Réttur - 01.05.1961, Qupperneq 23

R E T T U R
183
„bráðabirgðasöluskatts“, lækkun útsvara af lágtekjum eða
aðrar, sem meta mætti til jafns við beinar launahækkanir)
yrðu teknar tii greina. Litlu síðar lágu fyrir úrslitasvör
Vinnuveitendasambandsins um beinar kauphækkanir, sem
jafnað gætu að nokkru kjaraskerðingar tveggja síðustu ára
— algert nei. Forustuklíka Vinnuveitendasambandsins og
ríkisstjórnin töldu sig nú sameinaða í slíkri aðstöðu gagn-
vart verkamönnum, eftir að hafa þrengt kosti þeirra í tvö
ár og nokkrum mánuðum betur, að tími væri til kominn að
beygja verkalýðshreyfinguna endanlega, „slá þá niður í
eitt skipti fyrir öll“ eða a. m. k. svo eftirminnilega að hún
væri ólíkleg til stórræða um langan tíma. Og vopnin, sem
nú skyldi beita aðþrengdan verkalýð, voru annars vegar
hungursvipan, hins vegar lögbinding kaupgjaldsins.
Ollum er nú ljóst að þessar fyrirætlanir auðmannastéttar-
innar, um það að brjóta verkalýðshreyfinguna á bak aftur,
mistókust með öllu og að það varð hún, sem reyndist enn
einu sinni sigurvegarinn, sterkasta aflið í þjóðfélaginu þeg-
ar í harðbakkann sló, nægilega þroskuð, samhent og snjöll
í baráttuaðferðum til þess að standast hverja raun, jafnt
hatraman og rangsnúinn áróður sem valdbeitingu ríkisvalds
og stóratvinnurekenda. Hefndaraðgerðum ríkisstjórnarinn-
ar að loknum verkföllum er nú ætlað að breiða yfir ósigur
hennar og „viðreisnarstefnunnar“ í stéttaátökunum á liðnu
sumri og skapa nýja trú á, að hún sé enn ósigruð, en það
mun sannast fyrr en marga nú varir, að þar er um að ræða
örvæntingarfjörbrot, sem bera þess öll merki, að þeir sem
að þeim standa finni feigðina fara á sig.
Einn þáttur þeirrar sögu, sem greinir frá stéttaátökunum
sumarið 1961 og ekki ómerkur gerðist á Akureyri. Og skal
hér vikið að lionum stuttlega.
Svo sem fyrr getur var langlundargeð verkalýðshreyfing-
arinnar þrotið á vordögum 1961. Og binn 29. maí bættu