Réttur - 01.06.1947, Qupperneq 63

RÉTTUR
135
það hefur þolað á liðnum öldum. I tveim erindum þess er
sem þjóðskáldinu gefist sýn inn í viðureign þá, er Islands
bíður við Ameríku, á þessari öld. Hann fagnar erfið-
leikunum, því þeir stæla krafta vora til að yfirvinna þá,
en honum ógnar voðinn, sem oss stafi frá landi gullsins.
Þessi erindi hljóða svo:
„Þakkið mein og megin raunir,
Mammons-ríkis Ameriku!
Þakkið slyppir kaupin kröppu,
keppni er betri’ en stundarheppni.
Hvað er frelsi? — Hjóm og þvaður,
hjörinn þinn nema sigurinn vinni!
Þrælajörð þér veröldin verður,
verk þín sjálfs nema geri þig frjálsan.
Fá mér tind af Garðars-grundu —
guðastól á sjónar hóli!
Sjá, ég eygi alla vegu
ógnar-land, fæ glóð í anda!
Vei þér fjöldi viltrar aldar:
veldisorð hér liggur í storðu!
Sæk þú hart, en varkár vertu:
voðafull eru lönd úr gulli!"
Hvernig hefði þessi meistari íslenzkrar tungu ávarp-
að oss, íslendinga, ef hann nú mætti mæla og sjá, hvern-
ig það Mammonsríki, er hann óttaðist, læsir helgreipum
sínum í senn um sál íslendinga og ættjörðina sjálfa?
Ef til vill hafa skáld vor ort nóg á undanförnum
öldum um fegurð ættlands vors og hlutverk þjóðar
vorrar, til þess oss renni nú blóðið til skyldu, — þegar
sjálfsbjargarviðleitnin líka heimtar hið sama.
Það ljóð, sem land vort nú þarfnast, verður þjóðin
sjálf að yrkja í dáðum.
E. O.