Réttur - 01.01.1950, Qupperneq 58

58
RÉTTUR
á stórfelldum viðskiptum við sósíalistisku löndin, einkum
Sovétríkin. „Faktorarnir“ eru að vísu feimnir að segja slíkt,
þeir nota ýmis undanbrögð, en herrar þeirra erlendis eru
því ófeimnari að viðurkenna að slík verzlun væri pólitísk
svik við Bandaríkin í hinu kalda stríði auðvalds og einok-
unarhringa gegn alþýðuríkjunum og frelsishreyfingu al-
þýðunnar hvar sem er í heiminum. (Sjá m. a. Rétt 1949,
bls. 204).
Það væri t. d. minnstur vandi fyrir ísland að bæta úr
„dollaraskortinum“, sem talinn er vera eitt helzta vanda-
mál landsins. Árið 1949 keyptu Islendingar fyrir 108 millj-
ónir króna frá Bandaríkjunum, Kanada og Vestur-Indíum
(og Venezuela), en seldu til sömu landa fyrir aðeins tæpar
18 milljónir kr. Megnið af þessum innflutningi er korn og
olíur. Þetta eru hvorttveggja vörur, sem Ameríkumenn
þurfa að losa sig við.
En fyrir íslendinga væri auðvelt að kaupa þessar vörur
annarsstaðar og selja sínar eigin vörur á móti. 1947 gerði
ísland samning við Sovétríkin um að selja þeim íslenzkar
vörur fyrir 96 milljónir króna. Vafalaust er hægt að koma
á stórfelldum vöruskiptum við Sovétríkin og önnur sósíal-
istisk lönd. Korn, olíur, timbur o. fl. þaðan eru vörur, sem
myndu leysa úr „dollaraskorti" Islendinga og um leið gera
oss kleift að selja vorar eigin afurðir. En „móðurlandið“
nýja og erindrekar þess hér banna íslendingum slík við-
skipti.
Erlendis viðurkenna helztu málgögn auðvaldsins hrein-
skilnislega af hverju þetta verzlunarbann er sett á.
„Observer“, 'hið viðurkennda brezka íhaldsblað segir 3.
júlí 1949:
„Það verður sífellt auðveldara að kaupa annars staðar
hluti, sem vér urðum að fá frá Ameríku, á meðan stríðið
stóð og fyrst eftir það .... Með slíkri verzlunarstefnu gæt-
um við sparað dollara .... ep hún eykur glufurnar á milli
landa hins vestræna heims. Ef hún væri framkvæmd út í
æsar, myndi verzlunin þvert yfir Atlantshafið minnka svo