Réttur - 01.05.1961, Blaðsíða 30

190
R É T T U R
í upphafi samningaviðræðnanna lýsti framkvæmdastjóri
KEA því yfir að Vinnumálasamband samvinnufélaganna
hefði nú fallizt á að heimila félögum sínum á Akureyri að
semja sjálfstætt, ef þau vildu og væri þau nú reiðubúin til
þess að freista þess að ná samkomulagi um lausn deilunnar.
Jafnframt lýsti hann því yfir, að ekki kæmi til greina að
semja um „neinar aukakröfur“, heldur aðeins um einhverja
beina kauphækkun og þá til skamms tíma. Fulltrúar verka-
lýðsfélaganna neituðu hinsvegar algerlega að fallast á þetta
og kröfðust sanminga um allar kröfurnar hverja fyrir sig
og allar sameiginlega.
Samningar stóðu nú yfir í röskan sólarhring með litlum
hvíldum og lauk með samkomulagi síðari hluta sunnudags
4. júní um 10% kauphækkun verkamanna, 60% álag í
eftirvinnu, 1% í sjúkrasjóði félaganna, 6% orlofsfé af öll-
um greiddum vinnulaunum og frítt fæði, ef unnið væri utan
bæjar. Verkakonur fengu sömu hækkun í krónutölu og
verkamenn og að öðru leyti sömu kjarabætur. Iðnverkafólk
og verzlunarmenn náðu fram hliðstæðum samningum, en
hinir síðartöldu fengu einnig nokkuð styttan vinnutíma og
leiðréttingar á launaflokkum. Bílstjórar fengu sömu kaup-
hækkanir og verkamenn. Að ári liðnu skyldu svo öll félögin
fá 4% kauphækkun ef samningar væru þá ekki uppsagðir.
Að kvöldi sunnudags voru svo samtímis fundir í öllum
verkalýðsfélögunum og voru samningarnir samþykktir ein-
róma í öllum félögunum fimm.
Samningunum við samvinnufélögin var mjög fagnað á
Akureyri af öllum almenningi og um allt land vakti hún
feikna athygli. Ollum varð ljóst að hér höfðu þeir atburðir
gerzt, sem röskuðu algerlega öllum áætlunum stjórnarliðs-
ins og auðmannanna í Reykjavík um gang málanna. Hung-
ursvipa þessara aðila liafði sýnt sig að vera hvergi nærri
einhlýt og fullljúnum ljráðabirgðalögum um lögbindingu