Morgunblaðið - 16.04.2002, Síða 44

MINNINGAR
44 ÞRIÐJUDAGUR 16. APRÍL 2002 MORGUNBLAÐIÐ
urinn minnir meira á Mikka mús en
barnsfót og við endurtökum leikinn.
Nokkru síðar hefur Halla fengið
þessa frumstæðu fótateikningu
senda í pósti, væntanlega með
löngu bréfi sneisafullu af fréttum
að heiman. Hún og móðir mín voru
æskuvinkonur, og eitt af því sem
Halla gerði meðan á námsárum
hennar og Sigurgeirs stóð í Banda-
ríkjunum var að kaupa handa mér
jólaskó. Þá fyrst gengu jólin í garð
hjá lítilli hnátu, er hún var komin í
fínu skóna frá Höllu.
Þessi æskuminning er lýsandi
fyrir hversu samofin uppvaxtarár
okkar Erlings bróður míns eru
Höllu og fjölskyldu hennar. Með
Höllu er horfinn á braut einn nán-
asti fjölskylduvinur okkar. Blessuð
sé minning hennar. Náin vinátta
Höllu og móður okkar, Ásthildar
heitinnar Erlingsdóttur, var um
margt einstæð. Þótt leiðir skilji oft
á mannsævinni hélst þráðurinn á
milli þeirra óslitinn frá átta ára
aldri. Nám á erlendri grundu og er-
ilsöm starfsævi beggja, eiginmenn
og barneignir breyttu þar engu um.
Þvert á móti óx vináttan og þrosk-
aðist með aldrinum. Þannig mynd-
uðu fjölskyldurnar tvær um árabil
rammann um vináttu þeirra. Sam-
gangur var verulegur, sérstaklega
um jól sem á öðrum hátíðar- og
gleðistundum. Minningarnar eru
því margar og góðar. Þegar við
börnin vorum svo flogin úr hreiðr-
inu breyttist umgjörð vináttunnar á
nýjan leik. Þarfir fjölskyldunnar
voru ekki í fyrirrúmi sem áður
heldur áratuga náið samband
tveggja greindra og stórhuga
kvenna. Sviplegt fráfall móður
minnar fyrir hartnær áratug varð
óvænt til þess að ég kynntist Höllu,
konunni sem ég hafði þekkt frá því
áður en ég fæddist, á nýjan leik.
Dauðinn er skrýtin skepna. Sú ein-
falda mynd sem æskukynni mín
höfðu mótað af Höllu varð fyllri. Ég
sá skýrar en áður þessa heilsteyptu
æskuvinkonu móður minnar, sem
gaman var að ræða við, hvort held-
ur dægurmál eða hinstu rök tilver-
unnar bar á góma. Skörp í hugsun
og rík að þekkingu og reynslu gat
Halla leitt fram hversdagslega hluti
í nýju ljósi. Hún hafði bjarta og
hlýja kímnigáfu og greindi fyrir-
hafnarlítið skoplegar hliðar mála.
Þá var henni sannarlega sælla að
gefa en þiggja og mikill fagurkeri á
flest ef ekki allt í sínu lífi. Heið-
arleiki og trygglyndi voru þó þeir
þættir sem Halla lagði hvað ríkasta
áherslu á í samskiptum sínum við
aðra. Hún var mikill vinur vina
sinna og greiðvikin í þeirra garð,
jafnvel úr hófi fram. Móðurmóður
minni, Huldu Davíðsson, sýndi hún
þannig mikla umhyggju eftir fráfall
móður minnar. Hlýhugur hennar
og Sigurgeirs var ömmu ómetanleg
huggun á erfiðum tímum.
Við Erlingur vottum ásamt Jón-
asi föður okkar fjölskyldu Höllu
okkar einlægustu samúð. Missir
þeirra er mikill.
Helga Guðrún Jónasdóttir.
Árið 1984 á fundi hjá tannlækna-
félaginu ákváðu nokkrir kventann-
læknar að mynda fræðsluklúbb eða
„study club“. Það varð úr að sex
konur tóku sig saman og hafa þær
hist einu sinni í mánuði yfir vetr-
artímann. Halla Sigurjóns var að
sjálfsögðu í þessum hópi. Við höfum
stúderað saman fræðin og mann-
lífið á þessum fundum og farið sam-
an á ráðstefnur hérlendis sem og
erlendis. Sumarbústaðarferðir urðu
einnig nokkrar. Meðal annars átt-
um við yndislegar stundir austur í
bústað þeirra Höllu og Sigurgeirs.
Halla var á þessum samkomum
óspör á að veita okkur hinum
„yngri“ af þekkingarbrunni sínum
og góð ráð voru gefin, hvort sem
var vegna vandamála í faginu eða í
einkalífinu. Hún var yndislegur fé-
lagi, það geislaði af henni lífskraft-
urinn og alltaf hafði hún ráð undir
rifi hverju. Hún talaði oft um það
að hún væri svo ánægð að við
„ungu stelpurnar“ vildum hafa
hana með í klúbbnum. En í þessu
sannaðist enn og aftur að aldur
skiptir ekki máli. Hún var ómiss-
andi, alltaf glöð og hress, sama
hvað gekk á, og var einstaklega
kraftmikill félagi. Henni fannst
ekki nema sjálfsagt að taka þátt
allri þeirri vitleysu sem okkur datt
í hug. Eftirminnilegust er ferð á
ráðstefnu á Englendi. Það vildi svo
til að Sigurgeir þurfti að fara á
vinnufund á sama tíma í London,
þannig að hann slóst með í hópinn.
Þar fengu Sigurgeir og Halla að
kynnast því hvernig var að vera
með „hressum konum“ á erlendri
grundu. Við slógum að sjálfsögðu í
gegn og kenndum þurrum mennta-
mönnum á ráðstefnunni að
skemmta sér og syngja íslenska
gleðisöngva. Við eigum eftir að
njóta minninga um ferð þessa um
ókomin ár.
Við þökkum fyrir að hafa fengið
að að vera samferðamenn þínir og
vinkonur Höllu. Sigurgeiri og fjöl-
skyldu sendum við innilegar sam-
úðarkveðjur.
Tannsaklúbburinn:
Ragna Birna, Fríða, Guðrún
Har., Inga Árna og Sif.
Orð fá ekki lýst þeim trega og
söknuði sem ég fann fyrir þegar ég
sá í Morgunblaðinu að vinkona mín
Halla væri dáin, langt fyrir aldur
fram. Í huga mínum kviknuðu
myndir af því þegar ég sá hana
fyrst þrettán ára gamall. Ég var
sendur til tannlæknis sem þá var
staðsettur á Skólavörðustígnum en
áður hafði ég beitt ýmsum ráðum
til að losna undan því að mæta, en
allt kom fyrir ekki. Ég var svo
hræddur við þessa stétt manna að
ég sveifst einskis til að losna úr
stólnum hjá þeim og hafði bæði
kýlt, sparkað og bitið í þeim til-
gangi. Nú var svo komið að til
vandræða horfði með mig en fyrir
tilstuðlan stjúpmóður minnar skyldi
nú reynt hjá nýjum tannlækni sem
var nýkominn frá Ameríku. Hann
var tilbúinn að reyna að hjálpa mér
þrátt fyrir brösótt gengi hjá koll-
egum sínum.
Þarna var ég þá mættur á Skóla-
vörðustíginn og reyndi að láta sem
minnst fyrir mér fara á biðstofunni
og hugði á flótta. Þá kemur til mín
ung kona og spyr mig að nafni sem
ég og segi henni. „Komdu þá með
mér, Kalli minn,“ segir hún og þeg-
ar inn á stofuna var komið uppgötv-
aði ég að þetta var tannlæknirinn,
en hún var ekki klædd eins og þeir
tannlæknar sem áður höfðu reynt
að hjálpa mér. Þarna var eitthvað
sem róaði hrætt barnshjartað og
frá þessari stundu sem er mér svo
skýr og björt í huga eignaðist ég
vin sem alltaf hefur verið mér
miklu meira en bara tannlæknirinn
minn.
Kona mín og börn hafa einnig
notið góðs af faglegri þjónustu á
heimsmælikvarða en umfram allt
hlýlegu og manneskjulegu viðmóti
hennar.
Halla tannlæknir er alltaf kölluð
Halla á mínu heimili, það var aldrei
sagt að maður ætti tíma hjá tann-
lækninum heldur þú átt að mæta
hjá Höllu. Til Höllu er ég nú búinn
að koma í 30 ár og þar hef ég verið
skammaður ef ég hef ekki staðið
mig nógu vel og hrósað þegar vel
hefur gengið en alltaf var stutt í
hláturinn. Heilu tímana gátum við
hlegið og þurfti ekki nema smá
augnagotur upp fyrir maskann til
að koma hlátrinum af stað. Ó, mað-
ur lifandi hvað það var gaman hjá
okkur!
Halla gerði lítið úr veikindum
sínum sem og öllum þeim hrakför-
um sem á henni dundu og lýsir það
best þeirri manneskju sem hún var.
Til þeirra Sigurgeirs, Aðalsteins,
Elínar og annarra aðstandenda:
Megi allar góðar vættir sem vort
land byggja vernda og styrkja ykk-
ur í þeirri raun sem á ykkur er
lögð.
Karl H. Bridde og fjölskylda.
HALLA
SIGURJÓNS
Kæri afi minn. Ég vil
þakka þér fyrir þær
góðu stundir sem ég hef
átt með þér og ömmu.
Það hefur alltaf verið gaman að koma
í Grænahjallann því þið hafið alltaf
tekið vel á móti okkur sama hvað þið
hafið verið að gera. Þú ert sá eini sem
ég hef umgengist mikið sem ég hef
ekki séð reiðast sama hvað á dundi.
Þú tókst öllu með ró og hafðir að
mínu mati óendanlega þolinmæði, og
þrautseigju. Vegna þess hefur mér
alltaf liðið vel í návist þinni alveg frá
því ég man eftir mér og er það minn-
GÍSLI VILBERG
VILMUNDARSON
✝ Gísli Vilberg Vil-mundarson
fæddist í Löndum í
Staðarhverfi við
Grindavík 25. febr-
úar 1927. Hann lést á
líknardeild Land-
spítalans 12. febrúar
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Fossvogskirkju 22.
febrúar.
ing sem mun lifa með
mér alla ævi. Svo hafðir
þú óskaplega gaman af
því að fara með vísur og
kvæði fyrir okkur
systkinin og því höfðum
við gaman af. Sú minn-
ing rifjaðist upp þegar
þú fórst með vísur fyrir
langafabörnin Arn-
grím, Steinunni og Ar-
on sem höfðu gaman af.
Nú er þinni rauna-
göngu lokið og ég veit
að hvar sem þú ert fylg-
ist þú með okkur öllum
og passar að við vill-
umst ekki af leið í lífinu. Ég vil þakka
þér fyrir allt þitt framlag í lífinu og
áhrifin sem þú hefur haft á mig. Ást-
ar og saknaðarkveðjur.
Pétur Fannar Hjaltason.
Afi minn, Gísli Vilberg Vilmund-
arson, andaðist 12. febrúar síðastlið-
inn. Hann hafði verið mjög veikur í
langan tíma. Það er skrítið að fara í
heimsókn til ömmu og sjá ekki afa
sitja við tréútskurð eða smíða báta,
hann var alltaf svo vandvirkur og
gerði margar myndir og nokkra báta,
það er alltaf svo tómlegt að fara upp í
Grænahjalla núna. Þegar ég var lítill
var ég oft að hlaupa eða hjóla frá
Breiðholtinu upp í Kópavog til að
heimsækja ömmu og afa. Amma gaf
mér alltaf að borða þegar ég kom og
þá fannst afa gott að fá sér svart kaffi
með molasykri og drakk hann úr
undirskálinni. Ég minnist þess vel
þegar ég kom í eitt skiptið. Þá voru
þau að fara út götuna og stoppuðu
þegar þau sáu mig hjóla á móti þeim
og tala við þau. Þá spyr amma: „Ertu
ekki svangur Ingvi minn?“ og ég
svaraði með smáspaugi: „Til hvers
heldurðu að ég hafi komið?“ og hló
svo. Afa fannst þetta alveg ofboðs-
lega fyndið, og var alltaf að segja
þetta. Hann hafði alltaf gaman af
gríni. Hann var afar barngóður.
Hann var vanur að syngja fyrir okk-
ur systkinin og núna seinni árin fyrir
barnabörnin og söng fyrir litla strák-
inn minn, Aron Bjarka, strax fyrsta
skiptið sem hann sá hann, þá var
hann bara nýfæddur. Það mætti
endalaust áfram telja en við feðgar
munum ávallt minnast hans.
Ingvi Þór Hjaltason
og Aron Bjarki.
Kæri vinur. Þegar
ég heyrði að þú hefðir
kvatt þennan heim var
sem hluti af mér færi
með þér, tilveran leyst-
ist upp í einu vetfangi
og allt varð svo óraun-
verulegt og lítilfjörlegt. Ég reyni að
telja mér trú um að þessi endalok
hafi einhvern tilgang, þín hafi verið
óskað á annan stað til mikilvægra
verkefna. Hluti af þér verður alltaf
vel geymdur í hjarta mínu og minn-
ingu.
Leiðir okkar lágu fyrst saman í
gegnum gítarinn þinn í Menntaskól-
anum á Laugarvatni árið 1979, þá
sextán ára að aldri. ,,Aðgát skal höfð
í nærveru sálar“ segir máltækið og
það kom fljótlega í ljós að þessi orð
virtir þú. Það var vitað mál að þú
varst frambærilegur gítarleikari en
ég minni spámaður í þeim efnum.
Þú sagðir þó aldrei að ég væri léleg-
ur gítarleikari, þrátt fyrir að ég
væri að trana mér fram við ýmis
tækifæri, heldur að ýmislegt mætti
betur fara, hvattir mig áfram og
kenndir mér. Fyrir það verð ég allt-
af þakklátur. Eitthvað gerði það að
verkum að við drógumst hvor að
öðrum. Þú varst rólegur með mikla
lífssýn og visku, ég var frakkari með
mikil áform. Við enduðum saman í
SIGURÐUR HRAFN
GUÐMUNDSSON
✝ Sigurður HrafnGuðmundsson
fæddist 13. apríl
1963 á Sauðárkróki.
Hann lést á heimili
sínu 23. mars síðast-
liðinn og fór útför
hans fram frá Foss-
vogskirkju 3. apríl.
herbergi á Laugar-
vatni, sem ekki var það
snyrtilegasta á staðn-
um, en inni í því ríkti
mikill kærleikur.
Þú fórst ekki troðn-
ar slóðir Siggi, hafðir
sterka réttlætiskennd
og varst óhræddur við
að tjá skoðanir þínar.
Þú varst með eindæm-
um rökfastur og víð-
sýnn, enda vel lesinn
og fylgdist náið með
þjóðfélagsumræðunni,
oft í gegnum litla út-
varpið þitt sem gjarn-
an fylgdi þér. Þú máttir ekkert
aumt sjá og tókst ósjaldan upp mál-
stað þeirra sem minna máttu sín.
Pennafær varstu með afbrigðum og
hafðir gott vald á íslenskri tungu,
eiginleiki sem ég fékk oft notið þeg-
ar ég bað þig að lesa yfir hitt og
þetta sem ég var að fást við hverju
sinni. Og alltaf varstu boðinn og bú-
inn að hjálpa mér í einu og öllu, eins
og reyndar öll þín fjölskylda, sem ég
dvaldist oft hjá á háskólaárum okk-
ar. Já, Siggi, þú lést margt gott af
þér leiða og ég er miklu ríkari mað-
ur eftir að hafa átt þig að sem vin.
En enginn er fullkominn og þinn
akkilesarhæll var kannski fullkomn-
unarárátta sem við ræddum stund-
um um. Hún leiddi eflaust til þess að
hæfileikar þínir nýttust ekki allir
sem skyldi. Þér fannst fátt eitt nógu
gott sem þú gerðir þótt öðrum í
kringum þig þætti mikið til koma.
Allir sem þekktu þig vissu að í þér
bjuggu miklir hæfileikar sem biðu
þess að fá notið sín til fulls. Aðrir
fengu þó að njóta þess að geta leitað
í viskusmiðju þína og fengið lausn
sinna mála.
Þegar ég lít yfir farinn veg og
rifja upp allar þær stundir sem við
áttum saman, fyrst í Menntaskól-
anum á Laugarvatni, síðan um fimm
ára skeið í hljómsveitinni MAO, þá í
líffræði í Háskólanum, er það fyrst
og fremst einlægni þín, gáfur og
trygglyndi sem stendur upp úr. Um
leið og ég votta fjölskyldu þinni og
öðrum nákomnum innilega samúð
kveð ég þig með margar góðar
minningar í huga. Þú varst sannur
vinur Siggi.
Olaf Forberg.
Skjótt hefur sól brugðið sumri,
því séð hef jeg fljúga
fannhvíta svaninn úr sveitum
til sóllanda fegri.
Sofinn er nú söngurinn ljúfi
í svölum fjalldölum;
grátþögull harmafugl hnípir
á húsgafli hverjum.
(Þjóðvísa.)
Kæri Siggi.
Okkar kynni voru ekki löng en
eftirminnileg.
Ég samdi einhvern tíma lag við
ofangreinda vísu. Þú hjálpaðir mér
við að gera það flutningshæft fyrir
gítar. Núna er efnið afar viðeigandi
því skjótt hefur sól brugðið sumri.
Söngurinn ljúfi er þagnaður.
Allt gastu spilað, hvað sem maður
bað þig um. Hittumst aftur?
Kannski einn tregafullan sunnu-
dagseftirmiðdag.
Þú varst hjartahlýr og vinur vina
þinna. Ég varðveiti alltaf minn-
inguna um þig.
Ég votta aðstandendum og vinum
dýpstu samúð mína.
Guð geymi góðan dreng.
Arnþrúður Lilja
Þorbjörnsdóttir.
Það var áfall að
heyra að Einar Bland-
on væri látinn, þessi
hrausti maður, aðeins
59 ára gamall. Fyrir
aðeins nokkrum vikum
heimsótti ég Einar og Gerði í Litlu-
EINAR JÓN
BLANDON
✝ Einar Jón Bland-on fæddist í
Reykjavík 28. janúar
1943. Hann lést á
Landspítalanum
föstudaginn 1. mars
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Digraneskirkju 8.
mars.
Hildisey. Það var ekki
að sjá að Einar væri
mikið veikur, aðeins
eins og hann væri með
pest sem myndi fljótt
lagast. Þegar ég var
sestur og búinn að fá
kaffi og brauðtertu fór
hann að segja mér
hversu veikur hann
væri, það var erfitt að
ímynda sér að Einar
myndi brátt kveðja.
Þessi duglegi maður,
þessi jaxl, sem farið
hefur um margra ára
skeið í söluferðir um
allt land, allt árið um kring til að
selja búsáhöld. Þegar ég fyrst hitti
Einar má segja að tvær grímur hafi
runnið á mig, því hann var mjög
hreinskilinn og stjórnaði sínu fyr-
irtæki með stjórnunarstíl sem ég
hafði ekki áður kynnst. Eftir því
sem á leið fór ég að hlakka til að
fara inní Blandon, eins og við sögð-
um, því þar var mikið fjör og læti.
Seinna meir þegar ég svo fór að
vinna hjá Einari kynntist ég honum
betur og kenndi hann mér margt
sem reynst hefur mér vel við sölu og
þjónustu við viðskiptavini. Hef ég
ótal oft hugsað til hans þegar ég hef
notað dugnað hans mér til hvatn-
ingar, því eins duglegum og ósér-
hlífnum manni kynnist maður ekki
oft.
Þakka þér fyrir að hafa fengið
tækifæri til að kynnast þér, Einar.
Gerði og allri fjölskyldu Einars
votta ég samúð mína.
Bjarki Steingrímsson.