Morgunblaðið - 06.07.2003, Page 39

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 6. JÚLÍ 2003 39
við erum við slíkar manneskjur. Það
eru þær sem færa okkur fram á veg-
inn. En stundum vitum við af þeim
þótt við gerum okkur ekki alltaf
grein fyrir hve verk þeirra eru oft
dýru verði keypt.
Gísli Rúnar Hjaltason sem við
kveðjum nú í hinsta sinn hafði ótví-
rætt til að bera hæfileika af þessu
tagi. Á skammri ævi hafði hann líka
gefið samferðafólki sínu óendanlega.
Megi allir þeir sem hann miðlaði af
sálarþroska sínum og gáfum bera
gæfu til að vinna vel úr því veganesti.
Innilegar samúðarkveðjur send-
um við, móðir mín, ég og börnin mín,
Kristján, Vigdís og þeirra fjölskyld-
ur, til Bobbi-Jo, Nínu, Torfa og Guð-
rúnu Ingu. Einnig til Hjalta og Eddu
og annarra aðstandenda.
Jóhanna Kristjánsdóttir,
Flateyri.
Það syrtir yfir nú á hásumri þegar
hann Gísli frændi minn og vinur er
bráðkvaddur og farinn úr þessum
heimi. Það svíður sárt og ég skil ekki
af hverju örlögin geta tekið frá
manni kærkominn vin sem er í blóma
lífsins. Hann er kominn í himnaríki.
Guð blessi minningu hans, eigin-
konu, fjölskyldu og vini.
Gísli hefur alltaf verið mér kær-
kominn vinur og var leikfélagi minn í
æsku. Frá því ég fyrst man eftir mér
áttum við fjörugar stundir í afmæl-
um og á stórhátíðum. Við gengum
saman í tónlistarskólann í hálfan vet-
ur þegar ég var patti og mamma mín
gerði tilraun til að gera músíkant úr
mér sem ekki tókst. Þegar ég var ell-
efu ára fluttum við fjölskyldan á
Reynimelinn í 237 skrefa fjarlægð
frá heimili Gísla við Grenimel. Við
Gísli smullum saman og urðum hinir
mestu mátar og gersamlega óað-
skiljanlegir. Við vorum samloka
krydduð með leikjum um alla Mel-
ana, uppi í trjánum og ég tala nú ekki
um ævintýraferðirnar í Nauthólsvík-
ina með Nínu.
Gísli var mér góður og tillitsamur
vinur. Hann lét sér í léttu rúmi liggja
ef ég var með frekjugang og milli
okkar var ávallt samstaða og sátt um
það sem við tókum okkur fyrir hend-
ur. Þetta voru góðir tímar.
Svo slitum við barnsskónum og
leiðir okkar skildu en það var alltaf
einhver ósýnilegur þráður sem
tengdi okkur saman og þegar við
hittumst var eins og við hefðum síð-
ast hist í gær. Eftirminnileg er heim-
sókn Gísla og Bobby Joe til okkar í
Kaliforníu í nokkra daga um árið.
Undanfarin ár hefur tölvutæknin
tengt okkur saman með tölvupósti
og spjalli á MSN. Gísli brást fljótt við
þegar ég spurði hann hvort hann
gæti útvegað tiltekinn kjól frá
Macy’s fyrir dóttur mína sem var að
fermast. Engin annar kjóll kom til
greina svo Gísli athugaði málið í Am-
eríku og fann kjólinn og sendi mér
hann í hraðpósti og kjóllinn sló í
gegn. Núna þegar ég er í tölvunni er
svo sárt að horfa á auðkennið hans
Gísla í MSN á tölvuskjánum vitandi
það að hann kemur ekki oftar inn á
netið sem „Gísli grallari“.
Eftir standa Bobby Joe, Nína,
Torfi, Guðrún og fleiri. Við sam-
hryggjumst ykkur og biðjum fyrir
ykkur og að Guð gefi okkur styrk til
að syrgja og lifa. Gísli verður alltaf
hluti af mér og því hver ég er.
Hinsta kveðja,
Leifur Björn Björnsson
og fjölskylda.
Afrekaskrá Gísla í tölvuvísindum
er löng og glæsileg. Þótt hann hafi
útskrifast fyrir aðeins þremur árum
liggur eftir hann heilmikið af út-
gefnu efni á mikilvægum ráðstefnum
og í tímaritum, auk þess sem hann
aflaði sér mikillar reynslu í atvinnu-
lífinu, og hann fékk mörg verðlaun,
meðal annars var hann útnefndur til
ACM-verðlaunanna fyrir bestu
fræðiritgerðina 2000–2001 af Mary-
land-háskóla, skólanum sem hann
útskrifaðist frá. Hann náði aðdáun-
arverðum árangri á sviði gagna-
safna, bæði í fræðimennsku og verk-
legri hagnýtingu hennar, og hafði
staðið sig með prýði frá því hann hóf
framhaldsnámið. Í stuttu máli má
segja að hann hafi verið rísandi
stjarna.
Ég hef þekkt Gísla í tæpt ár en á
þessum stutta tíma urðum við góðir
vinir. Það var að nokkru leyti vegna
þess að skrifstofan hans var skammt
frá minni og að nokkru leyti vegna
þess að við unnum saman að mörg-
um verkefnum og höfðum sameigin-
leg markmið. Gísli var til að mynda
aðalrannsóknarmaðurinn í verkefni
sem við unnum að og Kanadíska ný-
sköpunarstofnunin ákvað nýlega að
styrkja – og sá styrkur skiptir sköp-
um fyrir framtíðarárangur margra
nýrra starfsmanna við Waterloo-há-
skóla.
Við áttuðum okkur fljótt á því að
við töluðum sama mál. Þetta kann að
virðast undarlegt í fyrstu – þegar
öllu er á botninn hvolft lögðum við
stund á nokkuð ólíkar námsgreinar,
auk þess sem ég hef aldrei farið til
Íslands og veit ekki mikið um ís-
lenska menningu. Samt vill stundum
svo til í þessum undarlega heimi að
við kynnumst mönnum sem við virð-
umst hafa þekkt í mörg ár. Gísli var
einn af þessum mönnum í mínum
huga. Við tengdumst nánum vináttu-
böndum sem starfsmenn háskóla-
deildarinnar á fyrsta ári. Saman
reyndum við að fá botn í allar flóknu
aðferðirnar og vinnureglurnar sem
tengjast því að fá tæki, eða nemend-
ur, læra að kenna, velja námskeið og
svo mætti lengi telja. Hann var
miklu meira en starfsfélagi – við lék-
um saman veggtennis í hverri viku
og hann og eiginkona hans snæddu
kvöldverð með fjölskyldu minni
næstum í hverri viku. Því lengri sem
samverustundir okkar voru, þeim
mun nánari urðum við sem vinir með
sömu þrár og markmið.
Við höfðum báðir ferðast um lang-
an veg til að hefja nýtt og skrýtið líf
sem námsmenn í Bandaríkjunum.
Við tókum báðir doktorspróf og
kvæntumst mjög langt frá heima-
högum okkar. Og þar sem Gísli var
meira en tíu árum eldri en systir
hans, sem honum þótti mjög vænt
um, var hann frábær með ungum
syni okkar, Zachary. Hann gat rætt í
einlægni smá og stór atriði lífsins við
tveggja ára strákinn. Hann og Bobbi
Jo nutu þess bæði að vera með okkur
öllum, nutu hins heimilislega lífs.
Í stuttu máli, hann var vinur minn
og ég sakna hans sárt.
Richard Trefler.
Eiginmaður minn hefur sagt ykk-
ur sitt af hverju um tölvunarfræð-
inginn, samstarfsmanninn og vininn
Gísla, en ég ætla að segja ykkur frá
matmanninum Gísla. Því að hann var
matmaður á heimsmælikvarða.
Gísli og Bobbi-Jo komu oft heim
til okkar og eftir því sem leið á árið,
sem við þekktumst, fórum við að
hafa sífellt meira gaman af því
hversu mikið Gísli gat borðað.
Reyndar varð úr því eins konar leik-
ur að reyna að slá hann út af laginu
með mat. Okkur tókst það aldrei.
Hann skar sér kvarttommuþykk-
ar sneiðar af smjöri, lagði þær á litl-
ar brauðsneiðar og náði sér svo í
meira. Hægt, hljóðlega og kerfis-
bundið lauk hann við alla réttina á
borðinu, skóf skálarnar og hreinsaði
skeiðarnar. Ég lýg engu um það, að
ég sá hann einu sinni handþeyta hálf-
pott af þeytirjóma og borða síðan
megnið af honum. Núna síðast á
mánudagskvöldið, þegar sá, sem öllu
ræður, hótaði að taka hann til sín,
borðaði hann fimm pítsusneiðar.
Hvert setti hann þetta allt? Það
var mikill leyndardómur. Að þessu
leyti var hann svo sannarlega afkom-
andi víkinga.
Ást hans á Bobbi-Jo skein úr svip
hans. Þeim kom svo ástúðlega og
innilega saman, að stundum minntu
þau helst á feimna skólakrakka sem
eru skotnir hvor í öðrum.
Stundum teygði hann sig yfir
diskinn hennar og tók eitthvað af
honum. Þegar hún leit á hann, sagði
hann einlæglega: „Ég hélt að þú
þyrftir kannski hjálp.“ Hann var
spengilegur og girti skyrturnar sín-
ar. Hann lék veggtennis við Richard
í svo að segja viku hverri, og hann
sagði mér að það væri markmið sitt
að gera einhvers konar líkamsæfing-
ar annan hvern dag. Hann talaði
hægt og yfirvegað og hafði ótrúlega
gott vald á ensku, jafnvel svo, að
hann gat notað óvenjulegt orðalag á
hárréttan máta. En svo yfirvegaður
sem hann var, gat hann hlegið og
sýndi stundum, án þess að bregða
svip, sitt trúðslega skopskyn. Teitur,
frændi hans, sagði mér, að þegar
þeir færu saman í fjallgöngur á Ís-
landi hlypu þeir upp brattar hlíðar
eins og geithafrar og hrópuðu ýmis
vel valin orð út í bláinn.
Kvöld eitt komu vinir okkar Nic-
ole og Martin í heimsókn ásamt
Bobbi-Jo og Gísla og kenndu okkur
drykkjuleik sem fól í sér að maður
þurfti að vera fljótur að setja upp og
taka niður hatta og vettlinga til að
borða súkkulaði með hnífapörum.
Ég skal ekki segja, þetta hlýtur að
vera eitthvað frá Evrópu. Allt um
það, með eld í augum gerði Gísli at-
lögu að súkkulaðinu, hrópaði á
keppinauta sína og gaf sig allan í
fíflaganginn.
Hann sagði okkur frá því hvernig
það væri að vera upprunninn á lítilli,
kaldri eyju við ysta haf. Löngunar-
fullur sagðist hann vonast til að geta
einn daginn snúið aftur heim til
landsins sem honum þótti svo vænt
um.
Ég vil muna eftir Gísla eins og
hann var í síðustu viku, þegar hann
og Bobbi-Jo komu í heimsókn til
okkar og höfðu meðferðis eina af
hennar ágætu rabarbarabökum. Við
gættum þess öll að minnast ekki orði
á að eitthvað af rabarbaranum var
farið að tréna aðeins, og svo lítið bar
á tókum við út úr okkur litla bita og
settum á brúnina á diskunum. En
ekki Gísli. Ódeigur borðaði hann allt
af diski sínum, og fékk sér svo aðra
sneið. Með rjóma.
Hann var einstaklega hugrakkur
maður, og ég mun sakna hans sárt.
Natasha Waxman.
Með þessum orðum viljum við
minnast Gísla vinar okkar sem er
farinn frá okkur langt fyrir aldur
fram.
Við kynntumst Gísla fyrst vel þeg-
ar við fluttumst til Bandaríkjanna
fyrir um tíu árum síðan til að hefja
þar nám. Gísli hafði þá þegar verið í
tvö ár í Bandaríkjunum í doktors-
námi í tölvunarfræði. Hann átti stór-
an þátt í að við völdum sama skóla og
hann var í, og hjálpaði okkur svo í
einu og öllu að aðlagast nýjum stað
og nýjum siðum. Hann tók á sig
marga króka til að hjálpa okkur á
þessum tíma, með því að skrá okkur
óumbeðinn á biðlista eftir húsnæði,
keyra okkur í ökupróf, og margt
fleira.
Þessi tími í Bandaríkjunum var
ákaflega skemmtilegur fyrir okkur
og Gísla. Við kynntumst þar fólki frá
mörgum þjóðlöndum og eignuðumst
marga góða vini. Gísli átti mjög auð-
velt með að kynnast fólki og tengjast
því vinarböndum, og hann var mjög
duglegur að hóa saman vinum sín-
um. Hann hafði mjög sterkar skoð-
anir á mörgum málum og hafði afar
gaman af heimspekilegri umræðu.
Margar kvöldstundirnar fóru í slíka
umræðu með honum og vinum hans.
Á þessum árum kynntist hann eig-
inkonu sinni, Bobbi-Jo. Þau áttu
margt sameiginlegt, en þó sér í lagi
sterkan áhuga á sígildri tónlist,
hljóðfæraleik og söng.
Gísli reyndist okkur afar traustur
vinur. Hann var algengur heimilis-
gestur hjá okkur á þessum tíma og
við hjá honum. Það var gott að bjóða
Gísla í mat, því þá þurfti maður ekki
að hafa áhyggjur af afgöngum, því
hann kláraði alltaf allan mat sem til
var. Hann var einnig mjög natinn við
son okkar Stein, sem kallaði hann oft
bróður sinn. Það var líka gaman að
fylgjast með þeim saman. Þegar
Gísli var hjá okkur sprellaði hann
mikið með Steini og gerði hann oft
æstari en foreldrarnir kusu. En þeg-
ar Gísli bauðst til að passa Stein, var
hann hins vegar mjög rólegur,
ábyrgur og jafnvel strangur, því
hann vissi að þá þurfti hann sjálfur
að taka afleiðingunum af grallara-
skapnum.
Gísli hafði átt við alvarlegt þung-
lyndi að stríða áður en hann fór til
Bandaríkjanna. Þegar þangað kom
má segja að hann hafi hafið nýtt líf.
Hann talaði þó oft opinskátt um
sjúkdóminn og nefndi meðal annars
að hann mætti ekki ofgera sér og
þyrfti að passa betur upp á sig en
gengur og gerist. Gísli undi sér hins
vegar afar vel í þessu alþjóðlega
samfélagi og við sáum aldrei bera á
þunglyndi hjá honum þar.
Eftir að við fluttum heim til Ís-
lands hittumst við sjaldnar, en þó
reglulega, annaðhvort í Bandaríkj-
unum eða á Íslandi. Einnig ræddum
við oft saman í síma.
Gísli var afar vandvirkur og bera
öll hans verk því vitni. Hann var góð-
ur fræðimaður og var rannsóknar-
ferill hans, þótt skammur væri, mjög
glæsilegur. Í doktorsnáminu skilaði
hann af sér sérlega öflugri doktors-
ritgerð. Hún var tilnefnd til verð-
launa hjá alþjóðlegum samtökum
tölvufólks (ACM) og hefur haft áhrif
á útfærslu margra kortagagna-
grunna. Eftir útskrift vann hann um
skeið hjá RightOrder í Kaliforníu og
átti þar stóran þátt í góðum tækni-
legum árangri fyrirtækisins. Síðasta
sumar réði Gísli sig sem lektor hjá
Waterloo-háskólanum í Kanada, þar
sem hann tókst á við háskólastarf í
hæsta gæðaflokki. Því miður tókst
honum ekki að gæta heilsunnar
nægilega vel þar og að lokum lét
hann undan álaginu sem fylgdi starf-
inu. Þá náði þunglyndið of sterkum
tökum á honum, án þess að okkur
tækist að átta okkur á alvarleika
þess.
Það er mikill söknuður að þessum
góða dreng. Við vottum Bobbi-Jo,
Hjalta, Jónínu og Guðrúnu okkar
dýpstu samúð. Megi hinar góðu
minningar um Gísla lifa í hjarta okk-
ar.
Björn Þór og Ása.
Ég vil minnast
Gumma, afa barnanna
minna sem ávallt var
þeim góður og tók allt-
af vel á móti okkur í
Kílhraun.
Mikið er gaman að
hafa fengið að upplifa það að geta
farið út í bíl og brunað upp í sveit til
Gumma afa, Þórðar og Kiddýjar
ömmu. Kílhraun var opið hús fyrir
alla, alltaf nóg pláss. Kiddý og
Gummi tóku öllum jafnt. Allt var
svo eðlilegt og frjálst og mótttakan
og yndislegheitin svo gleðirík. Ég
mátti alltént ekki missa af því á
sumrin að dvelja þar ásamt börnum
mínum yfir heyskapinn, að fá að
svitna aðeins með því að tína upp
baggana og henda þeim inn í hlöðu,
mikið er þetta dýrmæt stund í
minningunni. Og eftir erilsaman
dag þá las Gummi yfirleitt upp úr
blöðum eða bókum fyrir okkur. Ég
veit að þetta var hans vani að lesa
fyrir Kiddýju því hún átti erfitt með
það vegna veikinda. Þetta voru
notalegar stundir svona rétt fyrir
svefninn.
Gummi var alltaf jafnlyndur,
tryggur og duglegur og einnig mjög
barngóður maður. Börnin voru aldr-
ei fyrir honum. Þau eltu hann út í
útihúsin þegar hann annaðist dýrin.
Þessi spor sem þau stigu með hon-
um eiga þau eftir að eiga í minning-
unni alla tíð.
Ég er mjög þakklát fyrir að
Kristín Dögg, Grétar Már og Ómar
Pétur fengu að njóta nærveru þinn-
ar í sveitinni, sérstaklega Kristín
sem var þér svo náin alla tíð og var
lengst með þér meðan á veru okkar
GUÐMUNDUR
ÞÓRÐARSON
✝ GuðmundurÞórðarson fædd-
ist í Kílhrauni á
Skeiðum 1. október
1939. Hann lést 10.
júní síðastliðinn og
var jarðsunginn frá
Selfosskirkju 24.
júní.
stóð í Kílhrauni. Henni
er svo margt minnis-
stætt sem hún upplifði
með afa sínum gegnum
árin.
Elsku Gummi, minn-
ingarnar um þig geym-
um við og varðveitum í
hjörtum okkar.
Elsku Kiddý og
Þórður. Guð styrki
okkur öll í þessari
sorg. Lífið heldur
áfram og við förum að
minnast skemmtilegu
stundanna og hlæja
saman; þannig er ég
viss um að Gummi hefði viljað hafa
það.
Þakkið Drottni, því að hann er góður, því
að miskunn hans varir að eilífu.
(Sálmarnir 118, 1–2.)
Unnur Sigurbjörnsdóttir.
Elsku afi minn. Mikið er sárt að
missa þig. En minningarnar um þig
varðveiti ég og geymi í huga mínum.
Ég hef svo margt að segja um öll
þau sumur og þær heimsóknir sem
ég var hjá þér, ömmu og Þórði. Ég
get hlegið að því núna þegar ég og
mamma áttum að sjá um svínin á
meðan þú og amma fóruð á hesta-
mót norður, þá fór ég í svínagallann
og burðaðist með hjólbörurnar og
hjálpaði mömmu, eftir það gerði ég
eins og þú, fór úr svínagallanum í
fjósinu og labbaði á nærbuxunum
inn í bæ. Þetta fannst mér svo eðli-
legt af því þetta var það sem þú
gerðir alltaf og ég tók þig til fyr-
irmyndar og gerði þetta líka. Ég
man eftir einu skipti þegar ég og
Tinna frænka vorum hjá ykkur í
sveitinni, þá fórum við út í svínahús
og náðum okkur í sag, bensín og
eldspýtur og fórum inn í skemmu og
ætluðum að kveikja bál, en þá
komstu að okkur og varst ekki
ánægður. Þó að við hefðum getað
kveikt í þá byrstirðu ekki röddina
heldur talaðir bara við okkur á ró-
legu nótunum. Þetta segir bara
hverskonar maður þú varst, rólegur
og yfirvegaður, þú hafðir það ekki í
þér að skamma okkur, af þessu að
dæma var þetta nóg til þess að ég
hlýddi þér því ég bar alltaf virðingu
fyrir þér.
Mér fannst afi alltaf hafa ráð við
öllu. Ég man eftir einu atviki, þegar
ég var lítil og átti að sækja and-
arungana. Þá var kríuvarp í gangi
og þær steyptu sér niður til mín og
var ég þá í vandræðum með að ná í
ungana. Þá hljóp ég til afa og sagð-
ist ekki geta náð í ungana út af krí-
unum en afi sagði bara: „Farðu bara
út í fjós og náðu í reiðhjálm og settu
hann á hausinn á þér.“ það gerði ég.
Svo eftir smástund kom ég aftur til
hans og þá gat ég ekki náð í ungana
því þeir voru úti í vatninu. En þá
sagði hann mér bara að fara inn í
stærstu stígvélin og vaða út í vatnið.
Og þannig gekk þetta upp með ráð-
um hans afa.
Mér er ógleymanlegt hvað afi var
stríðinn, sérstaklega þegar strákar
áttu í hlut. Þá fékk ég að heyra það
frá honum og gerði hann mig oft
vandræðalega. Og ég hafði bara
gaman af.
Þegar ég lít til baka til þess þegar
ég var lítil stúlka sat ég oft með þér
í traktornum meðan á heyskap stóð
og oftar en einu sinni sofnaði ég á
gólfinu í traktornum hjá þér og þá
barst þú mig inn sofandi og fórst
aftur út á tún að slá. Þú varst alltaf
tillitssamur í annarra garð og hugs-
aðir þú um ömmu líka, sem var að
hugsa um inniverkin, og baðst mig
um að hjálpa henni líka því alltaf
hugsaðir þú vel um ömmu eins og
allra aðra.
Elsku afi, þú varst stórkostlegur
og ég lærði svo margt af þér sem er
ómetanlegt veganesti út í lífið. Megi
Guð geyma þig.
Elsku amma og Þórður, megi
Guð vaka yfir okkur og veita okkur
styrk í framtíðinni.
Kenn mér, Drottinn, veg laga þinna, að
ég megi halda þau allt til enda.
Veit mér skyn, að ég megi halda lögmál
þitt og varðveita það af öllu hjarta.
(Sálmarnir 119, 33.–35.)
Kristín Dögg Kjartansdóttir.