Réttur - 02.05.1950, Qupperneq 49

RÉTTUR
129
artár, alveg eins og þegar börnin voru flutt frá London
1940, var lagt af stað fótgangandi til miðstöðvar fyrir
þessa flutninga, en þaðan var síðan ferðinni haldið áfram
yfir landamærin. Hverjum tuttugu og fimm barna hópi
stjórnaði stúlka eða kona úr viðkomandi byggðarlagi,
og fylgdi síðan.
Nokkur mismunur var á því í hinum ýmsu þorpum
hversu mikilli þvingun var beitt við þá foreldra sem síður
vildu sjá af börnum sínum, og fór þetta eftir skaplyndi
stjórnmálafulltrúans á hverjum stað. í þorpum sem studdu
skæruliðana voru foreldrarnir auðvitað látnir ákveða
sjálfir hvort flytja skyldi börnin úr landi eða ekki. Hins-
vegar barðist faðirinn undantekningarlaust í her skæru-
liðanna, og þá greip móðirin fegins hendi þetta tækifæri
til að sjá barni sínu borgið. 1 þorpum sem voru óvinveitt
skæruhernum, hvort sem þau voru í miðju hinu „frelsaða“
landsvæði eða á mörkum þess lands sem Aþenustjórnin
réði yfir, er lítill vafi á að annari aðferð var beitt og raun-
verulegt útboð framkvæmt.
Hinn 13. marz 1948 yfirheyrði ég mörg börn í Kastóríu
sem höfðu flúið þangað til að komast hjá brottflutningi.
Tólf ára gömul stúlka frá þorpinu Makróhóri fyrir vestan
Kastóríu hitti alveg naglan á höfuðið þegar ég spurði hana
hvort nokkur börn hefðu farið þaðan úr þorpinu af frjáls-
um vilja. „Já“, svaraði hún, „börn þeirra manna sem
höfðust við í fjöllunum vildu fara. Pappi minn er ekki
skæruliði, þessvegna vildi ég ekki fara“. Sama dag fór
gríski 'herinn með eftirlitsnefnd okkar til þorpsins Kató
Lefkí tíu kílómetrum fyi'ir vestan Kastóríu, en þaðan
hafði börnum verið „rænt“ fyrir nokkru. Við völdum af
handahófi fimm f jölskyldur af þeim tuttugu og átta, sem
í hlut áttu, og í öllum tilfellum var faðirinn skæruher-
maður og móðirin samþykk brottflutningi barnanna. Von-
brigði gríska sambandsforingjans voru augljós þegar við
komust að raun um þetta.
9