Morgunblaðið - 08.02.2004, Page 42

MINNINGAR
42 SUNNUDAGUR 8. FEBRÚAR 2004 MORGUNBLAÐIÐ
HARALDUR JÓHANNSSON,
Skeljanesi 2,
lést laugardaginn 24. janúar.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að hans ósk.
Sérstakar þakkir eru færðar síra Braga Skúlasyni og starfsfólki Landspítala
í Fossvogi fyrir umönnun og umhyggju við hinn látna.
Edda Rakel Imsland.
Elskulegi eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
KARL FRIÐRIK SCHIÖTH,
Mávanesi 15,
Garðabæ,
verður jarðsunginn frá Digraneskirkju þriðju-
daginn 10. febrúar kl. 10.30.
Unnur Hjaltadóttir Schiöth,
Svava Schiöth, Óskar Bjartmarz,
Hjalti Schiöth, Halla Bryndís Jónsdóttir,
Karl Ottó Schiöth, Helga Halldórsdóttir,
Linda Hrönn, Jökull, Karl Friðrik,
Ottó Axel og Óðinn.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir og afi,
HERMANN GUÐJÓNSSON,
Fornhaga 22,
lést á elli- og hjúkrunarheimilinu Grund fimmtu-
daginn 5. febrúar.
Gústaf H. Hermannsson,
Guðríður Hermannsdóttir, Þráinn Ingólfsson
og barnabörn.
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir
og afi,
HALLDÓR ARASON
bifvélavirkjameistari,
Tjarnarlundi 12B,
Akureyri,
verður jarðsunginn frá Akureyrarkirkju miðviku-
daginn 11. febrúar kl. 13.30.
Hulda Þórarinsdóttir,
Ari Halldórsson, Lütfiye Kaptan Halldórsson,
Gyða Þuríður Halldórsdóttir, Jón Ragnarsson
og barnabörn.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
GÍSLI SIGURJÓNSSON
flugvélstjóri,
Þórsgötu 6,
Reykjavík
verður jarðsunginn frá Hallgrímskirkju mánu-
daginn 9. febrúar kl. 13.30.
Ásdís M. Gísladóttir, Einar R. Sumarliðason,
Edith S. Gísladóttir,
Þóra Íris Gísladóttir, Jón Árnason,
barnabörn og barnabarnabarn.
Ástkær eiginkona, móðir okkar, tengdamóðir
og amma,
ÓLÖF ERLA HJALTADÓTTIR,
Borgargerði 9,
Reykjavík,
andaðist á heimili sínu aðfaranótt föstudagsins
6. febrúar sl.
Jarðarför auglýst síðar.
Magnús Einarsson,
Svanborg A. Magnúsdóttir, Guðmundur H. Davíðsson,
Hjalti Magnússon, Susana Papazion,
Anna S. Magnúsdóttir, Atli Þór Kárason
og barnabörn.
✝ Stefán Aðal-steinsson fæddist
í Krosshjáleigu á
Berufjarðarströnd
18. nóvember 1923.
Hann lést á dvalar-
heimilinu Helgafelli
á Djúpavogi 19. jan-
úar síðastliðinn.
Hann var sonur
hjónanna Aðalsteins
Pálssonar (f. 1889) og
Karólínu Auðuns-
dóttur (f. 1893), sem
lengst af bjuggu á
Djúpavogi og reistu
sér húsið Svalbarð á
tanganum milli Innri- og Ytri-
Gleðivíkur. Karólína og Aðal-
steinn eignuðust tíu börn. Elst var
Guðbjörg, f. 1916, d. 1969; Frið-
rika Margrét, f. 1917, d. 2002;
Katrín Auðbjörg, f. 1919, d. 1977;
Pálmundur og Ingi-
björg, létust í frum-
bernsku; Stefán, sem
hér er minnst; Har-
aldur, f. 1926; Karl
Ingimundur, f. 1927,
d. 1996; Björn, f.
1931; og Lilja, f.
1933.
Eftirlifandi eigin-
kona Stefáns er Rósa
Elísabet Jónsdóttir,
f. 1926, frá Tóvegg í
Kelduhverfi. Þau
eignuðust sex börn
sem öll eru á lífi. Þau
eru: Hafsteinn Esjar,
f. 1944; Pálína, f. 1949; Jón Að-
alsteinn, f. 1954; Ingibjörg Helga,
f. 1957; Sóley, f. 1959; og Guð-
björg, f. 1968.
Útför Stefáns var gerð frá
Djúpavogskirkju hinn 24. janúar.
Andlát góðs kunningja míns, Stef-
áns Aðalsteinssonar í Rjóðri í Djúpa-
vogi, kom okkur vinum hans og kunn-
ingjum á óvart. Þennan sama dag og
dagana á undan, höfðum við séð til
hans á ferð á jeppanum, eins og svo
oft áður, að sinna ýmsum viðgerðar-
og smíðaverkefnum.
Ekki voru margar vikur liðnar síð-
an við höfðum séð hann leysa land-
festar og halda út á fjörðinn á trillunni
með handfærið og byssuna til að svip-
ast um eftir veiði. Þó höfðum við
rennt grun í að heilsa hans væri eitt-
hvað að gefa sig, þar sem hann hafði
um tíma verið á dvalarheimilinu sér
til hvíldar og hressingar.
Stefán ólst upp í stórum systkina-
hópi, elstur fjögurra bræðra. Stefán
byrjaði ungur sjómennsku og sjó-
mennska varð hans aðalstarf og var
hann ýmist formaður á minni bátum,
er hann eignaðist og gerði út, eða
skipverji á stærri skipum hjá öðrum
útgerðarfélögum, m.a. á skipum Bú-
landstinds hf. á Djúpavogi.
Ungur að árum var Stefán heiðr-
aður fyrir einstætt björgunarafrek,
er hann einn á báti bjargaði mörgum
mönnum af litlum báti, sem hvolft
hafði fyrir utan höfnina á Djúpavogi í
janúar 1944. Í bókinni „Þrautgóðir á
raunastund“ (3. bindi bls. 69 –70) seg-
ir svo: „Þennan dag hafði Stefán Að-
alsteinsson, Djúpavogi, verið að
reyna að koma vél báts síns í gang, og
er það hafði tekist, verður honum litið
út á voginn og sér þá í svartan kjöl
bátsins. Brá hann þegar við og hélt til
hjálpar. Tókst honum að bjarga níu
mannanna.“
Stefán var snjall veiðimaður og
hafði yndi af að dveljast á fjöllum
bæði á rjúpna- og refaveiðum, enda
oft til hans leitað, ef refir gerðust
skeinuhættir sauðfé bænda. Dali og
fjöll inn af syðstu fjörðum Austfjarða
þekkti hann vel og átti þar mörg spor.
Oftast fór hann þar um fótgangandi,
enda léttur á fæti og þrekmikill. Auk
sjómennskunnar var Stefán einn af
þeim sem stundaði vörubílaakstur á
fremur lélegum vegum. Ók hann um
skeið nýjum Bedford-vörubíl sem
Kaupfélag Berufjarðar keypti milli
1940–50. Var sá bíll mikið notaður til
að flytja nauðsynjavörur heim til
bænda á félagssvæðinu. Kom sér þá
oft vel þrek og dugnaður Stefáns.
Ég minnist þess enn frá árunum
upp úr 1940 að hafa stundum séð til
Stefáns fótgangandi með byssu um
öxl í birtingu með stefnu á Búlands-
dal. Á þeim árum létu menn af Djúpa-
vogi sig ekki muna um að skokka að
heiman inn í Búlandsdalsbotn, 12–14
km leið, skjóta rjúpur og bera heim að
kvöldi byrði sem stundum mun hafa
vegið 40–60 kg. Þetta var einn þáttur í
að sjá heimilinu farborða og ekki um
neinar bílferðir að ræða á þeim árum.
Oft var Stefán Aðalsteinsson fremst-
ur í þessum veiðimannaflokki, fyrstur
á veiðisvæðið, fengsælastur og léttur
á fæti á heimleið með drjúga byrði í
rökkri eða jafnvel vetrarmyrkri.
Rúmlega sjötugur tók Stefán að
sér skipstjórn á farþegaferjunni Gísla
í Papey og sá um það starf í þrjú sum-
ur með ágætum, enda þaulkunnugur
þessari leið þar sem harðir straumar
streyma og krappar öldur rísa. Einn-
ig annaðist hann gæslu vita á Beru-
fjarðarsvæðinu um tíma.
Hagur var Stefán á tré og járn svo
sem verið hafði Aðalsteinn faðir hans.
Síðustu árin hér við Gleðivíkina greip
hann í að smíða nokkra litla báta, ým-
ist fyrir sjálfan sig eða vini og kunn-
ingja, báta sem dugðu ágætlega til
skemmtunar og mataröflunar fyrir
heimili eigendanna.
Þau Stefán og Rósa byggðu sér hús
á sjávarbakkanum skammt frá Sval-
barði og nefndu Sæbakka. Þar ólust
upp sex börn þeirra, tveir drengir og
fjórar stúlkur. Á efri árum fluttu þau í
minna húsnæði nær daglegri þjón-
ustu. Síðustu árin hafa þau búið í
Rjóðri, en Stefán síðustu mánuðina
dvalið að mestu á dvalarheimilinu
Helgafelli. Innilegar samúðarkveðjur
viljum við hjónin færa Rósu og fjöl-
skyldu hennar.
Ingimar Sveinsson.
STEFÁN
AÐALSTEINSSON
✝ Þórný Magnús-dóttir fæddist í
Borgarnesi 3. nóvem-
ber 1923. Hún lést á
Droplaugarstöðum
29. janúar síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Ragnhildur
Hannesdóttir, f. 4.7.
1905, d. í mars 1969,
og Magnús Þórðar-
son, f. 24. júlí 1900, d.
í ágúst 1932. Stjúp-
faðir Jón Ásgeir Guð-
mundsson, f. 18.6.
1895, d. í febrúar
1981. Systkini Þór-
nýjar eru Helga Magnúsdóttir, f.
1922, d. 2003, Þórður, f. 1927, dá-
inn 1987, óskírð systir, fædd og
dáin 1931, og Hörður Jónsson, f.
1934.
Þórný ólst upp í
Reykjavík. Hún gift-
ist 16. júlí 1955 Guð-
mundi Kolbeini Ei-
ríkssyni, prentara, f.
19.9. 1906, d. 22.9.
1987. Dóttir þeirra
er Þórdís Guð-
mundsdóttir, f. 1950,
maki Helgi Hákon
Jónsson, f. 1939,
börn hennar Örn
Símonarson og
Klara Helgadóttir.
Sonur Guðmundar
frá fyrra hjónabandi
er Runólfur Þór, sem
býr í Bandaríkjunum. Hans börn
eru Gústaf, Ingibjörg Svana, Arn-
heiður, Leifur og Erna Petrea.
Útför Þórnýjar fór fram í kyrr-
þey.
Klukkan er 17 mínútur yfir mið-
nætti fimmtudaginn 29. janúar 2004.
Við erum stödd í sjúkrastofu á Drop-
laugarstöðum nánasta fólkið hennar,
ég, Dísa, konan mín og einkadóttir
hennar, börnin okkar tvö, Klara og
Öddi, auk Harðar bróður hennar,
uppáhaldsfrændans í fjölskyldunni.
Þórný tengdamóðir mín er að draga
andann í síðasta sinn.
Aldrei hefi ég áður fundið jafnsterk
bönd tengja saman þennan litla hóp.
Ég kynntist Dísu fyrir nærri 28 ár-
um og var þá ekki allsendis velkominn
hjá Þórnýju. Guðmundur pabbi Dísu
sagði við mig að hún mundi aldrei við
mig tala, hann þekkti sína konu.
Það fór þó svo að með okkur tókst
samband sem ekki var í anda tengda-
mömmusagnanna, heldur átti eftir að
eflast og styrkjast þar til yfir lauk.
Saman keyptum við húsið Berg-
staðastræti 50a. Við Dísa settumst að
á efri hæðunum tveim og Þórný og
Guðmundur niðri. Reyndist þetta
giftusamlegt sambýli í yfir 20 ár sem
allir nutu góðs af. Börnin okkar af
nánd, umhyggju og kennslu afa og
ömmu og eftir að Guðmundur féll frá
1987 bjó Örn sonur okkar að mestu
niðri hjá ömmu sinni. Þá gat Dísa bet-
ur sinnt mömmu sinni í veikindum
hennar vegna nándarinnar búandi í
sama húsi.
Þórný reyndist barnabörnum mín-
um af fyrra hjónabandi besta
langamma sem „amma niðri á Bestó“.
Þórný var einstök kona. Hún var
svo mikill sjúklingur alla tíð að Dísa
átti ekki von á því að hún næði 40 ára
aldri. Hún gerði gott betur en hún
varð 80 ára í nóvember síðastliðnum.
Öll árin var hún stöðugt inn og út af
spítala. Mest þjáði hana slæmur
astmi, en auk þess nærri allt sem
nöfnum tjáir að nefna. Margoft vor-
um við kölluð til í skyndi til að kveðja
hana, en í hvert sinn reis hún upp aft-
ur. Sumir vildu meina að hún lifði á
þrjóskunni, en ég var í engum vafa
um að hennar einstaka létta lund og
það að hafa stöðugt gaman af lífinu í
öllum sínum veikindum var hennar
lífskraftur, slíkur kraftur að hann var
beinlínis smitandi og streymdi til okk-
ar sem nutum návistar hennar.
Eitt sinn fyrir mörgum árum
keyrði ég hana í eftirlit upp á Land-
spítala til Friðþjófs Björnssonar
læknis, en hann annaðist hana árum
saman. Kom hann þá siglandi fram
ganginn til mín inn á biðstofuna til að
taka í höndina á mér og þakka mér
fyrir að sinna Þórnýju. Samband
þeirra sem læknis og sjúklings var
sérstakt og fannst mér þakkarhlut-
vekinu eilítið við snúið.
Minnisverð atvik eru ótalmörg í
hennar sjúkrasögu. Síðast fyrir tveim
árum var hún liggjandi á sjúkrahús-
inu í Fossvogi og við þar stödd enn
einu sinni til að kveðja. Svo kvalin var
hún, að þrátt fyrir hámarksskammt
kvalastillandi lyfja fannst mér andlit
hennar eins og málverk Munks, Ópið.
Læknirinn tjáði okkur að hans ágisk-
un væri að maginn hefði rifnað og
væri það orsök kvalanna. Vildi hann
skera hana upp með það sama og
freista þess að lina þjáningarnar, vita-
skuld upp á von og óvon. Morguninn
eftir heimsóttum við Þórnýju á gjör-
gæsludeild spítalans. Hún var geisl-
andi af gleði og lífi og hefði verið til í
að stökkva framúr hefði hún ekki ver-
ið tengd fjölda leiðslna við hin ýmsu
lækningatæki. Minningarnar úr sam-
búðinni eru margar og ekki síður
tengdar gleðilegum atburðum á
Bergstaðastræti og víðar, svo sem jól-
um, fermingu barnanna og ferðum
okkar saman, t.d. ferð til Skotlands á
70 ára afmæli Þórnýjar, hennar
fyrstu og einu utanlandsferð um dag-
ana. Þórný var alltaf miðpunktur lífs-
gleðinnar. Síðustu tvö árin var Þórný
vistuð á Landspítala, lengst af á
Landakoti, en þó fær um að heim-
sækja okkur öðru hvoru til helgar-
dvalar á okkar nýja stað í Garðabæ,
sem hún samgladdist okkur með af
heilum hug. Lokastaðurinn var svo í
þrjá mánuði á Droplaugarstöðum.
Ég kveð elskaða tengdamóður
mína sem ég bæði virti og dáði. Ég
sakna hennar sárt.
Helgi Hákon.
ÞÓRNÝ
MAGNÚSDÓTTIR