Réttur - 01.06.1943, Blaðsíða 61

AVARGOLB
SAGA EFTIR ANDRÉ MALRAUX
Framhald.
Hann stóð enn á miðju gólfi, með olnbogana þétt að síðum, og
beið eftir næsta veini. Steinhljóð. Og samt, vegna þess að klefinn,
sem stormsveitarmennirnir voru í, var nær en sá fyrri, þóttist hann
heyra dauf högghljóð. . . . Hann beið enn eftir öskri, er hann
heyrði hálfkæft vein, er skar sig úr milli tveggja málmhljóða, dyr
voru opnaðar og þeim lokað.
Fótatakið enn — og nú skammt frá. Kassner gekk að klefadyr-
unurn, sem opnuðust í sama mund og hann kom að þeim.
Fjórir stormsveitarmenn komu inn, tveir urðu eftir á ganginum.
Þeir settu undir sig hausinn í vígalegum árásarstellingum; eina
ljósið, sem bar á þá var frá lukt, senr einn þeirra hafði sett á
gólfið.
Þetta voru ekki leikendur í harmleiknum, sem hann hafði hugs-
að sér. Stellingar þeirra, handleggir út frá öxlum, hognir unr oln-
boga eins og á aflraunamönnum eða öpum, gerðu þá að skrípa-
myndum af grinnnd. Skelfingin hvarf honum. Það hafði verið frum-
stæð skelfing, ótti við þjáningu samfara hræðslu við hið ókunna,
og ef til vill hafði hann einna helzt búizt við sadistanum, drykkju-
rútnum, vitfirringnum. Þessir menn voru ódrukknir. Hvað urn
sadismann? En nú þegar þeir voru kornnir vék skelfingin fyrir
kjarki og einbeittni.
Þeir athuguðu haim og hlutu að sjá hann betur en hann þá, —
líkamslögun þeirra óskýr, birtan aðeins um liöku þeirra og kjálka,
neðanfrá; yfirskyggðir svörtum skuggum er æddu upp um loftið
líkt og risavaxnar köngulær. í annað sinn fannst honum sér vera
þrýst djúpt inn í jarðhol og öllum fangelsisklettinum hlaðið yfir
það. Ljósið skall einnig á vöngum hans, neðan frá, svo hann
kenndi til; nei, hann hafði bitið saman tönnunum af öllum kröft-