Réttur - 01.05.1961, Side 22

182
II É T T U H
gengisbröskurum, lánastofnunum og miklum lilnta atvinnu-
rekenda stórfelldari gróða en nokkru sinni fyrr.
Og allt var þetta gerl í þeim tilgangi, sögðu stjórnarherr-
arnir, að skapa „jafnvægi“ í gjaldeyrisviðskiptum, ríkis-
búskap og „peningamálum". En tveggja og hálfs árs reynslu-
tími, talið frá upphafi flatsængurlífs Ihalds og Alþýðu-
flokks og rúmlega árs reynslu frá „viðreisnaraðgerðunum“
hafði sannað að viðskipti þjóðarinnar út á við höfðu aldrei
verið óhagstæðari, gjaldeyrishalli stóraukizt og skuldir vax-
ið rneira en nokkur dæmi eru til á jafn skömmum tíma. Af-
koma ríkissjóðs, sem Gunnar Thoroddsen og hagspekingar
ríkisstjórnarinnar höfðu reiknað með að skilaði 200—300
milljóna afgangi á árinu 1960 reyndist á heljarþröm og öll
alþýða hafði þau ein kynni af „batanum í peningamálum“
að verðgildi sparifjár hafði rýrnað tilsvarandi við hina
stórfelldu gengisfellingu í febrúar 1960 og óðaverðhækk-
anirnar, sem í kjölfar hennar sigldu, að því ógleymdu að
tekjurnar hrukku æ skemmra til nauðþurfta.
Sjómannaverkfallið í janúar 1961 og síðan verkfall
verkalýðsfélaganna í Vestmannaeyjum í vertíðarbyrjun
voru glöggir veðurboðar hinna óhjákvæmilegu og fyrirséðu
átaka, sem koma hlutu, ef ríkisstjórnin sæi ekki að sér og
mætti kröfum verkalýðsfélaganna um aukinn kaupmátt með
verðlækkunaraðgerðum. En ríkisstjórnin og samgróinn tví-
burabróðir hennar, forustuklíka Vinnuveitendasambands-
ins, stefntu rakleitt að því að skapa sem hörðust og illvígust
stéttaátök. Á góðviðrisdegi einum í marzmánuði gengu full-
trúar verkamannafélaganna í Reykjavík, Hafnarfirði og
Akureyri, sem mánuðum saman höfðu staðið í árangurs-
lausum viðræðum við Vinnuveitendasambandið, af fundi
ríkisstjórnarinnar með þá skilmerkilegu orðsendingu til
félaga sinna, að engin af tilmælum þeirra og Alþýðusam-
bandsins um lækkunaraðgerðir (lækkun vaxta, afnám