Morgunblaðið - 24.10.2002, Blaðsíða 38

MINNINGAR
38 FIMMTUDAGUR 24. OKTÓBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Ögmundur Frið-rik Hannesson
fæddist á Fagurhóli í
Vestmannaeyjum 16.
mars 1911. Hann lést
á Hjúkrunarheim-
ilinu Eir að kvöldi 15.
október síðastliðins.
Foreldrar hans voru
Hannes Hansson
skipsstjóri og útgerð-
armaður í Vest-
mannaeyjum, f. 5 nóv.
1891, d. 17. júní 1974,
og Magnúsína Frið-
riksdóttir húsfreyja,
f. 14. maí 1889, d. 19.
apríl 1983. Ögmundur var elstur
barna þeirra. Hin eru: Guðbjörg, f.
12. janúar 1912, d. 31. janúar 1912,
Einar, f. 17. júní 1913, d. 23. janúar
1999, Ingimar, f. 15. maí 1917, d.
25. september 1917, Elías Theo-
dór, f. 1. júní 1918, d. 9. nóvember
1927, Hansína, f. 13. ágúst 1914,
Ottó, f. 5. ágúst 1915, d. 26. desem-
ber 1966, Vigdís, f. 27. október
1919, Árni, f. 10. desember 1921, d.
4. júní 1999, Ágúst, f. 2. október
1927, d. 31. janúar 1951, og Guð-
björg Kristín, f. 22. október 1929.
Ögmundur kvæntist 12. septem-
ber 1953 Ragnhildi Sigurjónsdótt-
ur, húsfreyju frá Sogni í Kjós, f. 29.
júní 1917. Foreldrar
hennar voru Sigur-
jón Ingvarsson bóndi
á Sogni og kona hans
Gróa Guðlaugsdóttir
húsfreyja. Fóstur-
dóttir Ögmundar og
Ragnhildar er Þor-
björg Jóhanna Gunn-
arsdóttir hjúkrunar-
fræðingur, f. 18.
febrúar 1961, gift
Kristni Tómassyni
yfirlækni. Börn
þeirra eru: Ögmund-
ur, f. 19. júní 1989,
Þorkell, f. 7. desem-
ber 1992, og Ragnhildur, f. 6. sept-
ember 1997.
Ögmundur ólst upp í Vest-
mannaeyjum hjá foreldrum sínum
og fluttist til Reykjavíkur með
þeim á fimmta áratugnum. Árið
1930 lauk hann minna mótorvél-
stjóraprófi Fiskifélags Íslands.
Hann stundaði sjómennsku frá 13
ára aldri og allt þar til hann flutti
til Reykjavíkur. Árið 1947 réðst
hann til starfa hjá Flugmálastjórn
og vann þar þangað til hann lét af
störfum vegna aldurs.
Útför Ögmundar verður gerð
frá Háteigskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Vandaður sómamaður, Ögmundur
Hannesson, er fallinn frá á 92. ald-
ursári. Ögmundur var frekar lágvax-
inn, hnellinn, mikið snyrtimenni sem
bar sig vel. Hann var hvikur í hreyf-
ingum, bóngóður og brást skjótt við,
handlaginn þúsundþjalasmiður, sem
vildi hvers manns vanda leysa strax,
enda vel greindur og útsjónarsamur,
skapgóður og umtalsfrómur með af-
brigðum. Hann var vel ern og hélt
dágóðri heilsu, svo að hann gat farið
í sund og ferðast um á reiðhjóli fram
um nírætt, þrátt fyrir að hann ætti
og æki bifreið.
Ögmundur átti til sjósóknara og
útvegsbænda að telja í báðar ættir.
Hann var systursonur hins þekkta
formanns, Binna í Gröf. Það lá því
beint við, eins og títt var um unga
Vestmannaeyinga að byrja sjóróðra
með föður sínum á unga aldri og
hjálpa til við að draga björg í bú,
enda munu efnin ekki hafa leyft ann-
að. Ögmundur tók síðan þátt í út-
gerð og fiskverkun með föður sínum
og bræðrum þar til fjölskyldan flutt-
ist til Reykjavíkur eftir lok síðustu
heimsstyrjaldar, þegar útgerð og
fiskvinnsla tóku að breytast.
Eftir komuna til Reykjavíkur hóf
Ögmundur störf hjá Flugmálastjórn
sem birgðavörður. Hann mun hafa
verið mjög vel látinn þar vegna lip-
urðar og annarra persónueiginda,
auk reynslu hans og þekkingar á
ýmsu sem að vélum laut, enda hafði
hann lokið mótorvélstjóranámi
Fiskifélagsins. Við starfslok sýndu
samstarfsmenn og yfirmenn hans
honum tilhlýðilega virðingu og þakk-
læti fyrir vel unnin störf.
Þeim hjónum Ögmundi og Ragn-
hildi varð ekki barna auðið, en
sinntu þeim mun betur öðrum börn-
um. Þau tóku Þorbjörgu tengdadótt-
ur undirritaðs í fóstur, er hún var á
öðru ári, og veittu henni besta upp-
eldi sem einkadóttur og sáu til þess
að hún fengi notið góðrar menntun-
ar og gæti lært það sem hugur henn-
ar stóð til. Þau tóku einnig ríkulega
þátt í uppeldi systurbarna Ragnhild-
ar. Barngæska og óeigingirni þeirra
kom ekki hvað síst fram í aðstoð við
umönnun fatlaðra systursonarsona
Ragnhildar, sem þau sinntu fram á
síðustu ár.
Kynni okkar Ögmundar hófust
fyrir rúmum 15 árum er einkadóttir
þeirra og yngsti sonur undirritaðs
felldu hugi saman. Á þeim tíma sem
síðan er liðinn hef ég kynnst vel hví-
líkur öðlingur Ögmundur var og hve
laginn hann var við barnabörn okk-
ar. Hann var fyrirmyndarafi, sem
gerði allt fyrir börnin án þess að of-
dekra þau, gætti þeirra, lék við þau,
hjálpaði þeim við veiðiskap, kenndi
þeim, auk þess sem hann hjálpaði til
við að leysa ýmsan smávanda í hús-
haldi dóttur sinnar og tengdasonar.
Hann var þannig í sama afaflokki og
móðurafi minn, sem sinnti mér og
frændum mínum af einstakri hlýju
og velvild. Barnabörnin og tenda-
sonurinn kunnu vel að meta hann og
vitnuðu óspart til hans þegar á þurfti
að halda. Er ekki örgrannt um að ég
hafi hálföfundað Ögmund af hversu
góður afi hann var.
Ögmundur var ekki aðeins góður
faðir og afi, heldur var hann líka fyr-
irmyndar eiginmaður, sem var á
hjólum í kringum Ragnhildi konu
sína í tæpa hálfa öld meðan heilsa og
geta leyfðu. Ragnhildur er mikli
rausnar- og myndarkona, sem hefur
annast allt innan stokks af mikill
kostgæfni. Þau hjón voru mjög sam-
rýnd og máttu varla hvort af öðru
sjá, og er mér raunar til efs að það
hafi verið margar nætur sem þau
ekki voru saman, fyrr en síðustu
mánuðina, sem Ögmundur gat ekki
verið heima vegna vanheilsu. Þenn-
an tíma dvaldi hann á hjúkrunar-
heimilinu Eir og naut góðrar
umönnunar þar, sem allir kunna vel
að meta. Það er hins vegar galli á
framkvæmd svokallaðs vistunar-
mats, að ekki er tillit tekið til sam-
eiginlegra þarf hjóna og þýðingu
þess að þau geti komist saman á
stofnun vegna þess að annað hjóna
fær hjúkrunarmat og hitt aðeins
vistunarmat. Því miður segir mér
svo hugur að ekki sé tekið tillit til
þessa þegar verið er að telja hve
margir séu í brýnni vistunarþörf og
að þeir sem um véla geri sér ekki
grein fyrir að umönnun þess makans
sem er veikari verður léttari ef bæði
hjón fá að vera saman og tilveran
báðum léttbærari.
Genginn er góður maður. Minn-
ingin um hann lifir.
Tómas Helgason.
Ögmundur Hannesson var með
eindæmum hjálpfús maður, mikið
ljúfmenni, barngóður með afbrigð-
um og góður fjölskyldufaðir. Ég
kynntist honum ekki fyrr en hann
flutti til Reykjavíkur með foreldrum
sínum, en upp frá því voru alltaf góð
tengsl við fjölskyldu mína. Hann bjó
með foreldrum sínum fyrstu árin og
var þeirra stoð meðan þau lifðu.
Hann varð þeirrar gæfu aðnjótandi
að kynnast sinni einstöku, ljúfu og
gestrisnu konu Ragnhildi. Þau voru
það samhent að ávallt voru þau bæði
nefnd þegar um annað var talað og
man ég ekki eftir að þau væru að-
skilin einn einasta dag eftir að þau
giftust, nema annað hvort væri á
sjúkrahúsi. Á brúðkaupsdegi þeirra
gerði eitt versta veður í manna
minnum eins og afi minn Hannes
hafði oft á orði, og var hann þó ýmsu
vanur við sjósókn í Vestmannaeyj-
um. Líf þeirra var þó baðað sól og
árið 1962 voru þau svo lánsöm að
eignast Þorbjörgu Jóhönnu, sem
þau tóku í fóstur og var ákaflega fal-
legt að fá að fylgjast með á þeim ár-
um.
Í upphafi búskapar míns var ég
svo lánsöm að fá leigða íbúð, sem
þau áttu í Stórholti en þar hafa þau
búið öll sín búskaparár. Það var
ómetanlegt fyrir okkur ungu hjónin
að fá þann stuðning og ástúð, sem
þau veittu okkur þá og alla tíð. Á sjö-
unda áratugnum fóru þau í sína
fyrstu utanlandsferð með Þorbjörgu
og hittumst við þá í Kaupmannahöfn
og áttum ánægjulega daga. Sem
dæmi um hjálpsemi og snarræði Ög-
mundar minnist ég þess, þegar við
hjónin og foreldrar mínir ætluðum
að aka hringveginn þá bræddi mót-
orinn í bílnum úr sér í Borgarnesi,
Ögmundur kom þá brunandi í Borg-
arnes með nýjan mótor og hjálpaði
til við að setja hann í.
Ögmundur og Ragnhildur glödd-
ust innilega með okkur hjónum þeg-
ar við fengum börnin okkar frá Ind-
landi sem sakna hans nú.
Ég og fjölskylda mín vottum
Ragnhildi eiginkonu hans, Þor-
björgu og Kristni og börnum þeirra
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Jónína Magnúsdóttir.
Fyrir rúmum aldarfjórðungi fór
ég að venja komur mínar í Stórholtið
til Ögmundar og Ragnhildar. Ég var
svo lánsöm að kynnast þá dóttur
þeirra, Þorbjörgu, henni Obbu sem
æ síðan hefur verið mín nánasta vin-
kona. En ég var ekki bara að eignast
vinkonu því mér fór að þykja vænt
um mömmu hennar og pabba, þessi
hlýju hjón sem tóku mér opnum
örmum.
Það var notalegt að setjast í horn-
ið í eldhúsinu þeirra. Þau gáfu sér
tíma til að setjast og hlusta á fjasið
um skólann og annað sem dreif á
daga unglingsstúlknanna. Það kom
fyrir að þeim líkaði ekki allskostar
það sem við vorum að bralla en þau
höfðu lag á að koma því þannig til
skila á sinn yfirvegaða hátt að maður
hlustaði.
Ögmundur var mikið snyrtimenni
og það sást ekki síst á bílnum hans
sem alltaf var nýbónaður. Stundum
ofbauð Ögmundi útlitið á mínum far-
arskjóta og ég kom stundum að hon-
um nýþvegnum þegar ég kvaddi. Ég
var á undan Obbu að hefja barn-
eignir og það voru ófáar stundirnar
sem Ögmundur lék við Guðmund
Óskar, elsta barnið mitt, með bíla
eða annað sem hugur unga drengs-
ins stóð til. Obba var lánsöm að fá að
alast upp hjá þessum sæmdarhjón-
um sem voru svo hlý og umhyggju-
söm. Það hefur aldrei farið á milli
mála að hún var augasteinninn
þeirra og það sem líf þeirra snerist
um. Þegar hún flutti í nokkur ár til
Bandaríkjanna með Kristni fannst
Munda og Rögnu, sem þá voru kom-
in fast að áttræðu, ekki tiltökumál að
flytja til hennar um tíma til að passa
fyrsta barnabarnið. Öll barnabörnin
þrjú voru reyndar hænd að afa í
Stórholti, hvert með sínum hætti.
Ögmundur átti farsæla og langa
ævi og lengst af var hann heilsu-
hraustur. Þegar heilsunni tók að
hraka gerðu þær mæðgur allt sem í
þeirra valdi stóð til að létta honum
lífið. Það er með söknuði sem ég
kveð Ögmund í dag. Ragnhildi,
Obbu minni, Kristni, Ögmundi, Þor-
keli og Ragnhildi votta ég mína
dýpstu samúð. Guð veri með ykkur.
Guðbjörg R. Guðmundsdóttir.
Mig langar að minnast Ögmundar
eða Munda, eins og hann var ætíð
kallaður, í nokkrum orðum.
Það var fyrir um það bil 26 árum
að foreldrar mínir stóðu í búferla-
flutningum úr Safamýrinni í Reykja-
vík og suður í Kópavog. Ég var þá á
þriðja ári, orðinn þreyttur, skítugur
og hlandblautur eftir amstur dags-
ins. Mundi og Ragna höfðu verið að
hjálpa okkur og buðu mér síðan með
sér í Stórholtið. Þar var ég settur í
notalegt bað, háttaður ofan í rúm og
svaf ég þá nótt á milli þeirra hjóna.
Þetta var byrjunin á vinskap mínum
við Munda og Rögnu og höfum við
átt margar góðar samverustundir í
gegnum árin.
Það var alltaf stutt í hjálpsemina
hjá þeim hjónum og naut fjölskylda
mín þess í ríkum mæli í gegnum tíð-
ina. Það verður seint fullþakkað.
Mundi var alltaf ungur í anda og
átti mjög erfitt með að sætta sig við
afleiðingar þess að eldast. Hann var
alla tíð duglegur að hreyfa sig, iðk-
aði sund og hjólreiðar. Á áttræðis-
aldri gerðist hann síðan blaðburð-
ardrengur og bar úr Morgunblaðið í
Stórholtið um alllangt skeið.
Munda verður sárt saknað, en
hann var orðinn saddur lífdaga og
trúi ég því að honum líði betur þar
sem hann er nú.
Elsku Ragna, Þorbjörg og fjöl-
skylda. Guð styrki ykkur í sorg ykk-
ar.
Andri Þór.
ÖGMUNDUR
FRIÐRIK
HANNESSON
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför ástkærrar
eiginkonu minnar, móður okkar, tengdamóður,
ömmu, langömmu og systur,
A. MARGRÉTAR RAGNARSDÓTTUR,
sem lést fimmtudaginn 10. október sl.
Útför hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
Sérstakar þakkir til lækna og hjúkrunarfólks krabbameinsdeildar Land-
spítala Hringbraut, heimahjúkrunar Karitasar og líknardeildar Landspítala
Kópavogi.
Fyrir hönd aðstandenda,
Eðvarð Sigurjónsson,
Ragnar Eðvarðsson,
Sigurjón Eðvarðsson, Guðrún Stefánsdóttir,
Ólöf Eðvarðsdóttir, Sigurður Svansson,
Rannver Eðvarðsson, Gunnhildur Gunnarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Minningarathöfn um móður mína, tengdamóður
og ömmu,
KRISTJÖNU MOONEY,
Borgarholtsbraut 20,
Kópavogi,
fer fram frá Digraneskirkju á morgun,
föstudaginn 25. október, kl. 13.30.
Ellen Mooney, Michael J. Kissane,
Norma S. Mooney, Gunnar Berg,
Karl I. Mooney, Margaret Mooney,
Ingvar Örn Karlsson,
Ragnar A. Karlsson,
Baldur S. Karlsson.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
KRISTINN GESTSSON
píanóleikari,
Kársnesbraut 11,
Kópavogi,
verður jarðsunginn frá Kópavogskirkju föstu-
daginn 25. október. Athöfnin hefst kl. 10.30.
Ásdís Gísladóttir,
Guðrún María Kristinsdóttir, Björn Vigfússon,
Ásdís Kristinsdóttir,
Gísli Kristinsson,
Þórir Kristinsson, Ásta Margrét Guðmundsdóttir,
Vigfús, Kristinn, Sigurbjörg,
Snæfríður María og Leó Kristinn.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug við andlát og útför móður okkar, tengda-
móður, ömmu og langömmu,
HALLFRÍÐAR K.H. STEFÁNSDÓTTUR
ökukennara,
Sogavegi 180,
Reykjavík.
Guðlaugur S. Helgason, Margrét Á. Gunnarsdóttir,
Lúðvík K. Helgason, Lovísa B. Einarsdóttir,
Stefán E. Helgason, Kristín E. Harðardóttir,
barnabörn og langömmubarn.