Morgunblaðið - 10.07.2002, Blaðsíða 34

MINNINGAR
34 MIÐVIKUDAGUR 10. JÚLÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ GuðmundurGíslason fæddist
í Reykjavík 27. júní
1921. Hann lést á
heimili sínu 29. júní
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Jörgen
Þórðarson kaupmað-
ur, f. 6. september
1878, d. 30. septem-
ber 1951, og kona
hans Oddrún Sveins-
dóttir handavinnu-
kennari, f. 1. júní
1880, d. 22. apríl
1923. Kjörforeldrar
Guðmundar voru
Gísli Guðmundsson bókbindari og
söngmaður, f. 29. maí 1874, d. 7.
mars 1958, og kona hans Sigríður
Loftsdóttir húsmóðir, f. 17. júlí
1890, d. 28. júlí 1950. Guðmundur
ólst upp hjá kjörforeldrum sínum
frá tveggja ára aldri á Laufás-
vegi 15 í Reykjavík. Alsystkini
Guðmundar eru Laufey, húsmóð-
ir, f. 12. desember 1915, d. 24.
september 1974; Gunnar, mjólk-
urfræðingur, f. 10. desember
1916; Sveinborg, verslunarmað-
ur, f. 25. nóvember 1919; Oddrún,
húsmóðir, f. 7. apríl 1923. Hálf-
systkini hans samfeðra eru Guð-
mundur Marinó, f. 14. ágúst 1903,
d. 29 september 1976; Eyþór, f. 2.
janúar 1905, d. 1. janúar 1960;
Óskar, f. 5. apríl 1911, d. 2. sept-
ember 1979; Guðný, f. 9. október
1926, d. 5. nóvember 1993.
Guðmundur kvæntist 21 októ-
ber 1944 Kristínu Ólafsdóttur, f.
27. október 1924, d. 19. febrúar
1997, dóttir hjónanna Ólafs Ey-
vindssonar og Elínar Jónsdóttur.
Börn Guðmundar og Kristínar
eru 1) Sigríður, verslunarstjóri, f.
5. maí 1946, maki Arnar Guð-
mundsson framkvæmdastjóri, f.
10. desember 1944. Börn Þeirra
eru. Guðmundur, f. 11. febrúar
1966, maki Þórdís Ingjaldsdóttir.
Þeirra börn eru Sól-
rún Sif og Arnar
Orri. Hanna Ingi-
björg, f. 22. maí
1968, maki Kjartan
Valdemarsson.
Þeirra börn eru
Fanney og Viktoría.
Arnar, f. 4. mars
1974. 2) Ólafur, f. 8.
október 1948, d. 19.
júlí 1960. 3) Elín
Fanney sjúkraliði og
verslunarmaður, f.
17. október 1952,
maki Ásgeir Hall-
dórsson fram-
kvæmdastjóri, f. 30. júlí 1946.
Barn Þeirra er Kristín, f. 22.
október 1991. Börn Elínar frá
fyrra hjónabandi eru Ágúst Hilm-
isson, f. 27. janúar 1969, maki
Steinunn Ólína Þorsteinsdóttir.
Barn þeirra er Elín Þóra. Barn
Ágústs er Sindri Snær og barn
Steinunnar er Bríet Ólína. Arn-
aldur, f. 18. ágúst 1979, og Hlíf, f.
19. janúar 1981, sambýlismaður
Jóhann Hólm Kárason. Þeirra
barn er Ólíver Hólm. 4) Ólöf
Svava, leikskólakennari, f. 2.
september 1960, sambýlismaður
Hlöðver Sigurgeir Guðnason
rekstrarstjóri, f. 23. febrúar
1957. Barn þeirra er Sigríður, f.
7. janúar 1999. Börn Ólafar frá
fyrra hjónabandi eru Fannar
Guðmannsson, f. 12. september
1985, og Ísak Guðmannsson, f. 15.
júlí 1989.
Guðmundur og Kristín bjuggu
alla tíð í Reykjavík. Guðmundur
lærði bókband í Ísafoldarprent-
smiðju og starfaði þar í nær
fimmtíu ár og lengst af sem yf-
irbókbindari. Síðastliðin 12 ár
starfaði hann við reiðtygjagerð í
Ástund í Austurveri.
Útför Guðmundar verður gerð
frá Dómkirkjunni í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Hann er horfinn kletturinn sem
alltaf stóð uppúr í lífsins ólgu sjó.
Mér fannst að hann væri þessi
eini ódauðlegi maður sem alltaf
væri til taks ef á þurfti að halda.
Hann tengdafaðir minn Guðmund-
ur Gíslason er látinn. Ég sá hann
síðast daginn áður þegar hann fór
heim úr vinnunni kl. 4 eins og
venjulega. En hann var vanur að
mæta seinna á föstudögum því að
þá fór hann alltaf í klippingu til
sama rakarans að sjálfsögðu.
Já, hann lifði lífinu þannig að
allt gengi samkvæmt áætlun og
var mikill nákvæmnismaður á alla
hluti. Allt þurfti að vera í föstum
skorðum, röð og regla var það sem
hann tileinkaði sér á sinn sérstæða
hátt. Ég tel það forréttindi að hafa
kynnst Guðmundi svo ungur að ár-
um þegar ég var að gera hosur
mínar grænar fyrir sætustu stelp-
unni í heimi, henni Sirrý dóttur
hans. Hann tók mér strax eins og
ég væri sonur hans og síðan þá
hefur hann verið mér frekar eins
og faðir en tengdafaðir. Síðustu
tólf árin nutum við þess að hann
vann hjá okkur þannig að við höfð-
um óvenju mikið og náið samband
við hann. Hann var einnig svo mik-
ilvægur fyrir börnin okkar og
hann hafði einstakt lag á að laða
barnabörnin heim til sín, heim þar
sem hlutirnir voru í föstum skorð-
um, stress og spenna var ekki til.
Ég minnist þess þegar krakkarnir
okkar voru að lesa undir próf þá
var oftast farið heim til afa, þar
var næði, ró og friður, allir hlutir á
sínum stað þannig að auðvelt var
að ná einbeitingu við námið. Guð-
mundur varð fyrir áfalli sem fáir
komast frá er hann missti einka-
son sinn Ólaf ungan af slysförum.
Þá átti kona Guðmundar við veik-
indi að stríða frá svipuðum tíma,
en hún lést árið 1997.
Það var svo margt í fari Guð-
mundar sem var dýrmætt. Það var
alltaf hægt að leita til hans með
alla hluti og hann var alltaf í góðu
skapi. Það var alltaf hægt að grín-
ast við hann og það var svo sér-
kennileg glaðværð í kring um
hann, allt fas hans var svo
heillandi. Hann var hreinskilinn í
meira lagi og honum lá hátt róm-
ur, það gustaði af honum. Hann
starfaði í Ísafoldarprentsmiðju í
nær fimmtíu ár og lengst af sem
yfirbókbindari. Þar kenndi hann
mörgum lærlingnum bókbindara-
iðnina. Þar heyrði ég að það hefði
oft heyrst vel í honum. En alltaf
var hann einlægur og trúr sinni
sannfæringu.
Hann starfaði lengi í frímúrara-
stúkunni Eddu og einnig í Lions-
klúbbnum Baldri.
En Mummi eins og hann var
iðulega kallaður var maður heim-
ilisins og fjölskyldunnar. Það var
erfitt að fá hann útaf heimilinu því
þar vildi hann helst eyða frítímum
sínum.
Mér tókst þó að fá hann í lax-
veiðitúr einu sinni og honum
fannst það mjög gaman en hann
vildi ekki fara aftur. Þá hafði hann
mjög mikinn áhuga á og gaman af
bílum. Ég gleymi aldrei þegar
hann kom til mín á splunkunýjum
grænum Ford 7́4, átta gata eins og
það var kallað í þá daga og bauð
mér í „spyrnutúr“. Hann ljómaði
eins og táningur. Aldrei mátti sjá
ryk á bílunum hans Gumma Gísla
eins og hann var líka oft kallaður.
Nú er þessi bíll orðinn fornbíll
sem aldrei hefur séð ryk. Þetta er
bíllinn hans R 275.
Mér er efst í huga þakklæti fyr-
ir þá vináttu og það traust sem
hann sýndi mér alla tíð. Ég leit á
hann sem föður, tengdaföður,
bróður og vin. Við minnumst góðs
manns sem nú sameinast ástvinum
sínum sem farnir eru. Guð blessi
minningu þína, elsku tengdafaðir
minn.
Arnar Guðmundsson.
Það er svo sárt að hugsa til þess
að hann afi sé ekki lengur hjá okk-
ur.
Tilvist hans hefur einhvern veg-
inn verið svo sjálfsögð alla tíð, og
ég man ekki eftir mér öðruvísi en
að hann hafi verið til.
Nú þegar allt er breytt, reikar
hugurinn til baka og maður hugsar
um allar stundirnar sem við áttum
saman.
Það fyrsta sem kemur upp í
huga minn er að sjálfsögðu vinnan.
Afi var verkstjóri á bókbandi
Ísafoldarprentsmiðju á daginn, en
vann svo öll kvöld heima við ýmiss
konar bókbandsvinnu, þar á meðal
við framleiðslu á ávísanaheftum.
Ég sat oft tímunum saman og
horfði á hann vinna og við spjöll-
uðum saman um allt milli himins
og jarðar.
Einstakt var hversu nákvæmur
og skipulagður hann var með alla
hluti og ég man oft eftir honum
segja við mig háum rómi, þegar ég
hafði verið að fikta eitthvað: „Allt í
röð og reglu hér,“ sem má segja að
hafi verið hans einkunnarorð.
En þrátt fyrir að mega ekki
fikta í neinu, þá var ótrúlega gott
og notalegt að horfa á afa vinna.
Það var engu líkara en að maður
hálf dáleiddist við að horfa á hand-
bragðið hjá honum, enda eru flest-
ar þær bækur sem hann batt inn
snilldarlega unnar og eru gott
vitni um þá vandvirkni og alúð
sem hann lagði í starf sitt.
Oft fékk ég að gista hjá ömmu
og afa, og það var alltaf ævintýri
líkast því stundum var afi ekkert
að tvínóna við hlutina og gaf
manni rausnarlegt skotsilfur til að
kaupa nammi, það er toppurinn á
tilverunni þegar maður er sjö ára.
Þegar ég komst á unglingsárin
fékk ég vinnu í Ísafoldarprent-
smiðju undir stjórn afa í nokkur
sumur og í dag þykir mér sá tími
hafa verið dýrmætur.
Þá kenndi hann mér ýmislegt og
ég fór að sjá á honum nýjar hliðar.
Hann var ótrúlegur stjórnandi,
stjórnaði með styrkri hendi, en var
alltaf kátur og svolítið hávær.
Einu sinni skammaði hann mig
fyrir eitthvað sem ég gerði vit-
laust, en þegar hann var búinn, þá
fór hann að dilla sér og söng há-
stöfum: „When Ím 64.“
Afi var svolítið sérvitur, notaði
sama bollann í mörg ár og borðaði
með fermingarhnífapörunum sín-
um alla ævi, hann hélt bókhald á
litlum miðum, keyrði gamla bílinn
sinn bara á sólskinsdögum, reykti
sjö sígarettur á dag, nema ef það
var spennumynd í sjónvarpinu þá
urðu þær átta, en þá voru þær líka
bara sex daginn eftir.
Ég man líka hvað mér þótti gott
að koma og læra hjá afa og ömmu,
það var svo mikil ró á heimilinu og
bókasafnið hans afa var ein stór
heimildaskrá sem gott var að hafa
við ritgerðarsmíð en skemmtileg-
ast var að ná afa á flug og láta
hann sýna sér hinar og þessar
merkilegu bækur, þá ljómaði hann
allur.
Í febrúar 1995 fluttist ég svo í
kjallarann hjá afa og ömmu og bjó
þar í tæp fimm ár. Það var and-
legur happdrættisvinningur að fá
að kynnast þeim upp á nýtt og
verða þeim svona náin í lokin. Ég
fór upp til þeirra á hverjum degi
og stundum oftar. Eftir að amma
dó 1997 fór ég oft upp til afa á
kvöldin svona bara til að heilsa
upp á hann og sjá hvernig hann
hefði það, en oftast þá ílengdist
maður langt fram á kvöld, því þá
fór hann að segja manni frá svo
mörgu sem gerðist í lífi hans og
frá því hvernig hlutirnir voru í
gamla daga.
Afi var húmoristi og stríðinn og
við fjölskyldan höfðum oft gaman
af því að gantast með hlutina og
gerðum oft góðlátlegt grín hvert
að öðru. Í öllum boðum fjölskyld-
unnar var mikið hlegið og afi tók
fullan þátt í því og það er svoleiðis
sem ég vil minnast hans afa.
Hanna Ingibjörg.
Elsku afi. Þegar maður hugsar
til baka koma margir hlutir upp í
hugann, en það sem einkennir þig
í huga okkar er gamli græni kagg-
inn, kók í gleri, bækurnar þínar og
macintosh þar sem var búið að
tína vondu molana burt. Manni
fannst eins og þér hefði tekist að
stöðva tímann, þú varst nýorðinn
81 árs, en ennþá að vinna og leist
út fyrir að hafa ekkert elst sein-
ustu tíu árin. Jafnvel fannst okkur
að þú hefðir yngst, keyptir þér
loksins hljómflutningstækin sem
þig hafði langað í og fórst að safna
geisladiskum, manni finnst þetta
ekki vera eitthvað sem áttræður
maður ákveður að gera. Það var
gaman að því hvað þú hafðir mik-
inn áhuga á öllum nýjungum,
tækni og nýjum uppgötvunum sem
eiga mögulega eftir að breyta
heiminum. Við vorum ekki einu
sinni búin að hugsa útí þann
möguleika að þú gætir verið á för-
um, svo öruggt var allt í fari þínu.
Allt í kringum þig var svo skipu-
lagt, hvernig bókunum var raðað í
hillurnar, hvenær þú vaknaðir eftir
blundinn þinn, hversu margar síg-
arettur þú fékkst þér á dag og
hvenær þú reyktir þær. En enginn
getur haft stjórn á tímanum og við
vitum að þú ert ánægður að hafa
fengið að fara eins og þú vildir,
ennþá fullfrískur og með nóg fyrir
stafni.
Gaman var að sjá hversu glaður
þú varðst þegar nýir fjölskyldu-
meðlimir litu dagsins ljós. Eins og
þegar þú komst að sjá Ólíver í
fyrsta sinn, þú varst svo ánægður
og sagðir frá þínum eigin börnum
og hvernig amma hefði fætt þau
flest heima í rúmi. Það var greini-
legt að fjölskyldan var þér það
mikilvægasta í lífinu. Það er svo
skrítið að hugsa til þess að þar
sem við öll vorum börn, við afa-
börnin, mamma og frænkur okkar,
standi nú tómt hús. Það er erfitt
að þurfa að kveðja þig og húsið
sem þið amma bjugguð í þar sem
öll fjölskyldan ólst upp.
En við vitum að það er vel tekið
á móti þér þar sem þú ert núna,
amma, Óli og fleiri ástvinir sem
beðið hafa eftir þér og við vitum
að þú ert ánægður. Þegar einhver
fer svona skyndilega er það alltaf
erfiðast fyrir þá sem eftir sitja en
það huggar okkur að þú þurftir
ekki að verða „gamall“ og ófær um
að sinna vinnu og áhugamálum
þínum eins og þú vildir.
Elsku afi, við kveðjum þig með
söknuði.
Arnaldur og Hlíf.
Elsku afi. Takk fyrir allar sam-
verustundirnar sem við áttum með
þér. Þú varst alltaf svo hlýlegur og
góður við alla. Minnisstæðast um
þig þótti okkur allar heimsókn-
irnar til þín sem við kölluðum „upp
til afa“ þegar við bjuggum í kjall-
aranum fyrir neðan þig. Það var
alveg frábært að fá að horfa á
barnatímann og fótboltann hjá þér
og ekki var það verra að fá góð-
gæti annað slagið með.
Það var alltaf svo gaman að
koma í heimsókn til þín og það
mun verða undarleg tilfinning að
hafa þig ekki hjá okkur um næstu
jól.
Vonandi takið þið ykkur smá-
hvíld frá sældarlífinu þarna uppi
hjá Guði til að kíkja til okkar um
jólin. Við eigum öll eftir að sakna
þín sárt og þú munt lifa að eilífu í
hjarta okkar.
Ég held þann ríða úr hlaðinu best
sem harmar engir svæfa;
hamingjan fylgir honum á hest,
heldur í tauminn gæfa.
(Jón Arason.)
Kvæðið sem fylgdi afmælisdeg-
inum hans afa sem er 27. júní.
Þínir afastrákar
Fannar og Ísak.
Þegar sú frétt barst að Guð-
mundur Gíslason hefði fallið frá
varð tilhlökkun barnabarns sem
beðið hafði eftir úrslitum í heims-
meistarakeppninni í fótbolta svo
vikum skipti að engu á svipstundu
og tárin ein eftir. Eins mun vera
með aðra ættingja og okkur sem
kynntust þér náið.
Gott hjartalag bera menn ekki
utan á sér en þeir sem kynntust
þínum innri manni fundu að þú
varst virkilega einn af góðu gæj-
unum með hjartað á réttum stað.
Nú, þegar þú ert kominn á ann-
an og æðri stað, mun ríkja þar
gleði yfir að góður maður með gott
hjartalag sé kominn heim.
Við sem eftir sitjum söknum þín
sárt.
Ég votta ættingjum og aðstand-
endum innilega samúð.
Guðmann Ó. Levy.
GUÐMUNDUR
GÍSLASON
Valgerður Briem er
látin.
Nú á björtum sum-
armorgni var hringt til
mín og mér sagt frá láti
hennar.
Þá vöknuðu minn-
ingar allt frá því að ég
sá hana fyrst þegar ég hóf nám 1949
í Handíða- og myndlistarskóla Ís-
lands sem þá var til húsa að Lauga-
vegi 118.
Fljótlega varð mér ljóst að hún
var teiknikennarinn okkar. Eftir-
væntingin lá þá þegar í loftinu við
upphaf hennar fyrstu kennslustund-
ar. Valgerður vatt sér inn á mitt gólf,
fögur, sterk og langt utan allrar
tísku og aldurs – „hún bara var“.
Hver hreyfing, hvert orð bar vott um
sérstæðan persónuleika og glæsi-
leik. Þannig var hún alla tíð. Hún var
mikið stílrof flestra kennara og var
því ómetanlegt að njóta leiðsagnar
VALGERÐUR
BRIEM
✝ Valgerður Briemfæddist á Hrafna-
gili í Eyjafirði 16. júní
1914. Hún lést í
Reykjavík 13. júní síð-
astliðinn og fór útför
hennar fram í kyrr-
þey.
hennar, jafnt í listum
sem öðru, á þeim tíma-
mótum þegar kyrr-
stætt samfélag hefð-
anna þokaði æ meir
fyrir þeim umbrotatím-
um sem þá tóku við.
Veganestið sem Val-
gerður færði okkur var
því ekki einungis kven-
ímynd rétt ókominna
nýrra tíma, heldur og
ekki síður, sá örvandi
andblær kennarans
sem veitti okkur visst
frelsi til sjálfstæðra
verka.
Ég naut þeirra forréttinda síðar,
um stund, að kenna við hlið hennar
og vinna með henni að nefndarstörf-
um um kennslumál. Síung og djúp-
rýnin vitund hennar brást henni
ekki, og þá þurfa þótti hikaði hún
ekki við að segja hug sinn allan á
sinn Valgerðarlega hátt.
Fyrir nemendum sínum bar hún
umhyggju sem gott var að þiggja og
muna.
Ég kveð Valgerði með ást og
þökk.
Fjölskyldu hennar og vinum votta
ég mína dýpstu samúð.
Hólmfríður Árnadóttir.
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.