Morgunblaðið - 29.06.2002, Blaðsíða 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 29. JÚNÍ 2002 47
✝ Halldór Svein-björn Kristjáns-
son fæddist 7. maí
1918 í Heynesi í
Innri-Akranes-
hreppi. Hann andað-
ist á Sjúkrahúsi
Akraness 22. júní síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Kristján
Sigurðsson, bóndi og
oddviti í Heynesi, f.
22. sept. 1879, d. 14.
apríl 1952, og kona
hans Sesselja Árna-
dóttir, f. 4. ágúst
1888, d. 27. nóv. 1964.
Systir Halldórs er Kristín Sigríð-
ur, f. 2. júní 1927, gift Jóni Magn-
ússyni, f. 13. júní 1919, d. 14.
des.1998. Þau bjuggu á Ósi í Arn-
arneshreppi og síðan á Akureyri.
Hálfsystir þeirra sammæðra var
Laufey Sveinsdóttir,
f. 30. nóv. 1911, d. 26.
apríl 1994, gift Gísla
Þórðarsyni, f. 14.
jan. 1909, d. 27. des.
1976. Þau bjuggu í
Reykjavík. Börn
Laufeyjar eru: Ósk-
ar Líndal Jakobsson,
f. 13. des. 1944,
Þórður Gíslason, f.
8.7. 1948, og Sesselja
Gísladóttir, f. 12.júlí
1950.
Halldór tók við búi
er faðir hans féll frá
1952 og bjó ásamt
móður sinni og systur, en var einn
frá 1970. Hann var organisti og
kórstjóri í Innra-Hólmskirkju í um
tvo áratugi. Útför Halldórs verður
gerð frá Innra-Hólmskirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 14.
Elsku Dóri. Nú þegar þú hefur
sofnað í hinsta sinn eru margar
góðar minningar sem renna í gegn-
um huga okkar. Kvöldstundirnar
við eldhúsborðið þar sem þú deild-
ir með okkur hinum óendanlega
fróðleik, sem þú bjóst yfir og mað-
ur sat gapandi og hissa yfir því
sem þú vissir og mundir. Það er
ógleymanlegt þegar við fórum öll
saman til Þingvalla og þú sagðir
okkur vísur og gátur alla leiðina,
sem óþreyjufull hjörtu okkar voru
lengi að brjóta heilann um, með
litlum árangri þó.
Við munum líta til baka á þessar
stundir með söknuði og muna
gamla manninn á bænum á móti,
sem var okkur sem afi.
Góða nótt afi.
Ingibjörg og Helgi.
Það var á fallegu sumarkvöldi
núna í júní þegar hann Halldór á
Heynesi vinur minn kvaddi þetta
líf. Heilsu hans hafði hrakað mikið
síðustu daga og stóð lokastríðið
hans stutt yfir. Það voru margar
heimsóknir sem ég átti til hans, þá
var mikið spjallað og við hlógum
mikið því að Halldór var sögumað-
ur mikill og fróður svo unun var að
hlusta á hann segja frá mönnum og
málefnum. Hann fór yfirleitt á
kostum hvað varðar vísur, ljóð og
söng.
Eitt var það sem ég tók eftir í
fari Halldórs, það hversu dýrin
hændust að honum.
Halldór var sannur vinur vina
sinna, ég tel mig í þeim hópi og
mér finnst ég heppin að hafa feng-
ið að njóta þeirra forréttinda að
hafa fengið að kynnast honum. Það
var oft stutt í glettnina hjá sagna-
manninum góða og gert að gamni
sínu: „ef við hefðum gift okkur,
heldur þú ekki að við hefðum orðið
góð saman.“ Jú, ég hélt það nú því
að hann var svo góður maður, svo
hlógum við mikið að því. Svo hélt
hann áfram: „þú fæddist of
snemma, ég fæddist of seint og
fyrir það líðum við bæði.“ Ég kveð
Halldór vin minn með virðingu og
þökk.
Góður drengur er genginn,
góður maður er dáinn.
Minnir hann oft á máttinn
maðurinn slyngi með ljáinn.
Allra okkar kynna
er ánægjulegt að minnast.
Mér finnst slíkum mönnum,
mannbætandi að kynnast.
(Kristján Árnason frá Skálá.)
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Þín vinkona,
Sólveig á Móum.
Elsku Dóri. Nú er komið að
kveðjustund. Í þessu lífi tökum við
sem sjálfsagðan hlut vinina, heils-
una og veraldleg gæði. Allt á að
vera eins, ekkert að breytast, en
lífið er ekki þannig, ekkert er sjálf-
sagt það eina sem við vitum fyrir
víst er að dauðinn er framundan og
nú hefur þú kvatt. Of fljótt eða var
ég of sein? Dóri minn svo mörg
ósögð orð, svo margt sem ég vildi
sagt hafa. Ég veit að við kveðju-
stund vildir þú ekki að væri verið
mikið að telja upp lífshlaup þitt
eða fara fögrum orðum um þig og
læt ég það ógert, en eitt get ég
ekki látið ósagt að sá hafsjór af
fróðleik og vitneskju sem þú bjóst
yfir er nú að miklu leyti horfinn
með þér. Stundir sem við áttum
saman þar sem við ræddum svo
margt, andleg málefni, ljóðlist og
gamlar frásagnir, verða ekki fleiri
og er mikill söknuður af. Við sögð-
um hvort öðru svo margt, veltum
svo mörgu upp, spurningum sem
ekki er hægt að svara en við
glímdum við, hvort fyrir sig. Þess-
ar stundir voru mér ómetanlegar
og á ég eftir að ylja mér við þær
um ókomna tíð, rifja upp og brosa
með sjálfri mér. Ég og fjölskylda
mín þökkum fyrir að hafa verið
þeirrar gæfu aðnjótandi að hafa
fengið að kynnast þér. Þótt þú haf-
ir ekki eignast börn þá varstu jú
hálfgerður afi barnanna okkar og
þau munu sakna þín og minnast.
Mér varstu miklu meiri en ná-
granni fastur punktur í lífi mínu,
tengdur mér tilfinningaböndum.
Elsku Dóri minn, þú varst orð-
inn gamall maður, þreyttur og lú-
inn og búinn að skila fullu ævi-
starfi, hve gott er að fá að hvíla
lúin bein og sofa í friði.
Systur þinni og ættingjum vott-
ar fjölskylda mín samúð. Við hitt-
umst aftur hinum megin.
Sárt er vinar að sakna
Sorgin er djúp og hljóð.
Minningarnar mætar vakna.
Svo var samfylgd þér góð.
Daprast hugur og hjarta.
Húmskuggi féll á brá.
Lifir þó ljósið bjarta,
lýsir upp myrkrið svarta,
vinur þó falli frá.
Góðar minningar geyma.
Gefa syrgjendum fró.
Til þín munu þakkir streyma.
Þér munum við ei gleyma.
Sofðu í sælli ró.
Sofðu í friði. Þín vinkona,
Ása Helgadóttir.
HALLDÓR
SVEINBJÖRN
KRISTJÁNSSON ✝ Guðrún Guð-mundsdóttir
fæddist í Bakkárholti
í Ölfusi, 3. ágúst
1921. Hún lést á dval-
arheimilinu Uppsöl-
um á Fáskrúðsfirði,
20. júní síðastliðinn.
Foreldrar Guðrúnar
voru Guðmundur
Eyjólfsson, bóndi, f.
27.4. 1893, d. 11.11.
1960, og kona hans,
Guðrún Ólafsdóttir,
f. 6.9. 1901, d. 28.10.
1974. Systkini henn-
ar voru: Ólafía, f.
1922, d. sama ár; Ólafur, f. 1923,
d. 1960; Sigurjóna, f. 1925, d.
1995; systir, f. 1926, d. sama ár, og
Þórey, f. 1928. Árið 1946 giftist
Guðrún Andrési Guðmundssyni, f.
31.1. 1916, d. 15.6. 1977. Þau eiga
fjögur börn: 1) Guðmundur, f.
21.10. 1946, kvæntur Kolbrúnu H.
Jónsdóttur, f. 1949. Sonur þeirra
er Svavar Ásgeir, f. 1970, maki
Emilía Kristjánsdóttir, sonur
þeirra er Kristján Ásgeir. 2) Ingi-
björg, f. 9.4. 1948, giftist Einari
Björgvinssyni, f. 1949, d. 1980.
Börn þeirra eru: a) Andrés, f.
1969, maki Valgerður Hanna Úlf-
arsdóttir, synir þeirra eru Einar,
Jóhann Árni og Björgvin Konráð.
b) Jóhann Óli, f. 1970, maki Ragn-
hildur Íris Einarsdóttir, synir
þeirra eru Einar Þór
og Sævar Elí. c) Jón-
ína, f. 1976, maki
Geir Gígja, sonur
þeirra er Kristófer
Ingi. Núverandi
sambýlismaður Ingi-
bjargar er Árni Þór-
arinsson, f. 1948,
hann á tvo syni. 3)
Sólrún, f. 31.5. 1954,
gift Þorláki Bender,
f. 1956. Börn þeirra
eru Andrea Rúna, f.
1977, sambýlismað-
ur Brjánn Jónasson;
Gunnþórunn, f.
1980, sambýlismaður Francisco
Javier Vera Morales; María Ósk, f.
1982, og Atli Rúnar, f. 1987. 4)
Ólafía, f. 27.10. 1955, gift Val Þór-
arinssyni, f. 1951. Dætur þeirra
eru: a) Guðrún Íris, f. 1974, maki
Hafsteinn Halldórsson, þeirra
dætur eru Guðrún Birta og Emilía
Fönn. b) Rakel, f. 1978, og c) Katr-
ín Dögg, f. 1989.
Árið 1943 fluttist Guðrún með
foreldrum sínum á Arnarbæli í
Miðneshreppi. Hún vann við
saumastörf í Keflavík þar til hún
fluttist austur á Fáskrúðsfjörð
1947 með manni sínum og átti þar
heima síðan.
Útför Guðrúnar verður gerð
frá Fáskrúðsfjarðarkirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 13.30.
Hún Guðrún amma mín er dáin.
Hún var mikil sómakona og á ég
henni margt að þakka, allar stund-
irnar sem við vorum saman og töl-
uðum saman í þau 28 ár sem ég hef
lifað. Þegar amma passaði mig þeg-
ar ég var lítil kenndi hún mér bæn-
irnar mínar og sagði mér frá Guði
og Jesú. Fyrsta bænin sem hún
kenndi mér var svona:
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgr. Pétursson.)
Amma söng með kirkjukórnum
og man ég eftir mörgum stundum
þar sem ég sat hjá henni á söngloft-
inu og virti fyrir mér fólkið, kirkj-
una og hugsaði um það sem prest-
urinn sagði. Hún hélt áfram að
sækja kirkju reglulega eftir að hún
hætti að syngja með kirkjukórnum
og ég var oft með í för. Þá skildi ég
hvers virði það er að fara til kirkju
og eiga þar kyrrðarstund og hugsa
um lífið og tilveruna.
Nú er amma farin til Guðs, södd
lífdaga, þar sem síðustu þrjú ár var
hún heilsutæp og farin að týna átt-
um. En eftir sitja allar minningarn-
ar um göngutúrana, upp í fjall, út í
fjöru og á bókasafnið. Amma var
mikill bókaormur og las nánast allt
sem hún komst í. Hún var fróðleiks-
fús og kom það e.t.v. til af því að
hana langaði alltaf að læra meira en
það sem hún lærði í barnaskóla en
vegna peningaleysis var það ekki
möguleiki. Að sjálfsögðu smitaðist
ég af bókaáhuga hennar og mun
seint verða hægt að þakka henni
fyrir að sýna mér inn í þá undraver-
öld sem bækur geta geymt.
Amma var mikil handavinnukona
og vann við það á meðan heilsan
leyfði að sauma föt. Ekki er ég viss
um að það hafi gefið henni mikið í
aðra hönd en hún hafði mjög gaman
af að sauma og var hálfgerður
töframaður á því sviði. Á unglings-
árum mínum kom ég stundum með
hugmynd að einhverri flík og amma
var ekki sein á sér að töfra hana
fram, nákvæmlega eins og ég hafði
ímyndað mér hana. Sokka, vett-
linga, húfur, trefla og allt hvaðeina
sem hægt var að prjóna átti hún
alltaf í handraðanum handa köldum
höndum, fótum eða höfði.
Sögurnar hennar ömmu voru
margar og mun ég geyma þær í
hugskoti mínu handa börnum mín-
um og barnabörnum. Þær voru all-
ar úr sveitinni hennar í Ölfusinu,
ýmist um daglegt líf gamla tímans
eða skondnar sögur og dularfullar,
um dýr sem virtust hafa mikið vit
eða huldufólk sem átti leið um
sveitina hennar.
Í haust spurði yngsta systir mín
ömmu hvernig hún myndi ráðleggja
ungu fólki í dag að haga lífi sínu og
hún svaraði: „Að taka því sem að
höndum ber.“ Þess vegna tökum
við, sem eftir erum, því að hún sé
farin frá okkur og kveðjum hana,
þó með trega.
Vertu sæl, amma mín, sögur þín-
ar og mildi þín munu lifa áfram með
okkur nöfnum þínum, mér og Guð-
rúnu Birtu, dóttur minni, sem og
allri fjölskyldu okkar. Nú hefur
Guð, sem þú virtir svo mikils, tekið
við þér.
Guðrún Íris Valsdóttir.
Nú er hún amma mín farin. Þótt
það sé sorglegt fyrir okkur sem er-
um eftir og við eigum eftir að sakna
hennar mikið, er hún örugglega
bara fegin að vera ekki lengur göm-
ul og veik. Svo getur hún núna hitt
afa aftur sem dó fyrir 25 árum.
Þegar ég var lítil var amma alltaf
svo góð að passa mig þegar mamma
var í vinnunni. Þegar við vorum svo
flutt til Reykjavíkur var yfirleitt
farið austur til ömmu einu sinni á
ári eða svo. Það var alltaf rosalega
gaman að heimsækja ömmu, en ég
man eftir að yngri systkini mín
voru alltaf mjög óþolinmóð á leið-
inni og spurðu í sífellu: Er Fá-
skrúðsfjörður bak við þetta fjall?
Loksins komumst við þó á leiðar-
enda og þá var nú gaman. Við lék-
um okkur við lækinn sem var við
hliðina á húsinu hennar ömmu, fór-
um niður í fjöru eða fórum í veiði-
leik í stiganum inni í ömmuhúsi.
Þegar við vorum orðin þreytt á að
leika okkur átti amma alltaf kandís
í skápnum sínum eða kleinur í
kleinudallinum. Svo var alltaf svo
gaman að fara í berjamó uppi í fjalli
eða fara með krökkunum í feluleik
við rafmagnsskúrinn. Minningarn-
ar eru ótalmargar, en eitt af því
sem ég man best eftir er þegar
amma var að kenna mér bænirnar
áður en ég fór að sofa á kvöldin. Sú
bæn sem situr helst í mér sem
„ömmubæn“ er nokkurn veginn
svona:
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Og svo endaði amma alltaf á að
segja: Góða nótt og guð geymi þig.
Nú þegar amma er sofnuð svefn-
inum eilífa vil ég segja þetta sama
við hana: Góða nótt, elsku amma
mín, og guð geymi þig.
Andrea Rúna.
Okkur langar að kveðja okkar
elskulegu ömmu sem við eigum svo
margt að þakka. Við eigum eftir að
minnast allra stundanna sem við
áttum saman, bæði heima og fyrir
austan. Okkur leið alltaf vel þegar
við komum til ömmu og alltaf var
okkur jafn vel tekið. Takk fyrir allt,
elsku amma. Minningin um þig
verður ætíð ljós á lífsvegi okkar.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Hvíldu í friði, elsku amma okkar,
þín barnabörn,
Gunnþórunn, María og Atli.
GUÐRÚN
GUÐMUNDSDÓTTIR
MORGUNBLAÐIÐ tekur af-
mælis- og minningargreinar til
birtingar endurgjaldslaust.
Greinunum er veitt viðtaka á
ritstjórn blaðsins í Kringlunni 1,
Reykjavík, og á skrifstofu blaðs-
ins í Kaupvangsstræti 1, Ak-
ureyri. Þá er enn fremur unnt
að senda greinarnar í símbréfi
(569 1115) og í tölvupósti (minn-
ing@mbl.is). Nauðsynlegt er, að
símanúmer höfundar/sendanda
fylgi.
Um hvern látinn einstakling
birtist formáli, ein uppistöðu-
grein af hæfilegri lengd, en aðr-
ar greinar um sama einstakling
takmarkast við eina örk, A-4,
miðað við meðallínubil og hæfi-
lega línulengd, - eða 2.200 slög
(um 25 dálksentimetra í
blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða
ljóð takmarkast við eitt til þrjú
erindi. Greinarhöfundar eru
beðnir að hafa skírnarnöfn sín
en ekki stuttnefni undir grein-
unum.
Við birtingu afmælisgreina
gildir sú regla, að aðeins eru
birtar greinar um fólk sem er 70
ára og eldra. Hins vegar eru
birtar afmælisfréttir ásamt
mynd í Dagbók um fólk sem er
50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er lögð á, að
handrit séu vel frá gengin, vél-
rituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æski-
legt, að disklingur fylgi útprent-
uninni. Það eykur öryggi í
textameðferð og kemur í veg
fyrir tvíverknað. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-
skráa sem í daglegu tali eru
nefndar DOS-textaskrár.
Þá eru ritvinnslukerfin Word
og Wordperfect einnig auðveld í
úrvinnslu.
Birting afmælis- og
minningargreina
AUGLÝSINGADEILD
netfang: augl@mbl.is eða sími 569 1111