Réttur - 01.01.1950, Blaðsíða 31

RÉTTUR'
31
hann kvaddi hana, eftir að hafa áminnt hana um að leggja sig.
Hún þyrfti nauðsynlega að sofa. En á leiðinní ofan stigann fór
hann að hugsa um þaS meS sjálfum sér, aS í rauninni mætti hún
vera fegin aS losna viS þetta óskilgetna barn, þó aS söknuSurinn
yrSi sár til aS byrja meS. AuSvitaS var alltaf sorglegt, þegar lítil
börn dóu, þaS fann hann. Og kannske var þaS þess vegna, aS
hann gat ekki losnaS viS þetta samvizkubit.
Svo hætti Sigga smátt og smátt aS geta grátiS. Hún sat í hnipri
á legubekkshorninu og skynjaSi eins og utan úr öSrum heimi
skarkala umferSarinnar á götunni framan viS húsiS og hróp og
köll barnanna, sem léku sér í húsgarSinum — heilbrigSra, lifandi
barna.
Þá var þaS, aS Gunnar kom. Hún hafSi ekki séS hann frá því
óhappakvöldiS. En nú birtist hann þarna í dyrunum og horfSi
á hana — næstum undrandi. Augu þeirra mættust, og í sömu
andrá var eins og örvilnuS sál hennar og úttaugaSur líkami öSluS-
úst ótrúlegan kraft.
Hún stökk á fætur. Hnefarnir krepptust og grátbólgin augun
skutu gneistum.
„ÞaS varst þú,“ hrópaSi hún, „sem drapst barniS mitt! Óþokk-
inn þinn! ÓgeSslega kvikindiS þitt, sem ætlaSir aS fleka mig og
drepa barniS mitt! FarSu út! Ut undir eins!“
Hann kiknaSi undan orSum hennar eins og þungum höggum.
SíSan hörfaSi hann aftur á bak, um leiS og hann tautaSi: , Ja, þaS
er naumast."
HvaS átti hann annaS aS segja? Þetta var ósköp venjulegur
maSur í gráum rykfrakka. ÞaS sló á hann óhug viS þessar móttök-
ur. En hann reyndi aS harka af sér, og þegar hann kom út á göt-
una, hafSi hann aS mestu leyti náS hugarjafnvægi, og hann sagSi
í lágum hljóSum viS sjálfan sig:
„Kann aldrei góSri lukku aS stýra aS leggja lag sitt viS
ástandsmeyjar.“
v