Réttur - 01.06.1943, Qupperneq 64

140
RÉTTUR
verið sannfærður um að hún væri dáin. Hefði dáið meðan hann
var hér í búri eins og dýr. Hann sá fyrir sér andlit hennar sem
óljóst minnti á múlatta, áhyggjulaust eins og andlit látinna eru, —
þrýstnu varirnar örlítið aðskildar, bylgjað hárið ógreitt, augna-
lokin sigin yfir stóru augun, sem höfðu fölbláan litblæ líkt og
Síamsköttur, þjáning og gleði þorrin úr svip hennar, hún sjálf
leyst úr líftengslum. Hann fann, að þótt hann sigraði, hlyti hann
að koma úr fangelsinu örkumlaður ævilangt; hann myndi bera
þennan einmana dauða líkt og ör. Og þetta nægði til að sýna hon-
um afl næturinnar, sem umlukti hann, mátt óvina hans, er niegn-
uðu að hrekja hann út úr samfélagi manna eins og hann væri brjál-
aður eða látinn..
Fótatak varðarins fjarlægðist, það bergmálaði holt í göngun-
um, eintóna líkt og öll dauðahljóð.
Ef ég get gengið tíu sinnum í hring í klefanum áður en hinn
vörðurinn kemur (þeir komu ávallt hver á eftir öðrum með stuttu
millibili) er hún enn á lífi.
Hann tók að ganga í hring í klefanum. Tveir. Þrír. Hann rak sig
á vegginn, hafði ekki ætlað sér af. Fjórir. Ég má ekki ganga svona
hratt. Verð að halda sama ganghraða. Iiann vissi að hann var far-
inn að hlaupa við fót, þrátt fyrir sára fótinn. Sex. Fótatak varðar-
ins. Sjö. Atta. Hann var farinn að hlaupa eins litla hringi og hægt
var, snerist næstum um sjálfan sig í sömu sporum. Vörðurinn
gekk framhjá.
Níu.
Hann henti sér niður á gólfið. Það var bannað að liggja í klef-
anum.
„Ef ég get talið upp í hundrað áður en þeir koma aftur þýðir
það, að hún sé á lífi.“
Einn, tveir, þrír. . . . Þögn. Hann lokaði augunum og tölurnar
ruddust hver um aðra, eins og fyrir aftöku. Sextíu, áttatíu, níutíu
og átta, hundrað: Lifandi!
Hann sá fyrir sér augu Ónnu, opin, og hann lauk upp augunum.
Meðan hann taldi hafði hann ósjálfrátt fært saman fæturna og
krosslagt hendur á brjósti, legið eins og lík.