Réttur - 01.01.1950, Side 21

RÉTTUR
21
misst unnustann sinn út í heiminn og sat ein og munaðarlaus eftir
með barnið sitt.
Og fyrr en varir er telpan hennar orðin tveggja ára hnyðra, sem
hleypur á eftir mömmu sinni, hlær og skríkir og verður jpví elsku-
legra barn sem hún bætir fleiri dögum við æviskeið sitt. Það er
ekki hægt annað en láta sér þykja vænt um þessa stúlku. Meira
að segja gamla húsmóðirin, sem aldrei hefur eignazt barn, brosir
til hennar — og það kemur fyrir, að hún klappar henni á kollinn,
jafnvel tekur hana í fang sér. Móðirin sér ekki sólina fyrir henni.
Hún ætlar að gæta hennar vel og veita henni allt, sem stúlku má
að gagni koma. Hún skyldi meðal annars fá að ganga í skóla, þar
sem hún gæti lært útlend mál. Aldrei skyldi dóttir hennar þurfa
að henda sömu örlög og hana sjálfa, vegna þess að hún skildi ekki
mál unnusta síns.
Móðirin ól enga von í brjósti lengur um að sjá aftur Jack föður
hennar. Hann var horfinn fyrir fullt og allt. En hún var ennþá
ung, aðeins tuttugu og fimm ára. Og hver er sú tuttugu og fimm
ára stúlka, sem ekki á sína framtíðardrauma? í þrjú ár hafði hún
fórnað sér einvörðungu fyrir barnið sitt — ekki sótt skemmtanir
eða umgengizt annað ungt fólk. Nú var telpan hennar orðin nægi-
lega stór til þess, að hún gat farið með hana til bróður síns og
mágkonu-og skilið hana eftir, ef hana langaði til að bregða sér
eitthvað út til að skemmta sér.
Samt var hún alveg á nálum fyrsta kvöldið, sem hún fór í bíó.
Hún tók lítið eftir myndinni, því hugur hennar var allur hjá
barninu. Bara það yrði nú ekkert að því, hugsaði hún hvað eftir
annað með sjálfri sér.
En auðvitað hafði ekkert orðið að barninu. Telpan hafði sofnað
á legubekknum hjá bróður hennar með súkkulaðsmola í annarri
litlu hendinni sinni.
Hann hét Gunnar, ósköp venjulegur ungur maður norðan af