Morgunblaðið - 29.06.2002, Blaðsíða 60

FÓLK Í FRÉTTUM
60 LAUGARDAGUR 29. JÚNÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
F
YRIR SEX árum fluttust fjórir
skoskir strákar til Lundúna í von
um að koma tónlist sinni á fram-
færi. Þetta voru þeir Fran Healy,
Douglas Payne, Andy Dunlop og
Neil Primrose og kölluðu þeir hljómsveit sína
Travis. Nafnið er tekið úr kvikmynd leikstjór-
ans Wim Wenders, Paris Texas, en aðalsögu-
hetjan, sem leikin er af Harry Dean Stanton,
ber þetta nafn.
Árið 1997 gáfu Travis-menn út sína fyrstu
plötu, Good Feeling. Hún fékk ágæta dóma
gagnrýnenda en neytendur virtust ekki vera á
sama máli því salan á plötunni reyndist heldur
dræm. Annar þeirra Gallagher-bræðra úr
Oasis, Noel, átti þó vart orð til að lýsa aðdáun
sinni á bandinu og mærði plötuna sem mest
hann mátti við öll tækifæri. Á þessum tíma
var Oasis á hátindi frægðar sinnar og fáeinir
fóru því að gefa þessarri hljómsveit gaum,
sem Noel talaði svo vel um.
Það var þó ekki fyrr en með útgáfu The
Man Who árið 1999 sem almenningur tók við
sér svo um munaði. Platan seldist fimmfaldri
platínusölu, eða í 1,5 milljón eintaka, og var
best selda platan í Bretlandi það árið.
Travis hafði svo sannarlega fest sig í sessi
og á síðasta ári bætti hún um betur og gaf út
The Invisible Band sem hlaut fádæma góðar
viðtökur um alla Evrópu og
einnig í Ástralíu, Japan og
Bandaríkjunum.
Spilagleðin er eitt af aðals-
merkjum Skotanna fjögurra
og hafa þeir verið á tónleika-
ferðalögum nánast sleitulaust
síðastliðin ár. Næstkomandi
fimmtudag ætla Travis svo að
leggja leið sína upp á Íslands-
strendur og leika fyrir lands-
menn í Laugardalshöllinni en
sveitin hefur líkt og annars
staðar átt góðu gengi að
fagna hér á landi og plötur
hennar selst í þúsunda tali.
Útvarpið sterkasti
miðillinn
Dougie Payne er staddur í
íbúð sinni í London og svarar
að skoskum sið þegar blaða-
maður slær á þráðinn. Til að
byrja viðtalið á vinsamlegum
nótum er byrjað á að upplýsa
Dougie um vinsældir Travis á
Íslandi.
– Það er næstum uppselt á
tónleikana ykkar, plöturnar
ykkar hafa selst vel og lögin
ykkar verið mikið spiluð í út-
varpi. Er þetta kannski svona
hvar sem þið komið?
„Nei ekki alls staðar. Það
er mjög gefandi að plöturnar
okkar seljist eins vel og raun
ber vitni í löndum á borð við
Ísland,“ svarar Dougie,
greinilega ánægður með upp-
lýsingarnar.
„Það er fyndið að fyrsta
platan okkar fékk ekkert sér-
staklega mikla athygli. Önnur
plata okkar, The Man Who,
var svo mikið spiluð í útvarp-
inu og það vakti meiri athygli
á okkur í Bretlandi og svolitla
annars staðar. Þriðju plötuna
seldum við svo í fyrsta sinn
utan Bretlands, t.d. í Ástral-
íu, Japan, Evrópu, og örlítið meira í Banda-
ríkjunum. Við virðumst því sífellt ná til fleira
fólks.“
– Hverja telur þú ástæðuna fyrir því að
fyrsta platan hlaut ekki nándar nærri eins
góðar viðtökur og næstu tvær? Var tónlistin
nokkuð svo frábrugðin?
„Tónlistin hefur ekki breyst mikið en við
erum kannski bara orðnir þroskaðri. Ég held
að aðalástæðan fyrir þessu sé að seinni plöt-
urnar tvær voru leiknar í útvarpinu. Útvarpið
er enn áhrifamesti miðillinn fyrir tónlist. Ef
lögin eru spiluð í útvarpinu fær almenningur
tækifæri til að heyra þau og fólk getur þá
myndað sér sína eigin skoðun á tónlistinni í
staðinn fyrir að lesa skoðanir gagnrýnenda
eingöngu.“
– Þið komið hingað frá Noregi eftir að hafa
leikið á Hróarskelduhátíðinni í Danmörku. Er
þetta búið að vera langt tónleikaferðalag?
„Nei nei, við erum í rauninni búnir að vera í
fríi síðasta einn og hálfan mánuðinn. Við luk-
um við tónleikaferð okkar um Bretland í apríl
og höfum síðan eytt tímanum í að undirbúa
þessa ferð, slappa af og hlaða batteríin. Við
byrjum í Frakklandi og höldum nokkra tón-
leika þar. Þaðan förum við á Hróarskeldu, svo
til Noregs og svo til Íslands. Þetta verður
svona þriggja vikna ferðalag. Ég er með
krosslagða fingurna og vona að þetta verði
skemmtilegt og vel heppnað,“ segir Dougie og
gerir svo smáhlé á viðtalinu til að hleypa Neil
Primrose, trommuleikara Travis, inn í húsið.
Hann kemur aftur í símann með þær upplýs-
ingar að Primrose búi hjá honum þessa dag-
ana og segist svo vera tilbúinn að halda viðtal-
inu áfram.
Nokkuð gott tónleikaband
– Af hverju Ísland, var það ykkar ákvörðun
að koma hingað?
„Umm, já, eins og þú sagðir áðan þá hefur
sala á plötunum okkar gengið vel á Íslandi og
við virðumst vera nokkuð vinsælir þar. Þá
finnst mér við hæfi að fara og hitta fólkið sem
hlustar á tónlistina okkar. Við erum nokkuð
gott tónleikaband að ég held og okkur finnst
mjög gaman að spila á sviði. Okkur finnst
sérstaklega gaman að leika fyrir fólk sem hef-
ur heyrt tónlistina okkar. Við reynum að leika
af meiri krafti á tónleikum en á plötunum.
Vonandi á fólk eftir að verða ánægt. Ísland er
líka land sem okkur alla langaði að heim-
sækja.“
– Já, af hverju er það?
„Hér heima segja allir sem þangað hafa
komið að það sé stórkostlegt, landið sé fallegt
og fólkið sé frábært. Umboðsmaðurinn okkar,
Ian, hefur varið þó nokkrum tíma á Íslandi
með vinum sínum.
Á síðasta ári vorum við á tónleikaferðalagi
með söngkonunni íslensku, Emilíönu Torrini.
Með henni var trommuleikarinn Siggi (Sig-
tryggur Baldursson) sem lék með Sykurmol-
unum á sínum tíma. Þau voru alveg frábær og
við skemmtum okkur mjög vel með þeim.“
– Dveljið þið hér lengi?
„Já, ég held að við verðum alveg í þrjá
daga. Það telst frekar langt miðað við að við
spilum bara einu sinni fyrir ykkur. Það verður
gaman fyrir okkur að fá nokkra aukadaga til
að skoða landið. Ég hlakka mjög til og held að
við eigum eftir að skemmta okkur vel. Ég get
ekki beðið eftir að fá að spila fyrir Íslendinga
og ég held að tónleikarnir verði frábærir.“
– Hvað ætlið þið að gera meðan á dvölinni
stendur fyrir utan að spila?
„Við ætlum í Bláa lónið. Við ætlum að sjá
einhverja af hverunum ykkar. Við ætlum að
fara á vélsleða, kannski á hestbak og fá okkur
í glas. Ég held að þetta verði frábært,“ segir
Dougie og hefur greinilega unnið heimavinn-
una sína um hvað er hægt að gera sér til
skemmtunar á Íslandi.
– Hvað ætlið þið svo að spila fyrir okkur á
tónleikunum?
„Það verður blandað efni, nokkur lög af
Good Feeling, 5–6 lög af The Man Who og
hellingur af The Invisible Band. Svo tökum
við kannski nokkur tökulög, það kemur bara í
ljós.“
– Eins og þú kannski veist er það íslenska
hljómsveitin Leaves sem mun hita upp fyrir
ykkur, hefur þú heyrt eitthvað af tónlistinni
þeirra?
„Ég hef ekki heyrt neitt með þeim ennþá.
En þú Neily?“ segir Dougie og Neil er aftur
dreginn inn í samtalið. Dougie upplýsir að það
sama sé uppi á teningnum hjá honum.
„Við höfum þó heyrt að þeir séu frábærir og
hlökkum mikið til að heyra í þeim. Mér finnst
mjög gaman að það sé íslensk hljómsveit sem
hitar upp fyrir okkur.“
Gefa alla verðlaunagripina
Travis hefur á ferlinum unnið til fjölda
verðlauna, meðal annars fyrir lagasmíðar
Fran Healy og sem besta hljómsveit ársins á
Brit-verðlaunahátíðinni í fyrra svo fátt eitt sé
nefnt. Skyldu verðlaun af þessu tagi skipta
miklu máli fyrir hljómsveitina?
„Nei í rauninni ekki. Ég held að við höfum
gefið alla verðlaunagripina okkar. Það er auð-
vitað gaman að fá verðlaun en það er alls ekki
það sem tónlistin snýst um. Það er enginn
mælikvarði á hvort þú ert góður tónlsitarmað-
ur eða ekki hvort þú færð verð-
laun. Þú ert alls ekkert endilega
bestur þótt þú fáir verðlaun.“
– Hvenær er maður bestur?
„Ég er ekki viss um að maður
verði nokkurn tíma bestur. Þeg-
ar maður er í hljómsveit sveifl-
ast maður stöðugt á milli þess
að vera fullur af sjálfstrausti og
hugsa: „Vá við erum frábært
band, þetta er æðislegt!“ og
þess að hafa sama sem ekkert
sjálfstraust og hugsa: „Við er-
um glataðir!“ Maður er sífellt
að skipta eftir því hvernig geng-
ur.
Það er kannski ekki fyrr en
maður er sestur í helgan stein
að maður getur litið yfir farinn
veg og reynt að átta sig á því
hvernig maður hafi staðið sig.“
– Hvenær má svo búast við
nýju efni frá Travis?
„Við vorum að taka upp eitt
lag fyrir kvikmynd. Það er
nokkuð sem við höfum aldrei
gert áður.“
– Hvaða mynd er það?
„Ég veit ekki alveg hvað hún
heitir, það er sífellt verið að
breyta titlinum á henni. En
þetta er bandarísk mynd. Lagið
heitir „Love Will Come
Through.“ Við erum mjög
ánægðir með það.“
– Ætlið þið að spila það fyrir
okkur?
„Nei, veistu, ég held ekki.
Það er ekki einu sinni komið út.
Við ætlum ekki að leika neitt
nýtt efni í þetta sinn.“
– En er plata á leiðinni?
„Við erum við skriftir þessa
dagana og munum trúlega fara í
upptökuver einhvern tíma á
þessu ári og byrja að vinna að
næstu plötu. En ég veit ekki
hvenær hún kemur út.“
– Hefur það alltaf verið til-
gangur Travis að slá í gegn eða
er þetta bara eitthvað sem gerðist óvart?
„Þetta gerðist bara óvart. Þegar þú byrjar í
hljómsveit er auðvitað alltaf draumurinn að
fólk hlusti á það sem þú gerir. Maður spilar
bara eins vel og maður getur og eins oft og
maður getur. Það getur auðvitað verið erfitt
að spila mikið og vera á endalausum hljóm-
leikaferðalögum. Síðustu mánuðirnir hafa
verið fyrsta eiginlega fríið sem við höfum
fengið frá upphafi. Maður verður bara að
leggja hart að sér. Ég held að það hafi verið
Mark Twain sem sagði: „Því harðara sem sem
ég legg að mér, þeim mun meiri heppni fylgir
mér.“ Ég er ekki frá því að nokkuð sé til í því.“
Eftir þessa lífsspeki bassaleikarans gerir
blaðamaður sér grein fyrir að tíminn er á
þrotum, viðtalið á enda.
– Er eitthvað sem þig langar til að bæta við
að lokum?
„Ég vona bara að sem flestir komi á tón-
leikana og að viðstaddir eigi eftir að skemmta
sér vel. Ég hlakka mikið til að koma og sjá fal-
lega landið ykkar. Það er alltaf gaman að
koma á staði sem maður hefur aldrei dvalið á
áður. Tónleikarnir ættu að verða góðir og ég
hlakka mikið til,“ segir Dougie að lokum og
kveður kumpánlega.
Við hæfi að
hitta fólkið sem
hlustar á okkur
Hljómsveitin Travis mun á næstu dögum bætast í hinn
stöðugt stækkandi hóp Íslandsvina er hún leikur fyrir
landsmenn í Laugardalshöllinni á fimmtudaginn. Birta
Björnsdóttir ræddi af því tilefni við Douglas „Dougie“
Payne, bassaleikara sveitarinnar, sem hlakkaði greini-
lega mikið til Íslandsfararinnar.
„Við getum ekki beðið eftir að koma og spila fyrir Íslendinga.“ Dougie Payne er annar frá vinstri.
Skoska hljómsveitin Travis spilar í Laugardalshöll næsta fimmtudag
birta@mbl.is