Morgunblaðið - 16.04.2002, Page 45

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 16. APRÍL 2002 45
✝ William RagnarArnfinnsson
fæddist í Flatey á
Breiðafirði 18. maí
1945. Hann lést í
Stykkishólmi 11.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hans eru
Björg Hansen Ólafs-
dóttir, sem er látin,
og Arnfinn Hansen.
William, eða Billi
eins og hann var kall-
aður í vina- og kunn-
ingjahópi, átti heima
lengst af í Stykkis-
hólmi. Hann átti tvö
systkini, bróður og systur. Billi
lifði sín æskuár í Flatey, en var
snemma sendur í vist að Skafta-
felli í Öræfum til Ragnars bónda
þar. Þar var hann fram yfir ferm-
ingu og flutti þá aftur til Flateyj-
ar. Þar var hann til
sjós um tíma m.a. á
mb. Konráði sem þar
var flóabátur og eins
hjá Sigurjóni Helga-
syni og með honum
kom hann í Hólminn.
Þá var Billi um skeið
í Grundarfirði á veg-
um Hjálmars Gunn-
arssonar og Helgu
konu hans. Hann
stundaði síðan störf í
Hólminum m.a. í
bæjarvinnunni og
annað sem til féll.
Seinustu árin var
hann svo á Dvalarheimilinu í
Stykkishólmi og til dánardags.
Hann var ókvæntur og barnlaus.
Útför Williams fór fram frá
Stykkishólmskirkju 16. mars.
Það má ekki minna vera en að ég
kveðji þennan hógværa og góða
borðfélaga minn, nú þegar leiðir
skiljast í bili. Ég var fjarverandi
þegar andlát hans bar skyndilega
að garði. Hann hafði áður verið las-
inn en kom þennan dag að mat-
borði eins og hann var vanur. Gekk
síðan upp í dagstofu settist niður í
stólinn og þegar komið var að hon-
um litlu síðar var hann látinn. Fór
á hljóðan og hæglátan hátt eins og
umgengni hans var hér á heimilinu
meðan ég man eftir honum.
William var alveg sérstakur per-
sónuleiki. Hann virtist alltaf vera í
sama skapinu og hvað sem mætti
honum æðraðist hann aldrei. Hann
kvartaði ekki en mætti öllum með
sama góða hugarfarinu. Ég held að
hans aðall í lífinu hafi verið að
þjóna, verða samborgurum og öll-
um sem hann kynntist að gagni og
þær voru ekki fáar ferðirnar sem
hann fór fyrir félaga sína á Dval-
arheimilinu og jafnvel í smáum stíl,
svo sem að raða stólum í dagstof-
unni þar sem horft var á sjón-
varpið, lét hann aldrei falla niður,
og umgengni hann við okkur var
einstök. Hann lét ýmis mál til sín
taka og þar voru í öndvegi mál
þeirra er minna máttu sín eða
höfðu orðið fyrir veikindum. Seldi
fyrir þau jólakort o.s.frv. Aldrei
varð ég þess var að hann öfundaði
nokkurn mann eða legði neinum la-
styrði, síður en svo. Hann gaf sig
meira að brosi til náungans. En vel
tók hann eftir öllu sem hann um-
gekkst og mundi margt og gat ég
oft leitað til hans um ýmislegt sem
skeð hafði. Þannig var hann og
hann átti marga vini og kom það
sérstaklega vel fram á útfarardegi
hans, þar sem fjöldi manns kom til
að kveðja hann.
Við félagar hans á Dvalarheim-
ilinu finnum strax hvað misst er og
hans er saknað af félögum og vin-
um.
Ég vil svo enda þessar fáu línur
með þökk fyrir allar ánægjustund-
irnar sem ég átti með honum og ég
veit að hann mun fagna á nýjum
leiðum og þar mun hann þiggja
trúrra manna laun. Hann var jafn-
an trúr og góður félagi.
Árni Helgason,
Stykkishólmi.
Góðan dreng er gott að muna
geymum fögru minninguna
hún er perla í hugans reit.
Kynnin þökkum þér af hjarta
þau eru tengd því hreina og bjarta.
Berst til himins bænin heit.
(L.S.)
Um leið og við kveðjum þig, Billi
minn, langar okkur til að þakka
þér áratuga vináttu og ekki síst
þakka þér hve vel þú reyndist
pabba meðan hann dvaldist á Dval-
arheimilinu. Hann er þó langt í frá
sá eini sem þú reyndist vel. Enginn
ræður sínum næturstað, nú er þinn
í öruggum höndum. Þín verður
saknað af heimilisfólkinu á Dval-
arheimilinu, líka af okkur hinum
sem hittum þig á förnum vegi og
áttum spjall saman um daginn og
veginn. Okkur var heiður að
þekkja þig.
Við munum góðan dreng og
kveðjum þig, kæri vinur, þú er
öruggur í faðmi frelsarans, hann
blessi þig og varðveiti.
Föður hans og ættingjum vott-
um við samúð okkar.
Sesselja, Þorbergur og fjöl-
skylda Páls Oddssonar.
WILLIAM RAGNAR
ARNFINNSSON
Gagnfræðaskólaárin
verða alltaf eftirminni-
leg, þessi ár þegar
unglingurinn er að
þroskast og mótast og
ákvörðunin um framtíð
og ævistörf blasir við.
Á árunum fyrir og um 1950 vakti
hópur ungra manna í Gagnfræða-
skóla Austurbæjar, sem fyrst var
við Lindargötu í Reykjavík og síðar
í Skólavörðuholti, athygli vegna
hæfileika sinna á sviði danstónlistar.
Á þessum árum var verksvið slíkra
manna að breytast. Ný samkomu-
hús voru að koma til sögunnar, þar
sem sóst var eftir góðum hljóm-
sveitum með hæfileikaríkum mönn-
um, sem komu fram í einkennisbún-
ingum með vel æfða og undirbúna
dagskrá. Það voru því engin undur
þó að slík glæsistörf freistuðu ungra
manna með tónlistargáfu.
Það var litið upp til þessara
manna, ekki síst af okkur, sem fyrst
baksviðs fengumst við þessa sömu
iðju án þess þó að ætla okkur ein-
hvern frama á þessari braut.
Úr áðurnefndum hópi í Gagn-
fræðaskóla Austurbæjar urðu
margir landsfrægir tónlistarmenn
og þar á meðal vinur minn Karl
Lilliendahl, sem nú hefur kvatt
þetta jarðlíf óvænt og ótímabært.
Hann ákvað að helga líf sitt tónlist-
inni og hlaut mikinn frama sem gít-
arleikari og hljómsveitarstjóri á vin-
sælum skemmtistöðum Reykjavík-
urborgar svo sem Klúbbnum og
Hótel Loftleiðum.
Mér var það alltaf sérstök ánægja
að hlýða á og horfa á Karl Lillien-
KARL
LILLIENDAHL
✝ Karl Lilliendahlhljóðfæraleikari
fæddist á Akureyri
16. júlí 1933. Hann
lést á heimili sínu í
Reykjavík 10. mars
síðastliðinn og fór út-
för hans fram frá
Hallgrímskirkju 15.
mars.
dahl leika á hljóðfæri
sitt. Gleði og ánægja
skinu úr andliti hans
og það var augljóst, að
hann naut starfsins og
var sérstakur gleði-
gjafi.
Það er sérstök til-
finning að standa með
hljóðfæri sitt frammi
fyrir fjölda fólks og
finna hughrif þess
svara þeim vænting-
um, sem flytjandinn
hefur. Sennilega eru
það drýgstu launin.
Kynni okkar Karls
hófust þegar leiðir lágu saman í
Kiwanisklúbbnum Heklu og Ferða-
og skemmtiklúbbnum K 21. Til
hinsta dags tók Karl þátt í störfum
Kiwanisklúbbsins Heklu og var tví-
vegis forseti hans. Ótal tækifæri
voru þess eðlis, að tónlistar var þörf
og þá lá Karl ekki á liði sínu. Mér
koma í hug skemmtikvöld hjá
Heklu, ferðalög og kvöldvökur fyrir
vistfólk Hrafnistu í Reykjavík og
heimsóknir til fatlaðra barna í
Reykjadal í Mosfellsdal.
Sama var uppi á teningnum í
klúbbnum K 21. Árshátíðir að vetri
og skemmtanir í Herdísarlundi og
víðar að sumarlagi þegar nóttin var
björtust eru eftirminnilegir atburðir
þar sem Karl stjórnaði glaumi og
gleði með bros á vör.
Það var mér lærdómsrík reynsla
og sérstök ánægja, að fá að vera við
hlið hans með hljóðfæri mitt í flest-
um þessum tilvikum.
Þegar árin liðu kom í ljós, að hið
krefjandi starf hljóðfæraleikarans
dugði ekki eitt og sér til lífsvið-
urværis og þess vegna hóf Karl
störf jafnframt því hjá þekktu fyr-
irtæki í sölu byggingarefna. Þar
ávann hann sér traust og vinsældir
viðskiptavina með sinni ljúfu og
þekku framkomu. Þegar þetta fyr-
irtæki hætti starfsemi átti Karl
greiða leið til annars og stærra fyr-
irtækis í sömu grein og undi þar vel
hag sínum um árabil. Óvænt og
óverðskulduð starfslok, að hans
mati, fengu mjög á hann og urðu
honum þungbær.
Það duldist engum að hin síðari
ár voru Karli nokkuð mótdræg
heilsufarslega. Hann var slæmur í
fótum og átti orðið erfitt með gang.
Ekki er ólíklegt að hinar löngu stöð-
ur við hljóðfæraleikinn hafi átt þar
sinn þátt því að aldrei man ég eftir
Karli öðruvísi en standandi með gít-
arinn sinn þegar hann var að störf-
um. Ekkert benti þó til þess að
hann myndi kveðja þetta jarðlíf með
svo skjótum hætti sem raun varð á.
En Karl Lilliendahl skilur eftir
sig góðar minningar og margir góð-
ir vinir sakna hans. Ég hef rakið
samskipti okkar í klúbbunum tveim-
ur og ógleymanleg verður sú stund
þegar Karl varð 60 ára og ætlaði að
láta sig hverfa austur að Laugar-
vatni. Fjölskylda hans hafði í leyni
og án hans vitundar undirbúið mót-
töku heima hjá Kristínu dóttur hans
og boðið þangað nánustu vinum
hans úr stétt hljóðfæraleikara.
Hermína þurfti að beita klókindum
til að fá hann á staðinn og aldrei hef
ég séð mann eins dolfallinn, hrærð-
an og snortinn eins og Karl var þeg-
ar tekið var á móti honum með söng
og hljóðfæraleik.
Það er mér líka mikils virði að
hafa fengið að vera við hlið hans á
hljómsveitarpalli í síðasta sinn sem
hann kom fram sem gleðigjafi op-
inberlega ásamt samstarfskonu
sinni til margra ára, söngkonunni
Hjördísi Geirsdóttur og Ragnari
Páli Einarssyni.
Þetta var á kvöldskemmtun Kiw-
anisklúbbsins Heklu fyrir vistfólk
Hrafnistu í Reykjavík 21. febrúar sl.
Honum fylgja kveðjur og þakkir
fyrir samveru og vel unnin störf frá
Kiwanisklúbbnum Heklu og klúbbn-
um K 21.
Sorgarfregnin um andlát Karls
Lilliendahls barst okkur hjónum
þar sem við vorum stödd erlendis
og við gátum því miður ekki fylgt
honum til grafar. Þess í stað koma
hér síðbúin minningarorð með þökk
fyrir góða samveru og með inni-
legum samúðarkveðjum til Hermínu
og fjölskyldu þeirra.
Ólafur G. Karlsson.
Þeir sem verða
gamlir geta oft tekið
undir með skáldinu
sem endaði saknaðar-
ljóð sitt á þessum hendingum þau
dómsorð sár með sorgareym, þið
sjáist aldrei framar.
Guttormshagasystkini, börn
Daníels Daníelssonar og Guðrúnar
Sigríðar Guðmundsdóttur voru átta
sem upp komust, þrjár systur og
fimm bræður, fædd á árunum 1910–
1927. Næstyngstur systkinanna var
Steindór, f. 10. sept. 1923, hann dó
eftir stutta legu 13. mars síðastlið-
inn. Faðir okkar dó í apríl 1932. Það
vor var Dagur fermdur, Elín 12 ára,
Steindór 8 ára og Svava 4 ára,
mamma átti þrjú börn innan við
fermingu og hélt áfram búskap í
óskiptu búi með hjálp eldri systkina.
Fyrsta sumarið vorum við öll heima
við heyskapinn, en Gummi, sá elsti
var þá komin í Laugarvatnsskóla og
þaðan í Kennaraskólann og í vega-
vinnu þegar hann gat.
Hjá okkur í Guttormshaga var
lengur fært frá og ær mjólkaðar í
kvíum en annars staðar í Rangár-
vallasýslu. Við færðum síðast frá
1936 og síðasti kvíasmali sýslunnar
var Steindór bróðir minn. Næstu
sumur gekk hann á teig með okkur
sem eldri vorum, fljótlega áberandi
duglegur. Um tvítugt fór hann á
Bændaskólann á Hvanneyri var þar
tvo vetur og varð búfræðingur og
fjósameistari í einhverja mánuði að
námi loknu. Til Danmerkur fór hann
að sjá þeirra búskap, vann þar á bú-
garði um tíma. Eitt sumar fóru þeir
bræður, hann og Gunnar, á bát frá
Vestmannaeyjum til síldveiða við
Norðurland. Afli var ekki mikill
enda var Norðurlandssíldin að
hverfa út í hafsauga um þetta leyti
og hefur ekki sést síðan hér við
land, hún kom upp við Noreg og tal-
ar víst norsku við eigendur sína. Tvö
vor og sumur vann Steindór hjá
vegagerðinni með jarðýtu á Vest-
fjörðum, fyrst við að ryðja snjó af
vegum og síðan að ýta vegi sem
ógerðir voru.
Á þessum árum mun hann hafa
fundið sitt konuefni, Rannveigu Þ.
Jónsdóttur ljósmóður frá Bolungar-
vík. Þau settust að í Kópavogi þar
byggði hann sér sitt hús, hann vann
mikið sjálfur við húsið. Fagmann
þurfti til að múra það, hann fór í
Iðnskólann og fékk sín múrararétt-
indi, síðan hefur hann unnið við
múrverk og talinn fljótvirkur og
mjög vandvirkur. Þau hjón eiga þrjá
syni, Rafn Hagan verkamann, Jón
Örnólf múrarameistara og Magna
Gunnar múrara og arkitekt í Frakk-
landi. Ég sakna góðs vinar, og óska
aðstandendum gæfu og gengis.
Þorsteinn Daníelsson,
Guttormshaga.
Sofðu vært hinn síðsta blund,
unz hinn dýri dagur ljómar,
Drottins lúður þegar hljómar
hina miklu morgunstund.
(V. Briem).
Horfinn okkur er góður maður,
Steindór Daníelsson, og nágranni,
sem með persónuleika sínum skilur
eftir sig margar minningar hjá þeim
sem eftir lifa og þekktu hann. Hann
var einn þeirra manna sem ekki líta
út fyrir að eiga við heilsubrest að
stríða, en hverfa þegar sízt varir. Ég
veit að áfallið er mikið fyrir aðstand-
endur, þekki ég það af eigin raun,
þegar amma mín lézt.
Oft spjallaði amma mín heitin við
Rannveigu eiginkonu hans, og minn-
STEINDÓR
DANÍELSSON
✝ Steindór Daní-elsson fæddist í
Guttormshaga í
Holtum í Rangár-
vallasýslu 10. sept-
ember 1923. Hann
lést á gjörgæsludeild
Landspítalans í Foss-
vogi 13. mars síðast-
liðinn og fór útför
hans fram frá Digra-
neskirkju 21. mars.
ist ég þess þau 15 ár
sem ég naut hennar
við, og sjálfur kynntist
ég þeim hjónum síðar.
Þegar ég var að alast
upp á þessum slóðum
var byggðin ekki eins
þétt og síðar varð, en
þau voru ásamt afa
mínum og ömmu með
frumbyggjum þessa
svæðis, þótt nokkru
síðar hafi verið.
Ég mun ætíð minn-
ast þess með þakklæti
að hafa spjallað við þau
hjónin, jafnvel um það
sem var fyrir mína tíð. Það er mikill
missir að Steindóri, glaðværð hans
og kæti voru eftirminnilegir eigin-
leikar. Þegar fólk hverfur skjótt er
það enn erfiðara fyrir aðstandendur,
en mestu skiptir að hafa, eins og
hann, með lífi sínu skapað sér betra
framlíf hjá algóðum Guði. Við í fjöl-
skyldunni sendum aðstandendum
hugheilar samúðarkveðjur.
Ingólfur Sigurðsson,
Jón Agnarsson.
Þegar maður hugsar um Steindór
sér maður fyrir sér glaðhlakkalegan
glettnissvip. Hann var alltaf léttur
og skemmtilegur, viðræðugóður og
stríðinn. Það var gaman að spjalla
við hann um daginn og veginn. Eftir
að ég fór í guðfræðinám sveigðist
talið jafnan að guðfræði. Steindór
lét í veðri vaka að hann væri ekki
trúaður, en þegar hann talaði um
guðdóminn afhjúpaði hann sína fal-
legu trú. Hann trúði á höfund allífs-
ins, skaparann að baki öllum hlut-
um. Aðferð hans til samræðu var í
ætt við Sókrates, hann spurði og
spurði, kom með athugasemd og
spurði, alltaf jafn glettinn. Til í að
skora alheiminn á hólm en undir
niðri einlægur spyrjandi um hinstu
rök tilverunnar. Það sýndi best trú-
aráhuga þeirra hjóna er þau fóru á
Alfanámskeið í kirkjunni sinni. Þar
var sami glettni spyrjandinn á ferð.
Steindór nálgaðist alltaf fólk með
glettni, hlýju og áhuga.
Framkoma hans var lærdómsrík
fyrir unga stúlku, síðar konu. Ég
hef fylgst með því af ánægju hversu
duglegur Steindór hefur verið síðari
árin að fara með Rannveigu í ferða-
lög vítt og breitt um landið. Það
voru þeim oft góðir dagar. Þau hjón
hafa einnig sýnt foreldrum mínum
mikla tryggð með reglulegum heim-
sóknum. Góðar minningar úr
bernskunni kallast fram þegar for-
eldrar mínir heimsóttu þau hjón
Steindór og Rannveigu og synina
þrjá. Í minninu lifir lyktin sem fylgir
Digranesheiði 9, ærsl við strákana,
stóri flotti Volvoinn, rómurinn henn-
ar Rannveigar og kætin í Steindóri.
Hans verður sárt saknað víða.
Minningin um góðan dreng blessast
í hug og sinni, ég votta honum virð-
ingu mína og þakklæti fyrir liðna
tíð. Ég kveð með sálmi Einars Ben.
Hvað bindur vorn hug við heimsins glaum
sem himnaarf skulum taka?
Oss dreymir í leiðslu lífsins draum,
en látumst þó allir vaka,
og hryllir við dauðans dökkum straum,
þó dauðinn oss megi’ ei saka.
En ástin er björt sem barnsins trú
hún blikar í ljóssins geimi,
og fjarlægð og nálægð, fyrr og nú,
oss finnst þar í eining streymi.
Frá heli til lífs hún byggir brú
og bindur oss öðrum heimi.
Af eilífðar ljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri’ en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(Einar Ben.)
Ég votta þér Rannveig, sonum
þínum, tengdadætrum og barna-
börnum djúpa samúð og bið Guð að
blessa, styrkja og leiða ykkur að
huggunarlind frelsarans.
Bára Friðriksdóttir.