Réttur - 01.01.1950, Qupperneq 24

24
RÉTTUR
hverjar góðgerðir, appelsínur, súkkulað, gosdrykki, portvín, hvað
sem þér kynni að þóknast af þ^ssu. Annað hef ég elfki til að bjóða.“
Sigga færðist undan fyrst í stað. En Gunnar var lítið eitt kennd*
ur, og þá var hann alltaf svo þrár. Þar að auki hefði verið gaman,
þegar allt kom til alls, að líta snöggvast inn til hans og sjá híbýli
hans. Og óneitanlega voru appelsínur freistandi á þessum ávaxta-
leysistímum. Skyldi hann verða svo nærgætinn að gefa henni fá-
einar til þess að færa Dísu? A því gæti hún séð, hvernig hug hann
bæri til Dísu. Kannske ætlaði hann líka að tala við hana í alvöru —
biðja hennar?
,,En ég má ekki vera að því að stanza neitt, ég lít aðeins inn,
því að ég verð að vera komin heim klukkan hálf eitt,“ sagði hún.
Þetta var snotur og falleg stofa, sem hann leigði í, með tveimur
stoppuðum stólum, fataskáp og legubekk, auk eins konar skrif-
borðs með skápum, sem höfðu meðal annars inni að halda veizlu-
föngin.
Hann kom fyrst með portvínið, þá appelsínurnar og súkku-
laðið. Sigga vildi ekki nema eitt staup af víninu. Hún var óvön að
drekka vín og stóð ætíð einhver beygur af því. En appelsínur voru
dásamlegasta fæðan, sem hún þekkti. Svo byrjaði hann að segja
skopsögur — að vísu fremur óheflaðar, en þó ekki þannig, að hún
gæti ekki hlegið að þeim. Á meðan settist hann á stólbríkina hjá
henni, og fyrr en varði hafði hann tekið undir höku hennar og
kysst hana.
Veikur sælutitringur fór um líkama hennar, en um leið gerði
einhver tilkenning af ótta vart við sig í huga hennar.
,,Hver leyfir þér að gera þetta,“ sagði hún og ýtti honum frá
sér. Það hafði hún reyndar ekki gert, þegar hann kyssti hana í
forstofunni um daginn, eftir að hann hafði fylgt henni heim af
dansleiknum.
,,Þú ert svo sæt, að ég gat ekki stillt mig.“