Réttur - 01.01.1950, Blaðsíða 18

Friðjón Stefánsson:
EIN AF ÁSTANDSMEYJUNUM
Ástandsmærin Sigríður Jónsdóttir var sér þess greinilega með-
vitandi, hvað hún hafði misst, þegar hún horfði á eftir unnustan-
um sínum um borð í herflutningaskipið, sem flutti hann burt frá
henni út í heiminn og óvissuna — eða ef til vill heldur vissuna
um það, að hún myndi ekki sjá hann framar. Að vísu hafði henni
skilizt hann láta liggja að því, að hann myndi skrifa henni. En
hvað stoðaði það, þar eð hún var sjálf ekki svo vel að sér í tungu
hans, að hún treysti sér til að skrifa honum aftur. Nei, hún var
víst búin að missa hann fyrir fullt og allt. Aldrei framar myndi
henni hlotnast sá munaður að hvíla í örmum hans, þessa eina
manns, sem hún hafði raunverulega elskað. Þetta var eini her-
maðurinn, sem hún hafði haft kunningsskap við. En hann var
líka öðru vísi en allir karlmenn, sem hún þekkti, miklu fallegri,
miklu betri, prúðari og riddaralegri en allir hinir. O, hún hafði
elskað hann svo mikið!
Hann hafði einhverju sinni sagt við hana, eftir því sem henni
skildist, að þau gætu aldrei gifzt, aðeins verið góðir vinir. (Hvenær
hafði það nú aftur verið? Æjá, það var einmitt nóttina, sem þau
voru saman í gistihúsherberginu í fyrsta sinni). Á eftir sagði hann
heilmikið, sem hún gat ekki skilið. Öttasleginn hugur hennar
reyndi að telja sér trú um, að hún heíði misskilið hann — alls