Morgunblaðið - 05.07.2002, Page 47

Morgunblaðið - 05.07.2002, Page 47
MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 5. JÚLÍ 2002 47 :    ; #  -   -       ,     ,    ,     ; -     4 7  !/  0E  %!+    /! *%  *"   *+ Elsku bróðir. Ég er ákveðin í að skrifa þér nokkrar línur í kveðju- skyni fyrst þú fórst svona snögglega. Ekki það að þú hafir verið vanur að kveðja; og ekki það að þú hafir ekki búist við þessu; en einhvern veginn tók ég ekki mikið mark á því. Ým- islegt skröfuðum við um, þó mest síðustu missirin. Það var eins og þankagangur okkar ætti meiri sam- leið síðustu árin. Bæði vorum við viss um að handan þessa heims biði annar betri og ekki væri ástæða til annars en láta sig hlakka til hans. Þar sem ég sit hér og hugsa til baka, sé ég glögglega hvert ljúf- menni þú varst. Hjartahlýja og gjaf- mildi voru svona orðlaus einkunnar- orð hjá þér. Ávallt boðinn og búinn að rétta hjálparhönd. Þú hafðir stórt hjarta í tvennum skilningi. Þú hafðir líka að upplagi létta lund þó stund- um væri lágskýjað. Börnin þín tvö skipuðu stærstan sessinn í lífi þínu og áttirðu þá ósk heitasta að þeim myndi farnast vel í lífinu og víst er að þér bar gæfa til að skilja eftir hjá þeim græðlinga sem þau koma til með að láta vaxa og dafna. Barnelskan kom líka glöggt fram í garð litlu frændsystkinanna þar sem þú leyfðir þeim að kalla þig „Jón afa“ og reyndist þeim eins og besti „afi“. Víst er að þau eiga eftir að minnast þín þó smá séu. Ekki náðum við að kalla saman fund um „ættaróðalið“ í sveitinni, svo mikið lá þér á, en ég skal sjá um að koma hreyfingu á það mál í þeim anda sem þú hugðist gera. Ég skal líka sjá um að við málum húsið henn- ar mömmu, eins og þú ætlaðir að fara að gera. Þú mátt ýta við mér ef þér finnst ég ætla að draga það. Ég var aðeins að kíkja yfir mynd- irnar þínar. Þær eru einar sér heill fjársjóður. Ef ég finn filmuna af gamla trénu, þá langar mig óskap- lega að fá eina svoleiðis mynd, ég veit að Ósk myndi vilja eiga eina líka. Ég sá að þú varst mjög þreyttur þegar þú komst til mín 17. júní. Eftir á að hyggja getur vel verið að þig hafi grunað að þú fengir fljótlega að hvíla þig. Þú vissir margt sem öðrum er hulið. Ég er samt fullviss um að þér líður mjög vel núna, úthvíldur og heill heilsu. Ég vona að ferðin til Sumarlandsins gangi vel og bið fyrir kveðjur til allra sem ég þekki. Þið þurfið samt að bíða lengi eftir mér. Ég skal biðja alla engla alheimsins að vaka yfir börnunum þínum. Takk fyrir samfylgdina. Þín systir Hanna Laufey. Hann Jón bróðir minn er dáinn, og mig langar að minnast hans með nokkrum orðum. En hvernig skrifar maður minningar um persónu sem JÓN HJALTI ELÍSSON ✝ Jón Hjalti Elís-son fæddist á Kjaransstöðum í Dýrafirði 29. sept- ember 1958. Hann varð bráðkvaddur á heimili sínu í Reykja- vík hinn 27. júní síð- astliðinn og var útför hans gerð frá Sel- fosskirkju 4. júlí. var svo nákomin en þó svo fjarlæg? Einu sinni skildum við Jón hvort annað fullkomlega. Við vorum góðir félagar og áttum hvort annað að á ung- lingsárunum. Í seinni tíð höfðum við fjar- lægst hvort annað, en það er samt ekki langt síðan hann bauð mér síðast í mat, því hann hafði gaman af því, elskaði reyndar alla tíð að borða og gerði það af mikilli nautn. Sér- staklega var hann grillari mikill. Jón var skemmtilegur og hann tók sjálfan sig ekki alltaf of alvar- lega og þá var gaman að honum. Hann átti það til að vera sérstaklega orðheppinn og hnyttinn í tilsvörum þegar sá gállinn var á honum. Hann var svolítill dellukall, eins og svo margir og áhugi hans á ljósmyndum lýsti sér ekki eingöngu í því hvað hann hafði gaman af að taka myndir heldur gramsaði hann eftir gömlum myndum og lét gera nýjar eftir þeim. Þá leitaði hann uppi myndir af fólki og stöðum sem honum var annt um. Hann hafði gaman af fallegum hlutum og vildi hafa notalegt og heimilislegt í kringum sig. Kveikti á kertum einn með sjálfum sér og hlustaði á tónlist. Þegar honum tókst að njóta þess var hann ánægð- ur með lífið. Þá hafði hann mikinn áhuga á ættfræði og safnaði upplýs- ingum um fjölskylduna og skráði hjá sér. Í gamla daga einbeitti hann sér líka að því að læra kennitölur og bíl- númer utanað. Hann gat kannski sagt manni nákvæmlega hver hafði átt einhvern ákveðinn bíl, hvaða teg- und hvenær og rakið eigendasögu með dagsetningum og tímasetning- um. Hann hafði sjaldan rangt fyrir sér þegar kom að því að rifja upp hvenær einhver atburður hafði átt sér stað eða hvernig nákvæmlega og þá rifjaði hann gjarna upp langa runu atburða máli sínu til stuðnings. Ekki veitti nú af í okkar hópi að hafa eitthvað til að styðja mál sitt því þrætur eru mjög vinsæll samkvæm- isleikur í okkar fjölskyldu. En það var sjaldan hægt að reka hann Jón á gat eða hrekja hans röksemdir þeg- ar þannig stóð á. Fáir stóðu honum á sporði í þessum efnum. Og það var sjaldgæft að hann færi með fleipur ef hann hélt einhverju fram. Svo ná- kvæmur var hann. Hann var alltaf barnelskur og elskaði börnin sín óendanlega og var svo stoltur af þeim. En barnelskan óx með árunum og sérstaklega voru litlu börnin hans Finna bróður hon- um hjarfólgin. Það eru ófáar mynd- irnar sem hann tók af þeim tvíbura- systrunum og Elís litla. Hann hafði líka meira gaman af að gefa en þiggja og oft hafði það forgang hjá honum. Maður verður nú að geta gefið þessum greyjum eitthvað, heyrði ég hann oft segja þó að þröngt væri í búi hjá honum. Hann Jón var líka hörkuduglegur við vinnu og fáa þekki ég sem unnu meira en hann. Hann vann oft fram á kvöld á einum stað og þá tók við aukavinna á öðrum. Svona gekk það árið um kring hjá honum síðustu ár- in og fríin voru fá. Eitt sinn málaði hann stofugólfið heima hjá mér með- an ég svaf, og húsið mitt í Keflavík málaði hann utan og innan. Hann var leiður ef hann gat ekki gert það sem maður bað hann um. En hann og peningar áttu enga samleið, þeir hrukku hvor frá öðrum eins og and- stæðir pólar, eða þeir bara runnu frá honum á einhvern dularfullan hátt svo ekki varð hann auðugur maður þrátt fyrir allt sitt strit. Hann hafði líka orðið mikinn áhuga á að byggja upp gamla bæinn okkar heima á Kjaransstöðum svo að við gætum farið að vera þar. Og einmitt á dögunum stóð til að funda í fjölskyldunni um það málefni og fleiri sem hann hafði áhuga á. Það þurfti að fara að mála húsið hennar mömmu og hann var tilbúinn með málningu á það í forstofunni heima hjá sér. Og fleiri voru málefnin sem við systkinin þurftum að ræða. En af þeim fundi varð ekki. Í staðinn hitt- umst við og ræddum um fyrirkomu- lag á útförinni hans. ,,Aðeins eitt líf sem endar fljótt, en kærleiksverki standa.“ Þetta voru hans einkunnarorð og það er vel við hæfi að minnast hans með þeim. Ég kveð góðan bróður og veit að við hittumst síðar og þá mun hann aftur verða mér til halds og trausts. Elsku Elísa mín og Hjalti Geir, minning um hann lifir í ykkur, Guð styrki ykkur á þessum erfiðu tímum sem og okkur öll. Kveðja, Ósk Elísdóttir. Við stöndum á hlaðinu á Kjarans- stöðum. Hanna og Sverrir eru kom- in vestur enn eina ferðina að sækja piltana sína í sveitina þar sem við höfðum dvalið um sumarið á Múla. Við höfum varið deginum á Kjaran- stöðum í góðum félagsskap frænd- systkinanna, í þessum undraheimi barnsins þar sem tækifærin til að leika sér eru óþrjótandi. Þar voru til dæmis ræktaðir alls kyns garð- ávextir, net lögð í sjó og þar var vatnsaflsvirkjun sem sá búinu fyrir orku. Sannkölluð vísindaferð fyrir okkur borgarbúana. Jón Hjalti stendur fyrir miðjum hóp í fjölskyld- unni og veifar. Það er komið að kveðjustundinni. Æskuminningin er okkur bræðrunum kær. Jón Hjalti var frekar feiminn og hlédrægur drengur. Þegar við kynntumst honum nánar kom á dag- inn að hann var jafn uppfinninga- samur og tilbúinn í alls kyns tilraun- ir og prakkarastrik og við bræðurnir. Ekki leið á löngu þar til hann leiddi okkur um ríki sitt þar sem hann var að sjálfsögðu öllum hnútum kunnugur. Liðu nú árin án þess að samskipti okkar væru mikil eða þar til Jón Hjalti flutti suður. Þá leit hann stundum inn hjá okkur eða aðstoðaði á margan hátt við lagfær- ingar á heimilum okkar, enda var Jón Hjalti frændi okkar bóngóður og laghentur maður. Við reyndum einnig að hjálpa honum eftir bestu getu. Milli verka var sest niður við eldhúsborðið og málin rædd. Þar kom í ljós hvern mann Jón Hjalti hafði að geyma. Hann talaði mikið um börnin sín sem honum þótti mjög vænt um og var stoltur af og þær gleðistundir þegar hann gat notið samvista við þau. Þar kom einnig fram að Jón var trúaður maður og hafði mikinn áhuga á andlegum mál- efnum sem hann hafði lesið mikið um. Þar fann maður best hvað hann var í raun félagslyndur og hversu vel hann naut sín í vinahóp. Okkur bræðrunum fannst ekki að frændi okkar uppskæri eins og hann hafði sáð til í lífi sínu. Undanfarin ár hafði hann átt við veikindi að stríða sem leiddu til þess að nú hefur hann kvatt þennan heim. Að leiðarlokum viljum við þakka Jóni Hjalta fyrir samfylgdina. Megi minningin um góðan dreng lifa. Við sendum börnunum hans, þeim Elísu og Hjalta, foreldrum hans, systkin- um og fjölskyldum þeirra okkar innilegustu samúðarkveðjur. Blessuð sé minning Jóns Hjalta frá Kjaransstöðum. Óskar og Jón Sverrir. Við kistu þína kveðjumst við í dag, í kirkju hljómar ómþýtt sorgarlag. Þú leggur upp í langa gönguför, þín leið er greið að drottins fótaskör. Við höfum ótal margt að þakka þér, þakklátt auga minninganna sér myndir koma minn á hugarskjá, já, margt er gott sem hugarfylgsnið á. (Hörður Zóphaníasson.) Síðustu dagana hafa minningarn- ar hellst yfir mig, minningar sem ná 20 ár aftur í tímann. Ég bjó vestur á Þingeyri eitt sumar hjá Jóni Hjalta og systur minni Guðnýju. Fyrstu kynni mín af Jóni Hjalta sem kokki voru langt frá því að vera góð, hann var að elda grjónagraut þegar mamma hans bauð okkur í skötu. Ég hugsaði gott að komast í grautinn á eftir því mér þótti skatan vond. En grauturinn reyndist vera sá versti sem ég hafði bragðað en það kom nú ekki ljós fyrr en hann kom niður og ég búin að borða heilan disk að hann var einungis búinn að sjóða grjónin. Seinna kynntist ég síðan hins vegar hversu góður kokk- ur hann var og mikill matmaður. Þau ár sem hann var giftur systur minni þá var hann einn af mínum bestu vinum. Á árunum ’90 og ’91 unnum við saman í saltfiskverkuninni Skers- eyri í Hafnarfirði og þaðan á ég góð- ar minningar með Jóni Hjalta. Núna seinni árin hittumst við nú ekki mikið, en þegar það var þá ræddum við um börnin hans, þau El- ísu Björk og Hjalta Geir. Hann vissi að þau myndu spjara sig þó stundum væru áhyggjur af hvort þau væru að gera réttu hlutina í þetta skiptið. Einnig var hann montinn af „afa- börnunum“ sínum sem reyndust þá vera börn Finna bróður hans. Hann var greinilega kominn með mynda- véladellu því hann var iðulega með vélina með sér þegar maður sá hann núna seinni árin. Ég bið góðan Guð að styrkja börnin hans, foreldra og aðra að- standendur í sorg þeirra og sendi innilegar samúðarkveðjur til vinar hans Björgvins Pálssonar. Hildur Sigurðardóttir. ÆSKILEGT er að minningar- greinum fylgi á sérblaði upplýs- ingar um hvar og hvenær sá, sem fjallað er um, er fæddur, hvar og hvenær dáinn, um for- eldra hans, systkini, maka og börn, skólagöngu og störf og loks hvaðan útför hans fer fram. Ætlast er til að þessar upplýs- ingar komi aðeins fram í formál- anum, sem er feitletraður, en ekki í greinunum sjálfum. Formáli minn- ingargreina

x

Morgunblaðið

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.