Morgunblaðið - 28.05.2002, Blaðsíða 29

UMRÆÐAN
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 28. MAÍ 2002 29
YFIRLEITT skrifa
sigurvegarar mann-
kynssöguna. Þeirra
sýn á tilveruna verður
sögulegar staðreyndir
og þeirra skilgreining-
ar einsog hver önnur
náttúrufyrirbæri í um-
hverfinu. Aðrar hug-
sjónir og hugmynda-
fræði eru gleymdar og
grafnar, röng. Val-
týskan var röng. Er
deilt var um ráðhúsið
á sínum tíma voru að
mati virts stjórnmála-
manns andmæli gegn
staðsetningu Þjóðleik-
hússins áratugum fyrr röng vegna
þess að nú talaði enginn meira um
hana. Á sama hátt hljóta þáverandi
andmælendur ráðhússins nú að sjá
villu síns vegar af því menn eru
hættir að mögla. Þessi hundalógík
er oft notuð í stjórnmálaumræðu.
Höfundarréttur sigurvegaranna
byggist vitaskuld á því að þeir voru
sterkari. Oft fyrir hreina valdbeit-
ingu. Þeir aflmeiri ráða sögunni.
Valdið. Það skilgreinir. Kirkjan
skilgreindi rétttrúnað frá trúvillu,
erfðasyndir. Rannsóknarréttur.
KGB. Skilgreiningar þjóna eflingu
valds og eru oft nýtilegar sem til-
efni ófriðar, casus belli. Óvinir rík-
isins. Í Evrópu voru á umliðnum
öldum Gyðingar slíkir óvinir þegar
þurfa þótti, orsök drepsótta, ormar
á gulli. Í góðu lagi að ofsækja þá,
gera þá landlausa, hirða eigur
þeirra. Ekki þarf að fara mörgum
orðum um hryllilega „endalausn“
þeirrar skilgreiningar.
Nú hefur sá sterkasti enn skil-
greint. Ríki hins illa. Nýr casus
belli. „Þeir sem ekki eru með okkur
eru á móti okkur“. Þeir sem ekki
elska USA eru hryðjuverkamenn. Í
seinni heimstyrjöldinni var í her-
numdum ríkjum Evrópu skipulögð
andspyrnuhreyfing þar sem fólk
hætti lífi sínu til að verja land sitt
og reisn með því að gera ofbeld-
ismönnunum sem mesta skráveifu
með þeim aðferðum sem til boða
stóðu. Þetta fólk var skilgreint sem
hetjur. Nú skilgreina Ísraelsmenn
sitt eigið Lebensraum, fara með of-
beldi og hertaka land Palestínu-
manna, niðurlægja þá skv. nýjustu
vísindum og brjóta á
þeim sjálfsögð mann-
réttindi. Þá heita með-
limir andspyrnuhreyf-
ingarinnar, sem til að
verja land sitt og reisn
reyna að gera ofbeld-
ismönnunum sem
mesta skráveifu með
þeim aðferðum sem til
boða standa, hryðju-
verkamenn. Ísr-
aelsmenn hafa áratug-
um saman neytt
aflsmunar til að lítil-
lækka Palestínumenn
á markvissan hátt,
meinað þeim að lifa
mannsæmandi lífi, stunda reglulega
vinnu, njóta almennra mannrétt-
inda. Nasistar létu Gyðinga sauma
Davíðsstjörnu á flíkur sínar eða
bera skilti: „Ég er júðasvín“. Þeirra
tíma aðferðir. Þeir höfðu verk að
vinna: að útrýma Gyðingum. Ísr-
aelsmenn telja sig einnig hafa verk
að vinna: að myrða Palestínumenn
skv. innkaupalistum, gjöreyða uppi-
stöðum mannlífs í byggðum þeirra,
uppræta skipulega söguminningar
og menningarverðmæti, hindra
mannúðarstofnanir í að græða sár
og bjarga mannslífum og fara jafn-
vel um með ránshendi. Til þessa
verks heimta þeir fullt næði frá al-
þjóðasamfélaginu. Það er hörmu-
legt að horfa á þessa þjóð, sem allt
eftir seinni heimstyrjöld naut
djúprar samúðar hins vestræna
heims og seinna aðdáunar fyrir
uppbyggingarstarf í nýju landi,
skilgreina sína eigin Gyðinga með
þessum hætti. Palestínumenn eru
nú Gyðingar Gyðinganna.
Auðvitað er Arafat bara gaml-
aður, huglítill skæruliðaforingi, sem
hefur ekki skilið kall tímans og á
vissulega mikla sök á því hvernig
komið er, ekki síst eftir Camp Dav-
id, þegar hann hafnaði sáttarboði,
hvers líki mun væntanlega ekki
koma aftur. Sharon er sálubróðir
hans og hefur af svipuðum ástæð-
um líka hafnað sáttum, sem gátu
stuðlað að friði og jafnvel í fyrsta
skipti viðurkenningu Arabaríkja á
Ísrael.
Vandséð er því hvað réttlætt get-
ur, að hann gefi alþjóðalögum og
samþykktum um grundvallarmann-
réttindi í friði og stríði eða álykt-
unum SÞ langt nef með hroka, en
hrærist heldur í andrúmslofti æva-
fornra frásagna, sem hvað hryll-
ingslegastar þekkjast, um grimmd-
arleg þjóðarmorð, gereyðingu landa
þar sem engu kviku er þyrmt,
nauðgunum beitt osfrv. og nefnast
Gamlatestamentið. Með þeim hætti
varð Kanaansland fyrir barðinu á
niðjum Abrahams og nefnt Ísrael.
Allt var þetta að boði einþykks og
hefnigjarns Guðs, Jahve, sem enn
sýnist æðra nútímahugsunum um
mildilegri mannúðarstefnu og þjóð-
réttar, er alþjóðasamfélagið hefur
verið að bjástra við. Jafnvel æðra
boðum hins skrítna höfundar nýrra
skilgreininga, Guðföðurins í Banda-
ríkjunum, sem veit ekki í hvorn fót-
inn hann á að stíga á meðan bróðir
hans á í vændum kosningaslag í
Florida, sem getur ráðist af at-
kvæðum Gyðinga. Mikilvægari en
einhver Palestínulíf. Tíu augu fyrir
auga, tíu tennur fyrir tönn. Þegar
Bush loks ákvað, að nú skyldi
hætta þessum leik, sagði hann að-
spurður býsna drjúgur, að Ísr-
aelsmenn myndu auðvitað hlýða
því. En þeir hlýddu ekki. Utanrík-
isráðherra hans skyldi mæta valds-
mannslega á svæðið, en var þá
sendur í sjölandasýnarferð uns
Sharon hefði „lokið ætlunarverki“
sínu. Fór svo heim með signa axla-
skúfa úr sneypuför. Rófan er farin
að dilla hundinum. Þessi tröllslegi
lögregluhundur heimsins og varð-
hundur bandarískra hagsmuna fitj-
ar uppá trýnið á þessari hring-
sveiflu í allar áttir og sýnir
hárbeittar tennurnar á ýmsum „ill-
um“ stöðum heimsins, þar sem vert
sé að koma skikk á, en sér ekki róf-
una á sjálfum sér.
Menn koma bljúgir til Ísraels til
að miðla málum en fæstir fá svo
mikið sem leyfi til að sjá Arafat í
sínu eigin landi. SÞ fá ekki leyfi til
að skoða líkur á stríðsglæpum
nema hinn grunaði sjálfur ráði
hverjir koma og hvað þeir skoða.
Hefði ekki verið slæmur díll t.d. í
Bosníu. Það er hörmulegt að þurfa
að horfa á þessa afkáralegu af-
myndun réttlætis, þjóðaréttar og
mannúðarhugmynda. Enn verri er
sá hugsunarháttur, að eingöngu
verði komið á framtíðarlausn með
helberri valdbeitingu, voðaverkum
og ríkisreknum hryðjuverkum. Að
skilja ekki hvernig hatrið sáldrast
út í andrúmsloftið einsog eiturský,
eflt af örvæntingu, smán, vonleysi
og líklegt til að síga víða til jarðar.
Bandaríkjamönnum gengur illa að
skilja hvernig einhver geti andann
dregið án þess að elska USA.
Lærðu ekkert 11/9 sl. og bæta bara
í. Ísraelsmenn virðast skilgreina
okkur öll, sem býsnumst yfir hátt-
erni þeirra, sem Gyðingahatara, er
ekki skilji þjóðarsál þeirra eða það,
að enn sé Jahve að gefa þeim land,
sama hvað það kosti. Ég skora á
ríkisstjórn Íslands að virða ekki að
vettugi áskorun yfir 200 manns,
sem birtist hér í Mbl. 24.4. sl.
Gyðingar Gyðinganna
Ólafur Mixa
Höfundur er læknir.
Ófriður
Það er hörmulegt,
segir Ólafur Mixa,
að þurfa að horfa á
þessa afkáralegu
afmyndun réttlætis.