Réttur - 02.05.1950, Síða 53

RÉTTUR
133
fara í viðtökulandinu, þá er hitt þó staðreynd að þau eru
fjarri fjölskyldum sínum og heimilum, og ekkert og eng-
inn getur gengið þeim í þess stað“. Einnig leitast Hour-
mouzios við að sanna ibarnarán með því að rífa úr sam-
hengi einstakar setningar hafðar eftir vitnum í skýrslu
rannsóknarnefndar Sameinuðu þjóðanna.
Keneth Spencer hrekur fullyrðingar Hourmouzios með
eftirfarandi greinarstúf í sama tölublaði: • „Meiri hluti
barnanna sem sendur var norður 1948 var fluttur af þeim
svæðum sem skæruliðar áttu mestu fylgi að fagna, þ. e.
úr Vitsí héraði í slavnesku Makedóníu. Greinilegt er að
hvorki var nauðsynlegt fyrir skæruliða né nokkurt vit
í að fara að „ræna“ sínum eigin börnum. Og þrátt fyrir
óstaðfest rán í einstökum tilfellum, sýndi yfirgnæfandi
meirihluti þeirra vitnisburða sem eftirlitsnefndirnar söfn-
uðu, að flestir foreldrar gáfu samþykki sitt til þess að
börnin yrðu flutt á brott. Og á meðan viðbúnaður er
hafður til að setja 12000 börn í búðir á eyjum í Eyjahafi,
er síður en svo undarlegt að Alþýðulýðveldin hika við
að senda börnin til Grikklands. Það þarf bersýnilega
einhverja allverulega tryggingu fyrir því að ibörnin fái
i raun og veru að komast til foreldra sinna á ný“.
Þorvaldur Þórarinsson íslenzkaði.