Morgunblaðið - 28.05.2002, Blaðsíða 42

MINNINGAR
42 ÞRIÐJUDAGUR 28. MAÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Óskar GeorgJónsson fæddist í
Reykjavík 2. janúar
1951. Hann lést af
slysförum 19. maí
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans eru Jón Sig-
urður Ólafsson skrif-
stofustjóri í
félagsmálaráðu-
neytinu, f. 7. okt.
1919, d. 5. ágúst
1984, og Guðríður
Erna Ottesen Ósk-
arsdóttir, f. 10. jan.
1924. Systur Óskars
eru: 1) Ólöf Sigríður,
f. 1. jan. 1950, gift Kjartani Gísla-
syni. Þau eiga þrjú börn. 2) Herdís
Þórunn, f. 11. jan 1952, gift Inga
Jóni Sverrissyni. Þau eiga þrjú
börn. 3) Halla Guðríður, f. 27. feb.
1957. Hún á eina dóttur.
Óskar kvæntist Þórunni Hall-
dóru Matthíasdóttur, íslensku-
kennara í Valhúsaskóla. Foreldr-
ar hennar eru Matthías Jónsson
múrari og Þórunn Pálsdóttir.
Börn þeirra eru: 1) Matthías Þór,
cand. oecon., löggiltur endurskoð-
andi, f. 7. maí 1975. 2) Jón Arnar
háskólanemi, f. 11.
maí 1980, unnusta
Jóna Guðbjörg
Árnadóttir. 3) Guð-
rún menntaskóla-
nemi, f. 20. nóv.
1984. 4) Þórunn, f.
24. des. 1989.
Óskar ólst upp í
Vesturbænum í
Reykjavík. Hann
varð stúdent frá eðl-
isfræðideild MR
1971, hóf nám í lyfja-
fræði við HÍ 1971 og
lauk cand. pharm.-
prófi frá DFH í
Kaupmannahöfn 1976. Hann var
yfirlyfjafræðingur í Apóteki Aust-
urbæjar 1976–1989, yfirlyfjafræð-
ingur í Borgar apóteki 1989–1999
og lyfsali í Lyfju, Kringlunni frá
október 1999.
Hann var gjaldkeri LfÍ 1990–
1994, í stjórn Fræðslusjóðs LfÍ
1995–2000, sat í útgáfunefnd nýs
lyfjafræðingatals og var mjög
virkur í starfi félagsins.
Óskar verður jarðsunginn frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í dag
og hefst athöfnin klukkan 15.
Síðdegis á hvítasunnudag 19. maí
bárust okkur þau hræðilegu tíðindi
að fyrr um daginn hefði orðið um-
ferðarslys skammt frá Kirkjubæjar-
klaustri þar sem bróðir okkar og
mágur, Óskar Georg Jónsson, slas-
aðist svo alvarlega að hann lést
skömmu síðar.
Ferðir um Ísland voru eitt helsta
áhugamál Óskars. Þegar slysið varð
var Óskar á heimleið eftir að hafa
látið gamlan draum sinn rætast, að
komast á hæsta tind Íslands,
Hvannadalshnjúk.
Skömmu áður en hann lagði af
stað í hina örlagaríku ferð hafði
hann í flimtingum við systur sína og
sagðist vilja sjá Hvannadalshnjúk
áður en hann sæi hann síðar ofanfrá.
Óskar var mikill útivistarmaður
og náttúrubarn og ferðaðist víða.
Þekking hans á Íslandi var mikil og
undruðust margir samferðamenn
hans þekkingu hans á örnefnum víða
um land. Nöfn fjalla, dala, bæja og
fjölmargra kennileita þekkti hann
vel og kunni að tengja skemmtilega
við menn og málefni.
Fékk hann efalaust útivistarbakt-
eríuna frá foreldrum sínum sem
höfðu mikið yndi af útivist í náttúru
Íslands. Minnumst við margra ferða
með honum, einkum veiðiferða jafnt
að sumri sem vetri, en silungs- og
laxveiði voru meðal helstu áhuga-
mála Óskars.
Þingvallavatn var honum einkar
kært en þar veiddi hann ungur sinn
fyrsta fisk og er systrunum minn-
isstæð gleði hans á þeirri stundu.
Minnisstæðar eru einnig fjölmargar
ferðir fjölskyldunnar til Þingvalla til
dvalar í sumarbústað við vatnið. Oft-
ast hafði Óskar veiðistöngina með-
ferðis og veiddi gjarnan vel. Fyrir
u.þ.b. tveimur árum veiddi Óskar
einn stærsta fisk sem veiðst hefur í
Þingvallavatni hin síðari ár, 18
punda urriða.
Óskar var mikill fjölskyldumaður í
hinni víðustu merkingu. Gott var að
leita hjá honum ráða varðandi hin
ólíkustu málefni. Honum var mjög
umhugað um velferð og hag sinna
nánustu og fylgdist grannt með
þeim.
Óskar byrjaði ungur að vinna, var
fyrst sendill hjá versluninni Herjólfi
og fór um vesturbæinn á hjóli með
vörur til viðskiptavina. Síðar varð
Óskar messagutti á Tungufossi og
fór þá í sína fyrstu siglingu til út-
landa.
Óskar hóf ungur sjálfstæðan at-
vinnurekstur í því skyni að afla sér
vasapeninga. Á unglingsárunum rak
hann um skeið sjoppu í kjallaranum
heima á Hávallagötu þar sem selt
var kók og prins. Viðskiptavinir
hans voru systurnar og frænkur
ásamt nokkrum nágrönnum. Vör-
urnar voru geymdar í læstum skáp
og voru seldar á sjoppuverði með dá-
lítilli álagningu.
Óskar var sín fyrstu skólaár í
Vesturbæjarskólanum, fór síðan í
Melaskóla og Hagaskóla. Þaðan lá
leiðin í Menntaskólann í Reykjavík
þar sem Óskar kynntist Dóru kon-
unni sinni. Þaðan útskrifuðust þau
stúdentar árið 1971. Að stúdetnts-
prófi loknu hóf Óskar nám í lyfja-
fræði, fyrst í Reykjavík en síðar í
Kaupmannahöfn og lauk því námi
árið 1976.
Með sáran söknuð í hjarta viljum
við að leiðarlokum þakka fyrir allar
góðu stundirnar með Óskari og fyrir
að hafa átt hann að bróður og vin.
Við biðjum guð að styrkja Ernu
móður okkar, Dóru og börnin í
þeirra miklu sorg. Minningin um
Óskar mun ætíð lifa og veita okkur
öllum huggun.
Ólöf, Kjartan, Herdís,
Ingi, Halla.
Góður vinur er gulli betri. Þetta
sannaðist þegar ég kynntist svila
mínum og nafna fyrir 30 árum. Við
nafnarnir vorum svo lánsamir að ná
vel saman og skapaðist vinátta milli
okkar sem óx og dafnaði eftir því
sem árin liðu.
Óskar var sérlega vandaður mað-
ur. Aðalsmerki hans voru hógværð
og tryggð og hann var alltaf boðinn
og búinn til að rétta öðrum hjálp-
arhönd. Óskar var mikill fjölskyldu-
maður og velferð hennar skipti hann
öllu. Dóra og börnin þeirra fjögur
viku aldrei úr huga hans og oft talaði
hann um hve lánsamur hann væri.
Okkur Óskari auðnaðist að fara í
nokkrar lengri gönguferðir auk allra
veiðitúranna og við upplifðum saman
ýmsa fegurstu staði Íslands á ferð-
um okkar. Í ferðum mínum í fram-
tíðinni mun Óskar ávallt vera í huga
mér því betri ferðafélaga er ekki
hægt að hugsa sér, alltaf jákvæður
og glaður.
Við gengum þó ekki eingöngu
saman um náttúruna heldur áttum
við nána samleið í hinu daglega lífi
þar sem daglegt samband var á milli
systranna og við tengdaforeldra
okkar. Börnin okkar beggja hafa al-
ist upp í þessu nána sambandi, þar
sem mæður þeirra hafa verið vak-
andi og sofandi yfir velferð systur-
barnanna sex. Það er því mikil sorg
sem hvílir yfir heimilum okkar.
Söknuðurinn er svo ólýsanlega sár,
en það er bjart yfir minningunni og
við Gunna og strákarnir eigum enga
ósk heitari en að sú birta muni lýsa
Dóru og börnunum þeirra um alla
framtíð.
Blessuð sé minning einstaks
manns.
Óskar H. Ingvarsson.
Vorjafndægur heyrir sögunni til
þetta árið, farfuglarnir komnir og
farið að hlýna, einmitt þá færist auk-
inn kraftur í sum okkar. Í ár er eng-
in undantekning, Óskar frændi
stefndi á hæsta tind landsins og fór
létt með. Á hvítasunnudag gerðist
hið óvænta, í huga okkar hefur sem
dregið fyrir sólu og fuglarnir þagnað
um stund, hann er dáinn. Óskar
frændi var mikill náttúruunnandi,
veiðimaður og göngugarpur. Í huga
okkar gat ekkert óvænt hent þennan
ljúfa, hógværa og elskulega dreng.
Hann hlaut að verða manna elstur
og sprækastur.
Ár hvert, í kjölfar komu vorsins,
bættist frændi okkar við systkina-
hópinn í Króksfjarðarnesi. Óskar
var aðeins níu ára þegar hann kom
til okkar í Nesi og í mörg ár þar á
eftir kom vorið með honum. Það var
jafnan mikið tilhlökkunarefni okkar
systkinanna þegar Jón og Erna
komu með hann í sveitina. Óskar var
sérlega glettinn og gamansamur
drengur, þótti okkur systkinunum
ákaflega gaman að athugasemdum
hans um sveitalífið og ekki síður
glettnar og spaugilegar hliðar sem
hann sá við suma sveitungana. Ósk-
ar var fljótur að aðlagast sveitalífinu
og varð fljótt sem einn af systkina-
hópnum.
Ekki skipti máli hvort hann gekk í
verk kúasmalans, bensínafgreiðslu-
mannsins eða sinnti tiltekt og snún-
ingum í kaupfélaginu hjá föður okk-
ar, borgarbarninu fórst þetta allt
jafnvel úr hendi. Hann hafði greini-
lega gaman af því að stússast við
verslunina og stundum var sagt að
hann yrði efnilegur kaupsýslumaður
þegar hann yrði eldri, eins og móð-
urafi hans. Af samtölum hans við
pabba, þegar semja skyldi um kaup
og kjör, hvort heldur fyrir að raða
gosflöskum eða sendast í sláturhús-
ið, komu viðskiptahæfileikar og
glöggt peningavit Óskars snemma í
ljós. Samningahæfileikar hans voru
þess eðlis að hann sá um þessa hlið
fyrir okkur eldri systkinin.
Árin liðu og hlutskiptin snerust
við, við urðum æ oftar gestkomandi
hjá frændsystkinum okkar á Há-
vallagötunni. Þá kom það í hlut Ósk-
ars að sýna okkur sveitabörnunum
höfuðborgina og kynna lystisemdir
hennar. Þetta var Óskar ólatur við
að gera og alltaf var sama tilhlökk-
unin að fá að vera með honum og
njóta hans einstöku umhyggju og
háttprýði. Óskar varð einnig eins-
konar fulltrúi okkar í menningar-
málum, hann sá um að útvega fyrstu
Bítlaplötuna og hjálpaði okkur því
að vera í nánu sambandi við nýjustu
menningarstrauma og tísku. Bítl-
arnir liðu undir lok, en samband
okkar frændsystkinanna styrktist.
Óskar átti mikinn þátt í að samband
okkar héldist og efldist, ekki síst eft-
ir fráfall pabba hans. Feður okkar
voru ekki einungis bræður, heldur
líka nánir vinir. Eftir fráfall Jóns má
segja að Óskar hafi ekki aðeins verið
frændi pabba heldur var hann einnig
sem bróðir. Nú eru þeir allir horfnir
á bak móðunnar miklu. Við sem eftir
lifum og syrgjum alla þessa heiðurs-
menn búum vel að því sem þeir sáðu.
Það er augljóst hlutverk afkomenda
þeirra að auðga og efla í þeirra anda.
Við þökkum Óskari frænda ljúf-
mennsku hans og tryggð og allar
ánægjulegar stundir sem við fengum
að njóta með honum á hans allt of
stuttu ævi. Við geymum minningar
um góðan dreng sem ætíð birtist
okkur að vori en er nú horfinn. Megi
almáttugur Guð styrkja Dóru, börn-
in og aðra í fjölskyldunni á þessari
sorgarstundu.
Börn Ólafs og Friðrikku
frá Króksfjarðarnesi.
Það er mikill heiður fyrir mig að
hafa átt frænda og vin eins og Óskar
var og fá að skrifa nokkur orð.
Ég veit ekki hvaða önnur orð ég
get notað til að lýsa Óskari en að
hann var sérstakur persónuleiki, yf-
irvegaður og vandvirkur og hlýja og
gleði streymdi frá honum. Öllum leið
vel í návist hans.
Erna, móðir hans, og Hamelý,
móðir mín, eru systur, fjölskyldurn-
ar eru mjög nánar, bæði Erna og
Jón og Hamelý og Kojis (eins og
pabbi minn var alltaf kallaður)
bjuggu lengi við sömu götu, Hávalla-
götu, og voru alltaf mikið saman.
Frá þeim tíma þegar ég var telpa
man ég eftir svo mörgu, því ég leit
svo upp til hans frænda míns sem
var eldri en ég. Mér fannst allt svo
flott í fari Óskars, hann átti flottar
græjur og hlustaði á Bítlana, man
ég, þegar hann var í MR, þegar hann
byrjaði í lyfjafræði og þegar hann
kynntist konunni sinni henni Dóru,
þegar hann trúlofaðist henni, var
hann alltaf ánægður með það sem
hann tók sér fyrir hendur, það var
aldrei gerð nein vitleysa.
Þegar Jón, faðir hans, féll frá árið
1984 og Kojis árið 1990 var mikil
sorg, en núna; hvernig er hægt að
kveðja mann á besta aldri, í blóma
lífsins, föður fjögurra barna? Þau
missa svo mikið. Hvernig er hægt að
sætta sig við að hann sé farinn? Veg-
ir Guðs eru órannsakanlegir.
Móður hans, Ernu, Dóru, konu
hans, börnunum Matta Þór, Jóni
Arnari, Þórunni og Guðrúnu, og
systrum hans Ólöfu, Herdísi og
Höllu og öllum sem eiga um sárt að
binda votta ég mína dýpstu samúð.
Helena Dóra.
Síminn hringir og hugur hrýs.
Óskar fórst í slysi. Klukkustundir
líða og minningarnar koma æðandi.
Ævilangar minningar um samtvinn-
aðar fjölskyldur tveggja systra sem
báðar bjuggu á Hávallagötunni.
Þrátt fyrir að gatan virtist óralöng
var aldrei of langt að hlaupa yfir, yfir
á hitt heimilið. Hjá Ernu, Jóni, Ósk-
ari og systrum var alltaf gott að
vera. Árin liðu og Óskar og Dóra
stofnuðu sitt fallega heimili og fjöl-
skyldu. Traust og gott heimili, líkt
og var. Fjölskylda sem reyndist
ómetanleg þegar okkar raun bar að
okkar garði, þegar okkar pabbi dó
og reyndar allar götur síðan.
Traust er það sem einkenndi Ósk-
ar alla tíð. Maður sem aldrei skipti
skapi, stóð sem klettur sama hvað á
dundi. Á Óskar var alltaf treyst til að
fylgja öllum gestum um landið, land
sem hann þekkti betur en nokkur
annar sem við þekktum. Land sem
hann kannaði og gerði gestum
ógleymanlegt. Svo vill til, að hann
kveður þennan heim eftir leiðangur
um öræfin sem honum þótti svo
vænt um. Okkur systrum eru minn-
ingarnar ómetanlegar og missirinn
ólýsanlegur.
Elsku besta Erna frænka, okkar
hugur er stöðugt hjá þér, sem og
fjölskyldum Ólafar, Herdísar og
Höllu. Elsku Dóra, Matti Þór, Jón
Arnar, Guðrún og Þórunn, megi Guð
gefa ykkur öllum styrk til að stand-
ast þessa raun.
Aleksandra og Milunka,
Bandaríkjunum.
Fáar eru fregnir dapurlegri en
þær sem greina frá slysum þar sem
um mannslíf er að tefla. Ein slík
harmafregn barst mér á nýliðinni
hvítasunnu þegar mér var tjáð að
bróðursonur minn, Óskar Georg
Jónsson, hefði farist í bílslysi þá um
daginn.
Á snöggu augabragði
afskorið verður fljótt,
lit og blöð niður lagði,
líf mannlegt endar skjótt,
segir í sálmi séra Hallgríms Pét-
urssonar. Hvílík harmafregn, hvílík
ósköp. Maður á besta aldri, fullur
starfsorku, hrifinn á brott í einu vet-
fangi frá fjölskyldu og vinum.
Að loknu námi í Menntaskólanum
í Reykjavík hélt Óskar ásamt konu
sinni, Þórunni Halldóru Matthías-
dóttur, til Danmerkur og nam þar
lyfjafræði. Að því námi loknu starf-
aði hann sem lyfjafræðingur í
Reykjavík. Óskar var einstaklega
ljúfur maður og þægilegur í viðmóti,
maður kurteis í hvívetna og góðum
gáfum gæddur. Allir báru honum
gott orð og mátu hæfileika hans og
viðleitni til að láta gott af sér leiða.
Það var þægilegt og ánægjulegt að
vera samvistum við hann og skiptast
á skoðunum.
Nú er þessi frændi minn á braut
genginn. Söknuður eftirlifenda er
djúpstæður og sár. Eftir stendur í
huga okkar mynd tengd fjölmörg-
um, góðum minningum og mun svo
lengi verða.
Við vottum eiginkonu Óskars,
börnum þeirra, móður, systrum og
fjölskyldum þeirra okkar dýpstu
samúð.
Guðmundur, Hrefna
og fjölskylda.
Kveðja frá Lyfjafræðinga-
félagi Íslands
Óskar G. Jónsson lyfjafræðingur
lést í bílslysi á hvítasunnudag.
Óskar lauk lyfjafræðingsnámi frá
danska Lyfjafræðiháskólanum vorið
1976. Hann hóf störf þá um sumarið
sem yfirlyfjafræðingur í Apóteki
Austurbæjar. Frá 1989 til 1999
starfaði hann sem yfirlyfjafræðingur
í Borgar apóteki en þá tók hann við
lyfsöluleyfi í nýstofnuðu Apótekinu
Kringlunni, sem nú heitir Lyfja, þar
sem hann starfaði þegar hann lést.
Óskar var prýddur flestum þeim
kostum sem góður lyfjafræðingur
þarf að hafa. Hann var manna ná-
kvæmastur, samviskusamur, hjálp-
samur og einstakt ljúfmenni.
Óskar var gjaldkeri Lyfjafræð-
ingafélags Íslands 1990-1994. Hann
sat í stjórn fræðslusjóðs LFÍ frá
stofnun hans 1995 til 2000, lengst af
sem formaður. Auk þessara starfa
sat hann í ýmsum nefndum fyrir fé-
lagið. Þar fyrir utan var hann alltaf
boðinn og búinn að starfa fyrir félag-
ið ef einhversstaðar þurfti að leggja
hönd á plóg. Þau eru orðin ófá hand-
tökin sem hann á í uppbyggingu
Lyfjafræðisafnsins og er hans
minnst með söknuði á þeim vett-
vangi. Þegar Óskar lést átti hann
sæti í ritnefnd Lyfjafræðingatalsins
sem ætlað er að komi út á 70 ára af-
mæli LFÍ í desember komandi.
Óskar var hæglátur maður sem
vann sín félagsstörf án þess að trana
sér fram. Það var fjarri því að hugs-
un um persónulegan frama hefði
nein áhrif á áhuga hans á félagsmál-
um lyfjafræðinga. Þar kom til ein-
lægur vilji hans til að láta gott af sér
leiða. Lyfjafræðingum sem leituðu
ráða eða aðstoðar hjá Óskari var
alltaf vel tekið, sama hvort málefnið
tengdist félaginu, faginu eða ein-
hverju alls óskildu. Hann gaf sér
alltaf tíma til þess að hlusta og gefa
góð ráð.
Lyfjafræðingafélag Íslands þakk-
ar Óskari G. Jónssyni að leiðarlok-
um fyrir öll þau mikilvægu störf sem
hann vann fyrir félagið. Við undirrit-
aðar erum þakklátar fyrir að hafa
fengið að kynnast honum og starfa
með honum.
Dóru eiginkonu Óskars og börn-
unum fjórum sendum við innilegar
samúðarkveðjur.
F.h. Lyfjafræðingafélags Íslands
Sigríður Pálína Arnardóttir
formaður, Ingunn Björnsdóttir
framkvæmdastjóri.
Það er vorilmur í lofti og gróð-
urinn er óðum að taka við sér. Í lofti
er fuglasöngur og við fögnum komu
vorsins. Sá tími sem nú fer í hönd er
kjörinn til útivista og gönguferða.
Og lífið gengur sinn gang, það kvikn-
ar og hverfur og ekki er spurt hver
árstíminn er. Leið Óskars lá austur
um land til þess að ganga á Hvanna-
dalshnjúk. Eftirvænting hans vegna
þessarar ferðar var mikil. Hann
hafði haft á orði við starfsfélagana að
nú næði hann því markmiði að klífa
hæsta tind Íslands að minnsta kosti
einu sinni í þessu lífi. En engan gat
órað fyrir því að það yrði hans hinsta
ferð. Dauðinn er þungbær og þegar
hann kveður dyra með ótímabærum
og sviplegum hætti verður höggið
enn þyngra en ella. Við erum öll
harmi slegin, minningarnar streyma
að og efst í huga er þakklæti fyrir að
hafa kynnst Óskari og fengið að
starfa með honum.
Þegar ég velti fyrir mér hvað ein-
kenndi Óskar helst kemur fyrst í
hugann ríkt trygglyndi og mikil þol-
inmæði sem hann bjó yfir. Hann var
framúrskarandi lyfjafræðingur og
fagmaður fram í fingurgóma. Hann
hlúði vel að skjólstæðingum sínum
og vandfundinn er sá sem veitti ráð-
gjöf af slíkri natni sem hann gerði.
Óskar var mikill mannkostamaður,
hafði ljúfa og þægilega lund og hár-
fína kímnigáfu sem lífgaði upp á til-
veruna en særði aldrei.
Í vetur sem leið var stofnaður
veiðiklúbbur Lyfju. Auðvitað var
ÓSKAR
G. JÓNSSON