Réttur - 01.01.1950, Qupperneq 19

RÉTTUR
19
ekki skilið það, sem hún hélt, að hann hefði sagt. Hún átti yfir-
leitt svo bágt með að skilja hann. Og þegar hún fór að hugsa um
þetta síðar, þá fannst henni, að hún hlyti að hafa misskilið hann.
Hvernig gat annað verið, hann sem var svo góður?
Það var ekki fyrr en hún stóð á hafnarbakkanum og horfði á
skipið hans líða út úr höfninni, að henni varð það skyndilega
ljóst, að hún hafði e k k i misskilið hann.
Ef hún hefði bara vitað það þá, að hún gekk með barni, þá
myndi hún hafa sagt honum það. Hún hefði áreiðanlega getað
gert honum það skiljanlegt. Ef til vill hefði það breytt öllu. Hver
veit?
En hafði hann svo ekki skrifað henni?
Nei, það hafði ekki komið neitt bréf. Kannske hafði hann hætt
að elska hana, þegar hersetu hans var lokið á þessu kalda landi?
(Hún hafði aldrei dregið í efa, að hann hefði einu sinni elskað
hana — viðurkenndi að minnsta kosti aldrei annað). Ef til vill
hafði hann fallið eða særzt. Það gat margt komið fyrir, og fátt
sagði af einum úti í hinum stóra heimi óvissunnar.
Ef hún hefði haft heimilisfangið hans, hefði hún getað reynt
að skrifa honum, látið einhvern skrifa fyrir sig. En það hafði far-
izt fyrir að fá heimilsfang hans, enda hann ætlað að skrifa fyrst.
,,En þú gætir snúið þér til hernaðaryfirvaldanna og krafizt
meðlags með barninu," sagði bróðir hennar. Hann var sá eini af
nánum ættingjum, sem hún átti í höfuðstaðnum.
■ Þá hafði hún sagt nei og verið ákveðin. Það yrði ekki gert.
Ekkert var í hennar augum jafn niðurlægjandi og að fara þá leið.
Nei, þá ætlaði hún heldur að sjá um barnið hjálparlaust.
Og bróðir hennar varð að láta sér nægja að yppta öxlum með
vanþóknun yfir þessari sérvizku. Hún um það. En ekki skyldi
hún ímynda sér, að hann ætlaði að hjálpa henni til að sjá fyrir
þessum krakka.