Morgunblaðið - 16.04.2002, Blaðsíða 42

MINNINGAR
42 ÞRIÐJUDAGUR 16. APRÍL 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Með söknuði kveð
ég fyrirmyndarkonu,
Höllu Sigurjóns. Ekki
skortir lýsingarorð yf-
ir alla þá kosti sem
Halla var gædd, um-
fram allt var hún yndisleg, bros-
mild manneskja sem jafnan bar hag
okkar fyrir brjósti sem sinn eigin.
Snemma kviknaði lítill vonarneisti í
brjósti lítillar stúlku, Sigurgeir
minn, þegar þið hjónin ásamt börn-
um ykkar fluttust heim úr sérnámi.
Vöktu heimsóknir ykkar í
Hraunbæinn sem og hátíðleg fjöl-
skylduboð ykkar á Langholtsveg-
inum mikinn fögnuð. Virðing mín
fyrir Höllu minni var auðsýnd í
verki. Halla var vart stigin inn úr
dyrunum þegar ég galopnaði
munninn samviskusamlega til að
sýna henni herlegheitin í tannbú-
skapnum. Að gaumgæfilegri athug-
un lokinni fylgdi jafnan hlý stroka
sem ei verður gleymd.
Missirinn er mikill, elsku Sigur-
geir, Elín, Aðalsteinn og fjölskylda.
Þótt ég sé fjarri vil ég með sam-
úðarkveðju færa ykkur Rökkurró,
sem móður minni var jafnan svo
hugleikin.
Í kvöld þegar ysinn er úti
og annríkið hverfur og dvín,
þá komum við saman og syngjum,
uns sjöstjarna á himninum skín.
Því andinn á heiðríkan himin
Í hvíld eftir stormþungan dag,
og allt, sem er göfugt til gleði,
það geymist í söngvum og brag.
Þó vindsvalur vetur sé úti
og vorblíðan langt suðr’ í geim,
Þá syngjum við sólskin í bæinn
og sumarið til okkar heim.
(Freysteinn Gunnarsson.)
Vilborg Þ. Sigurðardóttir
og fjölskylda í Svíþjóð.
Þegar páskahátíðin gekk í garð
kvaddi Halla Sigurjóns þennan
heim eftir harða baráttu við ill-
skeyttan sjúkdóm. Hún tókst af
æðruleysi á við sjúkdóm sinn og tók
hlutskipti sínu með slíkri reisn að
aðdáun vakti.
Það þurfti samt ekki að koma á
óvart að jarðvistardögum hennar
gæti lokið með litlum fyrirvara en
einhvern veginn er það svo að fregn
um andlát samferðamanna kemur
manni alltaf í opna skjöldu, breyt-
ingin er svo endanleg.
Ég kynntist Höllu fyrst er ég
kom heim frá sérnámi og hóf
kennslu við tannlæknadeild Há-
skóla Íslands. Höfum við verið sam-
starfsmenn þar síðan í sömu fræði-
grein eða í aldarfjórðung. Halla
hafði þá að baki eins árs sérnám í
almennum tannlækningum í
Massachusets í Bandaríkjunum og
leitaði því tannlæknadeild eftir
starfskröftum hennar. Fyrstu árin
var hún stundakennari í hlutastarfi
ásamt því að stunda almennar
tannlækningar á eigin stofu.
En hugur Höllu stóð til frekari
menntunar. Þegar börnin voru orð-
in nægilega stálpuð hleypti hún
heimdraganum aftur og hélt til In-
diana University, School of Dent-
istry í Bandaríkjunum þar sem hún
lauk mastersprófi í Operative
Dentistry og náði þeim frábæra ár-
angri að hljóta einkunnina A í öllum
greinunum. Eftir heimkomuna
1984 var hún ráðin í stöðu lektors í
tannsjúkdómafræði og hækkaði
síðan í stöðu dósents 1997. Hún var
afar farsæl í störfum sínum sem
kennari og vinsæl meðal nemenda.
Hún bar hag stúdenta sinna mjög
HALLA
SIGURJÓNS
✝ Halla Sigurjónsfæddist í
Reykjavík 15. nóv-
ember 1937. Hún
lést á heimili sínu í
Kópavogi 31. mars
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Bústaðakirkju
8. apríl.
fyrir brjósti og ósjald-
an tók hún beinlínis að
sér þá stúdenta sem
eitthvað bjátaði á hjá í
einkalífi eða námi.
Halla hafði mikinn
áhuga á félagsmálum
og var meðal annars í
stjórn Tannlækna-
félags Íslands auk
margra stjórnunar-
starfa við tannlækna-
deild. Einnig tók hún
virkan þátt í vísinda-
og félagsstarfi á al-
þjóðavettvangi á sínu
fræðasviði. Ég minnist
í því sambandi með hlýju og
ánægju margra skemmtilegra
ferða okkar á fundi til Chicago í fé-
lagsskap á sérsviði okkar sem við
vorum bæði meðlimir í.
Halla Sigurjóns var einstaklega
hlý, brosmild og tignarleg kona,
virðuleg í fasi og allri framgöngu.
Hún var afskaplega traust og trygg
vinum sínum og hjálpfús; hún var
bara þannig að upplagi. Þá hafði
hún ríkan skilning á högum ann-
arra. En Halla var fjarri því að vera
skaplaus, það vissu þeir sem hana
þekktu. Þegar hún sá ástæðu til og
málefnin buðu gat hún látið hress-
lega til sín taka og talað tæpitungu-
laust. En gusturinn stóð sjaldan
lengi og sólin skein fljótt aftur,
nema kannski helst þegar jafnrétti
kynjanna blandaðist í umræðuna
en staða kvenna í samfélaginu var
henni ekki alltaf að skapi.
Halla var líka bæði lagin, listræn
og smekkleg eins og allt hennar
umhverfi bar vott um. Slíkir hæfi-
leikar komu sér að sjálsögðu vel í
ævistarfinu við tannlækningar.
Hún var líka útivistakona og hafði
mikið yndi af allri jarðrækt.
Þrátt fyrir starfsframann, vinnu-
semina og dugnaðinn var fjölskyld-
an henni Höllu allt. Það var með
miklu stolti sem hún sýndi okkur
starfsfélögunum myndir af nýjasta
ömmubarninu aðeins nokkrum dög-
um fyrir andlátið, eins og hún hafði
reyndar gert áður með öll hin. Í
þetta sinn lét hún bara í ljós sér-
staka ánægju af að ná því að geta
montað sig svolítið því hún vissi
best sjálf að hverju stefndi. Gamalt
máltæki segir eitthvað á þá leið að
það standi enginn lengur en hann
er studdur og sannarlega naut
Halla stuðnings síns ágæta eigin-
manns, Sigurgeirs Kjartanssonar, í
lífi og starfi. Saman sköpuðu þau
fjölskyldu sinni gott heimili þar
sem reisn, dugnaður, hlýtt viðmót
og gestrisni hefur borið hróður
þess innanlands sem og utan.
Ég og fjölskylda mín vottum Sig-
urgeiri, Elínu, Aðalsteini og fjöl-
skyldum þeirra djúpa samúð.
Með söknuði kveð ég góða sam-
starfs- og samferðakonu. Megi
minningin um Höllu Sigurjóns lifa.
Sigfús Þór Elíasson.
Traust vinkona, góður kollegi og
fyrirmynd mín í mörgu hefur kvatt
þennan heim allt of fljótt.
Þó við vissum að hverju stefndi,
en tíminn er afstæður, með æðru-
leysi og styrk hélt hún reisn sinni í
baráttu við erfiðan sjúkdóm.
Ljúfar minningar og hlýja fylla
hugann, þar sem styrkur og stuðn-
ingur hennar bera hæst merki,
þegar eitthvað bjátaði á var Halla
stoð og stytta. Hún átti alltaf öxl til
að gráta við, hönd til að hugga og
hjarta til að gleðja aðra.
Höfum við verið í mörg ár á tann-
læknadeild nánar samstarfskonur,
við rannsóknir, kennslu og með
sömu áhugamál. Gist saman á ráð-
stefnum víða um heim, farið á trún-
aðarstigið í náttfötum með tappa úr
flösku. Búðarölt á milli erinda til að
kaupa á börn og barnabörn því
Halla var alltaf að gleðja aðra.
Halla var yndisleg samferða-
kona, glöð, hreinskilin, smekkleg,
rausnarleg og mín góða fyrirmynd.
Þakklæti og væntumþykja er
mér efst í huga um leið og sorgin og
söknuðurinn reyna að gera sitt til
að fylla tómarúmið sem í mér er.
Elsku fjölskylda, Guð blessi ykk-
ur og styrki.
Inga B. Árnadóttir.
Ég ætlaði ekki að skrifa minn-
ingargrein um þig. Allavega ekki
svona fljótt. Þegar ég frétti í páska-
vikunni að heilsu þinni færi hrak-
andi, ákvað ég að skrifa þér bréf.
Ég vildi segja þér svo margt, sem
ég hefði átt að segja fyrir löngu.
Bréfið liggur tilbúið til að fara í
póst og þá hringir síminn. Mig
langaði til að þú vissir hversu mik-
ilvæg þú varst okkur tannlækna-
nemum. Það var ekki bara vitn-
eskja þín um amalgam og
komposite, heldur sú fyrirmynd
sem þú varst okkur. Þú sýndir okk-
ur að það væri hægt að stefna
hærra – að það væri hægt að fara í
framhaldsnám þrátt fyrir að vera
tveggja barna móðir. Og þú sýndir
okkur það án þess að segja orð.
Einfaldlega með því að vera til
staðar. Það er svo margt sem mað-
ur skilur ekki fyrr en eftir á. Ég
skildi ekki fyrr en ég var sjálf kom-
in í mitt framhaldsnám með mína
fjölskyldu, í landi þar sem mæður
fara ekki í framhaldsnám, hversu
mikil áhrif þú hafðir á mig; með því
að vera til staðar. Og ég sé það líka
alltaf betur hversu nauðsynleg þú
varst tannlæknadeildinni. Ekki ein-
göngu vegna tannfyllingarinnar,
heldur ekki síður vegna annarra
viðhorfa og skilnings, sem aðrir
hefðu getað tekið sér til fyrirmynd-
ar. Þú gladdist, þegar fréttist af
barni undir belti, en lagðir ekki til
að kvenkyns tannlæknanemar yrðu
mataðir á pillunni, til að koma í veg
fyrir þunganir í ströngu námi. Þú
fylgdist með nemendum þínum og
þér stóð ekki á sama, ef eitthvað
bjátaði á. Þú stóðst fast á þínu og
stundum ein, alltaf með það að leið-
arljósi að hjálpa og koma nemend-
um þínum á rétta braut. Og svo var
bara líka svo gott að þekkja þig.
Hvort sem var faglegt spjall eða
léttara, þá var návist þín alltaf
notaleg. Missir fjölskyldu þinnar er
þó mestur; fjölskyldu sem þó er svo
rík að hafa átt þig. Ég þakka þér
fyrir að hafa verið til staðar.
Kristín Heimisdóttir.
Á upprisudaginn var hún öll.
Bardagahetjan hún Halla mín
kvaddi þessa veröld þennan mik-
ilvægasta dag kristninnar. Þann
táknræna dag sem mannkyni var
sýnt á áþreifanlegan hátt að lífið
sigrar dauðann. Hetjulund Höllu
var ótrúleg. Bjarta, vongóða röddin
lýsti sama sterka viljanum, þótt
hóstahviður og vaxandi þjáning
yrðu æ ásæknari. Aldrei hef ég orð-
ið vitni að slíku æðruleysi og sál-
arró. Svo óendanlega margt hefði
getað verið framundan fannst
manni. En mennirnir álykta – Guð
ræður. Fyrir því verðum við öll að
beygja okkur þótt einatt sé sárt og
undan svíði. Það voru líka hetjur
allt í kringum Höllu. Sigurgeir, sem
sýnt hefur óskiljanlegt þrek, Aðal-
steinn og Elín börnin þeirra,
tengdabörnin og yndisleg barna-
börn auk allra vinanna sem veittu
þá blessun sem þeir gátu. Í öllum
áttum hlýir straumar.
Gæfan sem hún Halla okkar varð
aðnjótandi í lífinu var mikil. Það
sem hún fékk að njóta var e.t.v. efni
í nokkrar mannsævir. En það var
heldur ekki síðra sem henni auðn-
aðist að veita öðrum. Þar var hún
að mínum dómi margra manna
maki. Með einlægri þökk fyrir allar
skemmtilegu og góðu stundirnar
með þessari vænu vinkonu sendum
við Kristján Sigurgeiri og ástvinum
öllum kveðjur samhygðar og vin-
áttu. Minningarnar lýsa sem kyndl-
ar á svartri sorgarnótt. En sólin rís
að nýju.
Auður Guðjónsdóttir.
Á morgun er til moldar borin
kær vinkona, Halla Sigurjóns, eftir
hetjulega baráttu við illvígan sjúk-
dóm.
Kynni okkar hjónanna af Höllu
og manni hennar Sigurgeir Kjart-
anssyni hófust þegar við Sigurgeir
glímdum við læknisfræðina, Halla
við tannlækningar og Heiður við
kennslu. Þau hófu búskap sinn á
Leifsgötunni, við hjá tengdamóður
minni. Samgangur varð strax mikill
heimila okkar og ættmenna. Börnin
fæddust og barnagæslan varð
gagnkvæm.
Þau fylgdu okkur úr hlaði þegar
haldið var vestur um haf til sér-
náms og við nutum þess að taka á
móti þeim þegar þau komu nokkr-
um mánuðum síðar. Sigurgeir fór í
sérnám í skurðlækningum og Halla
hóf síðar framhaldsnám í tann-
lækningum. Gagnkvæmar heim-
sóknir héldu áfram þótt drjúgur
spölur væri á milli heimila.
Margs er að minnast frá þessum
árum, útilega í þjóðgörðum, skíða-
iðkana, jólaboða og rútuferðar
Höllu og Heiðar til Íslendinga-
byggða í Kanada með barnahópinn.
Eftir heimkomu héldu heimsókn-
ir áfram á Langholtsveginn þar
sem hefð varð fyrir því að vinir
kæmu saman á gamlárskvöld, farið
var í skíðaferðir með börnin til Ak-
ureyrar og sumarferðir með vina-
hópi.
Þegar litið er til baka eru minn-
isstæðustu eiginleikar Höllu dugn-
aður hennar, rausn, vinátta, tryggð
og hjálpsemi.
Ég minnist þess þegar mér gafst
tækifæri til að fara á mikilvæga
læknaráðstefnu í Brasilíu. Ýmsar
aðstæður leyfðu ekki að aðrir úr
fjölskyldunni kæmu með. Halla
bauð af fyrra bragði að lána fé úr
eigin varasjóði til að vera viss um
að fjárskortur hamlaði ekki ferð.
Til þessa kom þó ekki en þetta
sýndi vel hug hennar.
Dugnaður hennar og metnaður
sýndi sig þegar hún á miðjum aldri
tók sig upp frá tannlæknastörfum
sínum og kennslu og hélt til frekara
sérnáms í tannlækningum í Banda-
ríkjunum og lauk mastersprófi.
Hún tók síðan aftur til við kennslu
við Háskóla Íslands og kenndi þar
allt að síðustu vikum fyrir andlát
sitt. Hún var mikilvirk við rann-
sóknarstörf og eftir hana liggja
greinar í virtum erlendum vísinda-
ritum, sem vitnað er til af öðrum
fræðimönnum.
Hún gat verið stolt af því að börn
hennar, Aðalsteinn og Elín, hafa
fetað í fótspor móður sinnar í vís-
indastörfum og kennslu.
Fjöldskyldan vottar Sigurgeiri,
börnunum og fjölskyldum þeirra
sína dýpstu samúð.
Birgir Guðjónsson.
Vináttan og væntumþykjan eru á
margan hátt kyndugar skepnur.
Þær virðast stundum liggja í hvíld
og bíða átekta en vera til staðar
þegar á reynir. Alltof langur tími
leið á milli samfunda okkar við þau
Höllu og Sigurgeir en vináttan var
alltaf jafnsterk og ánægjan jafn-
mikil þegar við hittumst.
Þær voru alla tíð miklar vinkon-
ur Elín móðir Höllu og Þorgerður
móðir mín og sú vinátta virðist hafa
smitast til okkar frændsystkinanna
sem höfum alltaf verið góðir vinir
og á margan hátt eins og systkini
enda bara tveggja ára aldursmunur
á okkur.
Á bernskuárum okkar bjuggu
þær mæðgur á Leifsgötunni og síð-
ar í Eskihlíð en móðir mín á Loka-
stígnum ásamt sonum sínum tveim-
ur. Var því stutt að fara og mikill
samgangur milli heimilanna og m.a.
voru jóla- og páskaboð fastur liður.
Árum saman fóru þær frænkur í
messu árla á páskadagsmorgni og
komu svo í morgunkaffi á Lokastíg-
inn á eftir. Nokkur sumur vorum
við saman í sveit hjá frændfólkinu
að Hrauni í Ölfusi þar sem við und-
um hag okkar vel. Oft hefur verið
brosað að myndinni sem tekin var
hjá ljósmyndara af okkur Höllu þar
sem bindið sem mér hafði áskotn-
ast lék aðalhlutverkið og mikið var
lagt upp úr að sæist vel. Þá höfum
við líklega verið u.þ.b. sex og átta
ára.
Samband þeirra mæðgnanna var
einstakt og lengst af bjuggu þær í
sama húsi og höfðu stuðning hvor
af annarri. Ekki síður nutu Sigur-
geir og barnabörnin umhyggju El-
ínar þegar þau komu til sögunnar.
Það kom eins og af sjálfu sér að
Halla yrði tannlæknir fjölskyldunn-
ar að loknu námi. Það verður tóm-
legt að koma á stofuna í framtíðinni
án þess að hitta hana og fá hlýlegt
faðmlag og skemmtilegt rabb í leið-
inni. Þann tíma sem þær unnu sam-
an Halla og Hjördís Þorfinnsdóttir
var stundum hlegið svo mikið og
blaðrað að erfitt var að athafna sig
við tannviðgerðirnar. Í stað þess að
kvíða tannlæknisferðunum urðu
þær tilhlökkunarefni. Gott innlegg í
umræðuna kom svo oft frá Gunn-
laugi kollega Höllu á stofunni.
Tvisvar fórum við hjónin með
þeim og fleirum í skíðaferð til Aust-
urríkis. Þær ferðir voru einstak-
lega ánægjulegar og nánast
ógleymanlegar, jafnvel fyrir þann
sem aldrei fer á skíði. Vegna ótíma-
bærs fráfalls Höllu varð aldrei af
því að hún heimsækti okkur á Snæ-
fellsnesið eins og svo oft hafði verið
rætt um. Vonandi bætir fjölskylda
hennar úr því.
Það er einhvern veginn óhugs-
andi að Halla sé fallin frá svo fljótt.
Hún var sú sterka sem alltaf var
hægt að leita til og fá hjá góð ráð og
stuðning. Hún átti líka svo mörgu
ólokið og mikið að lifa fyrir. En
auðvitað vitum við öll að um það er
því miður ekki spurt og kallinu
verðum við að hlýða þegar það
kemur hversu óréttlátt sem það
sýnist.
Við kveðjum kæra vinkonu með
sorg í hjarta.
Sigurgeiri, Aðalsteini og Elínu,
tengdabörnum og barnabörnum
vottum við innilega samúð okkar og
fjölskyldunnar.
Jóhann Hálfdanarson og
Vilhelmína Salbergsdóttir.
Sumum er gefin sú náðargjöf að
þeir stækka samferðamennina og
allt umhverfi sitt. Þannig kona var
Halla. Það var fjölskyldu minni og
mér mikil gæfa þegar við kynnt-
umst Höllu og fjölskyldu hennar
vestur í Bandaríkjunum fyrir lið-
lega þrjátíu árum. Kunningsskap-
urinn þróaðist í vináttu og vænt-
umþykju sem aldrei kom brestur í.
Á gleði- og hátíðastundum fjöl-
skyldu minnar voru Halla og Sig-
urgeir efst á blaði. Svo nálæg var
Halla börnum mínum og okkur
hjónunum. Þegar þústnaði að og
sorgin vitjaði okkar voru þau Halla
og Sigurgeir öruggir vinir sem
hvikuðu ekki. Þeir sem hafa átt
góðan vin eins og Höllu eru ríkir og
mikill er missir þeirra. Og nú ríkir í
huganum sorg sem er helguð af
væntumþykju og djúpum söknuði
eftir genginn vin. Hugurinn kallar
fram mynd af konu sem Halldór
Laxness gaf líf. Þegar hún hafði
fylgt börnum sínum til grafar
„gekk hún síðan aftur heim til að
elska þá sem lifðu. Í þessu húsi
ríkti elskan. Þannig var mannlífið
að eilífu stærst“. Ég fel mína kæru
vinkonu og ástvini hennar á vald
þeim guði er hefur sólina skapað.
Í einlægni og þökk.
Bryndís Víglundsdóttir.
Ég var heppin. Fyrir 20 árum
kom ég frá Víetnam til Íslands til
þess að giftast unnusta mínum sem
kom hingað sem flóttamaður árið
1979. Haustið 1984 kynntist ég
Höllu Sigurjóns. Hún réð mig til
þess að koma vikulega og vinna
heimilisstörf hjá sér á Langholts-
veginum. Þá var dóttir mín 10 mán-
aða og bauð hún mér að hafa hana
með mér svo ég gæti séð um hana
meðfram vinnunni. Heimilisbrag-
urinn var í alla staði góður og vinn-
an ánægjuleg.
Elín, móðir Höllu, bjó þá á neðri
hæðinni. Hún var líka yndisleg
kona, kom oft með nýbakaða köku
og hressingu upp þegar ég var um
það bil að ljúka vinnunni. Svo
prjónaði hún leista og vettlinga á
börnin mín og færði okkur.
– Hún var alltaf svo hlý í viðmóti.
Halla varð vinur minn. Við töl-
uðum oft lengi saman og þótt hún
væri hlaðin verkefnum gaf hún sér
tíma til þess að hlusta á mig, skilja
mig og gefa mér góð ráð. Mér þótti
gott að leita til hennar þegar ég átti