Morgunblaðið - 28.05.2002, Blaðsíða 43

Óskar einn af frumherjum klúbbs-
ins, enda reyndur og snjall veiðimað-
ur. Á stefnuskránni var að fara að
minnsta kosti eina veiðiferð vestur á
land í sumar. Fjalla- og gönguferðir
áttu líka hug Óskars og hjarta og
hann var mikill göngugarpur. Ég
minnist þess að þegar við ræddum
um veiði- eða gönguferðir brá jafnan
glampa fyrir í augum hans sem
sýndi hve mjög hann unni íslenskri
náttúru og því frelsi sem togaði hann
til fjalla.
Með ótímabæru fráfalli Óskars er
stórt skarð höggvið í hóp starfs-
manna Lyfju sem seint verður fyllt.
Við sem kynntumst honum erum rík
að hafa átt svo góðan starfsfélaga og
vin. Við þökkum að leiðarlokum far-
sælt samstarf á liðnum árum og
kveðjum Óskar með virðingu og
þökk.
Fjölskyldu hans vottum við okkar
dýpstu samúð.
Fyrir hönd starfsmanna Lyfju hf.
Ingi Guðjónsson.
Það var í ágúst 1973 sem lítill hóp-
ur lyfjafræðinema lagði land undir
fót og fór til Kaupmannahafnar til að
leggja stund á lyfjafræðinám við
Danmarks Farmaceutiske Højskole.
Þremur okkar hafði ásamt mökum
verið úthlutað íbúðum á nýbyggðum
stúdentagarði, Øresundskollegiet, á
Amager. Fjórða parið bættist síðan í
hópinn í janúar á næsta ári.
Við vorum flest nýflutt að heiman
í fyrsta sinn og því mikil viðbrigði að
þurfa að standa alveg á eigin fótum,
án stuðnings fjölskyldu og vina. Það
mynduðust þó fljótt sterk vináttu-
bönd milli okkar félaganna á Øre-
sunds. Við vorum öll á mjög svip-
uðum aldri og þrjú okkar meira að
segja fædd á fyrstu tveimur vikum
janúarmánaðar 1951. Við héldum
saman upp á afmæli, jól og áramót,
svo söknuðurinn eftir fjölskyldunni
heima varð ekki eins sár. Við gátum
stutt hvert annað með ráðum og dáð
í flestum málum, hvort sem um var
að ræða matargerð, heilsufars-
vandamál, skattamál eða annað það
sem valdið gat óhörðnuðum íslensk-
um ungmennum erfiðleikum og hug-
arangri í framandi landi. Það var
ekki hvað síst að þakka einstöku
jafnaðargeði og jákvæðu hugarfari
ljúflingsins Óskars hvað allt gekk vel
og hve ánægjuleg dvölin í Kaup-
mannahöfn var.
Óskar hafði mjög notalega nær-
veru. Hann var hrókur alls fagnaðar
í hópi okkar félaganna, gleði hans á
góðri stund átti sér fá takmörk en
aldrei var farið yfir mörkin, enda
sæmdi það ekki sannkölluðum „sel-
skapsmönnum“ eins og Óskari.
Hann naut sín afar vel í hlutverki
gestgjafans en hann kunni svo sann-
arlega líka að vera gestur. Þau hjón-
in, Óskar og Dóra, voru höfðingjar
heim að sækja á Øresundskollegiet.
Um það geta margir borið. Hvort
sem um var að ræða gestakomur frá
Íslandi eða þá bara þegar nágrann-
arnir í næstu íbúð komu til að fá lán-
aðan tíkall fram að mánaðamótum
þegar hart var á dalnum. Öllum var
vel tekið.
Óskar stundaði námið af kappi, en
Dóra fékk strax vinnu í Landmands-
banken, þar sem hún starfaði þau
þrjú ár sem við dvöldumst í Dan-
mörku. Hinn 7.5. ’75 fæddist þeim
Óskari og Dóru frumburðurinn
Mattías Þór – okkur hinum fannst
við eiga svolítið í honum, a.m.k.
fannst okkur eins og við værum eins
konar frændur hans og frænkur.
Öll lukum við námi sumarið 1976
og lá þá leiðin heim til Íslands. Dóra
fór aftur í háskólann, en Óskar helg-
aði sig lyfjafræðinni og var apótekið
starfsvettvangur hans allar götur
síðan. Hann réð sig að Apóteki Aust-
urbæjar, þar sem hann starfaði í
mörg ár, varð síðar yfirlyfjafræðing-
ur í Borgar Apóteki og loks flutti
hann sig um set í Kringluna, þar sem
hann var lyfsali síðustu árin. Óskar
var mjög virkur innan Lyfjafræð-
ingafélags Íslands og gegndi hann
þar mörgum trúnaðarstörfum. Öll
sín störf rækti Óskar af kostgæfni,
samviskusemi og nákvæmni, sem
eru einmitt þeir kostir sem prýða
góðan lyfjafræðing. Óskar var mað-
ur dagfarsprúður og seinþreyttur til
reiði. Var vart hægt að hugsa sér
betri samstarfsmann.
Óskar var mikill áhugamaður um
útivist og stundaði hann skíði, fjall-
göngur og veiðiskap hvenær sem
tækifæri gafst, fyrstu árin með föður
sínum, sem einnig var mikill útivist-
armaður. Óskar var mikill fjöl-
skyldumaður og áttu þau Dóra
barnaláni að fagna – eignuðust tvo
syni og tvær dætur, sem bera for-
eldrunum gott vitni. Óskar var vina-
margur og ræktaði vináttuna við
gamla skólafélaga bæði úr Mennta-
skólanum í Reykjavík og frá há-
skólaárum sínum. Við gömlu fé-
lagarnir frá Øresundskollegiet
hittumst því miður alltof sjaldan hin
síðari ár, en vinaböndin hafa samt
aldrei rofnað eins og glöggt má finna
þegar leiðir okkar skerast. Skarð
var höggvið í hópinn er Kjartan Að-
alsteinsson féll frá aðeins fertugur
að aldri, í desember 1991. Var það
mikið áfall fyrir okkur öll. Annað
stórt skarð er höggvið nú, er Óskar
ferst af slysförum á besta aldri.
Óskars er sárt saknað.
Elsku Dóra, Matti Þór, Jón Arn-
ar, Guðrún og Þórunn – við sendum
ykkur okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Megi Guð styðja ykkur á
þessum erfiðu tímum.
Edda og Eyjólfur,
Emma, Óli og Hlíf,
Valdemar og Ingibjörg.
Sá er eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
(Hannes Pétursson.)
Ótímabært fráfall góðs vinar og
nágranna kallar fram hugleiðingar
um samspil lífs og dauða. Hugleið-
ingar um æðri tilgang sem engin
svör fást við. Því eru minningarnar
huggun okkar sem eftir lifum. Þær
eru ljóslifandi og það eitt mildar
söknuðinn og sársaukann.
Við hjónakornin kynntumst Ósk-
ari haustið 1978 þegar Dóra kona
hans byrjaði að kenna með okkur í
Valhúsaskóla á Seltjarnarnesi.
Kennarahópurinn var ungur og fjör-
ugur, við hittumst oft utan skólatíma
og Óskar blandaðist hópnum vel.
Það var auðvelt að laðast að honum,
hann var hæglátur og broshýr, tran-
aði sér ekki fram en var alltaf með á
nótunum. Hann tók virkan þátt í
leikjum jafnt sem alvarlegum um-
ræðum. Dóra var ekki aðeins nánasti
samstarfsmaður okkar í skólanum
heldur vorum við, þessi tvenn hjón, á
sama stað í lífsbaráttunni sem á
þessum hluta ævinnar snýst að veru-
legu leyti um barneignir og húsnæð-
isbasl. Örlögin höguðu því þannig að
við fengum lóðir til byggingar á
sama blettinum við Frostaskjól þar
sem við byggðum og höfum búið í ein
tuttugu ár.
Óskar var traustur og það var sér-
staklega gott að leita til hans. Hann
var íhugull, hreinn og beinn og sér-
staklega nákvæmur þegar kom að
því að leita upplýsinga og miðla
þeim. Þess nutum við nágrannar
hans á byggingartímanum þegar allt
snerist um efni, magn, verð og gæði.
Við byggðum húsin okkar á sama
tíma, höfðum sameiginlegan vinnu-
skúr fyrir smiðina, áhöld og efni. Við
keyptum saman inn, stundum fáir og
stundum margir, og oftar en ekki
var Óskar fenginn til að halda utan
um hið sameiginlega. Það var æv-
inlega þannig af hendi leyst að aldrei
þurfti að leiða hugann að skipting-
unni. Allir treystu Óskari.
Greiðvikni var annar eðlisþáttur í
fari hans sem blómstraði við þessar
aðstæður okkar húsbyggjendanna í
Frostaskjóli. Þegar okkur hina vant-
aði áhöld eða efni var leitað til Ósk-
ars sem bjargaði málunum með bros
á vör. Og þannig var þetta alla tíð.
Það er gott að biðja þá sem eiga auð-
velt með að greiða götu annarra af
heilum hug og þannig var Óskar.
Glaðlyndi og notalegheit ein-
kenndu Óskar. Það var alltaf svo
gott að hitta hann. Hann var iðinn
úti við og því hitti maður hann oft
þegar leiðin lá hjá. Alltaf var hann
brosandi og tilbúinn í spjall um
heima og geima eða það sem lá fyrir
að gera. Það var gott að leita ráða
hjá honum og hann var ófeiminn við
að spyrja um það sem honum lá á
hjarta.
Vináttu og hlýju stafaði frá þess-
um nágranna okkar í öllum sam-
skiptum hans við fólk. Hann var nat-
inn við börnin og Anna Þórhildur
dóttir okkar minntist Esjugöngunn-
ar sem hún fór með Óskari og dætr-
um hans fyrir fáeinum árum. „Við
töluðum saman alveg upp á topp,
það var svo gaman að tala við hann.“
Hún fékk oft að fljóta með þegar
Óskar brá sér af bæ með dætrunum
til að skoða eitthvað eða vera við-
staddur einhvers staðar þar sem for-
vitnilegir hlutir voru að gerast.
Óskar mun ávallt lifa í huga okk-
ar. Minningin um samskiptin við
hann er björt og við söknum hans
sárt. Á þessari kveðjustundu er þó
efst í huga samúð okkar með fjöl-
skyldu hans sem hefur misst mest
allra. Innilegar samúðarkveðjur til
Dóru okkar, barnanna þeirra, móður
Óskars og annarra ástvina. Megi
himnasmiðurinn mikli leggja líkn
með þraut á þessum erfiðu tímum.
Ingibjörg og Sæmundur.
Við vorum sjö ára stelpurnar þeg-
ar við hittumst í Laugarnesskólan-
um og stofnuðum saumaklúbbinn.
Síðan höfum við haldið hópinn. Árin
liðu og það bættust strákar í hópinn,
Óskar var þeirra fyrstur. Þau Dóra
fundu hvort annað í 5. bekk í MR.
Það var spennandi að fylgjast með
hvernig gekk hjá Dóru og Óskari
þegar þau byrjuðu að búa í kjall-
aranum á Hávallagötunni. Tískulit-
urinn á þeim tíma var appelsínugul-
ur og voru ótrúlegustu hlutir í þeim
lit á heimili þeirra. Þau hafa alltaf
átt myndarlegt heimili, hvort sem
var á námsárunum í Danmörku eða í
Frostaskjólinu, þar sem þau hafa
síðan lengst af búið. Óskar átti mörg
handtökin í því húsi og stöðugt var
hann að dytta að og snyrta.
Hann var mikill fjölskyldumaður
og hafði gaman af að taka þátt í því
sem börnin tóku sér fyrir hendur.
Hvort heldur um var að ræða ballett,
fótbolta, hjólaferðir, blaðburð eða
standsetningu á fyrstu íbúð Matta
Þórs.
Óskar hafði mikla ánægju af að
halda veislur og nutum við þess síð-
ast þegar árshátíð saumaklúbbsins
var haldin heima hjá þeim í febrúar
síðastliðnum. Strákarnir sáu um
eldamennskuna undir verkstjórn
hans. Hann þekkti sitt eldhús og dró
fram appelsínugulu sleifina frá
fyrstu búskaparárunum.
Óskar var mikið náttúrubarn og
hafði yndi af ferðalögum og stang-
veiði. Hann og Óskar svili hans náðu
meðal annars mikilli leikni í dorg-
veiði og komu sjaldan tómhentir
heim.
Saumaklúbburinn og fjölskyldur
hafa farið margar ferðir saman. Þar
má nefna gönguna frá Hveragerði
yfir í Grámel við Þingvallavatn, þar
sem fjölskylda Óskars á sumarbú-
stað. Í slíkum ferðum kom í ljós
næmi hans fyrir náttúrunni og
ánægja hans af útiveru.
Óskar var léttur á fæti og hljóp
eins og fjallageit með myndbands-
vélina til þess að fanga augnablikið í
Samaria-gljúfrinu á Krít eins og við
mörg önnur tækifæri sem við feng-
um að njóta með honum.
Að sigrast á Hvannadalshnjúki
hafði lengi verið draumur Óskars. Sá
draumur rættist í síðustu ferð hans,
þá sá hann landið í sínum fegursta
skrúða.
Hugur okkar er hjá Dóru og börn-
unum. Minningin lifir.
Saumaklúbburinn og makar.
Óskar var eini maðurinn í apótek-
inu sem alltaf mátti vera að því að
tala við mig og hann keypti líka af
mér happdrættismiða, en nú er hann
ekki lengur til staðar.
Guð veri með þér, Óskar minn, og
ég bið Guð að styrkja og blessa ætt-
ingja þína.
Stefán sendill.
 Fleiri minningargreinar um Ósk-
ar G. Jónsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 28. MAÍ 2002 43
Blómastofa Friðfinns,
Suðurlandsbraut 10,
sími 553 1099, fax 568 4499.
Opið til kl. 19 öll kvöld
Kransar • Krossar • Kistuskreytingar



    

 


 



 



    !!
"#$%&#
  

    

 

 ! 


 "
 

 
$   %&&
'(    
 
)
  )
  
  
 !   *   
'&(
)*) 
  " +  

 ,
)*) 
 
- 

. * 
)
*) 
)*) 
    ( (/  ( ( (/ 

 (
    (
 
  

'

'0
120
3345
6
- 
7 &"  - 

& ) 8+  
  !+ !


 ,!  '
!



 
  




 '+

 
&%   %&&

) ,1 *)  9  *  
9 $)1  )  *) 
9  * 1 
9 $)9  * : +$/ %*) 
     ( (/  ( ( (/ 
-. 

 


   


 


29;
32
9:


-" % * (&$) 
+ % !!
   / 0  1
 
%$     

-
 

 
$   %&&
9 & 2+$/ *) 
2 & 2 , $/ *&+$/ %*) 
+$/ %2 ,2 &
+  +$/ 2 &

 22 &*) 
2 &   2 &

 

 


    

 

  


'4<=03>


,    
+$ & ?
# " 
    
2     

 3
 )
 

4 +   %&5&
'(    
 
)
  )
  
 
 !   *   
'
)*) 
=@ A)      &
)*) 
=  1    *)  /  
( (/  ( ( (/ 
við Nýbýlaveg, Kópavogi