Morgunblaðið - 06.07.2003, Blaðsíða 26

LISTIR
26 SUNNUDAGUR 6. JÚLÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
KAMMERSVEIT Reykja-víkur naut þess heiðursnýverið að vera boðið ítónleikaferð til Belgíu og
Rússlands með píanóleikaranum og
hljómsveitarstjóranum Vladimir
Ashkenazy. Rut Ingólfsdóttir leiðari
Kammersveitarinnar segir að und-
irbúningur ferðarinnar hafi hafist
fyrir rúmum tveimur árum. „Ashk-
enazy hringdi í mig og spurði hvort
við vildum spila með honum, og var
þá með í huga ferð til Spánar, sem
reyndist svo ekki hægt að koma við.
Hann kom svo hingað í byrjun árs í
fyrra og spilaði með okkur, og var þá
búinn að leggja drög að þessari ferð.
Samstarfið á þeim tónleikum gekk
mjög vel, og hann hélt áfram með
undirbúninginn, sem stóð þannig yfir
í tvö ár. Ég hélt að þegar nær drægi
gæti maður farið að sinna öðrum
verkefnum, en reyndin varð að und-
irbúningurinn fyrir ferðina stóð al-
veg fram á síðustu mínútu, sér-
staklega vegna Rússlands.“
Tónleikaferðin var farin að frum-
kvæði Ashkenazys og segir Rut það
mikinn heiður fyrir Kammersveitina
að hafa fengið slíkt boð. „Það var
umboðsskrifstofa hans sem sá um
allan undirbúning sem sneri að sam-
skiptum við tónleikahaldarana,
ferðaskrifstofur og slíkt. En það
stórkostlegasta er að það er hann
sem býður okkur til þessa samstarfs
og mér finnst það einn mesti heiður
sem íslenskum tónlistarmönnum
hefur verið sýndur, að hann skuli
vilja fá okkur með sér til síns heima-
lands.“
Óvissuferð um sveitir
Rússlands
Ferðin tók sex daga. Fyrst var
leikið tvisvar í Brügge í Belgíu, en
komið til Rússlands 24. maí. Af
ferðasögum kammersveitarfólksins
er ljóst að Rússlandsferðin hefur
verið mikið ævintýri og mjög sér-
stakt. Þórunn Marinósdóttir víólu-
leikari segir það hafa verið ómet-
anlegt að heimsækja heimaborg
Ashkenazys, Nizhny Novgorod, þótt
rútuferðin þangað hafi verið mikil
óvissuferð. „Við vissum ekkert við
hverju við áttum að búast, en vorum
nú svo bjartsýn að halda að við gæt-
um kannski horft á Evróvisjón í rút-
unni. En sjónvarpið reyndist svo allt
límt saman með gulu og svörtu lím-
bandi og það virkaði engan veginn.
Ferðin var engu að síður mjög
skemmtileg. Að sjá landið þarna á
ekkert skylt við það sem við sáum í
Moskvu, þar sem búið er að lagfæra
mikið af þeim stöðum sem ferða-
menn sækja. Þarna í sveitinni var
greinilega mikil fátækt. En þó heyrð-
um við sagt, að það að eiga sumarhús
í Nizhny Novgorod væri merki um
standard. Okkur var líka sagt seinna,
að sumarhúsafólkið, heldra fólk úr
borginni, hefði komið á tónleikana.“
Rútuferðin til Nizhny Novgorod tók
tíu klukkutíma, en vegalengdin er
370 kílómetrar. Þegar rútuferðina
ber á góma hlæja hljóðfæraleik-
ararnir dátt; hún er þeim minn-
isstæð.
„Rútuferðin gekk brösuglega, og
bílstjórinn fann ekki matstað sem
áætlað hafði verið að stoppa á. Það
var ekið út af aðalveginum til að
finna matstaðinn sem aldrei fannst,
en við ókum bara um sveitirnar. Það
þurfti samt að finna einhvern stað til
að við gætum borðað, og þá var bara
stoppað á „lókal“ börum, sem var
líka mjög skemmtilegt að sjá. Við
komum þarna inn þar sem enginn
gat talað neitt nema rússnesku og
þetta var ótrúleg upplifun. Þarna var
lítið að fá, nema kannski einhverjar
pylsur,“ segir Rut. Þórunn segir
matvöruverslun sem stoppað var í
hafa verið mjög gamaldags og í anda
kommúnistatímans. „Það var nægt
pláss í búðinni, og hefði verið hægt
að hafa hillur frammi, en þarna var
farið í eina langa röð, og allt selt yfir
búðarborðið. Þegar kom svo að mér,
ákvað afgreiðslustúlkan að loka
kassanum.“ Rut segist eftirá ekki
hafa viljað missa af þessari rútuferð
fyrir nokkurn mun, þótt ferðalagið
allt, frá Brügge til Nizhny Novgorod,
hafi tekið tæpan sólarhring. Þarna
sáu þau vott af annars konar mann-
lífi og annars konar menningu. Það
var gott að komast loks til Nizhny
Novgorod undir morgun og Einar
segir að segir að sólarupprásinni þar,
yfir Volgu, eigi hann aldrei eftir að
gleyma. Tónleikarnir voru svo um
kvöldið.
Heimilisleg kona með hamar
„Salurinn var svo troðfullur að það
var meira að segja búið að setja
stólaröð framan við fremsta bekkinn,
og setið í stigunum beggja vegna,“
segir Rut. Einar segir að eftir-
væntingin hafi legið í loftinu fyrir
tónleikana. „Fólk klæðir sig upp og
konurnar voru svo glansfínar og
maður fann að fyrir þetta fólk var
þetta mikil stund. Það virtist líka
vera svo stór stund fyrir fólkið þarna
að Ashkenazy væri kominn heim í
sinn fæðingarbæ. Andrúmsloftið var
rafmagnað. Þetta er talsvert langt
frá Moskvu, og þarna kynntist mað-
ur allt öðru landi og þjóð sem maður
þekkti bara af skáldsögum. Fólk
kom eftir hvert verk og færði Ashke-
nazy blóm.
Þetta var gamalt hús, og eins og
maður sá víðar, var þetta allt í nið-
urníðslu. Okkur var vísað inn í bún-
ingsherbergin, og alls staðar eru þeir
með konur sem gæta dyranna. Sú
sem gætti dyranna hjá okkur var
með hamar, eldgamlan, nánast eins
og sleggju. Þetta var mjög heim-
ilislegt, hún sat þarna með hamarinn
og hleypti engum í gegn, og passaði
farangurinn okkar vel. Það kom
þarna önnur kona og þær ætluðu að
opna glugga. Þær vildu enga hjálp
frá okkur karlmönnunum. Konan var
þung og mikil, en óð bara yfir hljóð-
færin og upp á borð til að opna
gluggann. Það var mikill kraftur í
þessum konum. Konurnar eru líka í
rétttrúnaðarkirkjunni og hafa haldið
kirkjunum gangandi. Ég fór í eina
slíka í Nizhny Novgorod og þar voru
miklar steintröppur allar úr lagi
gengnar svo maður varð að klöngr-
ast upp og kirkjan hálf hrunin. En
innifyrir voru konur samt að þrífa og
reyna að halda öllu gangandi. Þau
augnablik að upplifa svona eru
dásamleg.“ Rut kveðst sammála Þór-
unni um það að hefði Kammersveitin
bara farið til Moskvu hefði hópurinn
misst af þeirri einstöku mynd af
Rússlandi sem hann sá og upplifði í
Nizhny Novgorod. Þórunn segir
augljóst að öll starfsemi í kringum
ferðaþjónustu og hótelrekstur sé ný,
og Rússarnir rétt að venjast því að fá
ferðamenn á slíka staði. Til dæmis
hafi víða verið uppi fótur og fit á
kaffi- og veitingastöðum þegar kom í
ljós hvað hópurinn var stór. Hótelið
sem þau gistu á var ekki hótel í sjálfu
sér, en hafði verið byggt sem gis-
tiaðastaða fyrir flokksmenn komm-
únistaflokksins á sínum tíma. Og þar
var kona á hverri hæð að gæta gang-
anna. Þar var allt glæsilega byggt,
stórt og rúmgott, en í mikilli nið-
urníðslu, leirtauið allt mjög fallegt en
sprungið. „Þetta var eins og að búa á
safni. Það þyrfti að laga margt, en þó
má ekki hrófla við þessu um of, þetta
er svo sérstakt,“ segir Þórunn.
Hún segir að fólkið í Nizhny
Novgorod hafi líka verið einstakir
tónleikagestir. „Maður fann vel hvað
fólkið stóð opið fyrir því sem það var
komið til að hlusta á. Öll viðbrögð
þess voru svo einlæg og mikil. Mér
fannst tónleikagestirnir krefjast
mjög persónulegs sambands af okk-
ur á tónleikunum sjálfum og maður
Stór hópur fjölmiðlafólks sótti blaðamannafund fyrir tónleika Kammersveitarinnar og „dembdi“ spurningum yfir Ashkenazy.
Heillandi
upplifun
Kammersveit Reykjavíkur var nýverið boðið í tónleikaferð til Belgíu og Rússlands. Sá sem bauð
var Vladimir Ashkenazy og var ferðinni meðal annars heitið til heimaborgar hans, Nizhny
Novgorod. Bergþóra Jónsdóttir hlustaði á ferðasögu kammersveitarfélaganna Rutar Ingólfs-
dóttur, Þórunnar Marinósdóttur, Einars Jóhannessonar og Hrafnkels Orra Egilssonar.
Kammersveit Reykjavíkur á Rauða torginu í Moskvu.