Réttur - 02.05.1950, Side 30

110
RÉTTUR
tíð og laga sig af hyggindum eftir hinum nýju aðstæðum. Marg-
ir sósíaldemókratar féllu fyrir ögrununum og leiddust út í anark-
isma. Aðrir hlupu frá öllum kenningum sínum og sukku niður í
borgaralegan líberalisma. En Bebel stóð án þess að hvika á sín-
um stað, taldi kjark í suma, hélt aftur af öðrum, sem voru hættu-
lega bráðlátir, afhjúpaði orðagjálfur enn annarra og stýrði flokkn-
um eftir hinni réttu braut alltaf áfram, einungis áfram. Tíu árum
síðar neyddist ríkisstjórnin til að nema Sósíalistalögin úr gildi
sökum hins vaxandi afls verkalýðshreyfingarinnar. Stefna Bebels
reyndist hin eina rétta.
í kringum aldamótin átti flokkurinn enn við erfiðleika að etja.
Vegna velgengni í iðnaðinum og tiltölulega auðunninna sigra í
kjarabaráttunni, tóku hægfara menn meðal sósíaldemaókrata að
neita nauðsyninni á ósættanlegri stéttabaráttu og sósíalistískri
byltingu. Þeir sögðu: Það er ekki nauðsynlegt að vera ósáttfús,
það er ekki nauðsyn á byltingu, það sem við þurfum, er samstarf
stéttanna, við þurfum samkomulag við borgarastéttina og ríkis-
stjórnina til þess að lagfæra í samvinnu við þessa aðila gallana á
núverandi skipulagi. Við skulum greiða atkvæði með fjárlaga-
frumvarpi hinnar borgaralegu ríkisstjórnar, við skulum gerast
aðilar að hinni borgaralegu ríkisstjórn. Með þessu voru hinir
hægfara að grafa undirstöðurnar undan vísindalegum sósíalisma,
hinum byltingarsinnuðu baráttuaðferðum sósíaldemókrata. Bebel
gerði sér grein fyrir öllum hinum aðsteðjandi hættum og lýsti
ásamt öðrum foringjum flokksins miskunnarlausu stríði á hendur
hinum hægfara. Á þinginu í Dresden (1903) vann hann fullan
sigur á foringjum hinna þýzku endurbótasinna, Bernstein og
Vollmar, og lýsti yfir nauðsyn byltingasinnaðra baráttuaðferða.
Á þingi alþjóðasambandsins í Amsterdam árið eftir, þar sem sam-
an voru komnir sósíalistar frá öllum löndum, sigraði hann hinn
alþjóðlega leiðtoga endurbótasinna, Jean Jaurés, og lýsti enn yfir
nauðsyn ósættanlegrar baráttu. Upp frá því hélt hann uppi linnu-
lausri sókn á hendur hinum „hægfara óvinum flokksins“ og vann
á þeim hvern sigurinn af öðrum, í Jena (1905) og Núrnberg
(1908). Fyrir það kom flokkurinn út úr þessari innbyrðisbaráttu