Morgunblaðið - 16.04.2002, Page 41

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 16. APRÍL 2002 41
Þegar horft er til
baka í tímanum, verða
kynni við fólk efst á
blaði að vonum. Eftir
því sem fleiri ár renna í
tímans haf, hverfur af
sjónasviðinu margt fólk, sem við höf-
um átt samleið með um lengri eða
skemmri tíma. Þá er einnig komið að
því að minnast þessa fólks og þakka
samfylgdina.
Einn af þeim, sem hér skal
minnst, var maður á efri árum,er
lengi hafði búið í Kópavogi og lagt
þar mörgu þörfu málefni og verkefni
lið. Að vísu kynntist ég honum ekki
þarna að marki, þó að ég heimsækti
þau hjón á heimili þeirra,að Engi-
hjalla 1.
Maðurinn var Salómon Einarsson,
kaupfélagsstjóri í Haganesvík í
Fljótum um árabil, í tveimur áföng-
um. Hann rak ekki stórt fyrirtæki,en
hafði þó ærnu verkefni að sinna, því
að bændurnir versluðu undantekn-
ingarlaust hjá kaupfélaginu, sem bar
heitið Samvinnufélag Fljótamanna.
Þarna keypti fólk allar nauðsynjar
sínar; einnig tóbak, sem Salómon
fannst ekki ánægjulegt að selja,
heyrði ég. En bændurnir urðu aðvit-
að að fá það líkt og annað.
Ég fluttist í Fljótin haustið 1954,
ásamt fjölskyldu minni, og settist að
á Sólgörðum og tók þar við skóla-
stjórastarfi.
Þarna var heimavistarskóli. Auð-
vitað sótti ég allar nauðsynjar til
heimilisins í Samvinnufélag Fljóta-
SALÓMON
EINARSSON
✝ Salómon Einars-son fæddist í Mið-
Tungu í Tálknafirði
4. október 1914.
Hann lést 8. febrúar
síðastliðinn. Útför
Salómons fór fram
frá Barðskirkju í
Fljótum 16. febrúar
sl.
manna, og hið sama
gerði heimavist skól-
ans.
Kaupfélagið var inn-
lánsstofnun, samhliða
því að vera verslun.
Þar var innlánsdeid,
líkt og í flestum kaup-
félögum á þessum tíma.
Fljótlega eftir að ég
kom norður, þurfti ég
að semja við Salómon
um að kaupfélagið tæki
á móti mánaðarlaunum
mínum úr ríkissjóði.
Tók ég síðan út í reikn-
ing af þessum launum
allar nauðsynjar til heimilisins.
Þetta gekk vel fyrir sig.
Salómon var allur af vilja gerður
að sinna þörfum mínum, svo og skól-
ans. Oft áttum við langar samræður í
skrifstofu hans þarna í kaupfélags-
húsinu. Salómon gat rætt um fleira
en verslun og viðskipti. Hann hafði
gaman af bókmenntum, og hnyttnar
vísur kunni hann að meta.
Kaupfélagið var mikil lyftistöng
þarna, eins og alls staðar, þar sem
þetta verslunarfyrirkomulag var til
staðar. Vandséð er, að kaupmaður
hefði séð sér hag í því að sinna um
verslun og viðskipti fyrir bændur í
fremur harðbýlli sveit, eins og Fljót-
in eru. Þar var Samvinnufélag
Fljótamanna lengi brjóstvörn fólks-
ins.
Miklu hefur það sjálfsagt ráðið um
búsetu Salómons í Fljótum, að hann
kynntist konu,sem þar var upp alin,
henni Sigurbjörgu Björnsdóttur frá
Stóru- Brekku í Holtshreppi. Lifir
hún mann sinn, ásamt dótturinni
Birnu Karólínu. Hún var ein af nem-
endum mínum á Sólgörðum þau þrjú
ár, sem mér auðnaðist að starfa þar.
Votta ég þeim samúð, svo og öðrum
afkomendum,við andlát öðlingsins
Salómons Einarssonar.
Auðunn Bragi Sveinsson.
Sá sem hélt því fram
að fólk yrði íhaldsam-
ara með aldrinum
kynntist augljóslega
aldrei ömmu minni. Ég
held að ég hafi sjálfur
ekki kynnst henni almennilega fyrr
en ég lauk menntaskóla. Einn dag-
inn var hún ekki lengur bara amma,
sem alltaf var til staðar og var ein-
faldlega órjúfanlegur hluti fjölskyld-
unnar. Ég áttaði mig á því að hún
átti sér merkilega sögu, var gædd
ótrúlegum hæfileikum og róttækum
skoðunum – að á bak við ömmuna
bjó engin venjuleg manneskja.
Fyrir alla muni mátti aldrei ríkja
nein lognmolla í kringum ömmu, hún
vildi umfram allt hafa líf og fjör. Hún
klæddi sig áberandi, oft í rauðu, með
hatt og mikla skartgripi, sannfærð
um að maður væri aldrei of fínn. Og
afi hafði stutt hana, hún skyldi ekki
vera nein mús. Ég hugsa að amma
mín hafi óttast það mest af öllu að
verða einhvern daginn mús.
Hún talaði oft um það hvað hún
saknaði afa og sagði frá ferðum
þeirra út um allan heim, ferðum sem
hún hélt áfram eftir hans dag, nú síð-
ast til Víetnam.
Við eldhúsborðið lét hún skoðanir
sínar á mönnum og málefnum óspart
í ljós og þreyttist aldrei á að ræða við
mann um pólítík og samfélagsmál,
bókmenntir og leikhús, sem hún
gjarnan dæmdi út frá glæsileika
HILDUR
EINARSDÓTTIR
✝ Hildur Einars-dóttir fæddist á
Akranesi 6. október
1927. Hún andaðist á
líknardeild Land-
spítalans 25. mars
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Kópavogskirkju
9. apríl.
leikmyndar og bún-
inga.
Þegar við elstu
barnabörnin vorum að
fullorðnast tók hún upp
á því að bjóða okkur í
mat, þar var borðað
lambalæri og drukkið
rauðvín og skemmt sér
fram á nótt. Maður
þurfti að passa sig að
fylla vasana af smápen-
ingum áður en lagt var
af stað í þessi boð, því
amma tók ekki í mál
annað en spilaður yrði
Lander upp á peninga.
Það leið ekki á löngu áður en hún var
búinn að hirða af okkur allt klinkið,
enda spilareglurnar flóknar og
stundum var eins og amma ein skildi
þær.
Umfram allt var hún gædd þeim
ómetanlega hæfileika að kunna að
njóta lífsins og láta ekkert aftra sér
frá því.
Magnús Þór Þorbergsson.
Eitt af því sem fylgir háum aldri
er að þurfa að sjá á bak ættmönnum
– vinum og kunningjum, að fara í
kirkju til þess að kveðja hinstu
kveðjuna. Okkur hjónum finnst við
hafa þurft að fara nokkuð oft upp á
síðkastið. Mér finnst ég kveðja part
af sjálfri mér í hvert sinn. Nú er röð-
in komin að Hildi Einarsdóttur svil-
konu minni.
Ég minnist hennar fyrst sumarið
1948, er hún kom í heimsókn til
tengdaforeldra sinna á Vopnafirði,
Önnu Magnúsdóttur og Björns Jó-
hannssonar. Við hjónin bjuggum þá
á Vopnafirði. Þar sátum við í eldhús-
inu í gamla skólahúsinu – spjölluðum
við tengdamömmu og Öbbu okkar –
og þar heyrðum við frumburð henn-
ar segja sín fyrstu orð. Næstu ár var
ekki mikill samgangur milli okkar ...
við önnum kafnar við barneignir og
búsýslu. Við hjónin fluttumst svo
fjórum árum seinna til Vestmanna-
eyja. Þó vorum við eitt sinn á ferð að
sýna börnin og þá heimsótti ég hana
– hún lét ekki annir þvottadagsins
hafa áhrif á sig og tók mér með sínu
hýra brosi og gleði.
Við bjuggum enn í Eyjum og lifð-
um þann stóra atburð þar að þurfa
að fara frá öllu og flýja á land 23. jan-
úar 1973. Við vorum fyrstu daga í
Hafnarfirði hjá mági mínum – en
Hildur og Magnús buðu okkur að
vera á neðri hæð húss síns, ef við
treystum okkur til. Það voru oft
þungar stundir í mínum huga að
velta fyrir sér hvernig fara mundi í
Eyjum eftir þessi ósköp. Það var þá
ósjaldan að Hildur mín hressti mig
við – elsku góða komdu nú og spjall-
aðu við mig og fáðu þér kaffisopa.
Það var gott að sitja í eldhúskrókn-
um hjá henni. Hún spurði um ferða-
lög okkar árið áður.
Hún hafði mig í það að fara í
spænskunám og hjá honum Jesús
María sátum við að læra spænsku,
ég gafst þó fljótlega upp, – ég hafði
ekki mikið sem jafnaðist á við skarp-
leika Hildar – hún sem lærði með
börnum sínum og voru þá frægir stíl-
ar þeirra við lærdóminn. Þegar leið á
gosárið fluttum við Jóhann í annað
húsnæði og þá sáumst við miklu
sjaldnar.
Ég var svo heppin að geta komið
til hennar á Digranesveginn í vetur.
Ég komst þá á kjólasýningu hjá
henni og var mikið hrifin af og ekki
skemmdu þær dæturnar – sem
sýndu þessar fallegu flíkur, sem hún
skapaði. Hildur var einhver sú mesta
starfsmanneskja sem ég hefi kynnst.
Ég fylgdist með veggteppatíma-
bilinu – seinna lopapeysutímabili –
þetta gerði hún með vinnu og heim-
ilisstörfum, Magnús Björnsson var
að vísu alltaf tilbúinn að hjálpa, en
hún var einstök afkastakona. Þau
hjón kynntust ung og áttu ástríka
samveru öll búskaparár. Stundum
hafði ég minnimáttarkennd þegar ég
sá hverju hún afkastaði og hún var
frábær námsmanneskja.
Bjarta brosið hennar og hlýjan
sem frá henni streymdi eru mér þó
efst í huga núna. Hún saknaði manns
síns mikið og ég trúi því að gleði og
birta verði mikil við þeirra samfundi.
Ástvinum þeirra sendi ég samúðar-
kveðjur og þakka öll góð kynni.
Freyja Stefanía Jónsdóttir,
Nýlendu, Vestmannaeyjum.
Elsku Hildur amma. Við munum
hvað það var gaman að koma til þín,
því að þú varst alltaf svo kát og
hress. Þrátt fyrir að við söknum þín
mikið þá vitum við að þér líður vel og
ert nú hjá afa. Við munum hvað við
vorum stolt af þér þegar þú opnaðir
þína eigin saumastofu þar sem þú
hannaðir og saumaðir föt. Þú varst
alltaf svo jákvæð gagnvart heilsu
þinni og hélst ótrauð áfram. Þó að
við vissum að þessi tími myndi koma
þá bjuggumst við ekki við þessu
svona fljótt. Við geymum allar góðar
minningar um þig í hjarta okkar og
vitum að við munum alltaf fá hlýju í
hjartað þegar við minnumst þín,
elsku amma.
Guð blessi þig.
Ólöf Ruth og Hjördís Helga.
Þegar nóttin kemur
taktu henni feginshugar.
Hún mun loka hurðinni
að baki deginum
og lyfta byrði hans
af herðum þínum.
Hún, sem geymir fortíðina
og safnar óskunum,
mun vita
hvert skal leiða þig
og vídd hennar er önnur.
(Þóra Jónsdóttir )
Þín
Erla.
Það er ekki ofsögum sagt að Hild-
ur Einarsdóttir var einkar lifandi og
skemmtileg kona. Hún hafði afger-
andi skoðanir á flestu og var pjatt-
rófa fram í fingurgóma. Allir sem
þekktu til Hildar vita að þarna var
dugnaðarforkur að verki sem marg-
sannaðist í öllu sem hún tók sér fyrir
hendur. „Sjá hana tengdamömmu,
hún getur allt, hún er engri lík.“
Þessi orð hefur Anna Veiga systir
mín oft látið falla um Hildi í gegnum
tíðina en ég skildi þau ekki til fulls
fyrr en ég fékk tækifæri til að kynn-
ast Hildi. Hún var engri lík og það
eru orð að sönnu. Hildur opnaði sitt
eigið saumagallerí fyrir nokkrum ár-
um þar sem hún fékk útrás fyrir
sköpunargleði sína. Hildur var sér-
lega smekkvís og listræn og þeir eru
ófáir selskapskjólarnir sem hún hef-
ur hannað svo snilldarlega. Hildur
þorði að fara ótroðnar slóðir og gaf
sig alla í það sem hún fékkst við
hverju sinni. Mér eru minnisstæðar
tískusýningar sem hún hélt reglu-
lega á heimili sínu síðustu ár. Þangað
komu saman fínustu dömurnar í
bænum og drukkið var bleikt vín.
Það var gaman að sýna fötin hennar
Hildar, ekki einungis vegna þess
hversu falleg og frumleg þau voru
heldur hvað það var gott að vera ná-
lægt Hildi. Hún hrósaði öðrum
óspart og virtist einstaklega lagin
við að sjá ljósu punktana í tilverunni,
eitthvað sem við hin mættum taka
okkur til fyrirmyndar. Það er skrýt-
ið til þess að hugsa að þessi kraft-
mikla kona er horfin okkur hinum
frá og einhvern veginn verður tilver-
an fátæklegri og ekki eins litrík án
Hildar. Minningin um einstaklega
notalega konu, sem var ósmeyk við
að láta drauma sína rætast, lifir þó
alltaf áfram. Börnum Hildar, stórum
og smáum sendi ég mínar samúðar-
kveðjur. Blessuð sé minning hennar.
Sunna Ólafsdóttir.
Lokið er mætri lífsgöngu eftir
langvinna baráttu við vágest þann
sem svo víða herjar án allrar mis-
kunnar. Ótrúleg hugdirfð bjartsýni
og baráttuþreks var henni Hildi gef-
in, eðlislæg var henni lífstrúin og
lífskrafturinn, svo aðdáun vakti í erf-
iðum veikindum. Hún Hildur var líka
mörgum mætum kostum búin,
harðgreind hæfileikakona, fylgin
sér hvar sem var, eljan í önn dag-
anna einstök, áhugamálin mörg og
þeim sinnt allt framundir það síð-
asta. Að henni stóðu enda ættstofnar
styrkir.
Hildur var fríð kona og fönguleg
og bar sig einkar vel, hafði enda af
því yndi að klæðast sem bezt.
Hún var sérstaklega vinsæl af
vinnufélögum sem kunnu vel að
meta hispurslausa hreinskilni henn-
ar og hlýja lund, trúnað og sam-
vizkusemi, að ógleymdum dugnaðin-
um til allra verka sem við var að fást.
Á sjötugsafmæli hennar kom bezt
í ljós hve mikillar vináttu og virð-
ingar hún hafði aflað sér í störfum
sínum utan heimilis og eins í áhuga-
starfinu. Þó var hún í okkar vitund
sem henni tengdust fyrst og síðast
ástrík og gjöful móðir barnanna
sinna og hin myndvirkasta húsmóðir
um leið sem allt lék í höndunum á.
Á síðustu árum þegar hún var
hætt að vinna úti sneri hún sér að
einu af sínum mestu áhugamálum,
hönnun og saumum, aðallega á kjól-
um, þar sem stílhreinn glæsileiki var
í fyrirrúmi. Eftir að sjúkdómurinn
hafði gjört sína fyrstu atlögu að
Hildi hélt hún heima þrjár tízkusýn-
ingar og sýndi þar sinn vandaða og
fallega fatnað sem í engu gaf eftir
hágæðatízkunni og minnisstæð er
stundin í sjónvarpi á liðnu hausti þar
sem rætt var við hana um þetta
áhugastarf og sýnishornum brugðið
upp um leið.
Lífsviljinn, listfengið og ljómandi
sköpunargleðin fóru þar ekki
framhjá neinum sem á hlýddu og
horfðu.
Hildur var virkur og vakandi þátt-
takandi í þjóðmálastarfi og átti sann-
arlega sínar fastmótuðu og ákveðnu
skoðanir, þótt hún væri þeirrar
gerðar að taka fullt tillit til og virða
annarra skoðanir einnig. Félagslegt
réttlæti og jöfnuður áttu í henni
verðugan talsmann og Alþýðubanda-
lagið í Kópavogi naut fylgis hennar
og farsælla krafta um áratugi.
Hildur var gæfukona í einkalífi
sínu, hún eignaðist ljómandi lífsföru-
naut sem hún þó missti of fljótt frá
sér, en Magnús maður hennar var
einn þeirra sem maður minnist sem
einstaklega góðs drengs, mann-
kostamanns sem svo margt var til
lista lagt.
Barnalán þeirra var mikið,
gjörvulegt fólk einkar góðra eiginda,
sem hafa haslað sér ágætan völl í líf-
inu hvert á sinn hátt og áfram erfist
barnalánið.
Kær er okkur hjónum minningin
mæt um þessa tengdamóður eins
sona okkar, viðmótið vermandi og
höfðingslundin hlý, gleðin, ljúflyndið
og bjartsýnin lýstu ævileið þessarar
kjarnakonu.
Við færum henni hugheilar þakkir
fyrir alúðarfulla samfylgd áranna,
þökkum margar glaðar og góðar
samverustundir, þökkum henni
Hildi fyrir það sem hún var og það
sem hún stóð fyrir.
Einlægustu samúðarkveðjur
sendum við henni Hildi tengdadótt-
ur, systkinum hennar og öllu þeirra
fólki.
Lífstrú Hildar, einlæg og sönn var
samofin trúarvissu hennar og því er
henni allrar blessunar beðið á björt-
um eilífðarleiðum hins ókunna og
óræða um leið. Blessuð sé munabjört
minning.
Helgi Seljan.
Ég vil í nokkrum orðum minnast
hennar Hildar, frænku minnar og
vinkonu.
Við höfum þekkst frá barnæsku
og gaman var að koma upp á Skaga
að Esjubergi, fá að dvelja þar um
stund og leika sér í sandinum, fara
svo þreyttar í rúmið og hlæja okkur í
svefn. Svo var það að tengsl okkar
slitnuðu á meðan við vorum önnum
kafnar við að ala upp börnin. Aftur
varð vinátta okkar nánari þegar við
vorum hættar að vinna úti.
Hildur hætti þó aldrei að vinna því
þá setti hún á stofn sitt eigið fyr-
irtæki, Gallerí Hildar. Maður var al-
veg undrandi hvað þrautseigja henn-
ar og dugnaður var mikill, því eftir
að hún hafði gengist undir mikla að-
gerð hélt hún áfram án þess að bug-
ast.
Einnig vil ég þakka börnunum
hennar fyrir vinalegt viðmót við mig
þegar ég kom og leit inn til Hildar og
þau komu eða voru hjá henni. Hún
átti einstaka fjölskyldu, sem kom þó
best fram þegar veikindi hennar
voru orðin erfið.
Kæra frænka, megir þú nú vera
komin til hans Magnúsar þíns sem
þér þótti svo vænt um.
Þótt vér sjáumst oftar eigi
undir sól, er skín oss hér,
á þeim mikla dýrðardegi
Drottins aftur finnumst vér.
(Helgi Hálfd.)
Guð blessi þig og fjölskyldu þína á
þessum erfiðu tímum.
Þín frænka,
Guðrún Sveinsdóttir.
Í dag kveð ég elskulega frænku
mína og kæra vinkonu, Hildi Einars-
dóttur.
Hildur frænka var næstyngst níu
systra sem allar voru kjarnorkukon-
ur, þvílík forréttindi að fá að alast
upp í faðmi þeirra.
Frá fyrstu tíð þegar Hildur
frænka kom til Akureyrar, ferming-
arárið sitt, móður minni til halds og
trausts og til að passa mig nýfædda
og dúlla við mig upphófst ævilöng
vinátta.
Árin líða, Hildur frænka eignast
yndislegan mann, Magnús Björns-
son, og börnin koma hvert af öðru,
fyrst þrjú og síðan yndislegar tvíbu-
rastelpur. Árið 1968 bættist lítill
prins í hópinn, Sverrir.
Eftir lát Magnúsar bjuggu Hildur
og Sverrir sér notalegt heimili á
Digranesvegi 56 í Kópavogi.
Síðustu árin eftir að Hildur hætti
að vinna úti fór hún að hanna og
sauma kjóla og hélt tískusýningar
heima hjá sér, frábært var að fá að
taka þátt í sýningunum.
Að lokum votta ég börnum,
tengdabörnum, barnabörnum og
langömmubörnum samúðarkveðjur
um leið og ég þakka henni fyrir ævi-
langa vináttu.
Rósa Gísladóttir.