Morgunblaðið - 13.12.2003, Blaðsíða 61

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 13. DESEMBER 2003 61
bið góðan guð um að styrkja ykkur á
þessum erfiðu tímum.
Með þökk fyrir samfylgdina.
F.h. fjölskyldnanna í Miðstræti 14
og Hafnargötu 115,
Benedikt Sigurðsson.
Fallinn er frá vinur okkar, Gísli
Helga, eftir erfið veikindi. Við eigum
Gísla margt að þakka. Hann var okk-
ar „lagari“ eins og börnin okkar köll-
uðu hann. Þegar eitthvað þurfti að
laga var viðkvæðið hjá börnunum
„förum með þetta til Gísla lagara“. Á
vorin þegar snjó tók upp hér í Bol-
ungarvík var farið með hjólin til Gísla,
sem lagfærði og smurði. Gaman var
að horfa á Gísla gera við, það lék allt
svo vel í höndunum á honum. Krakk-
arnir fylgdust vel með viðgerðunum
og hlustuðu áhugasöm á Gísla lýsa
viðgerðunum, upplýsa þau um heiti
verkfæranna o.fl., en í bílskúrnum
hans eru öll möguleg og ómöguleg
verkfæri og alltaf hægt að ganga að
öllu vísu. Að viðgerð lokinni var síðan
endað í kaffi hjá Sirrý, en alltaf áttu
þau til eitthvað að bjóða krökkunum,
eins og Kók og Prins Pólo. Talað var
um Sirrý og Gísla í sömu andrá en
þau voru sérstaklega samrýnd hjón.
Ef eitthvað bjátaði á heima hjá okkur
á verklega sviðinu var hugsað til þess
hvað Gísli mundi nú gera og oftar en
ekki var símtólið tekið upp og hringt í
hann. Gísli var mættur innan skamms
með lausn á reiðum höndum.
Minnisstæð er okkur fjölskyldunni
ferð sem við fórum í með Gísla og
Sirrý til Portúgal fyrir nokkrum ár-
um. Þau hjónin voru skemmtilegir
ferðafélagar og ávallt til í allt og tilbú-
in fyrir börnin, sama hvað það var.
Gísli hafði ákaflega gaman af börnum
og bað þau að láta sig vita ef eitthvað
var í gangi, s.s. fótboltamót, skíðadag-
ur eða gönguferðir því hann vildi
mæta. Gísli hafði sérstaklega mikinn
áhuga á fótbolta og ef hann vissi af
Bolvíkingum á fótboltamótum, alveg
sama hvar, var hann mættur ef hann
hafði nokkur tök á því ásamt Sirrý til
að hvetja og horfa á. Öll börn hænd-
ust að Gísla og ekkert barn var hon-
um óviðkomandi, enda sjá börnin nú á
eftir góðum og tryggum vini.
Við fjölskyldan þökkum Gísla ynd-
islegar samverustundir, hjálpsemi og
vináttu í gegnum tíðina og vottum
Sirrý, Önnu Svandísi, Atla, Danna,
Írisi og öðrum aðstandendum okkar
dýpstu samúð á þessum erfiðu tím-
um.
Jón Þorgeir, Sigrún, Ingibjörg
Þórdís, Elías og Nikulás.
Góðir nágrannar og góðir vinir.
Þessi orð lýsa Gísla vel og fjölskyld-
unni á Holtastíg 10.
Það er skrítið að hugsa til þess að
nú skuli maður koma heim á Holta-
stíginn til þess að fylgja Gísla til graf-
ar. Það eru rétt tæpir þrír mánuðir
síðan Gísli var hérna í Reykjavík og
var í kaffi hjá okkur Öddu í Nóa-
túninu. Maður fann að hann gerði sér
grein fyrir veikindum sínum og ræddi
heilmikið um lífið og tilveruna, talaði
um mikilvægi þess að gefa börnum
sínum góðan tíma og það að þessi tími
kæmi ekki aftur. Þarna sat ég við hlið
hans með nýfæddan son minn í fang-
inu og var þetta gott veganesti fyrir
mig inn í framtíðina. Gísli var frábær
faðir og var hann gríðarlega stoltur af
börnum sínum og mátti líka vel vera
það. Það sýndi sig best í því að nú
seinni árin þegar Danni var kominn
hingað suður og byrjaður að spila fót-
bolta, fyrst með Skagamönnum og
svo Val, að á hverju sumri sá Gísli
fjöldann allan af leikjum með Danna.
Suðurferðirnar voru stílaðar inn á
það að ná sem flestum leikjum. Ég
mun aldrei gleyma þeim degi þegar
ég var lítill gutti og fótboltinn átti hug
manns allan, Gísli hafði smíðað alvöru
fótboltamörk fyrir okkur krakkana á
Holtastígnum, þetta voru alls engin
spýtumörk sem hafði verið kastað
upp í flýti. Nei, þetta voru alvöru
mörk úr járni sem voru soðin saman
eins og þau væru gerð fyrir alvöru
leiki. Það var greinilegt að þessi mörk
gerði maður sem kunni sitt fag og
hafði ánægju af að gleðja aðra. Öllum
krökkunum á Holtastígnum var smal-
að saman og hafist var handa við að
breyta lautinni í fótboltavöll. Gekk
það líka frábærlega með Gísla fremst-
an í flokki. Við höfðum eignast okkar
eigin Laugardalsvöll, nema hjá okkur
hét hann Lautardalsvöllur. Nú þegar
ferðalagi Gísla á þessari jörð er lokið
tekur annað við. Eitt veit ég fyrir víst
að þegar faðir minn fann fyrir því að
Gísli var að koma yfir, þá hefur hann
sett rútuna í gang hjá sér og hitað
hana vel og fyllt á tankinn, hann ætl-
aði svo sannarlega vera klár og taka
vel á móti Gísla.
Elsku Sirrý, Anna, Danni og
tengdabörn, hugur okkar er hjá ykk-
ur, minningar okkar um Gísla eru
margar og góðar, munu þær ylja okk-
ur um hjartarætur um ókomna tíð.
Innilegar samúðarkveðjur.
Harald Pétursson.
Um það leyti sem jólaljósin voru
tendruð á jólatrénu í Bolungarvík
slökknaði ljós Gísla sem hefur verið
stór hluti af lífinu á Holtastígnum alla
mína tíð. Gísli var góður vinur pabba
míns heitins og hefur samgangurinn
milli fjölskyldnanna á Holtastígnum
alltaf verið mjög mikill.
Gísli gat gert við allt, hvort sem það
var eldhúsvaskurinn hjá mömmu,
boltinn hans Halla, hjólin eða brúð-
arkjóllinn minn - allt lék í höndunum
á honum. Og það varð að vera vel gert
því Gísli þoldi ekki fúsk og illa frá-
gengna hluti.
Gísli var mikill barnakarl og fengu
strákarnir mínir að njóta góðs af því.
Þau Sirrý komu og horfðu á Tómas
Helga leika fótbolta og Tómasi fannst
frábært að fá að fara til Gísla og horfa
með honum á Arsenal leiki og leiki
þegar Danni var að spila. Pétur Ernir
var alltaf rokinn niðureftir til Sirrýjar
og Gísla, því þar gat hann verið viss
um að Gísli var eitthvað að sýsla.
Hann fékk að hjálpa til við að bóna
bílinn, sópa stéttina og dytta að. Báðir
nutu þeir þessara stunda. Pétur Ern-
ir á eflaust eftir að fara og hjálpa
Sirrý með eitt og annað í framtíðinni.
Gísli tók lát pabba fyrir þremur ár-
um mjög nærri sér og reyndust þau
Sirrý okkur öllum á Holtastíg 13
ómetanlegur stuðningur. Fyrir það
og allt hitt sem Gísli hefur gert fyrir
okkur viljum við öll þakka.
Elsku Sirrý, Anna Svandís, Danni
og tengdabörn. Það er erfiður tími
framundan og bið ég Guð að styrkja
ykkur. Með tímanum mildast sorgin
og minningar um góðan eiginmann og
frábæran pabba verða dýrmætar.
Með innilegri samúðarkveðju frá
fjölskyldunni á Holtastíg 13.
Hildur Elísabet.
Nú er sá góði maður Gísli Helgason
fallinn frá. Það var á haustdögum í
fyrra að Danni tilkynnti mér það að
faðir sinn væri hugsanlega mikið
veikur. Það kom á daginn, ég hafði að-
eins kynnst þeim illvíga sjúkdómi
sem krabbamein er, þegar afi minn
heitinn glímdi við það. Því miður gef-
ur það lítið eftir.
Gísli var ekki aðeins faðir míns
besta vinar heldur einnig góður vinur
minn. Leiðir okkar Danna hafa lengi
legið saman. Fyrst um sinn voru það
íþróttirnar. Við vorum saman í sund-
inu á sínum tíma og man ég það vel að
Gísli mætti alltaf að hvetja Önnu og
Danna. Hann fór í flestar keppnis-
ferðirnar og var mjög virkur í alla
staði. Svo var það fótboltinn en við
Danni komum á sama tíma inn í
meistaraflokk í fótbolta og alltaf var
Gísli á vellinum, það brást aldrei. Þótt
svo að um firmamót væri að ræða var
hann mættur að hvetja okkur og
fylgdist með, mér þótti afar vænt um
þennan stuðning hans. Við áttum allt-
af einn öruggan á okkar bandi.
Gísli var mjög ljúfur og góður mað-
ur og alveg einstaklega barngóður.
Hildur Bryndís dóttir mín fékk að
kynnast því. Það leyndi sér ekki hvað
börn hændust að honum og þótti
vænt um hann. Það var líka svo gam-
an og gott að tala við hann því hann
hlustaði svo vel og fylgdist vel með
öllu í kringum sig, maður fann að
hann bar virðingu fyrir náunganum.
Það var gaman að fylgjast með því
hvað Gísli og Sirrý voru samstillt hjón
og gerðu margt saman. Alveg ein-
staklega dugleg að ganga, stunduðu
afar heilbrigt líferni og fóru reglulega
í laugina. Ég fann það virkilega hvað
þeim fannst gaman að fá heimsóknir
og hvað maður var alltaf velkominn.
Nú verða ákveðin þáttaskil á
Holtastíg 10, en lífið heldur áfram og
munum við Hildur halda áfram að
koma í heimsókn á Holtastíginn.
Kær kveðja.
Jón Steinar.
Nú þegar Gísli Helgason kær vinur
og nágranni er látinn kemur fyrst upp
í hugann orðið þakklæti, þakklæti
fyrir að svo fór að við byggðum hús
okkar næst húsi þeirra Sirrýjar.
Minnisstætt er að veturinn 1971 var
litið inn í nýbyggingu að Holtastíg 10
og upphófust vangaveltur um hvort
hugsanlega mætti byggja á lóðinni
fyrir ofan, en samkvæmt skipulagi
var þar grænt svæði eins og títt var
um vandræðalóðir. Einfalt mál sagði
Gísli, sækið um í skrúðgarðinum, lát-
um þá neita því, sem ég trúi reyndar
að verði ekki (og varð ekki). Þar með
var hann strax orðinn þátttakandi í
húsbyggingu að Holtastíg 12.
Gísli var ekki maður málalenginga,
hann lét verkin tala, allt lék í höndum
hans og þrátt fyrir langan vinnudag
oft og tíðum virtist hann alltaf hafa
tíma til að aðstoða, gefa góð ráð eða
bæta það sem fór úrskeiðis, hvort
heldur var um að ræða, eldavél,
saumavél, jólaseríur, reiðhjól eða eitt-
hvað annað, allt varð sem nýtt eftir að
hann hafði farið höndum um það,
enda oft nefndur „lagarinn“ af yngri
kynslóðinni á Holtastígnum.
Gísli átti það til að taka ráðin í sínar
hendur ef honum þótti frumkvæði
vanta til viðhalds og úrbóta á 12. Sem
dæmi um það má nefna er húsráð-
endur þar á bæ komu eitt sinn úr
sumarfríi var okkar maður langt
kominn með að leggja nýja vatnslögn
í húsið.
Unun var að fylgjast með Gísla
þegar tæki bilaði og var komið í hans
hendur, þá var farið í gegnum allt
ferlið, hvernig tækið ynni lið fyrir lið
og sem fyrr komst allt í lag.
Það eru margar fleiri myndir sem
koma upp í hugann, spilakvöld, laufa-
brauðsbakstur, þorrablótin og sam-
eiginleg skötuveisla á Þorláksmessu
og sá siður sem hefur verið lengst við
lýði en það var að drekka saman kaffi
um miðjan dag á aðfangadag.
Miklu skiptir í lífinu að ganga lífs-
ins veg með góðum samferðamönn-
um, það hefur verið okkar lán.
Gísla Helgasonar er sárt saknað,
ekki aðeins af ástvinum hans og fjöl-
skyldu heldur líka af samborgurum
hans mörgum sem nutu greiðvikni
hans og góðra verka.
Hann hvíli í friði.
Kristín Halldórsdóttir,
Hallgrímur Kristjánsson.
Þegar lokakallið kemur erum við
jafnan óviðbúin jafnvel þótt við vitum
innst inni að leiðarlokin séu skammt
undan. Um nokkurn tíma hefur verið
ljóst að veikindi Gísla væru alvarleg
en öll héldum við þó í vonina um að
hann hefði betur í baráttunni við
krabbameinið, þann vágest sem herj-
aði á hann. Svo varð því miður ekki og
var það því huggun harmi gegn að
hann þurfti ekki að þjást meira og
lengur en raun varð á.
Gísli var alla tíð mikill fjölskyldu-
maður og lagði ríka áherslu á að hlúa
vel að fjölskyldu sinni og að styðja
börnin sín í leik og starfi. Samheldni
fjölskyldunnar var eftirtektarverð og
ófáar ferðirnar sem Gísli og Sirrý
kona hans lögðu á sig til að fylgjast
með Önnu Svandísi og Danna hvort
sem þau voru að keppa á skíðum, í
sundi eða í fótbolta víðs vegar um
landið.
Gísli var mikill hagleiksmaður og
þegar um vélar eða járnsmíði var að
ræða var hann á heimavelli. Hann var
sérlega bóngóður og alltaf var auðvelt
að leita til hans ef einhverrar hjálpar
þurfti við. Sérstaklega hafði hann
ánægju af að aðstoða krakkana í göt-
unni með stóra hluti og smáa, allt frá
smíði á þríkrækjum til veiða upp í
smíði á fótboltamörkum til notkunar
á sparkvelli hverfisins. Ekkert verk-
efni var of lítið og ekkert of stórt í
hans augum.
Kæri vinur og nágranni. Þín verður
sárt saknað en eftir lifir minningin
um góðan dreng.
Elsku Sirrý, börn og tengdabörn.
Ykkar missir er mikill en aðdáunar-
vert hefur verið að sjá hversu þétt þið
hafið staðið við hlið Gísla þann tíma
sem hann hefur átt í veikindum sín-
um. Við vitum að hann kunni að meta
þann stuðning og þá umhyggju sem
þið sýnduð honum. Megi góður Guð
vera með ykkur á þessum erfiðu tím-
um.
Innilegar samúðarkveðjur frá fjöl-
skyldunni Holtastíg 18.
Benedikt Einarsson.
Góður vinur okkar, Gísli Helgason,
er látinn. Hann var einstakt ljúf-
menni, hjálpsamur og heiðarlegur og
það er mikill missir að honum fyrir
alla sem þekktu hann.
Ég man eftir Gísla frá því ég var
krakki og var hjá ömmu minni á
sumrin í Bolungarvík, hann var glett-
inn og skemmtilegur, hafði alltaf nóg-
an tíma til að spjalla. Eftir að ég og
Pétur, maður minn, urðum svo hús-
eigendur við Holtastíg í Bolungarvík
efldust tengsl okkar við þau hjónin
Sirrý og Gísla, hann tók að sér að vera
hálfgerður húsvörður fyrir okkur, fór
með lyklavöld og til hans leituðu gest-
ir okkar sem komu til að dvelja í hús-
inu. Allir báru honum sömu sögu, töl-
uðu um hinn ljúfa og greiðvikna
nágranna okkar sem var alltaf kom-
inn eins og kallaður ef eitthvað bját-
aði á. Okkur Pétri báðum tóku þau
hjónin eins og við værum hluti af fjöl-
skyldunni, við leituðum til Gísla með
nánast hvað sem var varðandi húsið
og Sigríður dóttir okkar tiplaði ein yf-
ir til þeirra strax og hún fór að ganga.
Þegar við svo héldum heim á leið,
keyrandi, eftir mislanga veru okkar í
Bolungarvík, fylgdi Gísli okkur
stundum í huganum svo til alla leið í
bæinn: Þegar við nálguðumst Hólma-
vík hringdi Gísli: „Hvar eruð þið
núna?“ Og þegar við nálguðumst Brú
hringdi Gísli aftur: „Og hvar eruð þið
svo núna?“ Hann reiknaði út fyrir
okkur í þessum símtölum hversu
lengi við værum að keyra frá Hólma-
vík í Brú og frá Brú í Borgarnes og
þaðan í bæinn og þetta var allt frá ein-
um og hálfum klukkutíma upp í tvo
tíma eða klukkutíma og korter. Í
hvert sinn hlýnaði okkur um hjarta-
ræturnar.
Með fráfalli Gísla myndast stórt
skarð í þann góða nágrannahóp sem
við höfum eignast í Bolungarvík. En
við geymum með okkur minninguna
um þennan kæra vin.
Hrafnhildur Hagalín og
Pétur Jónasson.
Þú sæla heimsins svalalind,
ó, silfurskæra tár,
er allri svalar ýtakind
og ótal læknar sár.
Æ, hverf þú ei af auga mér,
þú ástarblíða tár,
er sorgir heims í burtu ber,
þótt blæði hjartans sár.
Mér himneskt ljós í hjarta skín
í hvert sinn er ég græt,
því Drottinn telur tárin mín –
ég trúi, og huggast læt.
(Kristján Jónsson)
Í dag er til moldar borinn Gísli
Helgason í Bolungavík. Gísli kom mér
fyrir sjónir sem glaðsinna maður og
góðgjarn, greindur vel og verklaginn
svo af bar. Hann var traustur og um-
hyggjusamur fjölskyldufaðir, áhuga-
samur um menn og málefni, gestris-
inn og góður heim að sækja. Ég vil
þakka fyrir góð kynni og votta Sirrý,
Önnu Svandísi, Hálfdáni og öðrum
aðstandendum mína dýpstu samúð.
Blessuð sé minning Gísla Helgasonar.
Anna Þorbjörg Ingólfsdóttir.
Í dag kveðjum við góða konu
sem hefur verið hluti af fjölskyldu
okkar frá því amma og afi hófu bú-
skap árið 1922. En með ömmu
hafði hún verið frá því henni var
komið fyrir hjá langafa og lang-
ömmu í Austvaðsholti þá 6 ára
gömul.
Frá því að við krakkarnir mun-
BÁRA
JÓNSDÓTTIR
✝ Bára Jónsdóttirfæddist á Akur-
eyri 19. desember
1908. Hún lést á
Dvalarheimilinu
Lundi á Hellu 6.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Jón
Jónsson og Herdís
Kristjánsdóttir
kona hans. Þegar
Bára var sex ára
missti hún föður
sinn og var þá kom-
ið fyrir í Austvaðs-
holti á Landi hjá
hjónunum Ólafi Jónssyni og
Guðrúnu Jónsdóttur. Mestan
hluta æfi sinnar átti hún heima í
Raftholti en síðustu árin dvaldi
hún á Dvalarheimilinu Lundi á
Hellu.
Útför Báru verður gerð frá
Marteinstungukirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
um eftir okkur var
Bára að líta eftir okk-
ur við ærsl og leiki
innan dyra. Herbergið
hennar var aðalleik-
völlur okkar því þar
fengum við að geyma
dótið okkar. Þegar við
þreyttumst á leikjun-
um náðum við oft í
góða sögubók og Bára
las bæði sér og okkur
til skemmtunar.
Svo kom að því í
byrjun árs 1976 að
flutt var í nýtt íbúðar-
hús í Raftholti. Þar
fékk Bára herbergi með útsýn upp
á Bjalla og á veginn upp í Holt.
Oftast sat hún á rúmstokknum sín-
um og fylgdist með umferðinni um
veginn og á vorin og haustin þegar
lömbin voru á Bjallatúninu var oft
mikið að sjá. Hún hafði líka auga
með okkur krökkunum sem oft sát-
um á gólfinu í saumakróknum og
lékum okkur. Við gátum alltaf leit-
að til Báru ef okkur leiddist eða
langaði að taka í spil. Þá tylltum
við okkur á rúmstokkinn hjá henni
og gáfum í Olsen-Olsen eða
Svartapétur. Stundum fengum við
að sjá myndirnar hennar en þær
voru geymdar í litlum kassa í
kommóðunni. Á morgnana þegar
skólabílsins var að vænta lét hún
okkur alltaf vita þegar hann birt-
ist. Og ef við vorum tilbúin sett-
umst við hjá henni í úlpunum og
biðum.
Bára var ekki mikið fyrir að
ferðast og fór helst ekki af bæ. En
þó var eitt kvöld á ári sem allt
heimilisfólkið tók sig upp og fór á
Selfoss. Það var á gamlárskvöld.
Mamma þurfti oft að beita miklum
fortölum til að fá hana með en allt-
af tókst það á endanum. Eitt sinn
fórum við öll fjölskyldan og afi og
Bára í sunnudagsbíltúr uppá
Rangárvelli. Bára hafði ekki síður
gaman af þeirri ferð heldur en við
hin.
Alltaf gátum við krakkarnir
gengið að Báru vísri. Hún mátti
alltaf vera að því að veita okkur at-
hygli og var aldrei að flýta sér,
nema þegar hún þurfti að fara að
sækja kýrnar eða moka flórinn. Þá
hljóp hún við fót og við máttum
hafa okkur öll við að halda í við
hana.
Það var alltaf stutt í brosið hjá
Báru okkar, sérstaklega þegar
börn voru annars vegar því hún
hafði alltaf yndi af þeim. Síðustu
árin gat Bára lítið sem ekkert tal-
að, þó vissum við að hún þekkti
okkur, það sagði hún okkur með
brosi. Þegar við eldri systkinin
komum til hennar með börnin okk-
ar eða sögðum henni frá þeim
fengum við alltaf bros. Við þökkum
fyrir að hafa fengið að kynnast þér
elsku Bára, hafðu þökk fyrir allt.
Systkinin í Raftholti,
Ágústa, Sigurjón,
Guðrún og Valdimar