Réttur - 01.01.1950, Blaðsíða 40

40
RÉTTUR
fyrst 1949—’51. Aðrir, svo sem ýms bæjarfélögin, hefðu
vafalaust gjarnan viljað kaupa nýsköpunartogara, en áttu
ekki fé og hefðu ekki fengið eins mikið fé gegn litlu fram-
lagi eins og þau þurftu, ef kenningar hagfræðinga aftur-
haldsins hefðu ráðið. Afleiðing alls þessa hefði orðið að
Island hefði ekki eignast nema lítið af nýsköpunartogurum
og þá dýrari en þeir urðu og seinna, gömlu togaramir hefðu
Verið einir um framleiðsluna að mestu, framleiðslan á ár-
unum 1947—’49 farið stórkostlega minnkandi og inneign-
irnar frá stríðsárunum hefðu eyðzt í að kaupa neyzluvörur
og annað, því enginn þarf að halda að þjóðin hefði sætt
sig við að hálfsvelta eða skorta flest, ef nóg var til af
erlendum gjaldeyri, sem til einskis sérstaks var ætlaður, —
og frjáls verzlun með þann gjaldeyri.
Fjármálastefna þessara hagfræðinga afturhaldsins hefði
þýtt að Island hefði ekki eignast nema lítinn hluta þeirra
stórvirku tækja, sem nýsköpunin veitti því. Það hefði verið
óbætanlegt tjón fyrir atvinnulíf vort. Þetta er aðvömn
úm hve hættulegt það er að ætla að stjórna atvinnumálum
þjóðfélagsins út frá óskýrum hugmyndum stofulærðra
„sérfræðinga“, sem byggja á röngum kenningum og taka
ekkert tillit til þróunar þjóðfélagsins og hagnýtra að-
stæðna.
Nýsköpunin var hugsuð út frá þörfum íslenzka þjóð-
félagsins sérstaklega, ekki út frá almennum þörfum háþró-
aðs iðnaðarlands eins og t. d. Bandaríkjanna. ísland þurfti
á því að halda að þróa eins fljótt og hægt var alla fram-
leiðslutækni sína, vinna upp með voldugu átaki þjóðarinn-
ar þá áratugi og aldir, þegar vér Islendingar drógumst
aftur úr vegna erlendrar áþjánar. Hver Islendingur, sem
aðstöðu hafði til að hugsa um þarfir þjóðarinnar og móta
gerðir hennar, hlaut að einbeita sér á slíka atvinnubyltingu,
til þess að reyna með því að ná þeim þjóðum, sem höfðu
fárið svo langt fram úr oss í tækni á ógæfuöldum þjóðar
vorrar. Meðan danskar einokunarklær voru að drepa niður