Réttur - 01.01.1950, Blaðsíða 52

52
RÉTTUR
þeirra stórstígu framfara í átt til stóriðju á Islandi, sem
var næsta skrefið, sem þjóðin þurfti að stíga á eftir þeirri
nýsköpun sjávarútvegsins, sem hafin var 1944—’47. Is-
land á aftur að verða nýlenda — fátæk, hráefnanýlenda
engilsaxneska (þ. e. enska og ameríska) auðvaldsins.
Það dugði ekki að segja íslenzku þjóðinni að þetta væri
inntak Marshallstefnunnar, þegar Marshallsamningarnir
voru gerðir 1947—’48. Það var enn allt of mikill stórhugur
í þjóð vorri eftir nýsköpunarátakið mikla, til þess að hún
hefði látið bjóða sér eymdar- og niðurlægingarboðskapinn
á ný.
Marshallflokkarnir urðu að blekkja hana. Þeir gerðu það
með því að segja henni haustið 1948 að einmitt samkvæmt
Marshalláætluninni ætti að halda áfram nýsköpun atvinnu-
lífsins og það með risaskrefum. Það var lögð fyrir Alþingi
af hálfu ríkisstjórnarinnar áætlun, sem forsætisráðherr-
ann kallaði „risaáætlun". Meðal þess, sem skyldi nú komast
upp á hinum 4 árum Marshalláætlunarinnar (fyrir mitt ár
1952) var þá eftirfarandi:
1. 10 nýir togarar keyptir.
2. Lýsishersluverksmiðja ríkisins reist.
3. Áburðarverksmiðja reist.
4. Sementsverksmiðja reist.
Fleiri stórvirki skyldi vinna, en afdrif þessara eru þegar
táknræn:
,,Rentukammerið“ í Bandáríkjunum neitaði íslenzku
„ríkisstjórninni“ um að lofa henni að byggja 10 nýju tog-
arana fyrir Marshallfé. Hún varð að fá lán í Englandi. Og
nú eru í gangi voldug öfl að tjaldabaki, til þess að knýja
Islendinga til þess að selja þessa togara, sem keyptir eru
í trássi við Bandaríkjastjórn og „rentukammer“ hennar.
Lýsisherzluverksmiðja ríkisins lenti á bannlista engil-
saxneska auðvaldsins. Unilever-hringurinn vill ekki að ís-
lendingar geti óháð sér selt hert síldarlýsi hvert sem er.