Réttur - 01.05.1961, Blaðsíða 4

164
R E T T U R
Á ráðstefnu vorið 1960 og síðan á Alþýðusambandsþingi
haustið 1960 ríkti vaxandi samhugur verklýðshreyfingar-
innar um, að undirbúa yrði allsherjarbaráttu.
í maílok 1961 hófust síðan verkföllin, fyrst Dagsbrúnar
og verklýðsfélaganna á Akureyri og Hafnarfirði, viku síð-
ar allmargra fagfélaga í Reykjavík og á Siglufirði, þannig
að í júníbyrjun voru 10.000 verkamenn og verkakonur í
verkfalli.
Kröfur verklýðsfélaganna, t. d. Dagsbrúnar, höfðu verið
5 mánuði í athugun hjá atvinnurekendum. Ríkisstjórnin
hafði og í álíka langan tíina haft tækifæri til að semja við
verklýðsfélögin að frumkvæði Alþýðusambandsins um
lækkað verðlag og önnur fríðindi, er meta skyldi til jafns
við kauphækkanir.
En engu var sinnt.
Það var greinilegt að afturhaldsklíka sú, er réði ríkis-
stjórninni var ekki að hugsa um, að tryggja þjóðfélaginu
vinnufrið, því síður verkalýðnum og starfsmönnum sann-
gjörn laun, heldur skyldi nú barizt með það mark eitt fyrir
augum, að brjóta verklýðshreyfinguna á bak aftur. Harð-
svíraðasti hluti auðmannastéttarinnar bjó sig undir aflraun,
átök um valdið í efnahagslífinu. Þessi ofstækisarmur auð-
valdsins ætlaði í hörðum átökum að afsanna það, að verka-
lýðurinn væri auðvaldinu yfirsterkari í hagsmunaátökun-
um, eins og verið hafði síðan 1942.
Eining alþýðunnar.
Með hinum langa og góða undirbúningi undir verkfalls-
baráttuna hafði forustu verklýðshreyfingarinnar tekizt að
skapa mjög víðtæka samfylkingu í baráttunni og mjög víð’
tæka sannið meðal almenuings.