Réttur - 01.01.1950, Side 30

30
RÉTTUR
Aldrei aö eilífu myndi hún gleyma þeim, þessum tillitum barns-
ins síns, sem í þjáningum sínum hatöi líka vcrið svipt traustinu á
móður sinni. Þau myndu halda áfram að endurspeglast í sál henn-
ar skýrar og skýrar, sársaukafyllri og sársaukafyllri.
Já, Dísa litla hafði dáið í morgun. Eins og í leiðslu hafði hún
hlustað á lækninn hafa yfir þessi dómsorð — að barnið væri dáið,
þessa hræðilegu tjáningu, sem henni var þó sjálfri kunn.
Gömlu húsmóðurinni hafði vöknað um augu, meðan hún reyndi
að segja nokkur huggunarorð við móðurina.
En Sigga hlustaði ekki á hana. Hún vildi ekki hlusta á hana,
þessa konu, sem hafði ekki opnað húsið sitt fyrir litlu stúlkunni
hennar, þegar hún sat skjálfandi úti á krapablautum tröppunum.
Það var eins og hún sæi ekki húsmóður sína. Hún bara grét.
Og bróðirinn kom til hennar með þeim ásetningi að hughreysta
hana. En þegar hann mætti augnaráði hennar, vafðist honum
tunga um tönn. Honum fannst þetta augnaráð segja: Þú átt sök-
ina á, að barnið mitt er dáið. Ef til vill hefur þetta aðeins verið
ímyndun hans, af því að hann hafði samvizkubit. Að minnsta
kosti sagði hún ekki neitt. Hún bara grét. Og bróðirinn hætti við
að klappa henni blíðlega á kinnina eins og hann hafði ætlað sér.
Honum hafði flogið það í hug á leiðinni, að það gæti hann gert,
því að hann bjóst ekki við að geta sagt nokkuð við hana, sem
henni yrði huggun að. Hann var fremur kaldlyndur maður, þessi
bróðir hennar.
En eins og til uppbótar á því, að hann auðsýndi henni ekki þessi
fyrirfram hugsuðu blíðuhót, sagði hann við hana, að hún mætti
koma til þeirra hjónanna og vera hjá þeim, þegar hún vildi.
Vera hjá þeim! Það fannst henni óhugsandi, eftir það, sem
skeð hafði.
Hún bara grét.
Og bróðirinn sá, að hann gat ekki orðið að neinu liði, svo að