Réttur - 01.01.1950, Qupperneq 27

RÉTTUR
27
Hann væri maður, sem enginn hafði nokkru sinni verið góður
við, sagði hann. Frá því hann var smádrengur og missti móður
sína hafði hann verið á sífelldum hrakningum um hjarn lífsins. Og
hann endurtók það, að hann hefði eiginlega ekki þekkt neina, sem
hefðu verið góðir við hann. Því þætti sér svo vænt um að hitta
manneskjur, sem voru góðar eins og hún.
Þetta hitti viðkvæman streng í brjósti hennar, ef til vill vegna
þess, að henni hafði fundizt hún sj^lf vera undir sök seld með
þeim, sem fáir voru góðir við. Hún sneri sér alveg að honum og
horfði djúpum, dökkbláum augunum beint í augu hans — eins
og hún vildi lesa þar nánari atriði úr ævisögu hans eða freista þess
að skynja tilfinningar hans. En það gat ekkert að lesa í þessum
augum, og þóp Kannske höfðu fáir verið góðir við þennan
mann, en hún trúði því ekki, að engin kona hefði verið betri
við hann en hún. Það kom örlítill glettnisglampi í svip hennar um
leið og hún sagði:
„Heldurðu, að ég trúi því, að engin stúlka hafi verið betri við
þig en cg?“
Það færðist líf í augu karlmannsins. Honum líkaði vel, að hún
skyldi spyrja hann þessa, þótt hann vissi ekki, hvernig hann ætti
að svara. Hann þurfti þess ekki, því að í næstu andrá var barið
að dyrum.
Sigga stóð upp og lagaði kjólinn sinn.
„Kom inn!“ kallaði Gunnar dimmri og gremjulegri röddu.
Eins og ósjálfrátt færði hún sig nær dyrunum. Það var bróðir
hennar, sem stóð fyrir utan þær.
,,Sæ — sæl,“ sagði hann. ,,Gott, að þú ert hérna.“ Það var ekki
að sjá, að hann væri drukkinn, en einhver óróleiki og fát var á hon-
um, sem kom henni ókunnuglega fyrir sjónir.
,,Ég er búinn að fara ofan í Iðnó,“ hélt hann áfram, ,,en þegar
þú varst ekki þar, datt mér í hug, að þú hefðir farið heim með
Gunnari. Það — það .... hefur viljað til það óhapp, að Dísa litla