Réttur - 02.05.1950, Blaðsíða 60

140
RÉTTUR
að vera aftur meðal mennskra manna, af sorg yfir öllum
þeim, sem aldrei, aldrei áttu afturkvæmt.
Hversu fegin vildum vér ekki mega trúa því, að þeim
kapítula í sögu Evrópu, sem þessar tvær kvikmyndir
rifja svo átakanlega upp, sé endanlega lokið, svo að
óhætt sé að láta hann falla í gleymsku í öllum sínum
óhugnaði og hryllingi. Helvíti nazistanna laukst upp í
stríðslokin að öllum heiminum ásjáandi. Hvers þurfti
meira? Að vísu hefur hið svo kallaða vestræna lýðræði
hrópað hátt um mannúð og réttlæti nú eftir stríðið, en sá
galli er á, að vandlæting þess hefur eingöngu komið
niður á hinum sósíalistísku löndum, einkum nýju alþýðu-
lýðveldunum í Austur-Evrópu, er þau voru að grafa
fyrir dýpstu rætur fasismans hvert í sínu landi. í fullu
samræmi við þá afstöðu hefur hið siðavanda vestræna
lýðræði tekið með silkihönskum á þýzku nazistunum.
Það hefur sleppt hinum örgustu glæpamönnum unn-
vörpum úr haldi í Vestur-Þýzkalandi og jafnvel hampað
þeim í háar stöður. Meðal hinna fjölmörgu nazistaböðla,
sem notið hafa góðs af þessum undarlegu hugmyndum
um mannúð og réttlæti, er Schwerdtfeger-Tenholt. Fyrir
þrem árum birtist í þýzkum blöðum eftirfarandi klausa:
„Tenholt, fyrrverandi sakamálafulltrúi í Reckling-
hausen, sem geymdur hefur verið í fangabúðum, hefur
nú verið sýknaður og látinn laus með samþykki brezku
herstjórnarinnar."
Skyldi hann enn eiga eftir að geta sér orð í baráttunni
gegn bolsévíkum og gyðingum?