Morgunblaðið - 10.07.2002, Blaðsíða 36

MINNINGAR
36 MIÐVIKUDAGUR 10. JÚLÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Hraunkot í Lóni er
magnaður staður.
Stórfengleg fjallasýn,
hafhljóð, dularfull
heimreið, sérsniðið
bæjarstæði í skjóli
lágra kletta, suðrænn skrúðgarður
í skógarlundi, tjarnir, mýrar og
tún, hrossagaukur á hverri þúfu.
Þar bjuggu Sigurlaug og Skafti
bóndi hennar frá árinu 1937 ásamt
Guðlaugu, og eilítið síðar Friðrik
eldri og yngri, sem nú eru einir
eftir í kotinu. Ég hef átt því láni að
fagna að eiga Hraunkot að athvarfi
og hafa verið tekið þar opnum
örmum alla tíð. Þar stóð ævintýra-
heimur bernsku minnar, seinna
var ég stundum liðléttingur við
heyskap og annað smálegt, og svo
hef ég slæpst þar um bæ og
grundir og nært sálina.
Heimilið í Hraunkoti er annálað
fyrir myndarskap og fjölskyldan
gestrisin úr hófi fram og eftir-
minnileg þeim sem kynnst hafa.
Skafti, sem lést 1996, var bóndi af
lífi og sál og gekk til allra verka af
elju og innsæi, verklaginn og hag-
ur, áhugasamur um náttúru- og
þjóðfræði, og frábær sögumaður.
Sigurlaug var bústýran sem virtist
svo sem aldrei gera neitt sérstakt,
enda var hún alltaf að. Auk hefð-
bundinna heimilisstarfa sinnti hún
gestum daginn út og inn, og hélt
stórbrotnar veislur af minnsta til-
efni. Hún ræktaði frægan skrúð-
garð sem átti sér fáa líka og skipt-
ist á fræjum og fróðleik við
erlenda og innlenda. Hún var fé-
lagsmálafrömuður lengstan hluta
ævinnar, starfaði að málefnum
sveitarfélags og sýslu, að kvenrétt-
indamálum, og var forkólfur í safn-
aðarstarfi í Lóni. Síðast en ekki
síst stundaði hún ritstörf, skrifaði
pistla og greinar, þýddi bækur, og
liðsinnti Guðlaugu sem var höf-
undur nokkurra bóka. Sigurlaug
var afar trúrækin og þær mágkon-
ur sameinuðust í einlægri sann-
færingu um lífið handan dauðans.
Guðlaug, sem lést 1995, var henni
stoð og stytta við heimilishaldið,
fór hægan en féll heldur aldrei
verk úr hendi. Veröldin birtist
henni öðruvísi en flestum okkur
hinum, hún bjó við tveggja heima
sýn. Hvarvetna varð huldufólk á
vegi hennar, og klettarnir voru
friðhelgar vistarverur sem sýna
bar nærgætni. Húsflugurnar einar
máttu vara sig þegar hún sveiflaði
eldhúsklútnum af fimi.
Það er þakkarvert að hafa lifað
lífinu með nokkurnveginn óbjag-
SIGURLAUG
ÁRNADÓTTIR
✝ Sigurlaug Árna-dóttir fæddist á
Sauðárkróki 6. febr-
úar 1910. Hún lést á
Hjúkrunarheimilinu
á Höfn í Hornafirði
26. júní síðastliðinn
og var útför hennar
gerð frá Stafafells-
kirkju í Lóni 6. júlí.
aðri velþóknun Sigur-
laugar og notið gest-
risni hennar,
umhyggju og visku.
Hún var skarpgreind,
lesin og sigld, gædd
fágætri lífsgleði og
starfsorku. Hún hafði
skoðun á flestu og
virtist nokkuð ströng
á stundum. En í ár-
anna rás skildist
manni að þar var hún
sennilega umfram
annað að hvetja til
sjálfstæðrar hugsunar
og að blása manni já-
kvæðum lífsviðhorfum í brjóst.
Það mátti í raun spyrja og spauga
um allt, ættingja, og vini, pólitík,
trúmál og presta. Hún hugsaði
skýrt og frjótt til síðasta dægurs,
þótt ellin hefði fært hana í fjötra.
Hún fylgdist grannt með sínum,
leit yfir farinn veg, og talaði um
dauðann eða lok jarðvistar af
æðruleysi. Það verður gott að
minnast hennar.
Feðgunum Friðriki og Friðriki
og öðrum aðstandendum votta ég
samúð mína og óska velfarnaðar.
Sigbjörn Kjartansson.
Sigurlaug Árnadóttir nafna mín
og kær vinkona hefur yfirgefið
jarðvist og flogið á þá braut sem
enginn þekkir fyrr en hann þræðir
hana sjálfur. Við nafna töluðum
stundum um lífið, tilveruna og
dauðann og mér fannst alltaf jafn
sérstakt að tala um það við hana.
Hún var svo sannfærð og örugg,
líkt og hún hefði á þessu einhvern
æðri skilning sem ég hafði ekki til
að bera. Sigurlaug kenndi mér að
skilja lífið betur, ekki bara í sam-
bandi við dauðann, heldur í allri
sinni heild. Allt frá því ég var lítið
barn í Hraunkoti hef ég litið upp
til þessarar konu sem talaði ávallt
af svo mikilli reynslu, víðsýni og
skilningi og hafði skoðun sína
venjulega á reiðum höndum. Það
er erfitt að kveðja hana sem hefur
alltaf verið til staðar, skipað svo
stóran sess í lífi mínu og haft svo
mikil áhrif á það hver ég er.
Sveitin okkar í Lóni hefði aldrei
verið sú sveit sem hún er hefði það
ekki verið sveitin hennar Sigur-
laugar nöfnu. Líkt og Sigurlaugu
nöfnu minni tókst að rækta í garð-
inum sínum langt að komin suð-
ræn blóm tókst henni að gera okk-
ur ferðaflækingana, sem fluttumst
til Reykjavíkur og systkini mín
síðar út fyrir landsteinana, að
blómum í þessari sveit. Hvergi líð-
ur mér betur og á einhvern hátt
eru rætur mínar fastgrónar í þessa
jörð. Að fara í Lónið er að fara
heim.
Ég kveð Sigurlaugu vinkonu
mína með söknuð í hjarta. Nafnið
mun alltaf fylgja mér og það mun
minningin um hana einnig gera. í
hásæti huga míns geymi ég ótal
fallegra mynda úr fortíðinni.
Lukkupakkar, heimalningar og
heyskapur, ég sé þetta allt saman
fyrir mér í ólýsanlegum bjarma.
Í lófa mér er lítið
laufblað falið
sem spyr mig hvar ég hafi
hugann alið
ég hvísla lágt: Í hjarta þér,
þar hef ég ávallt dvalið
og þú í mér.
(Rúnar Hafdal Halldórsson.)
Sigurlaug Árnadóttir
Hún Sigurlaug gleymist manni
seint. Hún var alveg sérstök og
elskuleg, alltaf hlý og svo viðræðu-
góð. Og þegar ég kom í heimsókn
til hennar voru stundirnar alltaf
svo fljótar að líða. Guð hafði gefið
henni í vöggugjöf bæði hlýjan hug
og svo mikla mildi að hún var al-
veg ótakmörkuð. Það hafa margir
fengið að reyna um dagana og þeir
eru ekki fáir sem segja að viðmót
hennar og hjálpsemi hafi verið
ótrúleg og fórnarlund hennar ekki
síður. Þetta hefi ég fengið að
reyna í gegnum árin. Þau eru ekki
fá bréfin frá henni sem ég geymi
og hafa yljað mér í mótstreymi
lífsins og gefið mér leiðbeiningar á
brautum lífsins. Og hvað skyldu
þeir vera margir sem hún tók í
sveit og veitti brautargengi til feg-
urra lífs og trú á frelsarann? Þau
hjónin og fóstursynir hennar,
nafnarnir Friðrik yngri og eldri,
sáðu þeim fræum í sálir þeirra
sem hafa blómgast og borið árang-
ur.
Ég átti þess kost að kynnast
Sigurlaugu á unglingsárum og síð-
an rofnaði aldrei það samband
okkar á milli. Kveðjurnar og bréfin
hennar geymast og munu áfram
tala til mín og bækurnar hennar
og greinarnar um kristileg málefni
hafa farið víða og þeir óteljandi
sem hafa notið þessa fjársjóðs.
Þegar ég átti leið um Horna-
fjörð þótti sjálfsagt að heimsækja
Sigurlaugu, og í seinustu ferðinni
með viðkomu í Hraunkoti gisti ég
þar og það voru dýrmætir tímar
sem við áttum þar saman og í
fyrrasumar þegar hún var komin á
dvalarheimili aldraðra á Höfn kom
ég við hjá henni og þrátt fyrir há-
an aldur var hún komin með tölvu
til að geta lokið við bók sem hún
var að þýða af erlendri tungu, auð-
vitað kristilegt efni sem hún ætlaði
að koma sem fyrst til lesendahóps-
ins síns. Fram á síðustu stund
voru kraftarnir nýttir í boðun
fagnaðarerindisins.
Ég á Hraunkotsheimilinu svo
mikið að þakka og sérstaklega Sig-
urlaugu. Því eru þessar fáu línur
skrifaðar, nú þegar leiðir skiljast í
bili. Ég veit að nú uppsker hún
trúrra þjóna laun hjá frelsara sín-
um og þeir eru margir sem minn-
ast hennar með þakklæti og geyma
öll hennar bros og vináttu í huga.
Ég vil í lok þessara fátæklegu
orða færa þér, kæra vinkona, mín-
ar innilegustu þakkir fyrir allt sem
þú varst mér um dagana. Guð
blessi þig og þína.
Árni Helgason, Stykkishólmi.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan
getur.
Hjalti minn. Þú varst listrænn,
HJALTI HAUKUR
ÁSGEIRSSON
✝ Hjalti HaukurÁsgeirsson fædd-
ist 31. október 1973.
Hann varð bráð-
kvaddur á heimili
sínu aðfaranótt 20.
júní síðastliðins og
var útför hans gerð
frá Kópavogskirkju
5. júlí.
skemmtilegur og góð-
ur maður. Við söknum
þín rosalega mikið og
skarð hefur myndast í
vinahópinn sem
ómögulegt er að fylla.
Við völdum þessi
fleygu orð úr Háva-
málum vegna þess að
við vitum að listin þín
og minningin um góð-
an dreng mun lifa um
ókomna tíð.
Kæru Stefanía, Ás-
geir og Ásgeir Þór.
Við hugsum mikið til
ykkar á þessum erfiðu
tímum. Guð veri með ykkur og
veiti ykkur styrk.
Lars og Sigurður Ármann.
EIGI minningargrein að birt-
ast á útfarardegi (eða í sunnu-
dagsblaði ef útför er á mánu-
degi), er skilafrestur sem hér
segir: Í sunnudags- og þriðju-
dagsblað þarf grein að berast
fyrir hádegi á föstudag. Í mið-
vikudags-, fimmtudags-,
föstudags- og laugardagsblað
þarf greinin að berast fyrir
hádegi tveimur virkum dögum
fyrir birtingardag. Berist
grein eftir að skilafrestur er
útrunninn eða eftir að útför
hefur farið fram, er ekki unnt
að lofa ákveðnum birtingar-
degi. Þar sem pláss er tak-
markað getur þurft að fresta
birtingu greina, enda þótt
þær berist innan hins tiltekna
skilafrests.
Skilafrestur
minningargreina
.   /
  
  /


 

" 
331
!  '#!.
0 
  3  5/
 9   * 

4
      
 
  
   *  
    
   
 
 !
 *!+ $!- ## $ !9 
 #*- ## *$
"& $# 
!  !6##
%  %' %  %  %'
, 
     ;<&+ "#$%#&'++-&()
 
 

=  

 
      
 
   >8
@$  ,8
"$5 $A
4,& )*,
5
 

 B+

+,$*
4,$# $
 
7 )19     
  
$*
 ## 3#
"$ 
 ##  !!C@#!
! 
 ## 4$ $
# 
  #&  #& ##

 
  !%&' $ ##
+&   $ " $$##
.    
 
 
  

 

   

2 2
"' !<;
, 
  3 
    
 
  
0
 (    
  !

  9$##
 !! @#  !  #&  9 ##
 !$* ! ## *,!

9  !  +&'   ##
!    ! 
#    ##
%  %' %  %  %'
+1 

2DB

E331
 4
39  9   = 

( 1
4
 0
  
; 
 
  5  2    0
  
-) $!@
.    
 
 
  

 
 

+
1
B0213
-

5$$ ! $:,
" % !#;F
$ )*,
3  ,  2   
 =?   : 
; 
 @      
$ * $##
 !4+&  ##
,%"5 
 +&',+&  ## $ !+&'+ 
-# #%&' +&  ##
0'+&  ##
 %  %'