Morgunblaðið - 08.02.2004, Side 45

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 8. FEBRÚAR 2004 45
Elsku afi minn.
Maður hugsar með
sér hvort líf sé eftir
dauðann, ég veit það
ekki en ég get sagt eitt,
minningar eru ódauðlegar, samt
gleymast þær oft. Maður þyrfti að
skrifa minnst 3 bækur um Steina afa,
eina um kindurnar, aðra um tilsvörin
og þriðju um fjölskyldu og vini.
Þú varst alltaf að tala um hvað Jón
Steinar væri mikið gull, fljótt eftir að
hann byrjaði að tala sagði hann afa
og benti á herbergið. Hann undi sér
vel þar inni, kveikti og slökkti á út-
varpinu og líka græna lampanum.
Fljótlega eftir að þú lagðist í hvíld
fór hann inn í afa herbergi, kveikti á
lampanum, lagðist upp í rúm og fór
að lesa. Skömmu eftir það var hann
sífellt að leita að þér.
Við minnumst þín með góðum
minningum.
Þetta er til þín því þú varst mér
svo kær. Þú verður ávallt í hjarta
mér, sálu og huga mínum. Því ég
mun ávallt hugsa um þig, tala um og
minnast.
Kristjana Erla.
Ekki skammhundaðist ég til að
skreppa upp í Borgarnes um daginn
og fylgja Steina Bjarna til grafar.
Hefði þó verið nokkur ástæða til. Svo
er mál með vexti að þá tvo hálfu vet-
ur sem ég var í barnaskóla í Búð-
ardal fyrir sextíu árum, hélt ég til
hjá foreldrum hans, Stínu og Bjarna
á Fjósum, en pabbi og Bjarni höfðu
verið gamlir vinir og vinnufélagar.
Húsinu á Fjósum var skipt að
endilöngu. Fordyri var sameiginlegt.
Í öðrum helmingnum bjó Sæmi
bróðir Steina með Arndísi og börn-
um þeirra. Í hinum helmingnum var
eldhús fremst, en inn af því svefnhús
eða baðstofa, tvö stafgólf með fjórum
rúmum. Innst til vinstri sváfu Bjarni
og Stína, en Steini í rúminu fyrir aft-
an þau. Hann var þá rúmlega
hálfþrítugur. Innst til hægri var rúm
sem einkum var handa næturgest-
um, en aftan við það og andspænis
Steina sváfum við skólabræðurnir,
ég og Eyvi á Kambsnesi.
Ég hafði oft séð og heyrt talað um
Steina. Hann var á líkum aldri og
eldri systkin mín. Hann ók kaup-
félagsbílnum og var því talsvert á
ferðinni. Hann var sagður einkar
orðheppinn og meinfyndinn í tilsvör-
um um menn og málefni. Þá var
hann orðlagður listaskrifari. Í barns-
minni er umtal ungmennafélaga sem
voru að æfa leikrit inní Búðardal.
Það virtist ekki vera neinn leikstjóri,
en talað var um að það væri á við
margar æfingar, ef einhver væri í
salnum til að „setja út á“. Það mundi
nú vera kallað að leiðbeina eða leik-
stýra. Og best til þess fallinn að setja
út á þótti Steini á Fjósum.
Dvölin á Fjósum reyndist einskon-
ar framhaldsskóli. Meðan Stína var
að bardúsa raulaði hún stundum fyr-
ir munni sér vísur og vers sem ég hef
varla heyrt síðan. Námið fóls þó
einkum í þjálfun í röklegri hugsun og
málnotkun. Bjarni var skarpgreind-
ur og hafði gaman af að karpa og
rökræða við okkur strákana um
hvaðeina og gat verið nokkuð að-
gangsharður. Stína spurði einhverju
sinni, af hverju hann væri að æra
þetta útúr drengjunum. Þá sagði
Bjarni: „Ég vil að ungir menn læri að
svara fyrir sig.“ Þegar Steini var
heima á kvöldin iðkaði hann svipað-
an leik, en þó með meiri stríðni, sem
oftast endaði með því að hann atti
okkur saman til að tuskast. Auk þess
sagði hann sögur af fólki og gerði
óspart grín að. Daglegt skemmtiat-
ÞORSTEINN
BJARNASON
✝ ÞorsteinnBjarnason fædd-
ist í Sælingsdals-
tungu í Dalasýslu 21.
júlí 1917. Hann lést á
Dvalarheimili aldr-
aðra í Borgarnesi 22.
desember síðastlið-
inn og var útför hans
gerð frá Borgarnes-
kirkju 3. janúar.
riði hans við matborðið
var annars að ofhæla
sjálfum sér. Ég skynj-
aði brátt að með þessu
var hann óbeinlínis að
skopstæla ýmsa mekt-
armenn í þjóðlífinu.
Þetta minnti á þætti í
revíum sem maður sá
seinna. Hann var líka
orðaður við prakkara-
skap, einhverjir hefðu
verið að næturlagi að
leika drauga í plássinu,
íklæddir kjötpokum.
Lá við kæru til Þor-
steins sýslumanns sem
að sjálfsögðu nennti ekki að „drus-
last“ í slíku.
Fyrir nokkrum árum þurfti ég að
gista á hóteli í Borgarnesi og leitaði
Steina og Siggu uppi. Þá höfðum við
naumast sést í fjóra áratugi, en ekki
hafði honum hrakað andlega svo
heyrt yrði. Seinast hitti ég hann fyrir
hálfu öðru ári við útför Sigga bróður.
Þá spurði hann mig hvort Benni
bróðir væri ekki á staðnum. Mér
tókst að leiða þá hálfníræða jafnaldr-
ana saman, og það er líklega eini
greiði sem ég hef gert Steina á lífs-
leiðinni.
Árni Björnsson.
Mínir vinir fara fjöld,
feigðin þessa heimtar köld.
Ég kem eftir, kanske í kvöld,
með klofinn hjálm og rofinn skjöld …
(Hjálmar Jónsson.)
Þessar hendingar úr ljóði skálds-
ins í Bólu komu upp í hug mér þegar
ég fregnaði andlát Þorsteins Bjarna-
sonar, Borgarnesi, míns gamla vinar
og fyrrum samstarfsmanns, en hann
andaðist hinn 22. desember síðastlið-
inn eftir erfið veikindi.
Það er nú svo að þegar maður fær
fregnir af andláti gamalla vina eða
fyrrverandi samverkamanna, vill
hugurinn leita til löngu liðinna sam-
verustunda.
Fyrstu kynni mín af Þorsteini
Bjarnasyni, eða Steina Bjarna eins
og hann oftast var nefndur, hófust á
árinu 1946 er hann kom til starfa hjá
Verslunarfélagi Borgarfjarðar,
Borgarnesi, við akstur vörubifreiðar.
Mér féll fljótlega ágæta vel við
Steina og áttu þau kynni okkar eftir
að aukast, þegar hann fór að vinna
annað slagið á skrifstofu fyrirtæk-
isins, ef minna var að gera í akstr-
inum. Steini hafði frábæra rithönd
og var fljótur að skrifa, nokkuð sem
var mikill kostur þegar allt bókhald
var handfært. Þá var hann og tölug-
löggur í besta lagi.
Steini var á þessum árum oftast
nær léttur í lund, brosmildur og vott-
aði oft fyrir svolítilli stríðni í brosinu,
ef svo bar undir, þó var jafnan stutt í
alvörusvipinn.
Ekki spillti fyrir að hann kunni
mikið af vísum, svo og margvíslegar
sögur frá sinni heimabyggð m.a.
ýmsar sögur frá veiðiánum í Dölum
vestra, en auk þess að vera sögumað-
ur góður var hann áhugasamur og
slyngur stangveiðimaður.
Þáverandi húsbóndi okkar var
einnig harðduglegur veiðimaður og
hafði mikinn áhuga fyrir stangveiði,
svo var og um tvo aðra samstarfs-
menn okkar. Urðu því oft á sumrin
býsna líflegar umræður hjá okkur á
kaffistofunni, ef einhver rakst inn,
sem var nýkominn úr veiðitúr í
Hofsá eða Miðfjarðará og þurftu þá
að skýra rækilega frá viðburðum.
Er Steini hafði búið í Borgarnesi í
fáein ár ásamt unnustu sinni, Sigríði
Aðalsteinsdóttur, keyptu þau hús að
Egilsgötu 8 þar í bæ, en um það hús
var nokkur saga, eða öllu heldur um
upphaflega sölu lóðarinnar, sem það
var byggt á, einu lóðina sem var í
einkaeign í Borgarnesi. Hafði Steini
lúmskt gaman af því að vera eigandi
að slíku jarðargóssi. Létu þau Steini
og Sigga gera allmiklar endurbætur
á húsi þessu, sem mun hafa verið
byggt 1906, en bjuggu þar síðan
fram yfir miðjan sjöunda áratuginn
er þau fluttu í nýtt hús að Böðvars-
götu 9 í Borgarnesi. Við Steini vor-
um samstarfsmenn um 8 ára skeið,
en 1954 fór ég í annað starf. Steini
vann eftir það allmörg ár á skrifstofu
Verslunarfél. Borgarfj., en árið 1970
réðst hann til starfa á bensínstöð Ol-
ís (B.P.) í Brákarey og vann þar til
starfsloka.
Oft kom maður á olíustöðina, oft-
ast til að taka bensín, en stundum
bara til að taka smáspjall við Steina.
Eins og ég gat um hér að framan
var Steini áhugasamur og mjög
slyngur stangveiðimaður, fórum við
ásamt fleiri félögum þrjú sumur til
veiða í Hofsá í Vopnafirði. Er mér
sérstaklega minnisstætt í einni þess-
ara ferða (sumarið 1951) þegar
Steini brá eitt kvöldið upp skörinni í
eldhústjaldinu og sagði „sjáiðið hvað
ég fann“ um leið og hann brá á loft
þessum líka risalaxi, sem hann hafði
veitt þá rétt áður. Þetta reyndist
vera nýrunninn hængur 27 pund að
þyngd. Hefi ég aldrei séð svo falleg-
an fisk, enda var oft á næstu árum
minnst á „laxinn hans Steina“, sem
öllum sló við.
Alloft kom ég á heimili þeirra
Steina og Siggu, bæði er þau bjuggu
við Egilsgötuna svo og við Böðvars-
götuna, og var mér ætíð tekið með
alúð og gestrisni. Af eðlilegum or-
sökum fækkaði slíkum heimsóknum
er ég flutti burt úr Borgarnesi.
Fyrir um það bil fjórum árum
dvaldi ég nokkra daga í Borgarnesi.
Fór ég þá eitt kvöldið í heimsókn að
Böðvarsgötu 9 og var tekið með
rausn svo sem oft áður. Er við sátum
yfir kaffiborði í eldhúsinu ogræddum
vítt og breitt og að sjálfsögðu um
löngu liðna tíð, brá Steini sér yfir í
næsta herbergi en kom aftur um
hæl, hnippti í mig eins og honum ein-
um var lagið, um leið og hann snaraði
að mér mynd, er hafði verið stækkuð
lítið eitt og spurði hvort ég myndi
ekki eftir þessum, en þarna stóð
hann sjálfur hýr á svip, með veiði-
stöngina í annarri hendi en laxinn
góða í hinni. Endurminning frá
sumrinu 1951. Ég held að þannig
muni ég helst vilja minnast Steina,
með sitt svarta hár og ofurlítinn
glettnisglampa í augum.
Síðast bar fundum okkar Steina
saman fyrir rúmlega ári, er gerð var
útför kunningjakonu úr Borgarnesi,
en hún var ekkja eftir fyrrum hús-
bónda okkar Steina. Ræddum við þá
dálítið saman og vorum sammála um
að gaman gæti verið að hittast í næði
og spjalla, ef ég kynni að verða á ferð
í Nesinu og stoppa eitthvað. Af því
varð ekki.
Þarna held ég að við höfum séð að
við værum báðir orðnir býsna gaml-
ir, harla ólíkir því, sem við vorum,
þegar við fyrir óralöngu sátum sitt
hvorum megin við skrifborðið. Mér
fannst að Steini hefði látið mikið á
sjá enda sorgin tvívegis á lífsbraut
þeirra hjóna veitt þeim dúp sár við
náinn ástvinamissi.
Okkur hjónum þótti mjög miður
að geta ekki komist til að fylgja
Steina síðasta spölinn, en með þess-
um síbúnu fátæklegu kveðjuorðum
sendum við Sigríði ekkju hans, son-
um þeirra hjóna og fjölskyldum
þeirra, innilegar samúðarkveðjur.
Ágæti vinur, megir þú hvíla í friði.
Þorkell Magnússon.
Elsku amma mín, nú
ert þú farin frá okkur og
komin til hans Sigga
afa. Ég er sannfærð um
að hann hefur tekið á móti þér með
einum af sínum stingukossum sem
eru okkur Ingu systur svo minnis-
stæðir. Ég ímynda mér þig núna sæla
og glaða, búna að pússa þig alla upp,
fara í lagningu og úða á þig vellykt-
andi. Ég á margar minningar af
Tjarnarbrautinni og helst hvað það
var gaman að koma til ömmu, Högna
og Hemma með rútunni, alein. Leika
sér svo við Lúru og kettlingana,
hanga á hvolfi í stóru trjánum þínum
og gefa öndunum á tjörninni brauð.
Svo kallaðir þú mig inn til að drekka
og þá beið uppáhaldið mitt, hunangs-
kaka, á borðinu, umm … hún hefur
hvergi smakkast eins vel og hjá þér.
Ég hitti þig síðast í sumar í bú-
staðnum hjá strákunum þínum sem
alltaf hafa staðið þér við hlið, þar
varst þú eins og alltaf að hugsa um
það hvort ekki væri til kaffi og með
því. Því ekki mátti nokkurn tíma ein-
hver fara frá þér án þess að hafa
fengið ærlega að borða og stundum
meira en lyst var til.
Mér þykir svo vænt um að hafa
fengið þar tækifæri á að hitta þig
hressa og káta í síðasta sinn, þá stund
geymi ég í hjarta mínu. Guð geymi
þig elsku amma mín.
Högni og Hemmi, ég sendi ykkur
mínar innilegustu samúðarkveðjur,
fáir hafa verið jafn natnir við að sinna
öldruðu foreldri sínu og þið bræðurn-
ir.
Dásöm það er, dýrð handa mér,
dýrð handa mér, dýrð handa mér,
er ég skal fá Jesú auglit að sjá,
það verður dýrð, verður dýrð handa mér.
(Þýð. Lárus Halldórsson.)
Ragnhildur Stefánsdóttir.
Ég er skírð eftir Ingu ömmu og
Sigga afa. Mér hefur alltaf þótt vænt
um nafnið mitt af þessum sökum.
INGIBJÖRG
KRISTJANA
KRISTJÁNSDÓTTIR
✝ Ingibjörg Krist-jana Kristjáns-
dóttir fæddist á Þing-
eyri við Dýrafjörð 21.
júní 1913. Hún lést á
Sólvangi í Hafnar-
firði 1. janúar síðast-
liðinn og var útför
hennar gerð frá
Hafnarfjarðarkirkju
13. janúar.
Enda voru þau svo stór
hluti af lífi mínu þegar
ég var lítil hnáta. Ótal
minningar á ég úr
Hafnarfirðinum þar
sem amma og afi
bjuggu með sonum sín-
um, Hermanni og
Högna. Mitt allra
fyrsta minningarbrot
úr æsku er þegar afi
var að kenna mér að
ganga og hélt í hendur
mínar og leiddi mig
meðfram tjörninni. Það
var alltaf svo góð og hlý
lykt af afa og ég minn-
ist þess að hafa fundið hana lengi vel
eftir að hann var farinn í aftursætinu
á Cortínunni.
Amma var alltaf svo góð við mig,
ég svaf upp í hjá henni þegar ég gisti
á Tjarnarbrautinni og man hvað mér
þótti rúmið hennar fallega umbúið.
Amma var einstaklega snyrtileg og
myndarleg kona, alltaf vel til höfð og
huggulega klædd. Hún fór oft með
mig út að spássera eins og hún kallaði
það og þá komum við stundum við í
Hellisgerði og alla tíð síðan hefur sá
garður haft yfir sér ævintýrablæ fyr-
ir mér. Amma kenndi mér ýmislegt
og þar á meðal að ungar konur ættu
ekki að vera í nankinsbuxum á sunnu-
dögum. Það þótti henni fráleitt. Það
fór aldrei neinn svangur út frá ömmu
því hún var mikill gestgjafi og átti
alltaf til nóg með kaffinu. Bestar
þóttu mér loftkökurnar hennar þegar
ég var yngri, þessar dularfullu kökur
sem voru holar að innan. Og hvergi
hef ég fengið betra heitt súkkulaði en
á jóladag hjá ömmu.
Það var alltaf svo gaman hjá
ömmu. Frændur mínir, Hemmi og
Högni, dekruðu við okkur systurnar
þegar við vorum í heimsókn. Ragn-
hildur systir hékk víst eins og sirk-
usdýr í trjánum á meðan Högni beið
með hjartað í buxunum fyrir neðan.
Hemmi fór oft með mig á skíði og á
ævintýralegar jólaskemmtanir upp
að Hvaleyrarvatni. Hjá þessari ynd-
islegu fjölskyldu leið mér alltaf vel og
fannst ég vera hluti af henni þó að í
raun værum við ekki mikið skyld. En
ömmur þurfa ekki endilega að vera
skyldar manni til að vera bestu ömm-
ur í heimi.
Elsku amma mín, hafðu þökk fyrir
allt og skilaðu kveðju til afa frá mér.
Hemmi og Högni, ég bið Guð að
styrkja ykkur í sorg ykkar og sökn-
uði.
Inga Sif Stefánsdóttir.
Elsku Þórunn mín.
Ég ætla að senda fá-
ein minningar- og
þakklætisorð til þín um
vináttu sem varað hefur í 20 ár eða
síðan leiðir okkar lágu saman við
hjúkrun á deild 11-A á Landspítalan-
um. Við urðum strax vinkonur og
upp frá því sérstakir trúnaðarvinir.
Við höfðum gengið í gegnum sams-
konar lífsreynslu og gátum miðlað
hvor annarri. Við hittumst reglulega
á góðum stundum, nú síðast rétt fyr-
ir jólin hjá mér yfir kaffi og smákök-
um.
Þú varst alveg einstök kona, fal-
leg, greind, áræðin, viðkvæm og
ÞÓRUNN
JÓNSDÓTTIR
✝ Þórunn Jónsdótt-ir fæddist í
Bandaríkjunum 22.
janúar 1947 en ólst
upp í Reykjavík. Hún
andaðist á heimili
sínu 15. janúar síð-
astliðinn og var útför
hennar gerð gerð frá
Dómkirkjunni á af-
mælisdegi Þórunnar,
22. janúar.
listakona. Þú lékst
mjög vel á píanó og
söngst í kórum. Hann-
yrðir vour líka þín
hugðarefni, prjónar og
útsaumur af flóknustu
gerð. Þú prjónaðir svo
fallega sokka handa
mér í fyrra. Þá geymi
ég vel elsku Þórunn
mín.
Leikhúsferðirnar
eru mér ógleymanleg-
ar. Dramatísku stykkin
sem okkur þótti gaman
að fjalla um saman eftir
á. Þú átt mannvænleg
og greind börn sem voru sólargeislar
í þínu lífi. Þeirra söknuður verður
sár.
Þú varst einstaklega fær í hjúkr-
un, hafðir djúpan skilning á hugsun
og líðan annarra.
Ég mun geyma minningu um vin-
áttu sem gaf svo mikið. Ég sendi
börnunum og allri fjölskyldu innileg-
ar samúðarkveðjur, guð gefi þér ró,
Þórunn mín.
Þín
Hildur Hilmarsdóttir.
AFMÆLIS- og minningar-
greinum má skila í tölvupósti
(netfangið er minning@mbl.is,
svar er sent sjálfvirkt um leið
og grein hefur borist) eða á
disklingi. Ef greinin er á disk-
lingi þarf útprentun að fylgja.
Nauðsynlegt er að tilgreina
símanúmer höfundar og/eða
sendanda (vinnusíma og heima-
síma). Ekki er tekið við hand-
skrifuðum greinum. Um hvern
látinn einstakling birtist ein að-
algrein af hæfilegri lengd á út-
farardegi, en aðrar greinar séu
um 300 orð eða 1.500 slög (með
bilum) en það eru um 50 línur í
blaðinu (17 dálksentimetrar).
Frágangur
afmælis-
og minning-
argreina