Réttur - 01.01.1950, Síða 3

RÉTTUR
3
Og vei!
Ég felldi farg af myrkri
á augu mér,
lét þau skorpna á samri stund
í ofurbirtu,
hlustir mínar dofna sem stein
af þrumuhljómi,
sleit hverja taug i holdi mér
sem brunninn kveik
og saug mér merg úr beinum,
blóff úr æðum
— mitt skynleysi svalg mitt skyn —
ég skyldi þagga
í dá mína vaknandi vitund,
varð að kæfa
þá rödd, er mér reis frá brjósti,
hlaut að slökkva
í kvölum hjartans kvöl.
í kvölum hjartans kvöl!
Ó, óráðs æði!
— dul Dauðans
í Lífsins hjaðningaleik.
— Mín afmagnan varð mér að afli
fordæðunnar,
að ófreski tröllsins mín blinda,
að sviðandi bruna
kaldur dofinn
í kröm míns tætta holds;
flýjandi rak ég minn flótta
í sjálfs mín greipar,
merglausum kjúkum
kreistur og nístur æ fastar;
og sem lúður þyti
lét mér í daufum eyrum