Morgunblaðið - 02.03.2002, Blaðsíða 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 2. MARS 2002 47
✝ Veturliði Guð-mundur Vetur-
liðason fæddist á Ísa-
firði 4. júní 1944.
Hann lést á Landspít-
ala við Hringbraut
fimmtudaginn 21.
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Veturliði Vet-
urliðason verktaki, f.
3. júlí 1916, d. 14.
mars 1993, og Hulda
Guðmundsdóttir
húsmóðir, f. 10. maí
1920. Systkini Vetur-
liða eru Gunnar, f.
22. mars 1940, kvæntur Valdísi
Friðriksdóttur, Valdís, f. 6. mars
1942, gift Steinþóri Steinþórssyni,
Ólöf, f. 24. febrúar 1948, gift Guð-
mundi Einarssyni, Guðmunda, f.
30. júní 1949, gift Þóri Sturlu
Kristjánssyni, Stefán, f. 22. ágúst
1953, kvæntur Helgu Kristjáns-
dóttur, Jón, f. 30. júní 1955, giftur
Ástu Svönu Ingadóttur, og Magni,
f. 27. janúar 1962, kvæntur Harriet
Andreassen.
26. desember 2001.
Veturliði elst upp á Ísafirði til
fjögurra ára aldurs en flytur þá
með foreldrum sínum að Úlfsá í
Skutulsfirði og býr þar til fullorð-
insára. Hann stundaði nám við
barnaskólann í Skutulsfirði og við
Gagnfræðaskólann á Ísafirði. Vet-
urliði byrjaði ungur að vinna og
rak í félagi við föður sinn og bræð-
ur verktaka- og vélaleigufyrirtæk-
ið Kofra hf. á Ísafirði í meira en tvo
áratugi. Á þeim tíma tók hann þátt
í uppbyggingu vegakerfisins á
Vestfjörðum, m.a. vegagerð um
Breiðadals- og Botnsheiðar, vega-
gerð um Óshlíð og Súðavíkurhlíð
og einnig gerð Djúpvegar. Þá vann
hann um tíma við gerð vegar yfir
Hellisheiði um Sandskeið og einnig
við gerð Búrfellsvirkjunar. Eftir
að starfsemi Kofra hf. lauk gerðist
Veturliði verkstjóri hjá Skipaaf-
greiðslu Gunnars Jónssonar og síð-
ar hjá afgreiðslu Samskipa á Ísa-
firði. Veturliði gekk ungur í
Oddfellowstúkuna Gest á Ísafirði
og tók alla tíð virkan þátt í starf-
semi hennar. Þá sat hann um árabil
í stjórn Djúpbátsins hf. Var hann
einnig félagi í klúbbnum Öruggur
akstur og sat um tíma í stjórn hans.
Útför Veturliða fer fram frá Ísa-
fjarðarkirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 14.
Veturliði kvæntist
eftirlifandi eiginkonu
sinni, Sveinfríði Háv-
arðardóttur frá Bol-
ungarvík, 5. nóvember
1965. Sveinfríður er, f.
29. janúar 1946 og er
dóttir hjónanna Sól-
eyjar Magnúsdóttur
húsmóður, f. 10. apríl
1925, og Hávarðar Ol-
geirssonar skipstjóra,
f. 8. janúar 1925. Vet-
urliði og Sveinfríður
eiga þrjár dætur: 1)
Sveinfríður Olga
kennari, f. 11. ágúst
1966. 2) Sóley þroskaþjálfi, f. 5.
mars 1970. Maki Gylfi Þ. Gíslason
lögreglumaður, f. 8. apríl 1963.
Börn Sóleyjar og Gylfa eru Vetur-
liði Snær, f. 18. nóvember 1998, og
Margrét Inga, f. 11. október 2001.
3) Hulda Björk, leiðbeinandi á leik-
skóla, f. 26. ágúst 1972. Maki
Sveinn Fannar Jónsson, f. 31. maí
1978. Börn Huldu Bjarkar og
Sveins Fannars eru Birta, andvana
fædd 6. apríl 2000, og Jón Ingi, f.
Nú er komið að kveðjustund.
Elskulegur pabbi okkar hefur fengið
hvíld eftir erfiða baráttu. Ekki óraði
okkur fyrir því þegar hann fór suður í
byrjun janúar að hann ætti ekki aft-
urkvæmt heim á Ísafjörð.
Þegar við sitjum saman systurnar
streyma fram óendanlega margar,
ljúfar minningar um yndislegan
pabba og afa. Hann vildi allt fyrir
okkur gera og fengum við oft stað-
festingu á því, hvort heldur var að
fara með okkur í sund á sunnudags-
morgnum, byggja kubbahús, leyfa
okkur að koma með í ýtuna, hjálpa
okkur að velja fyrstu bílana og gera
svo við þá fyrir okkur. Það var sama
hver bónin eða óskin var, pabbi varð
við því, stundum áður en við orðuðum
það við hann. Þegar Olga og Sóley
keyptu sér íbúð saman í Reykjavík
komu mamma og pabbi suður og sáu
til þess að rétt væri að málum staðið.
Það sem ekki náðist að klára í þeirri
ferð fór á sérverkefnalista sem unnið
var eftir í næstu ferðum.
Fyrir nokkrum árum hafði Sóley
verið nokkra mánuði erlendis og þeg-
ar heim var komið var ekki flogið
vestur. Pabbi vildi fá stelpuna sína
vestur strax, svo hann keyrði suður
til að sækja hana. Þannig var pabbi.
Hann vildi hafa sitt fólk í kringum sig
og lagði mikið á sig til að svo gæti ver-
ið.
Pabbi var fljótur að finna nöfn á
allt og alla. Til dæmis var Hulda
Björk ,,pjönkin hans pabba“ langt
fram á fullorðinsár.
Margar af sælustu stundum fjöl-
skyldunnar voru norður í Leirufirði,
þar sem mamma og pabbi höfðu kom-
ið sér upp litlum sælureit. Þar er
kyrrðin óendanleg og oft talaði pabbi
um að hann kæmi endurnærður heim
þaðan. Þá varð honum oft að orði ,,svo
er fólk að tala um sólarlandaferðir“.
Í fimmtugsafmæli pabba kom ein-
hver gestanna með skot á okkur syst-
ur, hvernig stæði á því að engin okkar
væri gengin út. Við vorum fljótar að
svara því, engin okkar hafði fundið
þann mann sem stóðst samanburð við
hann.
Langþráður draumur mömmu og
pabba varð að veruleika þegar fyrsta
barnabarnið fæddist fyrir rúmum
þremur árum, pjakkur sem skírður
var í höfuðið á afa sínum og fékk
nafnið Veturliði Snær. Eftir allt
kvennastóðið í kringum hann var
loksins kominn bandamaður. Sam-
band þeirra afa og ,,nabba“ var alveg
sérstakt. Voru þeir miklir félagar og
vinir. Oft fóru þeir rúnt á höfnina
þegar afi hafði sótt nabba sinn á leik-
skólann og kunni sá litli brátt nöfn
allra báta og togara við höfnina.
Ekki varð ánægjan minni þegar
fleiri barnabörn bættust í hópinn.
Margrét Inga og Jón Ingi fæddust
seint á síðasta ári og átti hann dýr-
mætar en allt of fáar stundir með
þeim.
Það er erfitt að skrifa um pabba án
þess að mamma komi við sögu. Sam-
band þeirra var alveg sérstakt. Þau
voru svo samtaka í öllu sem þau
gerðu. Og samtaka voru þau í uppeldi
okkar dætranna. Þegar við tekur
uppeldi eigin barna leitar hugurinn
aftur til bernskuáranna og endalaus-
ar ljúfar minningar streyma fram.
Við systurnar erum virkilega þakk-
látar fyrir hversu yndislega foreldra
við höfum átt. Því er mikil eftirsjá að
því að pabbi fái ekki að fylgjast með
og taka þátt í lífi afabarnanna sinna
því hann var svo mikill barnakall. Við
munum ávallt gæta þess að börnin
okkar viti hversu yndislegan afa þau
áttu og munu þau njóta þess að heyra
ömmu segja sögur af honum.
Rétt fyrir andlát sitt bað pabbi
Olgu sína að spila fyrir sig Í bljúgri
bæn og langar okkur að enda þessi
minningarorð á því ljóði.
Í bljúgri bæn og þökk til þín
sem þekkir mig og verkin mín.
Ég leita þín, Guð leiddu mig
og lýstu mér um ævistig.
(Pétur Þórarinsson.)
Elsku mamma. Missir þinn og okk-
ar allra er mikill. Megi Guð styrkja
þig og varðveita á þessum erfiðu
stundum.
Olga, Sóley og Hulda Björk.
Það var dimmt yfir Ísafirði 21.
febrúar síðastliðinn, þegar einn af
betri sonum bæjarins kvaddi þenn-
ann heim. Það var hann tengdafaðir
minn hann Veturliði G. Veturliðason
eða Veddi eins og hann var alltaf kall-
aður. Veddi var búinn að vera í hönd-
unum á læknum í nokkur ár. Hann
greindist með brjósklos fyrir nokkr-
um árum. Traustið var sett á
læknana, það er að þeir voru með
hann til rannsóknar. Veddi fór í
brjósklosaðgerð í janúar 1998, því
næst var bakið á honum spengt vorið
2000 en verkir minnkuðu ekki, nið-
urstaðan var því að taka spenginguna
núna í nóvember sl. Við það minnk-
uðu ekki verkirnir og var honum
haldið á sjúkrahúsinu á Ísafirði fram
yfir áramót og voru nefndar margar
ástæður fyrir því. Á fyrstu dögum
nýs árs fer Veddi suður í rannsókn og
kemur þá í ljós að ekki er það brjósk-
los heldur krabbamein. Eftir sitjum
við aðstandendur og biðjum um svör.
En hver eru svörin. Ekki má heyra
talað um mistök í heilbrigðiskerfinu.
En ef við viðurkennum ekki að okkur
verði á í starfi þá lærum við ekki.
Hvað fór úrskeiðis og hvað mátti bet-
ur fara? Það eru spurningar sem við
sem eftir lifum viljum fá svör við.
Ekki til að refsa einum eða neinum,
heldur til að það verði til þess að
bjarga þeim sem á eftir koma. Ég
kynntist Vedda fyrir um það bil sex
árum. Aldrei sá ég Vedda skipta
skapi. Ljúfari manni hef ég ekki
kynnst. Það var alveg sama hvenær
maður var nálægt Vedda. Eins og
þegar verið var að mála húsið hjá
honum, við framkvæmdir í föndur-
búðinni sem fjölskyldan stofnaði ný-
lega eða hvað sem var, alltaf var þetta
ljúfa viðmót frá Vedda, alltaf stutt í
brosið. Alltaf gat hann stillt skap sitt
því að þrátt fyrir hið ljúfa viðmót var
Veddi ekki skaplaus maður.
Ferðirnar í Leirufjörðinn voru
margar en allt of fáar sem ég náði að
vera með honum þar. Í Leirufirði lík-
aði Vedda lífið enda get ég tekið und-
ir það með Vedda og mörgum Vest-
firðingum að Jökulfirðirnir og
Hornstrandir eru paradís á jörð.
Ein af betri samverustundum mín-
um með Vedda var á síðastliðnu vori
er ég og Veddi keyrðum saman frá
Reykjavík til Ísafjarðar ásamt afa-
stráknum honum Veturliða Snæ.
Þegar við ókum Ísafjarðardjúpið
kunni Veddi ótal sögur úr Djúpinu.
Það var gaman að heyra hann segja
frá því sem gerðist hjá honum í Djúp-
inu þegar hann vann þar sem ungur
maður við lagningu vegarins þar og
við snjóruðninga og fleiri sögur sem
hann kunni að segja frá úr Djúpinu.
Ekki óraði mig fyrir að þetta væri
eina og síðasta ferðin okkar saman
um Djúpið.
Yfirleitt er skrifað um fólk í minn-
ingargreinum að viðkomandi hafi
verið sá allra besti svo manni þykir
nóg um. Veddi var algjört ljúfmenni
og ekki ætla ég að fara að lýsa því
neitt hér nánar, það vita allir sem
þekktu hann. Vedda verður best lýst í
sögu sem ungur maður sagði mér frá
af fyrstu kynnum hans af Vedda, þeg-
ar hann frétti að Veddi væri kominn
suður mjög veikur. Hann sagðist
muna það þegar hann byrjaði 16 ára
unglingurinn að vinna á höfninni.
Þarna stóð hann og hafði aldrei kom-
ið nálægt vinnu þar og kallarnir hróp-
uðu á hann að sækja bretti. Bretti,
hvað er það sagðist hann hafa hugsað
og vissi ekki hvað var verið að tala
um. Þá kom akandi á lyftara til hans
brosandi maður og hann sagðist hafa
sagt manninn á lyftaranum að hann
hefði verið beðinn um að sækja bretti.
Á lyftaranum var Veddi og sagði hon-
um að hafa ekki áhyggjur af brett-
unum, því að hann skyldi sækja
bretti.
Nokkru síðar þennan sama dag
var hent plastrúllu í unga manninn og
honum sagt að plasta brettið án
nokkurrar kennslu eða útskýringar á
því. Þarna sagði ungi maðurinn að
hann hefði reynt að klóra sig út úr
þessu en ekkert gekk, plastið fauk út
í veður og vind. Þegar karlarnir á
höfninni sáu til hans hrópuðu þeir að
honum og skömmuðu án þessa að
kenna unga manninum. Þar til að
Veddi kom til hans og kenndi honum
vinnubrögðin og sagði síðan við hann:
,,Láttu ekki öskrin í köllunum hafa
áhrif á þig, vinur, þeir eru illir út í þig,
unga manninn, af því að þeir eru
orðnir gamlir og getulausir.“
Það kann eflaust margt ungmenn-
ið svona sögur af honum, því svona
var Veddi, ávallt tilbúinn að hjálpa
unglingnum eins og hann laðaði að
sér ungviðið og skeytti þá ekki um
hverra manna þau væru. Nú kveðjum
við Vedda og er hans nú sárt saknað.
Skarðið sem hann skilur eftir getur
enginn fyllt. Veddi kveður okkur nú
þegar langþráð barnabörnin eru
loksins að koma eitt af öðru. Minn-
ingin um góðan afa lifir og verður
börnunum sagt frá honum um ókom-
in ár.
Gylfi Þór Gíslason.
Elsku bróðir. Þegar ég lít um öxl
kemur margt upp í hugann frá því við
systkinin átta vorum að alast upp á
Úlfsá hjá okkar góðu foreldrum.
Ungur að árum kynntist þú þinni
yndislegu eiginkonu Sveinfríði, sem
er búin að standa eins og klettur við
hlið þér í veikindum þínum.
Á náttborði þínu á sjúkrahúsinu
hafðir þú mynd. Á þessari mynd var
stolt þitt, barnabörnin. Þú varst alveg
sérstakur faðir og afi. Svenna mín,
dætur, tengdasynir og barnabörn.
Guð veri með okkur öllum.
Veddi minn ég kveð þig með þessu
ljóði.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því.
Þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Þín systir
Ólöf.
Kæri bróðir, sem eldri bróðir hefur
þú alltaf verið til staðar í lífi mínu og
hef ég reynt að taka þig mér til fyr-
irmyndar í svo mörgu. Þú varst ein-
stakur maður á svo margan hátt, ljúf-
ur, hjálpsamur, þú varst
sáttasemjarinn og það sem þú áttir
nóg af var jafnaðargeðið. Það var
ekki oft sem þú skiptir skapi en varst
þó fastur fyrir á þinni meiningu.
Það er margs að minnast á stund-
um sem þessum og fram í hugann
koma góðar minningar og er ljúft fyr-
ir okkur ástvini þína að ylja okkur við
þær.
Í fyrstu minningum um þig ert þú
á unglingsaldri en brátt ertu kominn
með bílpróf, ætli græni blöðru Skód-
inn hafi ekki verið fyrsti bíllinn ykkar
Gunnars bróður. Margar minningar
tengjast gamla ýtuskúrnum. Þið
Gunnsi og pabbi voruð að gera ýturn-
ar klárar fyrir sumarið, allt rifið í
sundur, skipt um rúllur og tannhjól,
þrifið og málað og voru ýturnar sem
nýjar þegar þær komu út á vorin. Við
Jón bróðir fórum jafnan beint í skúr-
inn til ykkar þegar við komum úr
skólanum. Okkur fannst það mun
skemmtilegra að vera með ykkur, fá
að mála og þrífa vélahluti upp úr
bensíni og vera skítugir upp fyrir
haus, en vera heima að læra.
Þú kynntist ungur ástinni og í
minningunni hefur Svenna þín alltaf
verið til staðar, þið voruð svo náin.
Þið stofnið heimili og brátt koma
stelpurnar, fyrst Olga, Svo Sóley og
síðan Hulda Björk. Þið byggið ykkur
glæsilegt einbýslihús í firðinum sem
ber smekkvísi ykkar Svennu vitni.
Stundum bjó ég hjá ykkur um tíma,
eða var að passa stelpurnar ykkar og
það gat nú tekið nokkra daga að fara
á þorrablót, eins og Grunnvíkinga-
þorrablótið í Hnífsdal forðum daga.
Alltaf dáðist ég að hversu fallegt
heimilið var og hve samhent þið vor-
uð um það. Varla höfum við Helga
komið á Ísafjörð án þess að hafa notið
gestrisni ykkar og vináttu.
Þú bjóst við mikið kvennaval og
þær voru þér allt stelpurnar þínar.
Þú barst þær á höndum þér allar fjór-
ar, vildir allt fyrir þær gera. Þau fræ
sem þú sáðir þar hafa borið ríkulega
ávöxt og hefur þú notið þess ekki síst
á þessum síðustu tímum þar sem þær
stóðu eins og klettar við hlið þér til
síðustu stundar.
Fyrir rúmum þremur árum fædd-
ist fyrsta afabarnið hann Veturliði
Snær. Var hann mikill gleðigjafi og
samband ykkar mikið og stytti hann
afa sínum stundir í veikindunum. Þið
voruð miklir vinir nafnarnir og rædd-
uð málin eins og tveir fullorðnir. Þið
fóruð oft í bíltúr niður á höfn og lærði
hann að þekkja nánast öll skip á Ísa-
firði. Þá kann hann ótal texta og
syngur bæði Strolluna og Í Bolung-
arvíkinni.
Þú gekkst ungur í Oddfellowstúk-
una Gest á Ísafirði og tókst virkan
þátt í starfinu. Er ég þér ævinlega
þakklátur fyrir að hafa kynnt mig
fyrir þessum göfuga félagsskap. Það
átti vel við þig að vinna undir kjör-
orðum reglunnar. Þú naust þín vel í
vinahópi og þið hjónin áttuð marga
góða vini enda skemmtileg og gott að
vera í návist ykkar. Ég minnist
hjónakórsins sem þið voruð í með
nokkrum vinahjónum og komuð sam-
an heima hvert hjá öðru og sunguð.
Það var ánægjulegt að fylgjast
með ykkur Svennu þegar þið fóruð að
fara norður í Leirufjörð og njóta þar
friðsældar og útivistar. Þar var ykkar
sælureitur. Það var mikið á þig lagt
að þurfa að ganga í gegnum öll þessi
veikindi undanfarin ár. Þar sýndir þú
enn einu sinni hvern mann þú hefur
að geyma með æðruleysi og hugrekki
sem var aðdáunarvert. Það var gef-
andi að fá að njóta nærveru þinnar
hér fyrir sunnan þessar síðustu vik-
ur. Eins og jafnan áður varst það þú
sem hélst uppi samræðum og styrktir
þá sem á þurftu að halda og sagðist
taka fyrir einn dag í einu.
En nú verða þeir ekki fleiri hér á
meðal okkar, þú hefur lagt í hann og
ert kominn á nýjar slóðir. Gangir þú
þar á Guðs vegum eins og jafnan áð-
ur, Guð blessi minningu þína, kæri
bróðir.
Stefán.
Hann (Veturliði) Veddi vinur minn
og mágur er látinn.
Þar er góður drengur fallinn, langt
fyrir aldur fram. Það var sorglegt að
sjá þennan lífsglaða mann missa sinn
lífskraft, lokin nálguðust hægt og síg-
andi eins og rek eftir stóru lygn-
streymu fljóti. Það getur víst enginn
umflúið örlög sín.
Það er fáum gefið svona einstakt
skaplyndi sem einkenndi hann
Vedda, hann hafði sérstaklega þýða
lund, gat eiginlega lynt við alla.
Þetta hlýlega viðmót aflaði honum
vinsælda hvar sem hann fór, hvort
það var á vinnustað eða í félagslífi.
En að ganga yfir Vedda, eins og
sagt er, það er hætt við að það hefði
gengið illa.
Okkar kynni hófus einmitt á þess-
um árstíma árið 1950, þegar ég flutti
á næsta bæ við æskuheimili hans
Úlfsá. Í gegnum hugann renna ýmis
atvik sem við æskuvinirnir brölluð-
um, sem smástrákar og síðan ungir
menn. Fyrsti snafsinn var ákavíti
blandað í malt, það var hroðalegur
drykkur. Sleðaferðir fram af stökk-
palli, okkur þætti þetta hin mesta
glæframennska hjá barnabörnunum í
dag. Þegar við keyrðum í skriðuna á
mótorhjólinu á Óshlíðinni, þú sast eft-
ir í miðri skriðunni, þar sem hnakkur
og afturbretti köstuðust af. Já, það er
margs að minnast.
Síðan urðum við ráðsettir ungir
menn, stofnuðum heimili og eignuð-
umst börn. Þú með blómarós úr Bol-
ungarvík og ég með systur þinni.
Þessir ungu menn tjölduðu þar ekki
til einnar nætur.
Við unnum saman í „gamla daga“ á
þungavinnuvélum en heimilisútgerð-
in á Úlfsá var jarðýtur og ýmsar vélar
á því sviði. Aldrei féll skuggi á þetta
samstarf, hann var einstakur maður
að vinna með.
Þegar heilsan fór að bila fyrir
nokkrum árum og síðar þegar þetta
mein kom fram, sem leiddi til þessara
loka, birtist þetta æðruleysi, þessi
kjarkur.
Bara taka einn dag í einu.
Guðmundur Einarsson.
VETURLIÐI G.
VETURLIÐASON
 Fleiri minningargreinar um Vet-
urliða G. Veturliðason bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.