Morgunblaðið - 05.04.2002, Side 46

MINNINGAR
46 FÖSTUDAGUR 5. APRÍL 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Torfi Óldal Sig-urjónsson fædd-
ist á Hörgshóli í
Þverárhreppi 18.
september 1918.
Hann lést á sjúkra-
húsinu á Hvamms-
tanga 25. mars síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Guðbjörg
Sigurðardóttir hús-
freyja og Sigurjón
Árnason bóndi.
Bræður Torfa voru
fjórir: Trausti, f.
1912, bóndi á Hörgs-
hóli, dvelur nú á
sjúkrahúsinu á Hvammstanga;
Björn, f. 1914, kennari, lést 25.
mars 1937; Árni, f. 1916, bóndi og
sjómaður, lést 1. ágúst 1960; og
Sigurjón, f. 1922, pípulagninga-
meistari, búsettur í Kópavogi.
Torfi kvæntist 29. desember
1940 eftirlifandi konu sinni Sig-
ríði Konráðsdóttur frá Böðvars-
hólum í Þverárhreppi, f. 12. mars
1920. Foreldrar hennar voru
Ingveldur Pétursdóttir ljósmóðir
og Konráð Sigurðsson bóndi.
Sama ár hófu þau búskap á
Hörgshóli og bjuggu
þar í tvö ár er þau
festu kaup á jörðinni
Stórhóli í Línakra-
dal þar sem þau hjón
stunduðu búskap allt
til vorsins 1999.
Börn Torfa og Sig-
ríðar eru: 1) Sigur-
jón, f. 1940, kvæntur
Vilborgu Þórðar-
dóttur og eiga eiga
þau tvö syni og tvö
barnabörn. 2) Kon-
ráð Ingi, f. 1944, í
sambúð með Þór-
hildi Elíasdóttur.
Hann var áður kvæntur Vilborgu
Eddu Lárusdóttur og eiga þau
þrjár dætur og fjögur barnabörn.
3) Birna, f. 1951, í sambúð með
Birni Þorvaldssyni. Hún var áður í
sambúð með Guðna Vigni Jóns-
syni og eiga þau einn son. 4) Að-
alsteinn, f. 1956, kvæntur Þuríði
Halldórsdóttur og eiga þau tvær
dætur. Hann var áður kvæntur.
Ólöfu Kristjánsdóttur.
Útför Torfa fer fram frá
Hvammstangakirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Elsku pabbi minn. Nú er komið að
því sem við öll þurfum að ganga í
gegn um, að kveðja þennan heim.
Þó þú hafir verið búinn að vera
lengi veikur fannst mér ekki komið
að því að þú hyrfir yfir móðuna
miklu. Þess vegna var höggið ótrú-
lega þungt þegar fregnin barst.
Það er svo margt sem flýgur í
gegn um hugann. Það atvikaðist
þannig að ég hafði nokkru meiri
samskipti við ykkur foreldrana nú
seinni árin heldur en bræður mínir
og tengslin urðu því nánari.
Mér er það m.a. minnisstætt þeg-
ar þú komst í heimsókn til mín hing-
að í Hveragerði og við fórum saman
á stóðhestasýningu austur í Gunn-
arsholt á Rangárvöllum til að horfa
á glæsilega stóðhestinn þinn, hann
Storm. Ég man stoltið í augum þín-
um þegar kynningin hljómaði í há-
talarakerfinu og hesturinn tölti fram
hjá okkur með sínum einstæða
glæsibrag. Þú varst líka svo ánægð-
ur með hvað knapinn, hún Rúna,
sýndi vel hvað í hestinum bjó og
samspil þeirra var mjög gott.
Ég man líka að þú vildir ekki
dvelja lengi syðra eftir þessa för því
þú vildir vera sem allra styst að
heiman þá eins og ávallt.
Búskaparárin þín voru oft á tíðum
erfið. Jörðin var harðbýl og þung til
ræktunar.
Þess vegna þurfti oft að sækja
heyskapinn langt út fyrir landar-
eignina en með mikilli vinnu og
þrautseigju tókst þetta allt saman,
bæði að byggja upp allan húsakost
og reka arðbært blandað bú. Þér var
afskaplega annt um skepnurnar og
vildir fóðra þær sem best enda var
féð þitt fallegt og frjósamt.
Það var þér þungt í skauti þegar
þú gerðir þér grein fyrir að þú yrðir
að hætta að búa og að enginn af þín-
um afkomendum tæki við jörðinni.
Þú reyndir því í lengstu lög að fleyta
búskapnum áfram með aðstoð alls
konar íhlaupafólks. Það var erfitt
bæði fyrir þig og mömmu. Það má
því segja að þú hafir „staðið lengur
en stætt var“ ef svo má að orði kom-
ast.
Það er lán hversu gott fólk tók við
jörðinni sem hefur sýnt ykkur hlý-
hug og leyft ykkur að fylgjast með
bústörfunum.
Ég minnist þín sem sérstæðs,
staðfasts persónuleika sem fórst
þínar eigin leiðir en reyndir alltaf að
sjá björtu hliðarnar á lífinu. Það var
þér ekki erfitt að taka ákvarðanir og
þú varst ekki að velta þér upp úr
hvað öðrum fannst. Þú sást alltaf
einhverja leið fram úr hlutunum eft-
ir því sem atvikin þróuðust.
Ég veit líka að þú varst á réttri
hillu með að vera bóndi í þínu ævi-
starfi – í annarri starfsgrein hefðir
þú ekki unað þér.
Víst er þetta löng og erfið leið,
og lífið stutt og margt, sem út af ber.
En tigið gegnum tál og hvers kyns neyð
skín takmarkið og bíður eftir þér.
(Steinn Steinarr.)
Guð blessi minningu þína og hafðu
þökk fyrir allt og allt.
Þín dóttir,
Birna.
Ég skal vaka og vera góð
vininum mínum smáa,
meðan óttan rennur rjóð,
roðarkambinn bláa,
og Harpa síngur hörpuljóð
á hörpulaufið gráa.
Stundum var í vetur leið
veðrasamt á glugga;
Var ekki einsog væri um skeið
vofa í hverjum skugga?
Fáir vissu að vorið beið
og vorið kemur að hugga.
(Halldór Kiljan Laxness.)
Við systurnar kveðjum í dag afa
okkar Torfa og geymum í hjarta
okkar minninguna um stórbrotna
persónu, afann í sveitinni okkar fyr-
ir norðan. Norður var í okkar augum
bara einn staður á landinu. Sveitin
okkar. Að fara norður var að fara til
afa og ömmu að Stórhóli. Það var
eina sveitin. Þangað fórum við til
þess að sýna okkur og sjá þau. Til
þess að sitja á eldhúsbekknum og
segja frá því sem á daga okkar hafði
drifið í bænum. Og alltaf virtist afi
hafa jafnmikinn áhuga á því að
heyra hvernig okkur gengi og
hvernig allir hinir hefðu það. Hann
sat ævinlega á sínum stað, undir
glugganum í eldhúsinu, ægistór og
þrekinn, með fallega hrokkna hárið
vaxið niður á andlitið og hendurnar
krepptar á borðinu, risastórar. Vildi
vita hvað við værum að læra eða
gera. Gat talað um flest, var fram-
sýnn og fylgdist greinilega ágætlega
með.
Við vorum nú ekki miklar að
burðum stelpurnar, hálfsmeykar við
skepnurnar, í það minnsta við þær
af stærri gerðinni og ekkert sérstak-
lega liðtækar í landbúnaðarstörfin
finnst okkur þegar við hugsum til
baka. En við fundum aldrei neitt
fyrir því. Okkur voru fengin verk-
efni við hæfi, eins og það að fara nið-
ur tún með nesti, gefa kálfum og
heimalningum og snúast eitthvað í
fjósinu. Seinna þóttumst við svo eitt-
hvað hafa hjálpað til við heyskapinn.
Torfi afi virtist taka fólki bara eins
og það var og okkur líka. Við vorum
bara alveg ágætar nákvæmlega eins
og við vorum og fórum heim úr
sveitinni ánægðar eftir alla úti-
veruna og hlýjuna að Stórhóli.
Ánægðar með okkur sjálfar og stolt-
ar af því að eiga hlutdeild í þessari
sveit. Afi var ótrúlegur, stór og
sterkur, kunni til verka og átti fal-
legustu og bestu dýrin. Það fannst
honum sjálfum og okkur líka. En
hann var ekki bara stórbóndinn að
Stórhóli, stórlyndur og mikill fyrir
sér. Hann vissi meira en hann sagði
og hafði auga fyrir því sem mörgum
fannst lítið til koma. Þegar maður
var einn í sveitinni og átti að sofa á
kvistloftinu einn í fyrsta sinn, þá
kom afi og sat góða stund og spurði
hvort þetta yrði í lagi. Við höfðum
ekki sagt neinum frá myrkfælninni.
Maður reynir nú að bera sig vel. Og
þegar afi var sérstaklega ánægður
með daginn þá fengum við mikið af
rúsínum út á grautinn. Það var kær-
komin tilbreyting að fá að koma í
sveitina og gott veganesti út í lífið að
upplifa væntumþykjuna og einlæga
ósk um að okkur vegnaði vel.
Þegar síðan við uxum úr grasi og
væntanleg mannsefni komu með
okkur norður í fyrsta sinn þá var
Torfi afi ekki lengi að finna út úr því
um hvað væri hentugast að ræða við
þær aðstæður. Þeir dálítið feimnir á
eldhúsbekknum og vandræðalegir.
Afi spurði um bílinn sem við höfðum
komið á. Hvernig bíll það væri.
Hvort hann væri betri eða verri en
einhver annar. Þegar hann síðan var
búinn að skoða farartækið og jafnvel
fara í prufutúr þá var feimnin aðeins
að rjátlast af mönnum og rétti tím-
inn kominn til þess að ræða veiga-
meiri atriði. Í hvernig vinnu þeir
væru. Hvort það væri góð vinna og
bara hvort það væri eitthvert vit í
þeim yfir höfuð. Það var yfirleitt létt
yfir spjallinu og allir fóru í bæinn
aftur, nokkuð ánægðir með sig og
hlökkuðu til að koma aftur í sveitina.
Það var auðvelt að láta sé þykja
vænt um afa Torfa, ekkert síður fyr-
ir þá sem giftust inn í fjölskylduna
en hina.
Nú kveðjum við barnabörnin afa
Torfa með fallega vögguljóðinu hans
Laxness og óskum þess að við höf-
um fengið í vöggugjöf einhverja af
þeim góðu eiginleikum sem prýddu
afa alla tíð. Guð geymi hann og
blessuð sé minning hans.
Unnur og Sigríður
Konráðsdætur.
Ég vil minnast afa míns, Torfa
Sigurjónssonar, í örfáum orðum. Nú
hefur afi kvatt okkar líf en minning
hans mun ávallt lifa. Afi tileinkaði
ævi sína bústörfum norður í
V-Húnavatnssýslu, nánar tiltekið á
bænum Stórhóli. Afi var mikill bóndi
í sér og stundaði búskap sinn með
miklum myndarskap. Þó svo að ég
hafi ekki verið tíður gestur norður á
Stórhóli mun ég ávallt minnast
þeirra stunda með gleði í hjarta. Það
var alltaf gaman að koma í sveitina,
bretta upp ermarnar og taka örlítið
á. Afi hvatti mig ætíð til verka enda
var það ekki síður minn vilji. Sveita-
störfin voru mér hugleikin frá því ég
var smápolli, fór snemma í sveit
austur í land. Ég varð ekki þeirrar
reynslu aðnjótandi að dvelja sum-
arlangt í sveit hjá afa, en án efa hefði
það orðið skemmtileg og reynslurík
dvöl.
Húmor er sterkasta minningin
um afa, hann gat alltaf fengið mig til
að hlæja. Það var stutt í glens og
gaman sem gaf honum jafnframt
þægilegt viðmót. Einn atburður er
mér sérlega minnisstæður í minn-
ingu minni um afa. Það var í einni
heimsókn minni á Stórhól þar sem
ég og vinnumaður þar á bæ vorum
að moka út úr fjárhúsinu. Ég og
vinnumaðurinn höfðum því hlutverki
að gegna að moka upp í skítadreif-
ara, en svo sá afi um að keyra niður
á tún og dreifa á slétturnar. Eftir að
við mokstursfélagar höfðum fyllt
skítadreifarann fylgdumst við með
ferðum afa þegar hann var á leið
niður á slétturnar. Leiðin var tölu-
vert löng, ætli það hafi ekki tekið um
tíu mínútur. Langalöngu síðar kom
afi aftur heim með skítadreifarann,
en okkur til mikillar undrunar var
dreifarinn enn fullur. Við moksturs-
félagar töltum til afa og spurðum
hann um gang mála. Afi var hissa á
svip en sagði svo: „Ég gleymdi drif-
skaftinu.“ Þetta þótti okkur öllum
þremur afar fyndið og hlógum mik-
ið, afi þó hvað mest.
Það eru einmitt svona stundir
sem gefa lífinu tilgang, það að finna
skoplegu hliðarnar á lífinu og njóta
þeirra jafnvel þótt maður eigi sjálfur
í hlut.
Afi og amma hættu búskapi fyrir
nokkrum árum síðan og fluttust bú-
ferlum á Hvammstanga. Amma
flutti í þjónustuíbúð á vegum aldr-
aðra, en vegna heilsubrests hjá afa
lagðist hann inn á spítalann á
Hvammstanga. Nú liðu árin og enn
versnaði heilsan hjá afa og að lokum
var ævin öll. Fyrir afa var lífið á
enda þegar hann lét af bústörfum,
þá var ekkert eftir til að lifa fyrir, að
undanskilinni hans ástkæru eigin-
konu Sigríði ömmu. En svona geng-
ur lífið fyrir sig, við höfum öll þörf
fyrir tilgang í lífinu. Það að gegna
hlutverki í lífinu heldur okkur gang-
andi. Því má segja að lífsloginn á
kertinu hafi brunnið hratt eftir
komu afa á spítalann á Hvamms-
tanga, að lokum slokknaði á honum.
Ég mun sakna þín, afi minn, þú
gafst mér mikið í þau fáu skipti sem
ég brá fæti á Stórhól. Ferðirnar
voru alltof fáar, þær hefðu mátt vera
miklu fleiri.
Elsku amma, megi Guð fylgja þér
í gegnum þá erfiðu tíma sem nú
ganga yfir. Afi er kominn í hendur
Guðs þar sem fögur birta og bóm-
ulhlýja verða að eilífu til staðar.
Þinn sonarsonur,
Þórður Þór Sigurjónsson.
TORFI ÓLDAL
SIGURJÓNSSON
 Fleiri minningargreinar
um Torfa Óldal Sigurjónsson bíða
birtingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.
9
   
 

 






?

+,, 3 0  
 7  


-.
5 
"
 
 * 
3"
 " 


/
.$$

3!
  8!

 0 


 ! 46   


 $% 0!

   
 "! 
 


  $ $% $ $ $% &
/-
2
7 "1# "!@" 
/"  A

8#! 
'   
-0
 '

:5 "


/
.$$
6
 3 "
&
*  
 

 

 
 



,  +,, 7 " 0B 
 0
!

3 0  " 7
8 
'8 
  
  
 5 
"
 



/

=' 
>

3! 
'.$$
( 5  2?

$$$
)  '


   $%   

7 ! '



7  )" 
 
     $ $% $ $ $% &
  
5'
( 5'
( 2
 C38  3 0   
" 
3 0  
" #% 
!AD 6 #! 
-
5 "
 

&

 " 
 
 ,
 

'
' $
() ' 

 

 8$% 

&
:  


 7

! 5 
 

"

 
 ,?  5 +,, 7 " &
? 


!  ? 
   ? 
4 !? 

7% 6 &