
535 1825
Gíró- og greiðslukortaþjónusta
.       
  /%
    /   %
   
 
% 

)6 78)9:.(:) -



<
43
,
!/
(!/
)
  )
 -
( =
 
$%!
0 )
 


>)
  
0%

?!7/ )
  13*0 /(  
 1

1*
.    (   
 
/%  / %
      
    

 ) 3  
)
2)
 




 
:%
)
2

 

 
: 

 
)
(  


 
  
4(   (%

9)6 8 : ;
@ A

#
 (%%5 %0  1"
  % *6   /
 " 
!
-3*4 " 
)

 " 
!
. " 
)

  
,3*! 4A! 
4(  
% 
   

8 : 5! BC
4A
#
& 
7 % *6      / 
/ !
 ..3*!, 
/ !
 .( =
 
13*/ !
 / )
 
D/ !

>!,-3


1

1*1

1

1*