Morgunblaðið - 13.12.2003, Blaðsíða 64

MINNINGAR
64 LAUGARDAGUR 13. DESEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Helga KristínSigurðardóttir
fæddist á Hjalteyri
við Eyjafjörð 30. júní
1944. Hún lést á
Fjórðungssjúkrahús-
inu á Akureyri 4. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar Helgu
voru hjónin Sigurður
Árnason, f. 27. maí
1912, d. 22. apríl
1970, og Jóninna
Gunnlaug Jóhannes-
dóttir f. 17 ágúst
1923, d. 12. nóv.
1946. Helga missti
móður sína í bernsku og ólst eftir
það upp hjá ömmusystur sinni
Jóninnu Sólveigu Guðlaugsdótt-
ur, f. 27. des. 1896, d. 8. júlí 1987,
og eiginmanni hennar Gunnlaugi
Þorsteinssyni, f. 20. des. 1891, d.
1. janúar 1978, fyrst að Hamri í
Svarfaðardal og síðar á Dalvík.
Helga á einn hálfbróður, Friðrik
Sigurðsson, f. 20. febrúar 1950.
Árið 1969 giftist Helga Karli
Sævaldssyni, f. 2. júní 1949. Hún
átti fyrir soninn
Árna Finnsson, f. 21.
september 1963, en
hann á einn son,
Árna Hjörvar, f. 22.
mars. 1984. Dætur
Helgu og Karls eru
Jóninna Gunnlaug, f.
15. febrúar 1968,
maki Guðmundur
Áskelsson, og eiga
þau börnin Guðrúnu
Soffíu, f. 19. ágúst
1989 og Karl, f. 27.
jan. 1991; Anna
Guðný, f. 28. júní
1969, maki Hörður
Hólm Másson og eiga þau börnin
Hjördísi Hólm, f. 25. sept. 1988, og
Einar Má, f. 21. jan. 1993; Brynja
f. 30. maí 1973, og á hún einn son
Bjarka Fannar Stefánsson, f. 20.
mars 1999; og Ingunn Helga, f. 30.
des. 1982. Karl á auk þess dótt-
urina Jónu Lind, f. 20. janúar
1968.
Helga verður jarðsungin frá
Dalvíkurkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Elsku Helga.
Nú eru 50 ár liðin frá því ég sá þig
fyrst, litlu grönnu stelpuna með
skrýtnu húfuna. Þú fluttir í næsta
hús við hliðina á æskuheimili mínu.
Við kynntumst ekki mikið á þessum
árum. En seinna lágu leiðir okkar
saman. Við fórum að búa, og giftum
okkur á aðfangadag 1969. Þá voru
tvær dætur okkar fæddar og Árni
orðinn 5 ára, síðan bættust aðrar 2
dætur í hópinn. Þessi hópur er búinn
að vera mjög samrýndur í gegnum
tíðina, sérstaklega minnist ég allra
ferðanna sem við fórum um landið,
allra hestamótanna sem þú varst
boðin og búin til að fylgja mér á.
Ekki má heldur gleyma Stekkjar-
húsferðunum okkar. Þar sem þú
varst með gítarinn og stelpurnar
sungu.
Elsku Helga, ég sakna þín sárt og
mun geyma minningu þína í brjósti
mér. Guð geymi þig að eilífu. Kveðja,
Karl.
Elsku mamma.
Söknuður okkar er mikill. En það
eru svo margar góðar minningar
sem við geymum í hjörtum okkar.
Til dæmis allar sumarbústaðaferð-
irnar sem voru farnar á hverju sumri
en engin mátti missa af þeim því þar
sem þú varst vildum við líka vera.
Allar ferðirnar í Hánefstaðarreit eru
okkur ógleymanlegar, þar sem allir
fengu mömmupönsur með sykri sem
eru þær bestu í heimi.
Núna mun margt breytast hjá
okkur, þar á meðal að nú er engin
mamma lengur til að hjálpa okkur
með það sem við getum ekki. Núna
þurfum við að sauma allar okkar
gardínur sjálfar.
En elsku mamma, viltu halda í
höndina á okkur á meðan við reynum
að sauma eins vel og þú. Það er okk-
ur dýrmætt að hafa átt mömmu sem
var alveg jafnt vinkona okkar og
móðir.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur af skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H.J.H.)
Þínar dætur
Jóninna og Ingunn.
Elsku mamma.
Það er erfitt að hugsa til þess að
eiga ekki eftir að sjá þig aftur.
Í haust þegar þú veiktist aftur
kom ekki annað til greina hjá mér en
þú myndir ná þér að fullu og gætir
farið að sinna öllu því sem þér var
svo kært, vinna, sauma og svo ég tali
ekki um að fara í golf. En við erum
ekki spurð hvenær tíminn kemur, og
það kemur upp í huga manns hversu
óréttlát lífið getur verið.
Mig langar að þakka fyrir allar
þær stundir sem við áttum saman og
allt sem þú gerðir fyrir mig og fjöl-
skyldu mína. Það ríkti alltaf gleði í
kringum þig og þú gast alltaf séð
spaugilegu hliðarnar á lífinu, ég ylja
mér við þær minningar og geymi
þær í hjartanu um ókomna tíð.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Ég þakka öllum þeim sem studdu
mömmu í hennar erfiðu veikindum
og bið Guð að vaka yfir pabba á þess-
um erfiða tíma og veita honum styrk.
Anna Guðný.
Systir kær, að vera að fylgja þér
þessa leið í hinsta sinn er það sem
maður vill helst aldrei horfast í augu
við að er hluti af lífinu. Það hvarflaði
ekki að mér að þetta væri okkar síð-
asta samtal þegar ég hafði lokið sím-
talinu við þig fyrir 16 dögum síðan
og þú kvaddir með þeim orðum að
þessi krankleiki yrði nú sigraður og
við myndum glöð og hress geta spil-
að golf saman á næsta ári. Örlögin
eru engu lík og ekkert sem maður
getur tekið sem gefið á hverjum
degi. Minningarnar koma hver af
annarri án þess að maður geti skilið
á milli þeirra svo glöggt, það er svo
margt sem af er að taka þó við höfum
ekki alist upp saman. Fjarlægðin var
ekki mikil milli heimila okkar en ald-
ursmunurinn var það sem gerði að
mér fannst þú alltaf vera svo ráðsett.
Mér er ekki minnisstætt neitt tilfelli
sem þú varst ekki glöð og kát og sást
alltaf jákvæðu hliðar allra mála sem
rædd voru. Þennan eiginleika hafðir
þú eins og faðir okkar sem ég man
ekki að skipti nokkurn tímann skapi.
Samgangur milli heimila okkar var
oft nokkuð mikill meðan við bjugg-
um á Dalvík en minnkaði þegar við
fluttum þaðan.
Við það að þú stofnaðir fjölskyldu
á Dalvík og ég á suðvesturhorninu
ásamt áralangri búsetu minni er-
lendis gerði það að stöku símtal og
jólakveðjur voru okkar einu sam-
skipti í mörg ár. Maður ætlar alltaf
að breyta þessu þegar tímarnir líða
en svo kemur að þessum tímapunkti
og maður áttar sig á að það er orðið
of seint.
Við náðum að fara saman á golf-
völlinn fram í dal í fyrra sumar, þú
varst svo stolt yfir þeim verkum sem
þar höfðu verið unnin og sást marga
möguleika þar í framtíðinni. Um-
ræða um þetta sameiginlega áhuga-
mál okkar kom oft upp og fylltist þú
alltaf sérstökum áhuga þegar það
bar á góma.
Nú þegar leiðir okkar skilja um
stundarsakir verður frekar tómlegt
en tómið er mest fyrir Kalla, börnin
þín og fjölskyldur þeirra, sem eftir
eru án þinnar veraldlegu nærveru.
Þú hafðir oft orð á því við mig og
seinast þegar ég heimsótti þig fyrir
rúmum mánuði, hvað það gæfi þér
mikið, öll samheldnin milli ykkar
allra. Aldrei leið sá dagur að ekki
væri samgangur eða samtöl sem lífg-
uðu upp á tilveruna.
Ég bið almættið að styrkja og
styðja eiginmann þinn, börn, tengda-
börn og barnabörn í þeirra miklu
sorg og votta þeim okkar dýpstu
samúð frá mér og fjölskyldu minni.
Friðrik Sigurðsson.
Laugardagsmorguninn 29. nóv.
barst mér sú fregn að þú kæra vin-
kona og mágkona ættir ekkert eftir
af lífstíma þínum, núna væri það
bara bið í nokkra daga eftir endalok-
unum. Ennþá einu sinni hefur þessi
illvægi sjúkdómur sigur. Þú ætlaðir
ekki að láta þetta gerast, þinn tími
var ekki kominn, aðeins nokkrum
dögum áður baðstu mig að panta
bútasaumsefni frá Ameríku svo að
þú hefðir nú eitthvað að gera þegar
þú hresstist, og ég gerði það því að
ég var alveg viss um að á þessu
myndir þú sigrast eins og öðru, ann-
að hvarflaði ekki að mér.
Ég læt hugann reika til baka, þú
varst aðeins níu ára gömul þegar þú
fluttir úr sveitinni niður á Dalvík. Ég
man eftir þér standandi á milli
húsanna okkar með grænu útprjón-
uðu húfuna þína, því þú fluttir í húsið
við hliðina á mínu. Við höfum rætt
húfuna margoft, hún var lengi til og
vakti oft hlátur og gleði.
Elsku Helga, ég held að enginn
hafi komist nær því að vera systir
mín en þú. Þú áttir heldur enga syst-
ur, og ég held að við höfum komið
hvor annarri í systur stað. Við þurft-
um alltaf að hringja hvor í aðra eða
hittast til að bera hlutina saman og
fá álit hvor hjá annarri.
Þegar ég var um tvítugt ákváðum
við tvær, ásamt Huggu, að hittast og
stofna saumaklúbb, þá varst þú á
leiðinni að verða mágkona mín,
ófrísk að elstu dóttur ykkar Kalla,
Ninnu. Fljótlega bættist Anna Stella
í hópinn, seinna flutti svo Gígja og
gekk í lið með okkur. Þessi fé-
lagsskapur hefur haldist síðan, í 35
ár. Allt það sem við erum búnar að
bralla saman er örugglega efni í
heila bók, og það mjög skemmtilega.
Enginn er búinn að gleyma þegar
við keyrðum eina heim í barnakerru,
eða þurftum að hlaupa inn í Mosk-
óvitch á fullri ferð af því að við fund-
um ekki fyrsta gírinn og þurftum að
ýta í gang. Allt varð okkur að hlátri
og skemmtun. Við vorum líka miklar
ferða- og ævintýramanneskjur og
ákváðum að baka brauð og tertur og
selja, og safna okkur peningum upp í
utanlandsferðir. Þetta eru ógleym-
anlegar minningar.
Um jólin 1969 giftust þið bróðir
minn. Fjölskyldurnar okkar hafa
alltaf verið nánar, áhugamálin svip-
uð, börnin okkar á svipuðum aldri og
svo seinna barnabörnin. Oft erum
við búnar að sitja við eldhúsborðin
okkar og ræða barnauppeldi og fjöl-
skyldumál, kannski ekki alltaf sam-
mála, en það var allt í lagi, við virtum
skoðanir hvor annarrar. Ég sakna
þess virkilega að þú færð aldrei að
sjá tvíburabarnabörnin mín, sem eru
á leiðinni, og segja mér til, hvað ég
má gera fyrir þá og hvað ekki. Þú
áttir sérstaklega gott með að lynda
við annað fólk og þannig persónur
eignast líka marga vini, og þú áttir
marga vini. Einmitt núna í veikind-
um þínum sagðir þú svo oft að þú
ættir svo gott að eiga svona marga
og góða vini, það hjálpaði svo mikið.
Ég á svo erfitt með að trúa því að
þú sért ekki á meðal okkar, en það er
víst alveg staðreynd, og ég verð að
taka á því. Systur segja hver annarri
allt, en þetta sagðir þú mér ekki,
ekki að þú værir að stíga síðustu
sporin meðal okkar. Ég held líka að
þú hafir ekki vitað hvað það var stutt
eftir, ég vona það að minnsta kosti.
Elsku Kalli og börnin ykkar, við
vottum ykkur okkar innilegustu
samúð og vonum að guð styrki ykkur
og láti ykkur í té einhvern aukastyrk
til að standast þessa raun.
Vigdís og fjölskylda.
Elsku vinkona. Margar minningar
hafa leitað á hugann síðustu tvær
vikur.
Það eru þrjátíu og fimm ár síðan
við byrjuðum í saumaklúbbnum okk-
ar sem breyttist með árunum í spila-
klúbb, þú varst alltaf hrókur alls
fagnaðar, alltaf hress og kát og hafð-
ir svo smitandi hlátur að þú hreifst
alla með. Manstu þegar konan frá
Ólafsfirði flutti í húsið við hliðina á
þínu og við ákváðum að bjóða henni í
klúbbinn okkar svo hún kæmist í
kynni við Dalvíkinga! Hún var nú
líka ansi flott, alltaf með veski og
hanska og virtist mjög veraldarvön
enda búin að vera í Svíþjóð. Þú tókst
að þér að tala við hana og bjóða
henni í hópinn.
Manstu allar stjörnurnar sem við
lögðum og „spádómana“. Í einni
stjörnunni þóttumst við sjá að ein-
hver okkar ætti von á barni, en við
héldum að við værum allar hættar
barneignum fyrir löngu, töldum
þetta alveg fráleitt, en viti menn, var
það þá ekki hún Helga sem skaut
okkur ref fyrir rass með því að bæta
einni dóttur í hópinn sinn. Þarna
þóttumst við sanna að við vorum
ekki svo slæmar spákonur þegar öllu
var á botninn hvolft. Eða þá ógleym-
anlegu utanlandsferðirnar okkar,
þegar við veðjuðum um það hver
okkar fengi fyrst aðstoð með tösk-
urnar á flugvellinum og auðvitað
varst það þú, þessi litla og netta
kona sem hafðir vinninginn. Eða á
hótelinu þegar þú fórst með sund-
hettuna og sundgleraugun á höfðinu
niður á hæðina fyrir neðan okkur til
að heilsa uppá fólk sem þú þekktir
þar. Svona varst þú alltaf til í sprell-
ið.
Elsku vinkona, við þökkum fyrir
allar yndislegu stundirnar sem við
áttum með þér, þín verður sárt sakn-
að, en minningarnar eigum við.
Við huggum okkur við að þú ert nú
hjá Guði, laus við allar þjáningar.
Okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur til Kalla, barnanna og fjölskyldna
þeirra.
Þínar vinkonur og klúbbsystur,
Gígja, Vigdís, Anna Stella
og Hugrún.
Það var haustið 1962 að 34 stúlkur
frá ýmsum stöðum af landinu komu
til Ísafjarðar til þess að setjast í
Húsmæðraskólann Ósk, sem þá var
mjög vinsælt af stúlkum. Bjuggum
við á heimavist skólans í miklu ná-
býli, flestar í fjögurra manna her-
bergjum. Útivist var mjög takmörk-
uð og reyndi því mjög á aðlögun-
arhæfileika okkar. Með söng og gleði
tókst okkur að verða samheldinn
hópur þar sem allar fengu að njóta
sín. Á þessum árum voru allar stúlk-
ur með túberað hár og vorum við
engir eftirbátar með það. Þess vegna
höfðum við rúllur í hárinu allan þann
tíma sem skólareglur leyfðu og sváf-
um iðulega með þær á nóttinni, það
þurfti að líta vel út þá sjaldan við
fengum að skreppa út fyrir dyr.
Í dag verður til moldar borin önn-
ur skólasystirin sem hverfur úr
þessum hópi, Helga Kristín Sigurð-
ardóttir, frá Dalvík. Hún átti sinn
þátt í gleðinni sem ríkti í skólanum
okkar þennan vetur, var lítil og kvik í
hreyfingum og hafði greinilega lært
að vinna. Hún spilaði á gítar og þeg-
ar henni fannst við ekki taka rétt
undir sagði hún með sínum norð-
lenska framburði: Stelpur, þetta á
ekki að vera svona.
Skólastýran okkar frú Þorgjörg
Bjarnadóttir sagðist mundi minnast
okkar mest fyrir hvað við vorum
söngelskar, háværar og að þetta
væri fyrsti árgangurinn sem ekki
reyndi að stelast út af vistinni.
Minningarnar um Helgu eru
margar og allar ljúfar, Helga að flýta
sér, Helga að syngja, Helga að fara í
Bertabæ og svona mætti lengi telja.
Við höfum hist á nokkrum tímamót-
um, þar á meðal 1993 þegar þrjátíu
ár voru liðin frá útskrift úr skólan-
um. Þá tóku norðan konur á móti
hópnum með stórveislu á Akureyri
og átti Helga sinn þátt í að gera þá
ferð ógleymanlega og er sagan um
fallegu ostatertuna alltaf sögð þegar
við hittumst. Fimm árum seinna fór-
um við í viku glæsiferð til Parísar,
þar sungum við uppáhalds lögin okk-
ar á hverju kvöldi, þaðan minnumst
við Helgu í ljósri dragt með hvítt
hár. Í næstu ferð munum við sakna
Helgu, en við munum syngja öll fal-
legu lögin og minnast hennar.
Við vottum Kalla, börnunum og
þeirra fjölskyldum innilega samúð,
þeirra söknuður er mestur en þau
eiga líka fallegustu minningarnar.
Blessuð sé minning hennar.
Skólasysturnar úr Húsmæðra-
skólanum Ósk á Ísafirði,
veturinn 1962–1963.
HELGA KRISTÍN
SIGURÐARDÓTTIR
Elsku amma.
Ég ætla að byrja á að
segja fyrirgefðu hvað
ég skrifa þér seint, en
það er svo rosalega erf-
itt að skrifa um ömmu
sína. Reyndar hef ég einnig sett
þetta á bið því að ég hef byrgt sorg-
ina inni í mér. Núna veit ég ekkert
hvað á að segja.
Ég sakna þín svo innilega. Í hvert
skipti sem ég fer fram hjá spítalan-
um þá hugsa ég til þín. Ég er með
myndir af þér uppi á vegg í herberg-
inu mínu og hugsa til þín í hvert
JÓHANNA MARÍA
GESTSDÓTTIR
✝ Jóhanna MaríaGestsdóttir
fæddist í Bakkagerði
í Svarfaðardal 14.
janúar 1925. Hún
lést 15. ágúst síðast-
liðinn og var útför
hennar gerð frá Sel-
tjarnarneskirkju 26.
ágúst.
skipti sem ég lít á
þær, sem er býsna oft
á dag. Það er rosalega
skrítið að fara á Mela-
braut 26 núna því þá
er engin Lilla amma
þar, bara afi og pabbi.
Amma, ég sakna þín
svo mikið. Ég á rosa
erfitt með að fara með
bænir núna, í hvert
skipti langar mig að
gráta, því að þú
kenndir mér að fara
með bænirnar og
signa mig. Ein bæn
sem þú kenndir mér
og er mín uppáhalds:
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Ég man að öll skiptin sem ég svaf
hjá þér, þá settist þú á rúmstokkinn
og fórst með bænirnar með mér.
Ég man hvað við skemmtum okk-
ur vel þegar við fórum upp í sum-
arbústað. Við höfðum alltaf fullt að
gera, sund, mínígolf, hugsa um blóm-
in og gróðursetja ný blóm og tré. Ég
vildi óska að ég gæti farið með þér og
afa einu sinni í viðbót í sumarbústað-
inn. Ég man að eitt skipti var ég í
heimsókn hjá Þórunni í þeirra bú-
stað og ég fékk sand í augað, og þú
tókst það úr með tungubroddinum
og sagðir að svona hafði mamma þín
gert við ykkur systkinin. Mér fannst
það skrítið. En auðvitað fór sandur-
inn úr auganu.
Þú vissir allt. Við hverri spurningu
kom alltaf gott svar. Og þú vissir
alltaf upp á hár hvað átti að gera við
ýmsar aðstæður. Við eigum okkur
margar góðar minningar sem ég
mun aldrei gleyma.
Elsku amma, mér þykir afskap-
lega vænt um þig og sakna þín óend-
anlega mikið. Takk fyrir allt sem þú
hefur gert fyrir mig, gefið mér og
kennt mér. Við sjáumst seinna elsku
amma.
Þitt ömmubarn,
Hildur.